ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1058

บทที่ 1058 มหาเคราะห์ที่ใกล้เข้ามา หานเจวี๋ยทะลวงขั้น

“หานฮวงใช่เทพมารอนธการหรือไม่ ข้าก็ไม่ทราบแน่ชัด ถึงอย่างไรข้าก็มิใช่เทพมารอนธการ แต่พิจารณาจากคุณสมบัติเขาแล้ว สอดคล้องกับเทพมารอนธการยิ่งนัก บางทีเทพมารอนธการอาจจะมิใช่คุณสมบัติโดยกำเนิด แต่ได้มาจากการพึ่งพาดวงชะตาอันยิ่งใหญ่”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างใช้ความคิด หวงจุนเทียนได้ฟังก็พยักหน้ารับ

ท้ายที่สุดแล้วเทพมารอนธการก็เป็นเพียงตำนาน หากว่าหานเจวี๋ยทราบเรื่องราวดี เช่นนั้นจะมิแปลว่าการดำรงอยู่ของหานเจวี๋ยลึกล้ำยิ่งกว่าทั่วฟ้าบุพกาลอีกหรือ

อันที่จริงหวงจุนเทียนคิดว่าสือหยวนหงเหมิงเข้ารีตมารไปแล้ว เพ้อฝันอยากจะกลายเป็นเทพมารอนธการ

“นายท่าน ระวังไว้หน่อยดีกว่าขอรับ หากว่าข้าควบคุมสื่อหยวนหงเหมิงไม่อยู่ เขาต้องคิดล้างแค้นฟ้าบุพกาลแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเป้าหมายแรกก็คือหานฮวง” หวงจุนเทียนเอ่ยเตือน

หานเจวี๋ยพยักหน้าเอ่ยไปว่า “เจ้าก็ต้องระวังไว้เช่นกัน ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าปล่อยให้ชีวิตหลุดลอยไป หากว่าคุมไม่อยู่ เช่นนั้นก็ไม่ต้องคุม ฟ้าบุพกาลหาได้อ่อนแออย่างที่เจ้าคิดไม่”

หวงจุนเทียนตื้นตันอยู่ในใจ ประสานมือกล่าวไปว่า “ข้าจะเชื่อฟังคำชี้แนะของนายท่านแน่นอนขอรับ”

ทั้งสองพูดคุยกันต่ออีกสักพักแดนความฝันก็สิ้นสุดลง

หานเจวี๋ยสอบถามในใจ ‘หากสื่อหยวนหงเหมิงอยู่ในโลกอนธการดึกดำบรรพ์จะสามารถกลายเป็นเทพมารอนธการได้หรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าร้อยล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ได้]

หัวใจหานเจวี๋ยพลันหนักอึ้ง เขาเริ่มทำนายหาพิกัดโลกอนธการดึกดำบรรพ์ ทว่าไม่อาจทำนายถึงได้

เขาจำเป็นต้องลองสอบถามกับความสามารถวิวัฒนาการดู

[ไม่สามารถวิวัฒนาการถึงพิกัดของโลกอนธการดึกดำบรรพ์ได้]

เมื่อหานเจวี๋ยเห็นเช่นนี้ก็เคลื่อนย้ายไปยังอารามเต๋าในอาณาเขตเต๋าหลัก หยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา เริ่มสาปแช่งสื่อหยวนหงเหมิง

ทว่าหนังสือแห่งความโชคร้ายก็ไม่สามารถส่งพลังไปถึงสื่อหยวนหงเหมิงได้

กล่าวอีกนัยคือ โลกอนธการดึกดำบรรพ์ไม่ได้อยู่ในฟ้าบุพกาลหรือดินแดนเวิ้งว้างเลย แต่เป็นมิติแห่งหนึ่งที่ยากจะจินตนาการถึงได้

ดูเหมือนคงต้องปล่อยสื่อหยวนหงเหมิงไปก่อน

หานเจวี๋ยลังเลว่าควรใช้วิชาอัญเชิญเทพดึงตัวหวงจุนเทียนกลับมาหรือไม่ ด้วยตบะของเขาในตอนนี้สามารถเรียกกลับมาเพียงคนเดียวได้แล้ว ไม่ใช่เรียกทุกคนที่ได้รับถ่ายทอดวิชาอัญเชิญเทพกลับมาทั้งหมดเฉกเช่นในอดีต

เขาทดลองเรียกตัวหวงจุนเทียนกลับมาทันที เพราะดีร้ายอย่างไรหวงจุนเทียนก็จงรักภักดีต่อเขา

ทันใดนั้นเขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

ไม่ว่าเขาจะใช้วิชาอย่างไรก็รับรู้ถึงกลิ่นอายของหวงจุนเทียนไม่ได้เลย

“แล้วไปเถอะ คงทำได้แค่รอเท่านั้น”

หานเจวี๋ยคิดเช่นนี้ แต่ก็แปลกใจอยู่ดี สามารถเข้าฝันได้แต่ไม่สามารถเรียกตัวกลับมาได้ โลกอนธการดึกดำบรรพ์อยู่ที่ไหนกันแน่

ในเมื่อคิดไม่ออกหานเจวี๋ยก็ได้แต่ตั้งใจฝึกบำเพ็ญต่อไป

ทะลวงสู่ระดับผู้สร้างมรรคาระยะปลายให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

หานเจวี๋ยหลับตาลงเริ่มฝึกบำเพ็ญ

….

