ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1035

บทที่ 1035 สร้างเผ่าพันธุ์

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญจ้องมองหานเจวี๋ยพลางเอ่ยว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ มิน่าเล่าถึงมีความมั่นใจขนาดนี้ ผู้สร้างมรรคาไม่อาจเข่นฆ่าผู้สร้างมรรคาด้วยกันได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็มารอดูกันไปเถิดว่าสุดท้ายแล้วโลกมหามรรคของผู้ใดจะได้หัวเราะในท้ายที่สุด”

พอกล่าวจบมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญก็เลือนหายไปกลางอากาศ ไอโลหิตที่ปกคลุมดินแดนเวิ้งว้างแถบนี้ก็เลือนหายไปเช่นกัน

หานเจวี๋ยไม่ทราบว่าคนผู้นี้คิดอะไร แต่ก็ไม่ใส่ใจเช่นกัน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เห็นมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญอยู่ในสายตา

[มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 3 ดาว]

หานเจวี๋ยยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็กระโจนกลับมายังฟ้าบุพกาล กลับไปที่อารามเต๋าในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

หานหลิงลืมตาขึ้นพลางเอ่ยถามว่า “ท่านพ่อ ท่านไปที่ใดมาหรือเจ้าคะ”

หานเจวี๋ยตอบว่า “นำโลกมหามรรคของพ่อไปปลดปล่อยไว้นอกฟ้าบุพกาล”

พอหานหลิงได้ฟังก็มีสีหน้าตกใจ รีบเอ่ยถามว่า “เพราะเหตุใดเจ้าคะ ท่านพ่อบอกว่าเช่นนั้นอันตรายมากมิใช่หรือ”

หานเจวี๋ยก็เล่าความจริงออกไปโดยไม่ปิดบัง

หานหลิงพึมพำว่า “นั่นคือพลังแห่งฟ้าบุพกาลหรือ ดึงดูดโลกมหามรรคอื่นๆ เข้ามาเช่นนี้เห็นทีว่าความแตกต่างด้านพลังระหว่างโลกมหามรรคจะสำคัญมากกว่าที่ข้าคาดการณ์ไว้”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้อง จากนี้จะเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นกับฟ้าบุพกาล รอดูต่อไปเถิด”

หานหลิงพยักหน้ารับ จากนั้นลุกขึ้นเดินออกไป

มีความเป็นไปได้เกือบสิบส่วนว่าจะออกไปประลองกับหานป้าเสินเพื่อแก้ขัดไปก่อน

หานเจวี๋ยนำชิ้นส่วนอนธการออกมา จมจ่อมอยู่ในห้วงความคิด

มหารังสรรค์อนธการสามารถสร้างวิชายุทธ์ได้ ใช้บุกเบิกฟ้าดินสร้างเผ่าพันธุ์ได้ สร้างสรรค์ได้ทุกสิ่ง

ตอนนี้เขาไม่ขาดแคลนวิชายุทธ์และพลังวิเศษ ไม่มีความจำเป็นต้องนำมาเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเอง

เขานึกถึงโลกปฐมยุค

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญหมายตาโลกปฐมยุคแล้ว ทั้งยังต้องการแข่งขันกันด้วยโลกมหามรรค

ต้องเพิ่มพลังให้แก่โลกมหามรรค

ถึงแม้โลกปฐมยุคจะมีเทพมารฟ้าบุพกาลสองพันเก้าร้อยกว่าตนแล้ว แต่ระยะเวลาในการเติบโตถึงอย่างไรก็สู้โลกผลาญนภาไม่ได้ อีกอย่างไรนอกจากเทพมารฟ้าบุพกาลแล้ว สิ่งมีชีวิตปฐมยุคส่วนใหญ่ล้วนยังอยู่ในระหว่างฟูมฟัก ตอนนี้ยังไม่ปรากฏเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งทรงพลังขึ้น

