ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1059

บทที่ 1059 ระยะปลาย ตัวตนเหนือชั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง

สามล้านปีต่อมา หานเจวี๋ยเริ่มทะลวงขั้น ตบะถูกควบคุมถึงขีดจำกัดสูงสุดแล้ว เหมือนภูเขาที่กำลังจะปะทุขึ้นมา ไม่อาจขัดขวางไว้ได้

เวลาผ่านไปหนึ่งล้านปีเต็มเขาถึงได้ทะลวงขั้นสำเร็จ

ผู้สร้างมรรคาระยะปลาย!

พลังปฐมยุคของเขาเริ่มพลุ่งพล่านพลอยทำให้โลกปฐมยุคขยายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว กลืนกินพื้นที่ดินแดนเวิ้งว้างรอบข้าง

หานเจวี๋ยดื่มด่ำกับความรู้สึกเลิศล้ำจากการได้แข็งแกร่งขึ้น ไม่อาจถอนตัวออกมาได้

เขาปรับตบะให้มั่นคงพลางเรียกหน้าต่างค่าสถานะออกมา

[ชื่อ: หานเจวี๋ย]

[อายุขัย: 134,001,982/5,099,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999, 999,999,999,999,999,999,999]

[เผ่าพันธุ์: เทพมารอนธการ (มหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต)]

[ตบะ: ผู้สร้างมรรคาระยะปลาย (อริยะสมบูรณ์แบบ)]

[วิชายุทธ์: มหามรรควัฏจักรอนธการ (ระดับมหามรรค) วิชาชุบร่างวัฏจักรดารา]

[มหามรรค: มหามรรคเวียนว่ายตายเกิด มหามรรคแห่งกรรม มหามรรคต้นกำเนิด]

[คุณสมบัติกาย: กายปฐมยุคเลิศมรรคา]

….

ยอดเยี่ยม!

เมื่อเห็นอายุขัยต้นกำเนิดเพิ่มขึ้นมาเป็นพรวนหานเจวี๋ยก็รู้สึกดื่มด่ำหลงใหล

ประเด็นสำคัญที่สุดคือหลังจากบรรลุระยะปลายก็จะมุ่งสู่ผู้สร้างมรรคาระยะสมบูรณ์ จากนั้นก็จะมุ่งหน้าสู่เทพผู้สร้างที่ยังไม่เคยมีผู้ใดบรรลุถึงมาก่อน

แค่นึกถึงระดับเทพผู้สร้างจิตใจหานเจวี๋ยก็ฮึกเหิมขึ้นมา

เขาอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งไร้พ่ายแล้ว!

ใช้เวลาไปเกือบแปดแสนปีตบะของหานเจวี๋ยถึงได้เสถียรมั่นคง

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็เรียกหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาเป็นอันดับแรก ซั่นเอ้อร์ยังอยู่นอกอารามเต๋าถึงเขาสาปแช่งเจ้านวฟ้าบุพกาลตอนนี้ก็ไม่มีทางถูกพบเห็น

เขาเริ่มลงมือทันที

ห้าวันต่อมา อายุขัยของเขาลดลง หนึ่งวินาทีสูญเสียอายุไปเท่ากับหลายหมื่นชาติภพของมนุษย์สามัญ

ครั้งนี้หานเจวี๋ยใช้อายุไปเพียงสองพันล้านล้านล้านปีก็ทำให้มรรคจิตของเจ้านวฟ้าบุพกาลเสียหาย ตบะถดถอยได้แล้ว

ส่วนจะถดถอยลงมากน้อยแค่ไหน เขาก็ไม่ทราบแน่ชัด แต่มีสัญญาณเตือนว่าฟ้าบุพกาลกำลังจะพังถล่มปรากฏขึ้นมาอีกครั้งทำให้เขาไม่กล้าสาปแช่งต่อ

