ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1020

บทที่ 1020 ความเย่อหยิ่งของผู้ถือกำเนิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดิ

[หานเหยาเชื้อสายของท่านได้รับการชี้แนะจากจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายสหายของท่าน ทำความเข้าใจพลังวิเศษ]

[หานฮวงบุตรชายของท่านเข้าสู่โลกมหามรรคพ้นนิวรณ์]

[เทพมหาทัณฑ์สหายของท่านเข้าสู่โลกมหามรรคพ้นนิวรณ์]

[ชิงเทียนเสวียนจีสหายของท่านตระหนักรู้พลังวิเศษมหามรรค ดวงชะตาเพิ่มพูน]

[หานทั่วบุตรชายของท่านเผชิญกับคำสาปแช่งลึกลับ]

[เจียงเจวี๋ยซื่อศิษย์ของท่านสรรค์สร้างพลังวิเศษ ร่างแยกนับพันล้านอวตารสู่สังสารวัฏ]

[ผานกู่สหายของท่านเข้าสู่โลกมหามรรคพ้นนิวรณ์]

….

โลกมหามรรคพ้นนิวรณ์หรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว มหาเทวาพ้นนิวรณ์ถูกสะกดไว้แล้วมิใช่หรือ เหตุใดโลกมหามรรคยังปรากฏขึ้นอีกเล่า

ต้องมีแผนอยู่แน่นอน!

หลังจากสิ้นสุดงานชุมนุมฟ้าบุพกาล เทวาที่หนึ่งถูกเหล่าดวงจิตมหามรรคสะกดไว้ ส่วนโลกมหามรรคอวิชชาก็ถูกกลุ่มอิทธิพลต่างๆ ในฟ้าบุพกาลเข้ารุกราน ด้วยการพัฒนาบุกเบิกตลอดระยะเวลายี่สิบล้านปีที่ผ่านมา โลกมหามรรคอวิชชาถูกดวงชะตาฟ้าบุพกาลเข้าครอบงำแล้ว มีแนวโน้มสูงที่จะหลอมรวมเข้าด้วยกัน

หรือเจ้านวฟ้าบุพาลคิดจะฉวยโอกาสตอนที่ผู้สร้างมรรคาทั้งสองถูกสะกดไว้ผนวกรวมโลกมหามรรคของพวกเขาเข้ามา

เฮือก!

หากเป็นอย่างที่เขาคาดเดาจริงๆ เช่นนั้นเจ้านวฟ้าบุพกาลก็ร้ายกาจเกินไปแล้ว กลยุทธ์ถอนฟืนใต้เตาเช่นนี้อาจจะทำให้ตบะของผู้สร้างมรรคาทั้งสองลดฮวบตกระดับไป!

หานเจวี๋ยยิ่งไม่กล้าเปิดเผยโลกปฐมยุคออกมา เพื่อเลี่ยงไม่ให้ถูกเจ้านวฟ้าบุพกาลหมายหัว

หานเจวี๋ยเองก็นึกสนใจในโลกมหามรรคพ้นนิวรณ์ยิ่งนัก ด้วยเหตุนี้หานเจวี๋ยจึงสร้างร่างแยกขึ้นมาร่างหนึ่ง มุ่งหน้าไปสำรวจโลกมหามรรคพ้นนิวรณ์

ส่วนร่างจริงยังคงอยู่ภายในอาณาเขตเต๋าอย่างเหนียวแน่น

“ท่านพ่อ ท่านคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

เสียงของหานหลิงแว่วขึ้นมา น้ำเสียงแฝงความตื่นเต้นเล็กน้อย

หานเจวี๋ยเหลือบมองนางแวบเดียวก็ทราบเจตนาของนางแล้ว เขาเอ่ยว่า “มาเถอะ”

สองพ่อลูกเข้าสู่แบบจำลองการทดสอบ วินาทีต่อมาก็ลืมตาขึ้นแล้ว

หานหลิงถอนหายใจ

ยังคงไม่สำเร็จอยู่ดี

นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เอ่ยว่า “ท่านพ่อ ท่านยืนนิ่งๆ ให้ข้าโจมตีทดสอบพลังวิเศษของข้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

หานเจวี๋ยจนใจนัก ทำได้เพียงยอมตกลง

ครึ่งชั่วยามต่อมา

การใช้งานแบบจำลองการทดสอบสิ้นสุดลง

หานหลิงกล่าวอย่างสะท้อนใจ “ท่านพ่อ ท่านเก่งกาจจริงๆ เจ้าค่ะ แม้กองทหารจักรพรรดินับหมื่นล้านของข้าจะตั้งค่ายกลแล้ว แค่ก็ยังไม่สามารถทำลายขีดจำกัดของอาภรณ์บนร่างท่านได้เลย”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เหลวไหล พ่อเป็นบิดาของเจ้านะ”

หานหลิงเบะปาก เอ่ยไปว่า “ท่านพ่อ ท่านว่าหากข้าเข้าร่วมงานชุมนุมฟ้าบุพกาลด้วย จะได้ครองตำแหน่งเลิศล้ำหมื่นยุคหรือไม่เจ้าคะ”