มิสู้ใช้มหารังสรรค์อนธการสร้างเผ่าพันธุ์หนึ่งขึ้นมาจะดีกว่า

หานเจวี๋ยรู้สึกว่าใช้การได้

เขาผสานชิ้นส่วนอนธการทั้งเก้าเข้าด้วยกัน

เขาเริ่มวางแผนจินตนาการถึงเผ่าพันธุ์อยู่ในใจ ชิ้นส่วนอนธการทั้งเก้าผสานรวมกันแผ่แสงสีม่วงออกมาเจิดจ้าแยงตา

อีกด้านหนึ่ง ภายในอารามเต๋าหลังข้างเคียง

หานป้าเสินยกมือปรามเอ่ยไปว่า “ท่านบรรพชน ข้าไม่เอาแล้ว! ไม่เอาแล้วจริงๆ ขอรับ! แบบจำลองการทดสอบมีอันใดน่าสนุกกัน ข้าไม่สนใจเลย!”

หานหลิงขมวดคิ้วเอ่ยถาม “เพราะเหตุใด ก่อนหน้านี้เจ้าก็เคยเสพติดไม่ใช่หรือ”

หานป้าเสินตอบอ้อมแอ้มว่า “เพียงชั่วระยะหนึ่งเท่านั้น…”

หานหลิงรู้สึกเบื่อหน่าย นางแค่นเสียงใส่พลางสะบัดแขนเสื้อจากไป

ทว่าพอนางคิดจะเข้าไปในอารามเต๋าของหานเจวี๋ย กลับถูกขวางไว้ทำอย่างไรก็เปิดประตูไม่ออก นางเดาว่าบิดาคงจะทำธุระอยู่ จึงหันเหไปคุยเล่นกับคนอื่นๆ แทน

เก็บตัวมาชั่วนาตาปีได้ออกมาผ่อนคลายบ้างเป็นครั้งคราวก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน มีส่วนช่วยเสริมสร้างมรรคจิตให้มั่นคง

หลายปีต่อมาหานหลิงถึงได้กลับเข้ามาในอารามเต๋า

เผ่าพันธุ์ที่หานเจวี๋ยสร้างขึ้นจากมหารังสรรค์อนธการยังอยู่ในระหว่างฟูมฟักจึงถูกเขาเก็บไว้ในส่วนลึกของวิญญาณ

หานหลิงก็ไม่ได้สอบถามซักไซ้ ท่านพ่อทำตัวลึกลับเสมอมา แม้ว่าตบะของนางจะบรรลุถึงขีดสูงสุดในฟ้าบุพกาลแล้ว ก็ยังมองท่านพ่อไม่ออกอยู่ดี

หานเจวี๋ยไม่ได้ฝึกบำเพ็ญแต่กำลังอ่านจดหมายอยู่

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญของโลกผลาญนภา] x10928763

[จ้าวเซวียนหยวนศิษย์ของท่าน…]

….

[หานทั่วบุตรชายของท่านถล่มห้วงอวกาศ ได้รับสมบัติวิเศษผลาญนภา ได้รับดวงชะตาผลาญนภา]

[หานเหยาเชื้อสายของท่านสร้างกองทัพเทพจากโลหิต พลังมรรคเพิ่มมหาศาลฉับพลัน]

เขาต่างไปจากหานเหยา เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา กล่าวอย่างจริงจังว่า “ปฐมบรรพชน เพราะอะไรกัน นางแข็งแกร่งกว่าข้าหรือขอรับ”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หลังจากกลับมาแล้วก็ประลองกันดูสักยกเถิด นี่คือวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเจ้า ติดตามพวกเต้าจื้อจุนขีดจำกัดของเจ้าจะอยู่ที่ยอดมหามรรคเท่านั้น หากอยากเหนือกว่ายอดมหามรรคขึ้นไป นี่นับเป็นโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของพวกเจ้าแล้ว โชควาสนานี้อยู่เหนือกว่าที่พวกเจ้าจะจินตนาการถึง”

