ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1048

บทที่ 1048 สาปแช่งหานเจวี๋ย

ห้าล้านปีต่อมา ปรากฏเหตุการณ์สั่นไหวรุนแรงขึ้นที่ชายขอบของโลกปฐมยุคซึ่งตั้งอยู่ไกลออกไปในดินแดนเวิ้งว้าง โชคดีที่ละแวกนั้นไม่มีสิ่งมีชีวิตและไม่มีผู้ใดรับรู้ได้

สิ่งมีชีวิตภายในโลกปฐมยุคยังไม่สามารถสอดส่องสภาพแวดล้อมนอกโลกปฐมยุคได้

ต้นตอที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นย่อมเป็นเพราะตบะของหานเจวี๋ยมีความก้าวหน้าไปอีกขั้น

ช่วงที่ออกท่องเที่ยวโลกผลาญนภาก่อนหน้านี้ ทำให้หานเจวี๋ยได้รับแรงบันดาลใจมากมาย ความเร็วในการฝึกบำเพ็ญจึงเร็วขึ้นกว่าแต่ก่อน

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น แสดงสีหน้าพึงพอใจ

ระดับผู้สร้างมรรคาระยะปลายยังคงนับว่าอยู่ห่างไกลยิ่ง แต่ก็ไม่นับว่าอยู่ไกลจนเกินเอื้อม

ต้องทราบก่อนว่าตัวเขาในปัจจุบันนี้ยังอายุไม่ถึงร้อยล้านปี ไหนเลยจะมีผู้ที่พิสูจน์ผู้สร้างได้ตอนอายุร้อยล้านปี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการบรรลุผู้สร้างระยะกลางเลย

เขามองซั่นเอ้อร์ที่อยู่ด้านข้าง ซั่นเอ้อร์ยังคงฝึกบำเพ็ญอยู่

หลังจากเด็กคนนี้ได้รับแรงผลักดัน เห็นได้ชัดว่าจริงจังกับการฝึกบำเพ็ญมากขึ้น จุดนี้ทำให้หานเจวี๋ยพอใจยิ่ง

‘ให้เขาเข้าร่วมงานชุมนุมฟ้าบุพกาลที่จัดขึ้นในครั้งหน้าด้วยดีหรือไม่’

หานเจวี๋ยเกิดความคิดเช่นนี้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็ตัดสินใจล้มเลิกความคิดนี้ไป

ให้เด็กคนนี้อยู่ที่นี่จะดีกว่า ไม่จำเป็นต้องให้เชื้อสายที่เลิศล้ำทั้งหมดออกไปแสดงความสามารถอันโดดเด่น

หานเจวี๋ยเริ่มตรวจดูจดหมาย

ช่วงหลายล้านปีที่ผ่านมาวังจักรพรรดิมหาโชคและกลุ่มมิ่งมีความเคลื่อนไหวมากที่สุด หานฮวงยุ่งอยู่กับการผสานกฎเกณฑ์สูงสุดเข้าด้วยกัน ระยะนี้จึงเงียบหายไม่มีข่าวคราว

เมื่อไม่มีหานฮวง ฟ้าบุพกาลและผลาญนภากลับยิ่งคึกคักกว่าเดิม

เมื่อเมฆหมอกครึ้มที่บดบังอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาสลายตัวไป พวกเขาถึงได้เกิดความกล้าออกมาแสดงฝีมือ

ก่อนหน้านี้ในช่วงที่ฝึกบำเพ็ญอยู่ หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับตนถูกคนโยกย้ายออกไป เนื่องจากไม่ส่งผลกระทบมากนัก เขาจึงไม่ได้สนใจ ยามนี้พอมีเวลาว่างถึงทำนายดู

“หืม”

หานเจวี๋ยพลันอุทานด้วยความแปลกใจ เขาค้นพบเรื่องประหลาดบางอย่าง

ไม่น่าเชื่อว่ายมโลกของโลกปฐมยุคจะเชื่อมต่อกับยมโลกของโลกมหามรรคแห่งอื่นๆ ตั้งตัวอยู่เป็นเอกเทศ มองเผินๆ แล้วยมโลกดูใหญ่โตกว่าโลกใดๆ เนื่องจากบรรดาโลกมหามรรคยังไม่ได้ผสานรวมเข้าด้วยกัน

มีคนแทรกซึมเข้าสู่โลกปฐมยุคผ่านทางยมโลกฟ้าบุพกาล

น่าประหลาดจริงๆ ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในโลกปฐมยุคบุกเบิกยมโลกขึ้นชัดๆ หรือว่าจะเกิดขึ้นเองตามกฎเกณฑ์ธรรมชาติ ในอดีตยามที่จักรพรรดินีผืนพิภพบุกเบิกยมโลกขึ้นก็มีเพียงวงจรสังสารวัฏเท่านั้น เป็นเหตุชักนำมรรคาสวรรค์เข้าสู่ยมโลกอย่างนั้นหรือ

