ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 107

สรุปบท บทที่ 107 พญามาโจมตี!: ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ

อ่านสรุป บทที่ 107 พญามาโจมตี! จาก ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ โดย Internet

บทที่ บทที่ 107 พญามาโจมตี! คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

บทที่ 107 พญามาโจมตี!
หยางเทียนตงมาถึงตีนเขาเพียรบำเพ็ญเซียน คุกเข่าลงตรงหน้าป้ายศิลา เริ่มโขกศีรษะคำนับกับพื้น

“อาจารย์ ศิษย์ผิดไปแล้ว”

“อาจารย์ ศิษย์ผิดไปแล้ว”

“อาจารย์ ศิษย์ผิดไปแล้ว”

……

ขณะที่เขาท่องนั้น ก็โขกศีรษะลงกับพื้นไม่หยุด

บนเขา

ไก่คุกรัตติกาลกระโดดผล็อยลงมาจากต้นฝูซัง เอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ครึ่งปีศาจกลับมาแล้ว?”

ครึ่งปีศาจ?

สวินฉางอันพลันรู้สึกสนใจขึ้นมา หรือจะเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่พูดถึง

หานเจวี๋ยหมุนกายเดินกลับเข้าไปในถ้ำเทวาฟ้าประทาน ไก่คุกรัตติกาลและสวินฉางอันกลับเดินลงเขา

เมื่อกลับเข้ามาในถ้ำเทวาฟ้าประทาน หานเจวี๋ยก็รีบตรวจสอบปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักหยกพิสุทธิ์

เขาไม่พบพญาอสรพิษหยก ทว่าตรวจสอบพบทหารปีศาจของพญาอสรพิษหยก ซึ่งเป็นปีศาจวิหคไม่กี่ตัว

เขาไม่ได้ไปจับปีศาจวิหคเหล่านั้น แต่กลับปล่อยให้พวกมันไปส่งข่าว และรอให้พญาอสรพิษหยกมาสังหาร

ช่วงเวลาต่อมา ศิษย์ของสำนักหยกพิสุทธิ์พากันทยอยกลับสำนัก มู่หรงฉี่ก็กลับมาแล้ว เขามาที่ใต้ต้นฝูซังเพื่อเริ่มฝึกฝนกับสวินฉางอัน และไม่ออกไปอีก

หยางเทียนตงรู้สึกตกตะลึงกับตบะของสวินฉางอันและมู่หรงฉี่มาก

ศิษย์หลานใกล้จะทะลวงถึงระดับปราณก่อกำเนิดแล้ว?

ทั้งยังไก่คุกรัตติกาลอีก!

ไม่คิดว่าจะมีตบะระดับสุญตา!

หยางเทียนตงยืนนิ่งไว้อาลัยให้สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นอย่างอดไม่ได้ เมื่อหลายปีก่อนสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเพิ่งจะทะลวงระดับเปลี่ยนวิญญาณ ทั้งยังคิดที่จะสั่งสอนไก่คุกรัตติกาลอีก ดูท่ามันคงจะหมดหวังเสียแล้ว

หานเจวี๋ยฟังพวกเขาพูดคุยกันอยู่ในถ้ำเทวา ถึงได้รู้ว่าตบะของสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเพิ่งจะอยู่แค่ระดับเปลี่ยนวิญญาณ ทำให้เขาหมดคำพูดอย่างอดไม่ได้

‘พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรกัน!’

‘หนึ่งระดับปราณก่อกำเนิด หนึ่งระดับเปลี่ยนวิญญาณก็กล้าวางแผนโจมตีพญาอสรพิษหยกแล้วหรือ’

‘ไม่แปลกใจเลยที่พญาอสรพิษหยกจะโกรธถึงเพียงนั้น การถูกมดก่อกบฏเป็นการหยามเกียรติอย่างใหญ่หลวง’

‘โชคดีที่พวกเขาพบกับพวกหวงจุนเทียน มิเช่นนั้นคงตายไปเสียนานแล้ว’

