ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1064

บทที่ 1064 สวรรค์ประทานโชคเก้าครั้งรวด

“ฮ่าๆ เช่นนี้มิเท่ากับประเคนโลกมหามรรคของพวกเราให้เจ้าหรอกหรือ เป็นตะพาบในไหของเจ้ามิใช่หรือไร”

หานฮวงเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มมิเชิงยิ้ม วาจาเปี่ยมด้วยสำเนียงเย้ยหยัน

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายไม่ปริปาก เรื่องเช่นนี้เขาไม่คิดจะเข้าไปสอด ปล่อยให้หานฮวงและหานหลิงตัดสินใจเอง

มหาเทวาพ้นนิวรณ์เอ่ยตอบว่า “ทุกโลกมหามรรคล้วนมีกฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติเป็นของตน กฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติของข้าคือการรองรับ อีกอย่างโลกมหามรรคที่ก่อตัวขึ้นก่อนหน้านี้ล้วนจะผสานรวมเข้ากับฟ้าบุพกาลพินาศไปด้วยกันผันแปรสู่ยุคสมัยไร้สิ้นสุด พูดกันอีกอย่างคือ ต่อไปพ้นนิวรณ์จะไม่หวนกลับมาคงอยู่แล้ว ตอนนี้ข้ากำลังช่วยพวกเจ้าเพียงเพราะอยากมอบโอกาสให้พ้นนิวรณ์สักครั้ง มอบทางรอดให้แก่สรรพสิ่งพ้นนิวรณ์”

หานฮวงขมวดคิ้ว

หานหลิงเอ่ยถาม “โลกมหามรรคผสานรวมจะทำให้สรรพสิ่งสิ้นชีพหรือ”

“สิ่งมีชีวิตของโลกมหามรรคอื่นๆ บ้างก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตฟ้าบุพกาล บ้างก็ถูกพลังแห่งยุคสมัยไร้สิ้นสุดดูดซับไปเพื่อใช้ค้ำจุนและบุกเบิกยุคสมัยอันไร้สิ้นสุดต่อไป”

คำตอบของมหาเทวาพ้นนิวรณ์ทำให้หานหลิงขมวดคิ้วเช่นกัน

กล่าวเช่นนี้คือ ตอนนี้ยังมิใช่เวลาที่เหมาะจะบุกเบิกโลกมหามรรคขึ้น

“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล โลกมหามรรคของพวกเจ้าเป็นเพียงเค้าโครงเริ่มต้นเท่านั้น ยังไม่นับเป็นโลกมหามรรค เว้นแต่จะถูกฟ้าบุพกาลดูดดึงเข้าไป หาไม่แล้วก็ไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อพวกเจ้ามากนัก”

มหาเทวาพ้นนิวรณ์เอ่ยต่อไป

หานฮวงและหานหลิงสอบถามต่อไป มหาเทวาพ้นนิวรณ์ก็ชี้แจงคลายความกังวลให้พวกเขาอย่างมีความอดทน

สรุปคือมหาเทวาพ้นนิวรณ์กำลังเตรียมสละตัวเองเพื่อช่วยเสริมกำลังให้พวกเขา เพียงหวังว่าในอนาคตพวกเขาจะช่วยเหลือสรรพสิ่งพ้นนิวรณ์

สุดท้ายสองพี่น้องตัดสินใจขอเวลาใคร่ครวญดูสักระยะหนึ่งก่อน ภพลวงตาวิวัฒนาการสิ้นสุดลงตรงนี้

จิตรับรู้ของหานเจวี๋ยกลับสู่ความจริง

เขาถามในใจว่า ‘ถ้อยคำทั้งหมดที่มหาเทวาพ้นนิวรณ์กล่าวมาจากใจจริงหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งแสนล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[มาจากใจจริง]

หานเจวี๋ยถึงได้คลายหัวคิ้วลง

ไม่คิดเลยว่ามหาเทวาพ้นนิวรณ์จะเปิดเผยความรู้สึกนึกคิดออกมาตรงๆ เช่นนี้

ดูเหมือนเจ้านวฟ้าบุพกาลจะบีบคั้นเขาจนหมดหนทางแล้วจริงๆ

ทันทีที่บุกเบิกยุคสมัยไร้สิ้นสุดขึ้น ผู้สร้างมรรคาที่ถูกดูดซับโลกมหามรรคเข้าไปเหล่านั้นน่าจะตกเป็นทาสของเจ้านวฟ้าบุพกาล แต่ก่อนเพียงถูกสะกดข่มแต่ในอนาคตเกรงว่าจะกลายเป็นทาสอย่างแท้จริงแล้ว

อันที่จริงโลกปฐมยุคของหานเจวี๋ยก็สามารถรองรับโลกมหามรรคของเหล่าบุตรธิดาได้ แต่เขาไม่มีทางยอมปล่อยให้โลกมหามรรคของตนแตกแยกพังทลาย ทันทีที่เขาทำเช่นนั้นโลกมหามรรคของบุตรธิดาจะถูกหลอมรวมกับโลกปฐมยุคไม่มีวันพิสูจน์ผู้สร้างมรรคาได้ตลอดกาล

แต่มหาเทวาพ้นนิวรณ์กลับต่างออกไป ต่อให้พ้นนิวรณ์ล่มสลาย เขาคิดจะเสริมกำลังช่วยเหลือสรรพสิ่งของตนไว้ก่อนที่โลกมหามรรคพ้นนิวรณ์จะพังทลายลง

ผู้สร้างมรรคารายนี้ไม่ได้รับผลกระทบจากบ่วงกรรมทุกสิ่งเลยแต่กลับมีจิตเมตตาอันเป็นวิสัยของมนุษย์

‘เมื่อยุคสมัยไร้สิ้นสุดมหาถึง โลกมหามรรคของมหาเทวาพ้นนิวรณ์จะสลายหายไปอย่างสิ้นเชิงหรือไม่’

เพื่อความปลอดภัยถามเพิ่มสักหน่อยดีกว่า!