แค่ถ่วงความก้าวหน้าของเจ้านวฟ้าบุพกาลไว้ก็พอแล้ว รอจนหานเจวี๋ยเหนือกว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลก็ไม่จำเป็นต้องสนใจแล้วว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลหรือผู้สร้างมรรคาคนอื่นๆ จะบรรลุเทพผู้สร้างหรือไม่

ตำแหน่งสุดยอดผู้แข็งแกร่งต้องอยู่ในกำมือตนเท่านั้นถึงจะรับประกันความปลอดภัยได้ หานเจวี๋ยไม่ไว้ใจคนอื่น เขาสามารถมอบความสงบสุขให้สรรพสิ่งได้ แต่ยามที่เขายังมีฐานะเป็นสรรพสิ่งอยู่เขาไม่เชื่อมั่นว่าผู้ไร้พ่ายจะสามารถปกป้องให้เขาอยู่อย่างสงบสุขไปได้ชั่วชีวิต

หลังจากสาปแช่งเสร็จ เขาก็เก็บหนังสือแห่งความโชคร้ายให้เรียบร้อยแล้วเรียกซั่นเอ้อร์เข้ามา

ซั่นเอ้อร์รอแทบไม่ไหวมานานแล้ว เข้ามาในอารามอย่างรวดเร็ว คุกเข่าคารวะหานเจวี๋ย

“ท่านปฐมบรรพชน การฝึกฝนของท่านสำเร็จลุล่วงหรือไม่ขอรับ”

ซั่นเอ้อร์ถามอย่างระมัดระวัง ให้เขาออกไปอยู่ด้านนอกนานขนาดนี้จะต้องเป็นพลังวิเศษที่เลิศล้ำแน่นอน

หานเจวี๋ยยิ้มให้ ก่อนพยักหน้าและเอ่ยไปว่า “ข้าอารมณ์ดีอยู่ จะเทศนาธรรมแก่เจ้าและถ่ายทอดพลังวิเศษให้เจ้าด้วย ดีหรือไม่”

“ดีขอรับ!”

ซั่นเอ้อร์ตอบรับด้วยความปรีดา

หานเจวี๋ยเริ่มเทศนาธรรม ระหว่างที่เทศนาธรรมเขาก็จัดระเบียบเวทวิชาของตนไปด้วย

เสียงธรรมแห่งมหามรรคของเขาค่อยๆ ครอบงำไปทั่วอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม ทำให้เหล่าศิษย์ทั้งหมดตกอยู่ในภวังค์

สิ่งมีชีวิตภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามล้วนถือกำเนิดขึ้นเพราะหานเจวี๋ย คุณสมบัติไม่นับว่าเลิศล้ำมากนัก แต่ด้วยพลังวิญญาณในอาณาเขตเต๋าและความช่วยเหลือจากการเทศนาธรรมเป็นครั้งคราวของหานเจวี๋ยทำให้ตบะของพวกเขาล้วนแกร่งกล้ายิ่ง ทั้งหมดบรรลุอริยะเสรีแล้ว แต่เนื่องจากไม่ได้ออกไปข้างนอกจึงไม่มีชื่อเสียงปรากฏในจักรวาลโลกดารา

หมื่นปีผ่านไปในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นว่าซั่นเอ้อร์ยังอยู่ในสภาวะตระหนักมรรค หานเจวี๋ยก็เริ่มใช้งานแบบจำลองการทดสอบ

ท้าสู้กับมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญสองแสนคน!

ชนะได้สบายๆ!

สมกับเป็นผู้สร้างมรรคาระยะปลาย ทุกระดับขั้นเล็กล้วนสร้างความแตกต่างราวฟ้ากับเหว!

หานเจวี๋ยเพิ่มจำนวนศัตรูต่อไป

สามแสนคน!

เพิ่มขึ้นทีเดียวแสนคน!

สังหารทิ้งอย่างง่ายดาย!

มาถึงขั้นนี้แล้วแต่หากคิดจะสังหารในเสี้ยววินาทีก็ยังคงยากเย็นนัก แต่หานเจวี๋ยก็ไม่ได้รู้สึกกดดันเลย