“โอ้ เจ้าอยากลองหรือ”

“ข้าทำนายพบว่าหานเย่และหานเหยาก็มุ่งมั่นจะเข้าร่วมเช่นกัน ดังนั้นจึงลังเลว่าจะลงสนามกับพวกเขาด้วยหรือไม่”

หานเจวี๋ยอดกลอกตาไม่ได้ นี่สินะสตรี

ก่อนหน้านี้เขาสังเกตเห็นว่าหานหลิงไม่ชอบใจหานเย่และหานเหยา แต่ไม่คิดเลยว่าสาวน้อยคนนี้จะไปสกัดดาวรุ่งในงานชุมนุมฟ้าบุพกาล

หานหลิงป้องปากยิ้ม เอ่ยไปว่า “ท่านพ่อ เย้าท่านเล่นหรอกเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านถนอมเด็กสองคนนี้ยิ่ง จะไปข่มพวกเขาได้อย่างไร”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าก็นับว่าเป็นบรรพชนของพวกเขาเช่นกัน อย่าได้มองเป็นคนรุ่นเดียวกันเลย หากพวกเขาเติบใหญ่ก้าวหน้า อนาคตหากเจ้ามีปณิธานอันยิ่งใหญ่ พวกเขาก็สามารถเป็นกำลังเสริมให้เจ้าได้”

ดาวจักรพรรดิอนธการ ถือกำเนิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดิ!

หานเจวี๋ยไม่มีทางถูกภาพลักษณ์ของหานหลิงหลอกเอาได้ สาวน้อยคนนี้ดูเหมือนจะเรียบร้อยว่าง่าย แต่ในใจยังคงแฝงเร้นความหยิ่งทะนงไว้เสมอมา

อันที่จริงความคิดของหานหลิงก็เดาได้ง่ายยิ่ง เพราะเหตุใดถึงเอาแต่ท้าหานเจวี๋ยสู้อยู่ตลอดน่ะหรือ ก็เพราะยึดหานเจวี๋ยเป็นบรรทัดฐาน ขอเพียงเอาชนะหานเจวี๋ยได้ นางก็ครองฟ้าบุพกาลได้

เทพมารตนอื่นๆ ก็เห็นด้วย ทำให้หานเจวี๋ยพอใจอย่างยิ่ง

หากต้องการฝึกบำเพ็ญสรรค์สร้างโลกมหามรรคขึ้น พวกเขาจำเป็นต้องใช้เวลายาวนานอย่างยิ่ง

หลายปีต่อมา หานเจวี๋ยถึงได้กลับมายังอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม เตรียมฝึกบำเพ็ญต่อ

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงหงจวินที่อยู่ในจักรวาลโลกดาราขึ้นมา

เขาเพ่งสายตามองออกไป ภายในจักรวาลโลกดาราปราศจากเงาร่างของหงจวินแล้ว เหลืออยู่เพียงหลิวเป้ย

เขาเริ่มทำนายถึงหงจวิน พบว่าหลังจากหงจวินพิสูจน์เสรีสำเร็จก็จากไป ยามนี้กำลังเผยแพร่มรรคอยู่ในมุมหนึ่งของฟ้าบุพกาล เผยแพร่คติเต๋า

ดูเหมือนจะเตรียมการไว้สำหรับการกลับมาของบรรรพชนเต๋า

หานเจวี๋ยร้องจุ๊ๆ ออกมา บรรพชนเต๋าคิดจะทำอะไรกันแน่

ปัจจุบันนี้มรรคาสวรรค์สงบสุข ฟ้าบุพกาลร่มเย็น เหตุใดเขายังไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีก

ดูเหมือนบรรพชนก็บุกเบิกโลกมหามรรคของตนขึ้นแล้ว ซ้ำยังมีรากฐานแข็งแกร่งยิ่งจึงกลัวว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลจะจับได้กระมัง

[ดวงจิตนพชาติต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

แจ้งเตือนนี้พลันเด้งขึ้นมาตรงหน้าหานเจวี๋ย ทำให้หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

ดวงจิตนพชาติถูกเจ้านวฟ้าบุพกาลลงโทษให้ไปจุติในโลกมนุษย์สามัญมิใช่หรือ

เหตุใดถึงมาเข้าฝันได้

หรือว่าในช่วงยี่สิบล้านปีที่ผ่านมา คนผู้นี้จะไต่เต้ากลับมาได้แล้ว

หานเจวี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เลือกยอมรับคำขอเข้าฝัน

แดนความฝันคือดินแดนเวิ้งว้าง หานเจวี๋ยมองเห็นดวงจิตนพชาติ มีแสงศักดิ์สิทธิ์ของกฎเกณฑ์สูงสุดปกคลุมทั่วร่าง

ศัตรูเก่าโคจรมาพบกัน ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในความเงียบงัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงจิตนพชาติเอ่ยขึ้นว่า “เทพมารอนธการสมควรปรากฏตัวขึ้นได้แล้ว!”

………………………………………………………………