ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1036

บทที่ 1036 เผ่าเทพปฐมยุค วังจักรพรรดิมหาโชค

หานเย่และหานเหยาทยอยมาถึงห้วงจักรวาลโลกดาราภายในระยะเวลาหมื่นปี หานเจวี๋ยเคลื่อนย้ายพวกเขาทั้งสองเข้าสู่อาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

ทั้งสองไม่ถูกชะตากัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยกลับไม่กล้าก่อเรื่องขึ้น

หานเจวี๋ยเรียกหานป้าเสินเข้ามารวมตัวกันภายในอารามเต๋า

หานเหยาและหานเย่รู้จักหานป้าเสินอยู่ก่อนแล้วจึงพยักหน้าให้เล็กน้อย สายตาของพวกเขามองไปที่ร่างของหานหลิง

พวกเขาล้วนมีความเย่อหยิ่งทระนงอยู่ในใจ ไม่ยินยอมพร้อมใจที่จะรับใช้หานหลิง

หานเจวี๋ยเอ่ยขึ้นว่า “จะให้พวกเจ้าเข้าไปประลองกันในแบบจำลองการทดสอบก่อน หานเหยา หานเย่ หานป้าเสิน พวกเจ้าต่อสู้กับหานหลิงพร้อมกันสามคน ขอเพียงเอาชนะหานหลิงได้ก็ไม่จำเป็นต้องรับใช้นาง”

พอเขาเอ่ยมาเช่นนี้ ทั้งสามคนตกตะลึงอดมองกันเองไม่ได้

หานเย่กำสองมือแน่น เอ่ยไปว่า “ไม่จำเป็นต้องสู้แบบกลุ่ม ข้าคนเดียวก็เพียงพอแล้ว!”

หานเจวี๋ยคร้านจะพูดไร้สาระอีก จัดการส่งทั้งสี่คนเข้าสู่แบบจำลองการทดสอบให้พวกเขาเข้าไปประลองตัดสินกัน

ทั้งสี่หลับตาลงพร้อมกัน

ผ่านไปไม่นานนัก สีหน้าของพวกหานเย่ฉายแววประหลาดใจ จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปสีหน้าของพวกเขาก็น่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองกลับไปที่หานหลิง นางยังคงมีสีหน้าสงบราบเรียบ

เวลาผ่านไปอีกสักพักหนึ่ง หานเย่ หานเหยาและหานป้าเสินตัวสั่นไปหมด

แบบจำลองการทดสอบสิ้นสุดลง

ทั้งสี่ลืมตาขึ้นมา หานเย่และหานเหยามองไปที่หานหลิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ส่วนหานป้าเสินเคยชินเสียแล้ว ได้แต่ยิ้มอย่างจนใจ

ยังคงเลี่ยงไม่พ้นอยู่ดี

หานป้าเสินมองไปที่หานเจวี๋ย เขาไม่มีวันลืมเลือนฉากที่ได้เผชิญหน้ากับหานเจวี๋ย

ดาบแสงลึกลับเจ็ดสายนั้น ความรู้สึกกดดันเช่นนั้น ความทุกข์ทรมานปานนั้น…

หานป้าเสินคิดๆ แล้วก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอีกครา

หานหลิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้ายอมสยบต่อข้า ยอมรับใช้ข้าหรือยัง”

หานเหยาเงียบงัน

หานเย่แค่นเสียง “ยินดียอมรับความพ่ายแพ้!”

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงทันที ประสานหมัดคำนับ หานเหยาทำตามอย่างจนปัญญา หานป้าเสินก็ทำตามเช่นกัน

หานเจวี๋ยเอ่ยขึ้นว่า “หานเย่คือสุดยอดดาวสังหาร หานเหยาคือดาวพิชิตสวรรค์ หานป้าเสินคือดาวจอมพลัง ส่วนมหาโชคของหานหลิงคือดาวจักรพรรดิอนธการ”

ดาวจักรพรรดิอนธการ!

