ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 105

ในที่สุดหานเจวี๋ยก็ทะลวงถึงระดับรวมกายาขั้นแปด!

เขาลืมตาขึ้น ถอนหายใจยาว

คงต้องใช้เวลาอีกหลายสิบปีกว่าจะถึงระดับฝ่าด่านเคราะห์ แต่ก็นับว่าใกล้มากแล้ว

หลังจากระดับฝ่าด่านเคราะห์ถึงจะเป็นระดับมหายาน สูงมากกว่านั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นระดับไท่อี่หรือไม่ หานเจวี๋ยมักจะคิดว่าจูเชวี่ยเป็นศัตรูในจินตนาการมาตลอด เพราะอย่างนั้นเขาจึงรู้สึกว่าระดับรวมกายานั้นไม่แข็งแกร่งพอ

หนทางอีกยาวไกลนัก!

หานเจวี๋ยเรียกดูค่าความสัมพันธ์และตรวจสอบจดหมายด้วยความเคยชิน

[หยางเทียนตงศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากสัตว์ปีศาจ] x8499

[สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นสัตว์เลี้ยงเทพของท่านเผชิญกับการโจมตีจากสัตว์ปีศาจ] x14923

[มู่หรงฉี่ศิษย์หลานของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายมาร] x233

[นักพรตเต๋าชิงเสียนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากราชาปีศาจ ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[ซูฉีศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก] x74

[นักพรตเต๋าจิ่วติ่งเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[เซวียนฉิงจวินคู่บำเพ็ญเพียรของท่านรู้แจ้งขณะถกมรรค พลังมรรคเพิ่มพูน]

…..

สัตว์ปีศาจมากมาย!

ราชาปีศาจมากมาย!

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว ที่แท้โลกภายนอกวุ่นวายขนาดไหนกัน

เขาลุกขึ้นเดินออกจากถ้ำเทวาฟ้าประทาน ออกมายืดเส้นยืดสายที่หน้าต้นฝูซัง

สวินฉางอันลุกขึ้นคารวะ ไก่คุกรัตติกาลยังคงนอนหลับพังพาบอยู่บนต้นฝูซัง

หานเจวี๋ยพิจารณาต้นฝูซัง เห็นว่ามันเจริญเติบโตอย่างแข็งแรงมาก เถาน้ำเต้าพิภพเซียนที่อยู่บนลำต้นเองก็เติบโตได้ดี

ยังต้องใช้เวลาอีกนานกว่าที่เถาน้ำเต้าพิภพเซียนจะออกผลน้ำเต้า

“อาจารย์ มู่หรงฉี่ไม่ได้กลับมาระยะหนึ่งแล้ว ข้าอยากออกไปตามหาเขา ได้หรือไม่” สวินฉางอันเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ไม่ต้องไปหรอก ระวังจะถูกสัตว์ปีศาจกินเอา เขาไม่เป็นอะไร ดวงชะตาของเขาไม่ธรรมดา สามารถเปลี่ยนเหตุร้ายให้กลายเป็นดีได้”

ตามตบะที่เพิ่มมากขึ้น ร่างกายของสวินฉางอันไม่ต่างอะไรกับของล้ำค่าฟ้าดิน เริ่มแผ่กระจายพลังวิญญาณออกมาด้วยตนเองเช่นกัน ก่อนหน้านั้นอาจจะทำให้สวินฉางอันตกใจจนแทบเสียสติ ทว่านานวันเข้าเขาถึงค่อยคุ้นชินขึ้นมาบ้างแล้ว

โชคดีที่ได้วิชากระบี่บินไร้หัวใจ ไม่เช่นนั้นเป็นไปได้อย่างมากที่เจ้าหมอนี่จะใช้สิ่งนี้ไปก้อร่อก้อติกกับเชี่ยนเอ๋อร์

“ระยะนี้แดนบำเพ็ญพรตไม่ค่อยสงบนัก ข้าได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าศิษย์ที่ผ่านไปผ่านมา ต่างพูดถึงพญาอสรพิษหยกกันทั้งนั้น มีความเป็นไปได้มากที่เจ้าปีศาจตัวนี้จะกลายเป็นมหันตภัยของใต้หล้า แม้ว่ายังจะไม่กระทบกระเทือนมาถึงต้าเยี่ยนในเวลานี้ แต่ภายภาคหน้าก็ไม่แน่ ข้าเป็นกังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉี่เอ๋อร์” สวินฉางอันขมวดคิ้วเอ่ย

ฉี่เอ๋อร์?

หานเจวี๋ยได้ยินแล้วรู้สึกขนลุกขนพองไปหมด

ความสัมพันธ์ของอาจารย์และศิษย์คู่นี้ช่างลึกซึ้งยิ่งนัก

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “เจ้ามีพลังดึงดูดปีศาจสูงมาก ระวังว่ายังไม่ทันจะตามหามู่หรงฉี่พบ ตนเองจะถูกจับเข้าเสียก่อน พอถึงเวลานั้นก็ยังต้องให้ศิษย์ของเจ้าไปช่วย ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่สามารถไปช่วยพวกเจ้าได้ ข้าก็บอกพวกเจ้าไม่รู้ต่อกี่ครั้งแล้วว่าอย่าออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก ให้ตั้งใจฝึกบำเพ็ญ พวกเจ้าก็ไม่ฟัง”

สวินฉางอันได้ยินก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงทำได้เพียงยอมแพ้

ไม่รู้ว่าไก่คุกรัตติกาลตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด เอ่ยถามว่า “นายท่าน สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นยังไม่กลับมาเลย คงไม่ใช่ว่าไปตายอยู่ข้างนอกแล้วกระมัง”

หานเจวี๋ยเอ่ยตอบ “ยังไม่ตาย แต่ก็มีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย ถูกโจมตีทุกวัน”

“นายท่านสามารถคำนวณได้หรือ”

“อืม”

“โชคดีที่ข้าไม่ได้ออกไป นายท่านก็ไม่ได้โกหกข้าจริงๆ ด้วย หากพญาอสรพิษหยกนั่นบุกโจมตีเข้ามาแล้วพวกเราสู้ไม่ไหวก็หนีกันเถอะ”

ไก่คุกรัตติกาลถอนหายใจเอ่ย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัว หรือเป็นเพราะกำลังห่วงสุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้น

มันเฝ้ารอให้สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นกลับมาอยู่ตลอด และหากสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นตายอยู่ข้างนอกจริง มันคงเสียใจอย่างแน่นอน

อย่างไรเสียนั่นก็เป็นลูกสุนัขที่มันฟักออกมาด้วยตัวเองนี่นะ

หานเจวี๋ยเอ่ย “ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันเถอะ หากสู้ไม่ได้ก็คงต้องหนี”

เขาอยู่ในระดับรวมกายาขั้นแปดแล้ว ถึงแม้พญาอสรพิษหยกจะทะลวงขั้นได้สำเร็จก็คงจะสู้เขาไม่ได้กระมัง

ระยะห่างระหว่างระดับฝ่าด่านเคราะห์และระดับรวมกายาขั้นแปดคงไม่ถึงขั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับดินหรอก

หลังพูดคุยกันราวครึ่งชั่วยาม หานเจวี๋ยจึงกลับเข้าไปในถ้ำเทวาเพื่อฝึกฝนต่ออีกครั้ง

หนึ่งเดือนต่อมา