ณ ดินแดนเวิ้งว้าง เจ้านวฟ้าบุพกาลและมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญมาพบกันที่นี่

เจ้านวฟ้าบุพกาลยังคงเป็นเงาดำอยู่เช่นเดิม ร่างกายไม่ได้ใหญ่มโหฬารเท่ามหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ แต่มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญกลับคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญดูคล้ายเมฆครึ้มที่เกาะกลุ่มชุมนุม มองไม่เห็นใบหน้าเช่นเดียวกัน บุคลิกไม่คล้ายกับมนุษย์ แผ่พลังอำนาจมหาศาลแห่งทวยเทพออกมา

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยถาม

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญตอบว่า “ยังหาไม่พบขอรับ แต่ชะตากรรมแห่งมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว พวกเราจำเป็นต้องเตรียมการต่อ ท่านจะเริ่มบุกเบิกยุคสมัยไร้สิ้นสุดยามใดขอรับ”

เจ้านวฟ้าบุพกาลกล่าวว่า “เดิมทีข้าคิดจะอาศัยมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่บุกเบิกยุคสมัยไร้สิ้นสุดขึ้น แต่การบุกเบิกยุคสมัยไร้สิ้นสุดจำเป็นต้องมีพลังเหนือระดับผู้สร้างมรรคา ข้ายังอยู่ห่างจากการฝ่าทะลวงอีกเล็กน้อย ตอนนี้มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่กำลังจะมาเยือน นี่คืองานใหญ่ไม่อาจขัดขวางได้”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเงียบไป

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยว่า “เมื่อยุคสมัยไร้สิ้นสุดมาถึง ข้าจะเกษียณตัวให้เจ้ารับช่วงต่ออำนาจของข้า แต่หากต้องการสืบทอดอำนาจนี้ เจ้าต้องมีพลังเหนือกว่าผู้สร้างมรรคาคนอื่นๆ ด้วย มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ในครั้งนี้ก็คือโอกาสดี หากสามารถยึดครองดวงชะตามหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ไว้ได้ทั้งหมด เจ้าก็จะทิ้งห่างจากผู้สร้างมรรคารายอื่น!”

พอมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญได้ยินดังนั้นก็ตอบรับว่า “ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้”

เจ้านวฟ้าบุพกาลเลือนหายไป

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญรออยู่ที่เดิมครู่หนึ่งถึงได้สลายตัวไปดั่งหมอกควัน

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ปิดด่านครั้งนี้ทำให้เขาเข้าใกล้ระดับผู้สร้างมรรคาระยะปลายอย่างยิ่งแล้ว ในที่สุดเขาก็พอจะมองเห็นเค้าลางในการทะลวงขั้นแล้ว

นับจากการทะลวงขั้นครั้งก่อน เวลาผ่านพ้นไปเกือบเจ็ดสิบล้านปีเต็มแล้ว หากว่าเทียบกันดูแล้วจากระยะกลางทะลวงสู่ระยะปลายเท่ากับช่วงเวลาในการทะลวงจากมนุษย์ธรรมดาสู่ผู้สร้างมรรคาระยะกลาง เพียงพอจะทำให้มองออกแล้วว่าผู้สร้างมรรคาฝึกบำเพ็ญได้ยากลำบากนัก

หานเจวี๋ยประเมินดูเล็กน้อย อย่างมากอีกล้านปีก็คงทะลวงขั้นได้แล้ว

เขาเรียกกล่องจดหมายออกมาตรวจดู หลักๆ คือต้องการตรวจดูสถานการณ์ของหวงจุนเทียน

ไม่นานนักหัวคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

[หวงจุนเทียนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านเผชิญกับการยึดร่างจากผู้ทรงพลังลึกลับ]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านหลงเหลืออยู่เพียงเสี้ยววิญญาณสายหนึ่ง ถูกผู้ทรงพลังลึกลับผนึกไว้ สูญเสียสติสัมปชัญญะ]

น่าเวทนาขนาดนี้เชียวหรือ

หานเจวี๋ยเรียกดูรูประจำตัวของหวงจุนเทียน พบว่าหน้าตาของหวงจุนเทียนเปลี่ยนไป ดูชั่วร้ายและโหดเหี้ยมมากขึ้น

เฮ้อ…

น่าสงสาร

หานเจวี๋ยทำนายถึงหวงจุนเทียน ยังคงทำนายไม่พบ คาดว่ายังอยู่ในโลกอนธการดึกดำบรรพ์

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็คงต้องรอให้ทะลวงขั้นก่อน

เมื่อถึงเวลาสื่อหยวนหงเหมิงต้องมาหาถึงที่แน่

หานเจวี๋ยเอ่ยขึ้นว่า “ซั่นเอ้อร์ เจ้าออกไปก่อน ข้าเตรียมจะฝึกฝนพลังวิเศษ กลัวจะเป็นอันตรายต่อเจ้า”

ซั่นเอ้อร์ที่ฝึกบำเพ็ญอยู่ลืมตาขึ้น พยักหน้ารับอย่างนอบน้อมจากนั้นจึงถอยออกไป

หานเจวี๋ยไม่มีห่วงกังวลแล้ว เตรียมตัวทะลวงขั้นอย่างเต็มที่

ตบะของเขาเป็นความลับไม่อาจบอกเล่าต่อผู้ใดได้ ต้องทำเช่นนี้ถึงจะสามารถก้าวข้ามเจ้านวฟ้าบุพกาลไปได้โดยไม่ถูกสังเกตเห็น!

………………………………………………………………