หานเย่และหานเหยามีสีหน้าตกตะลึง หานเหยาอดถามไม่ได้ “หรือว่าบรรพชนหานหลิงก็คือเทพมารอนธการ”

ข่าวลือเรื่องเทพมารอนธการแพร่กระจายอยู่ในฟ้าบุพกาล เหตุผลที่ผู้นำกลุ่มอิทธิพลต่างๆ แย่งชิงอำนาจกันก็เพื่อจะกลายเป็นเทพมารอนธการ

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “นางมิใช่เทพมารอนธการ เทพมารอนธการคือบรรพชนหานฮวงของพวกเจ้า โลกมหามรรคของข้าผสานรวมดวงดาวนับไม่ถ้วนไว้ มหาโชคของพวกเจ้าล้วนได้รับมาจากดวงดาวของข้า”

ทั้งสี่มองเขาด้วยความตกตะลึง แม้แต่หานหลิงก็ตกใจเช่นกัน

นางเดาได้แต่แรกแล้วว่าหานเจวี๋ยสามารถมอบพรสวรรค์ให้ชนรุ่นหลังได้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นความจริง

หานเหยาและหานเย่กลับคิดไปมากกว่านั้น ที่แท้ที่พึ่งอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาก็ได้รับมาจากท่านปฐมบรรพชน…

“ดาวสังหาร ดาวพิชิต ดาวจอมพลังต่างเป็นกำลังหนุนแก่ดาวจักรพรรดิเพื่อสร้างมหากาพย์ทรงอำนาจขึ้นมา”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาทราบดีว่าประโยคนี้เป็นตนเอนเอียงเข้าข้างหานหลิงอย่างเห็นได้ชัด แต่เช่นนั้นแล้วอย่างไรเล่า

พวกหานเหยาทั้งสามก็ไม่ได้รู้สึกคับข้องใจแล้ว รู้สึกว่าเช่นนี้ก็สมเหตุสมผลยอมรับได้

หานเย่ถาม “ในเมื่อเทพมารอนธการคือบรรพชนหานฮวง หากพวกเราช่วยเหลือบรรพชนหานหลิงแล้วจะสร้างมหากาพย์ใดได้ขอรับ”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เมื่อติดตามนางพวกเจ้าจะได้คำตอบในไม่ช้าก็เร็ว เทพมารอนธการเป็นเพียงคุณสมบัติอย่างหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าจะแข็งแกร่งที่สุด”

“จากนี้ข้าจะเทศนาธรรมให้พวกเจ้าถือว่าเป็นขวัญถุงก่อนออกเดินทางของพวกเจ้า”

เขาเริ่มเทศนาธรรมในทันใด เสียงธรรมชักนำพวกเขาเข้าสู่สภาวะตระหนักรู้ แม้แต่หานหลิงก็ต้านทานไม่ได้เช่นกัน

หลายพันปีต่อมา พวกหานหลิงทั้งสี่ออกจากอาณาเขตเต๋า เริ่มออกท่องฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยมองอารามเต๋าที่ว่างเปล่า จู่ๆ ก็รู้สึกหักใจไม่ลงอยู่บ้าง

บุตรีที่อยู่ข้างกายตนมานานหลายสิบล้านปี ในที่สุดก็ออกจากอ้อมอกไปแล้ว

หานเจวี๋ยเพ่งสายตาเล็กน้อย เงาร่างสายแล้วสายเล่าปรากฏตัวขึ้นในอารามเต๋า ทั้งหมดล้วนเป็นเด็กน้อยทั้งชายและหญิงที่ร่างกายเปลือยเปล่า เป็นเผ่าพันธุ์ที่เขาสรรค์สร้างขึ้นจากมหารังสรรค์อนธการ

“นับจากนี้ไป พวกเจ้าก็คือเผ่าเทพปฐมยุค”

หานเจวี๋ยเอ่ยออกไป พอสิ้นเสียงของเขาข้อความแถวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้า

[เผ่าเทพปฐมยุค: ถูกสร้างขึ้นจากมหารังสรรค์อนธการ ผสานโชคแห่งโลกปฐมยุคไว้ เป็นอมตะมิวางวายในเขตแดนของโลกปฐมยุค สามารถควบคุมมหามรรคสามพันวิถีแห่งโลกปฐมยุคได้]

ตอนนี้เผ่าเทพปฐมยุคมีเพียงสิบแปดตนเท่านั้น ด้านคุณสมบัตินับว่าอยู่ในชั้นแนวหน้าของโลกปฐมยุค ไม่ด้อยไปกว่าเทพมารฟ้าบุพกาลเหล่านั้นเลย สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเขาควบคุมมหามรรคสามพันวิถีได้ แปลงกฎเกณฑ์ให้กลายเป็นพลังของตนได้