หลายเดือนต่อมา

หลี่ชิงจื่อมาเยี่ยมเยียน

ยามที่เขาเห็นหยางเทียนตงยังโขกศีรษะอยู่ตรงตีนเขา สีหน้าก็แปลกประหลาดขึ้นในทันที

เมื่อเข้าไปในถ้ำเทวาฟ้าประทาน เขาก็ก้าวฝีเท้าไปตรงหน้าหานเจวี๋ยอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างรีบร้อนขึ้นว่า “ผู้อาวุโสหาน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พญาอสรพิษหยกนำทหารปีศาจบุกสังหารเข้ามาในต้าเยี่ยน ตามที่สัตว์เลี้ยงปีศาจของพวกเราสืบมา เป้าหมายของพวกเขาเป็นไปได้มากที่จะเป็นพวกเรา ที่แท้ครึ่งปีศาจที่พญาอสรพิษหยกตามล่าสังหารก็คือศิษย์ของท่าน…”

เขาเป็นผู้แนะนำหยางเทียนตงให้กับหานเจวี๋ย หยางเทียนตงยังเคยช่วยให้สำนักหยกพิสุทธิ์กับราชาปีศาจเตี่ยนซู่มีสัมพันธ์อันดีต่อกัน ซึ่งนับว่ามีผลงานอยู่มาก เพราะอย่างนั้นตอนนี้เขาก็ไม่อาจให้หานเจวี๋ยขับไล่หยางเทียนตงออกจากสำนักได้

“มาก็มาเถอะ บรรดาศิษย์กลับมาหมดแล้วหรือ แล้วตำหนักลับเล่า” หานกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ในใจเขายังคงรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง

หากไม่สามารถสังหารพญาอสรพิษหยกภายในชั่ววินาที จะทำให้พญาอสรพิษหยกหนีไปหรือไม่ เมื่อถึงตอนนั้นจะเกิดภัยพิบัติตามมาไม่จบสิ้น!

“กลับมาหมดแล้ว ตำหนักลับถูกผนึกเรียบร้อย ทางส่งตัวอื่นๆ ข้าทำลายหมดแล้ว หลังจากนี้สามารถผ่านเข้ามาได้เพียงสำนักหยกพิสุทธิ์” หลี่ชิงจื่อตอบ

หานเจวี๋ยพยักหน้า ประสิทธิภาพการทำงานของหลี่ชิงจื่อยังนับว่าค่อนข้างสูงนัก

หลี่ชิงจื่อถามอย่างระมัดระวัง “หลังจากนี้ก็แค่รอหรือ”

สถานการณ์ครั้งนี้ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา พญาอสรพิษหยกเข้ายึดครองแดนบำเพ็ญพรตหลายเขต เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้ว

ความลำบากในครั้งนี้กล่าวได้ว่าเป็นภัยจากปีศาจที่พบเจอได้ยากในรอบหมื่นปี!

ลำพังแค่หานเจวี๋ยคนเดียว จะสามารถต้านทานได้จริงหรือ

“อืม” หานเจวี๋ยรับคำเพียงครั้ง

หลี่ชิงจื่อเห็นเช่นนี้ก็ได้แต่ระงับความหวาดหวั่นและความกระวนกระวายใจไว้ จากนั้นก็จากไป

รอกระทั่งเขาไปแล้ว หานเจวี๋ยถึงสูดหายใจเข้าลึกๆ

หญ้าโลกาสวรรค์ถูกเขาบรรจุไว้ในแจกันหยกขาวเรียบร้อย เตรียมพร้อมจะหนีได้ตลอดเวลา

แม้หานเจวี๋ยจะเชื่อมั่นในตนเอง แต่เขามักจะคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดด้วยความเคยชิน

หากสู้ไม่ไหวจริงๆ คงได้แต่หนีจริงๆ แล้ว!

หานเจวี๋ยนำหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาเริ่มสาปแช่งพญาอสรพิษหยก ครั้งนี้เขาไม่ได้สาปแช่งด้วยพลังทั้งหมด เพราะต้องเก็บพลังไว้เตรียมพร้อมต่อสู้ได้ตลอดเวลา

เพียงเล่นกับสภาพจิตใจของฝ่ายตรงข้ามก็พอแล้ว!