หานเย่เงียบไป

เขาเชื่อว่าหานเจวี๋ยไม่มีทางหลอกเขา เขาอดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงหานหลิงในช่วงอดีต สตรีดุร้ายคนนั้น…

ท้ายที่สุดหานเย่ก็ยังคงตอบตกลง ตัดสินใจอำลาจากพวกเต้าจื้อจุน หานเจวี๋ยแจ้งพิกัดของจักรวาลโลกดาราให้เขาทราบ

แดนความฝันสิ้นสุดลง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น มองไปที่หานหลิงแล้วกล่าวว่า “หลิงเอ๋อร์ เตรียมจะออกไปแล้วกระมัง”

หลิงผงะไป เอ่ยถามว่า “ออกไปไหนหรือเจ้าคะ”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างมีนัยลุ่มลึก “ช่วงที่ผ่านมาเจ้าเฝ้ามองฟ้าบุพกาลมาโดยตลอด ตบะของเจ้าบรรลุถึงขีดสูงสุดของฟ้าบุพกาลแล้ว โลกมหามรรคของเจ้าก็วิวัฒนาการด้วยตัวเองอย่างต่อเนื่อง หากอยากบรรลุถึงระดับที่สูงยิ่งขึ้นไปอีกอาศัยเพียงปิดด่านไม่เพียงพอแล้ว ในเมื่อเจ้ามีแผนการเป็นของตัวเองแล้วไยต้องปกปิดพ่อด้วยเล่า”

หานหลิงสูดหายใจลึกๆ คราหนึ่ง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านพ่อก็ยังคงเป็นท่านพ่อเสมอ ลูกคิดจะทำการใดท่านล้วนคาดเดาได้ทั้งสิ้น”

“ลองเล่าถึงแผนการของเจ้าเถิด”

“โลกมหามรรคของข้าเริ่มต้นช้าเกินไป ต่อให้ยุคสมัยไร้สิ้นสุดมาถึง ข้าก็ยังคงอ่อนด้อยกว่าโลกมาหามรรคแห่งอื่น ข้าเตรียมการจะรับสมัครผู้ทรงความสามารถจากฟ้าบุพกาล โลกมหามรรคของข้าจำเป็นต้องมีรากฐานที่มั่นคง อีกอย่างข้าคาดเดาว่าก่อนที่ยุคสมัยไร้สิ้นสุดจะมาถึงจะเป็นยุคแห่งสงคราม หากต้องการสร้างรากฐานครอบครองพื้นที่โดยไม่ถูกฮุบกลืนก็จำเป็นต้องต่อสู้”

หานหลิงกล่าวอย่างจริงจังยิ่งนัก ต่างจากตัวนางในยามปกติราวกับเป็นคนละคน

หานเจวี๋ยรู้สึกว่ามีเหตุผล

แม้แต่โลกมหามรรคของเขาก็ยังไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ในอาณาเขตเต๋าได้ จำเป็นต้องปล่อยออกไป ดังนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ เลย

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หานเย่ หานเหยาและหานป้าเสินจะเป็นผู้ช่วยให้เจ้า จงใช้ประโยชน์ให้ดี”

หานหลิงแย้มยิ้ม กล่าวไปว่า “พวกเขาจะยอมเชื่อฟังข้าหรือเจ้าคะ หานป้าเสินยังพอว่า แต่อีกสองคนเล่า”

“จงแสดงพลังของเจ้าให้เป็นที่ประจักษ์ เมื่อถึงเวลานั้นพ่อจะให้พวกเจ้าประลองกันในแบบจำลองการทดสอบ ผู้ใดแพ้ต้องเชื่อฟังผู้ชนะ”

“เช่นนี้จะไม่ทำลายความมั่นใจของพวกเขาหรือเจ้าคะ”

………………………………………………………………