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งแสนล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ใช่]

เฮ้อ น่าสงสาร!

นี่คือความสำเร็จจากการทับถมของโครงกระดูกนับหมื่นกระมัง เจ้านวฟ้าบุพกาลประสบความสำเร็จ ทว่าแลกมาด้วยการสังเวยอนาคตของผู้สร้างมรรคาคนอื่นๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้หานเจวี๋ยก็จะไม่ขัดขวางแล้ว

หานเจวี๋ยมองไปที่ซั่นเอ้อร์ ซั่นเอ้อร์ยังคงฝึกบำเพ็ญอยู่

สมควรหากิจกรรมหลักทำได้แล้ว!

ใช้สวรรค์ประทานโชคเก้าครั้งรวด!

หานเจวี๋ยเคลื่อนย้ายไปโผล่ในอารามเต๋าของอาณาเขตเต๋าหลัก เขาถูมือเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย

โม่จู๋รับรู้เรื่องราวทั้งหมดดี นางไม่ได้ใช้ประโยชน์จากกำลังสนับสนุนนี้เลย กลับเก็บตัวยิ่งนัก ราวกับกลายเป็นหานเจวี๋ยอีกคนหนึ่ง ฝึกบำเพ็ญอยู่เงียบๆ ไปตามกระแสเวลาไม่รู้จบ เมื่อไม่นานมานี้นึกอยากเดินทางไปเยือนโลกมนุษย์สามัญเพื่อหาประสบการณ์จึงได้พบกับโม่จั้งเข้า

บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตาของนาง ศิษย์ที่เพิ่งรับตัวไว้บังเอิญได้รับสวรรค์ประทานโชคจากหานเจวี๋ยพอดี

หานเจวี๋ยแบ่งร่างแยกออกมาเก้าร่าง มุ่งหน้าไปหาเชื้อสายผู้ได้รับสวรรค์ประทานโชคทั้งเก้าราย

….

มรรคาสวรรค์ ณ ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม

ภายในอาณาเขตเต๋าที่เงียบสงัดซึ่งตั้งอยู่ในซอกมุมเงียบสงบมุมหนึ่ง หน้าประตูอาณาเขตมีรูปสลักสตรีอยู่สองตน ไม่มีศิษย์คอยเฝ้าเลย

ภายในอาณาเขตเต๋า โม่จู๋ในชุดนักพรตเต๋าสีขาวสะอาดนั่งอยู่บนเบาะกลมที่สร้างขึ้นจากกลีบผกานับไม่ถ้วน ใบหน้าของนางสงบเยือกเย็น บุคลิกสูงส่งพ้นโลกีย์ เรือนผมยาวพลิ้วไหวนิดๆ ราวกับมีสายลมอ่อนๆ หมุนวนอยู่รอบกาย

ไกลออกไป หน้าเสาหินต้นหนึ่ง มีเด็กหนุ่มชุดฟ้าคนหนึ่งกำลังฝึกฝนพลังวิเศษอยู่ อายุราวสิบห้าสิบหกปี ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ผิวพรรณขาวกระจ่างกว่าบุรุษทั่วไป ปราศจากสีเลือด

ทันใดนั้นเด็กหนุ่มชุดฟ้าพลันหน้าเปลี่ยนสี ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ เขาก็รับรู้ได้ว่ามีพลังกำลังเอ่อท้นขึ้นมาภายในร่างตนไม่ขาดสาย ปรับเปลี่ยนกายเนื้อของเขา ความรู้สึกนี้เลิศล้ำโดยแท้ คล้ายการฝ่าทะลวงระดับตบะ

หานเจวี๋ยปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเด็กหนุ่มชุดฟ้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พลังวิเศษที่เจ้าฝึกฝนไม่ต่างกับวรยุทธ์ในโลกมนุษย์สามัญเลย น่าเสียดายพรสวรรค์ของเจ้านัก”

เด็กหนุ่มชุดฟ้าตกใจเพราะเขา รีบกระเด้งตัวขึ้นมาทันที ถามด้วยความตระหนก “เจ้าเป็นใคร”

เขาหันไปมองโม่จู๋แล้วตะโกนขึ้นว่า “อาจารย์ มีศัตรูขอรับ!”

โม่จู๋ลืมตาขึ้น พอเห็นหานเจวี๋ยก็อดตะลึงงันไปไม่ได้

หานเจวี๋ยไม่หันไปมองเลย แต่จ้องโม่จั้งแล้วเอ่ยว่า “ข้าจะสอนพลังวิเศษให้เจ้า เอาหรือไม่”

โม่จั้งกัดฟันเอ่ย “ไม่เอา ข้ามีอาจารย์อยู่แล้ว!”

สีหน้าหานเจวี๋ยเย็นชาลงในชั่วพริบตา เอ่ยด้วยไอสังหารพลุ่งพล่าน “หากข้าสังหารอาจารย์ของเจ้าทิ้ง เจ้าจะขวางข้าได้หรือ”

ไอสังหารน่าหวาดหวั่นพุ่งเป้าไปที่โม่จั้ง โม่จั้งตกใจทรุดฮวบลงกับพื้นทันที เหงื่อไหลท่วมร่าง มองหานเจวี๋ยด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่เคยเผชิญกับไอสังหารเช่นนี้มาก่อน!

………………………………………………………………