ผู้ที่แทรกซึมเข้าสู่ยมโลกปฐมยุคคือหานเย่และหานป้าเสิน ไม่แปลกเลยที่หานเจวี๋ยจะไม่ได้รับผลกระทบมากนัก แต่หากเป็นกลิ่นอายที่ไม่รู้จักคุ้นเคยจะเกิดปฏิกิริยาต่อต้านขึ้นตามสัญชาตญาณพื้นฐานของเขา เพียงเสี้ยวความรู้สึกต่อต้านของผู้สร้างมรรคาก็เพียงพอจะบดขยี้อริยะมหามรรคได้แล้ว

ที่แท้ในยมโลกปฐมยุคก็ให้กำเนิดรากวิญญาณที่กลายสภาพมาจากพลังปฐมยุค ปัจจุบันนี้มีอยู่เพียงสองแขนงเท่านั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกหานเย่และหานป้าเสินขุดออกไป

อันสิ่งที่เรียกว่ารากวิญญาณปฐมยุคเป็นเพียงสิ่งที่กลายสภาพมาจากตะกอนของพลังปฐมยุค ไม่นับเป็นอันใดเลย

แต่แน่นอนว่าสำหรับระดับยอดมหามรรคพลังเช่นนี้ลึกลับยากจะหยั่งได้ แข็งแกร่งจนยวนใจได้แม้กระทั่งหานฮวง

อย่างไรก็ตามเหตุใดเด็กสองคนนี้ถึงหารากวิญญาณปฐมยุคพบ

หานเจวี๋ยทำนายต่อไป พบว่าต้นตอของบ่วงกรรมนี้มาจากหานหลิง

หานหลิงทำนายถึงรากวิญญาณปฐมยุคได้ สมกับเป็นทายาทสืบสายเลือด แต่ไม่ทราบเช่นกันว่าหานหลิงเดาออกหรือไม่ว่ารากวิญญาณปฐมยุคมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

หลังจากเข้าใจเรื่องราวกระจ่างแล้ว หานเจวี๋ยก็ไม่ได้สนใจอีก เขายืดตัวบิดขี้เกียจ ผ่อนคลายร่างกาย

ซั่นเอ้อร์ลืมตาขึ้น เอ่ยว่า “ท่านปฐมบรรพชน ท่านตื่นแล้วหรือขอรับ”

สุ้มเสียงเขาเคารพนอบน้อม ไม่ต่างไปจากที่ผ่านมา ทำให้หานเจวี๋ยค่อนข้างจนใจอยู่บ้าง หรือก่อนหน้านี้จะกดดันเขามากเกินไป

“ถือโอกาสนี้เทศนาธรรมให้เจ้าเลยแล้วกัน ช่วยเป็นกำลังหนุนให้เจ้าได้พอดี”

หานเจวี๋ยหัวเราะเบาๆ ไม่รอให้ซั่นเอ้อร์ตอบกลับก็เริ่มเทศนาธรรมทันที ทันทีที่เปล่งเสียงธรรม ซั่นเอ้อร์ก็เข้าสู่สภาวะตระหนักมรรคในทันใด

หานเจวี๋ยทิ้งร่างแยกไว้คอยเทศนาธรรม ส่วนร่างจริงไปเยี่ยมเหล่าคู่บำเพ็ญ

หนึ่งพันปีต่อมา

หลังจากหานเจวี๋ยเทศนาธรรมจบ ซั่นเอ้อร์ตื่นจากภวังค์โดยที่ปลายเสียงยังไม่จางหายไปดี

ซั่นเอ้อร์เอ่ยด้วยความสะท้อนใจอย่างยิ่ง “ท่านปฐมบรรพชนช่างสมกับที่เป็นท่านปฐมบรรพชนเหลือเกิน การเทศนาธรรมของท่านยอดเยี่ยมกว่าวิถีบำเพ็ญนับสิบล้านปีของข้าเสียอีกขอรับ ทั้งยังทำให้ข้าตระหนักรู้ในเส้นทางบำเพ็ญได้ลึกล้ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “ไม่ว่าเวลาใดก็ตาม ต้องรักษาจิตใจที่ถ่อมตัวและรู้จักระแวดระวังไว้เสมอ ข้าจะเล่าประวัติความเป็นมาของข้าให้เจ้าฟังแล้วกัน”

พอซั่นเอ้อร์ได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด ลุกมานั่งตรงหน้าหานเจวี๋ยทันที ท่าทางกระตือรือร้นตั้งตาคอย

หานเจวี๋ยเล่าถึงช่วงวัยเยาว์ของตน ประวัติความเป็นมาเหล่านี้เขาเล่ามากมายหลายครั้งแล้ว เล่าให้ชนรุ่นหลังฟังนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่เล่าออกมาเขากลับไม่นึกเบื่อเลย ถือว่าเป็นการเล่าให้ตัวเองฟังไปด้วย