ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1033

บทที่ 1033 จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์

เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของหานฮวง เทวีตราวินัยยกยิ้มมุมปาก ไม่พูดมากอีก

สองดวงจิตเฝ้ามองต่อไป ผ่านไปนานพักใหญ่ถึงได้จากไป

หลังจากงานชุมนุมฟ้าบุพกาลสิ้นสุด ข่าวเรื่องการมาถึงของโลกผลาญนภาก็จะแพร่ออกไป

งานชุมนุมฟ้าบุพกาลครั้งที่สองมีสีสันอย่างยิ่ง ผู้ที่ได้ครอบครองตำแหน่งเลิศล้ำหมื่นยุคคือจ้าวซวงเฉวียนแห่งมรรคาสวรรค์ สิบยอดฟ้าได้แก่จ้าวซวงเฉวียน หวงจุนเทียน เต้าจื้อจุน หานทั่ว อู๋เซียงเทียนเซี่ย จักรพรรดิเหมันต์จงอวี้ นี่เสินเต้า อี๋เทียน หานเย่ หานเหยา

มีหลายคนในตำแหน่งสิบยอดฟ้ารุ่นก่อนที่ไม่ได้เข้าร่วมแข่งขันอีก อย่างเช่นเจียงเจวี๋ยซื่อ มู่หรงฉี่และเทพมารขุนพลสวรรค์เป็นต้น

ส่วนในร้อยศักดา พันองอาจ หมื่นผู้กล้าก็มีหน้าใหม่ๆ ปรากฏตัวขึ้นมากมายเช่นกัน

เวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ร่างแยกของหานเจวี๋ยพาเหล่าศิษย์สืบทอดกลับไป ส่วนร่างจริงก็ยังคงฝึกบำเพ็ญอยู่

ผ่านไปหนึ่งล้านปีหลังสิ้นสุดงานชุมนุมฟ้าบุพกาล ในที่สุดหานเจวี๋ยก็ทะลวงขั้นสำเร็จ

ผู้สร้างมรรคาระยะกลาง!

พลังเวทผู้สร้างเริ่มปะทุดุเดือด โลกปฐมยุคก็ขยายตัวออกไป ดวงดาวนับไม่ถ้วนถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง

ด้วยอัตราความเร็วในการขยายตัวระดับนี้ อีกไม่นานโลกปฐมยุคจะบรรลุถึงขอบเขตเดียวกับฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยปรับตบะให้มั่นคงพลางเรียกดูหน้าต่างค่าสถานะ

[ชื่อ: หานเจวี๋ย]

[อายุขัย: 66,281,037/1,019,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999, 999,999,999,999]

[เผ่าพันธุ์: เทพมารปฐมยุค (มหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต)]

[ตบะ: ผู้สร้างมรรคาระยะกลาง (อริยะสมบูรณ์แบบ)]

[วิชายุทธ์: มหามรรควัฏจักรอนธการ (ระดับมหามรรค), วิชาชุบร่างวัฏจักรดารา]

[มหามรรค: มหามรรคเวียนว่ายตายเกิด, มหามรรคแห่งกรรม, มหามรรคต้นกำเนิด]

[คุณสมบัติกาย: กายเลิศมรรคาปฐมยุค]

….

สมกับเป็นผู้สร้างมรรคา ทะลวงขั้นครั้งนี้อายุขัยเพิ่มขึ้นมาอีกแปดหลัก

ยอดเยี่ยมมาก!

หานเจวี๋ยปรีดาอยู่ในใจ ปรับตบะให้มั่นคงต่อไป

ห้าแสนปีต่อมา ตบะของหานเจวี๋ยมั่นคงสมบูรณ์ แต่เขารับรู้ได้ถึงพลังแกร่งกล้าประการหนึ่งที่ต้องการลากดึงโลกปฐมยุคออกมาจากส่วนลึกของวิญญาณเขา

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

ยิ่งตบะเขาสูงขึ้นเท่าไรก็พบว่าพลังนี้แรงกล้าขึ้นเท่านั้น

มิน่าเล่าฟ้าบุพกาลถึงไม่สามารถขยายตัวต่อไปได้ หรือว่าพลังนี้มาจากดินแดนเวิ้งว้าง คอยจำกัดการพัฒนาของฟ้าบุพกาลไว้อย่างนั้นหรือ

หากเป็นเช่นนี้ หานเจวี๋ยคงทำได้เพียงชะลอการบำเพ็ญไว้ มิเช่นนั้นโลกปฐมยุคจะถูกลากออกไปสะกดข่มฟ้าบุพกาล เช่นนี้ต้องยั่วโทสะของเจ้านวฟ้าบุพกาลแน่

ยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั่นก็คือปล่อยโลกปฐมยุคออกสู่ดินแดนเวิ้งว้าง

แต่ทำเช่นนี้จะกลายเป็นการเปิดเผยโลกปฐมยุคออกไป

ช่วยไม่ได้แล้ว

หานเจวี๋ยไม่อาจหยุดบำเพ็ญได้ ทำได้เพียงมุ่งหน้าไปยังดินแดนเวิ้งว้าง

คิดไปคิดมาเขาก็สร้างร่างแยกขึ้นมาร่างหนึ่งให้มุ่งหน้าไปยังดินแดนเวิ้งว้าง เขาให้ร่างแยกนำกฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติของโลกปฐมยุคที่แยกส่วนไว้ไปก่อน แบ่งแยกออกเป็นหลายๆ ส่วน เพิ่มทางรอดให้ตัวเองมากขึ้น

ขณะที่แบ่งแยกกฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติอยู่นั้น หานเจวี๋ยก็ออกท่องดินแดนเวิ้งว้างไปด้วย

ระดับยอดมหามรรคยังไม่กล้าเข้าสู่ส่วนลึกของดินแดนเวิ้งว้าง เนื่องจากอาจจะหลงทางได้ แต่ผู้สร้างมรรคากลับต่างออกไป แม้จะไม่สามารถสอดส่องทั่วทั้งดินแดนเวิ้งว้างได้ แต่ค้นหาฟ้าบุพกาลได้ง่ายดุจพลิกฝ่ามือ

ดินแดนเวิ้งว้างยังคงเงียบเหงาวังเวงเช่นเดียวกับที่ผ่านมา

อริยะมหามรรคล้วนไม่สามารถเข้าสู่เขตนี้ได้ ดินแดนเวิ้งว้างย่อมเงียบเหงาเป็นธรรมดา

จู่ๆ หานเจวี๋ยก็นึกสงสัยอยู่ในใจ

‘ข้าอยากรู้ว่าดินแดนเวิ้งว้างให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตได้หรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งแสนล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ค่าตัวระดับผู้สร้างมรรคา!

ดำเนินการต่อ!