……

ทางเหนือของต้าเยี่ยน หิมะปกคลุมเต็มพสุธา

ปีศาจมากมายจำนวนนับไม่ถ้วนรวมตัวกันท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก มีเงาร่างสูงใหญ่นับร้อยจั้งยืนองอาจอยู่บนพื้นหิมะ ในมือถือไม้เท้าพฤกษาทองอยู่ท่อนหนึ่ง

เขาก็คือพญาอสรพิษหยก!

พญาอสรพิษหยกที่ร่างสวมเกราะเกล็ดอสรพิษก้มลงมองราชาปีศาจเตี่ยนซู่ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า กล่าวด้วยรอยยิ้มดุดัน “จะยอมจำนนหรือไม่”

ราชาปีศาจเตี่ยนซู่ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ในยามนี้มีสภาพย่ำแย่อย่างหาที่เปรียบ บนกายเต็มไปด้วยโลหิต ศีรษะถูกพญาอสรพิษหยกเหยียบย่ำ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ไม่ใช่แค่เขา ผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาเองก็ถูกปีศาจตนอื่นกำราบ ถูกเหยียบย่ำอยู่บนพื้นไม่ต่างกัน แต่ละตัวล้วนหวาดกลัว มองมาที่เขาอย่างสิ้นหวัง

เหล่าปีศาจต่างเข้าใจดีว่าหากราชาปีศาจเตี่ยนซู่ไม่ยอมจำนน พวกเขาอาจถูกสังหารตามปีศาจเตี่ยนซู่ไป

ใบหน้าของพญาอสรพิษดุดันเป็นยิ่งนัก และยังกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น เพลิงโทสะประทุขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง

เจ้าลูกสุนัข!

คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะยังคำนับราชาปีศาจตนอื่นเป็นบิดาบุญธรรม!

พญาอสรพิษหยกรู้สึกว่าตนเองถูกหยามเกียรติเข้าแล้ว!

ไม่อาจทนได้!

……

หน้าป้ายศิลาบนเขาเพียรบำเพ็ญเซียน

หยางเทียนตงยังคงโขกศีรษะอยู่เช่นนั้น

ครืน ครืน…

เสียงฟ้าร้องทำให้หยางเทียนตงที่อยู่ในภวังค์ตกใจตื่นขึ้นมาทันใด เขาเงยหน้ามองออกไป เมฆสีทะมึนม้วนตัวพวยพุ่งเข้ามา นั่นก็คือเมฆครึ้มที่ก่อตัวขึ้นจากไอปีศาจ!

ราวกับเขานึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นตกใจกลัวขึ้นมาทันที หันหน้ามองไปตรงขอบฟ้า ไอปีศาจปกคลุมฟ้าดินกลืนกินไปทั่วภูเขาธารา ราวกับจู่โจมมาจากขุมนรก น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก

พญาอสรพิษหยกมาแล้ว!

ไม่เพียงแต่หยางเทียนตงเท่านั้นที่ตกใจ ผู้คนทั้งหลายในสำนักหยกพิสุทธิ์ก็ตกใจจนพากันออกจากถ้ำเทวาและหอของตนเอง

“ผู้อาวุโสทั้งหลาย รีบพาศิษย์แต่ละยอดเขามุ่งหน้าไปยังค่ายกลใหญ่คุ้มกันสำนัก และรีบเปิดค่ายกลทันที!”

เสียงของกวนโยวกังดังสะท้านไปทั่วสำนัก ผู้คนทั้งหลายต่างฟังออกถึงความเคร่งเครียดในน้ำเสียงของเขา

บรรดาศิษย์ต่างเหาะเหินไปยังทิศทางต่างๆ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นไม่ขาดสาย

“พญาอสรพิษหยกมาแล้วหรือ”

“จบเห่แล้ว พวกเราจะต้านได้หรือ”

“ได้ยินว่าเขตอื่นๆ ถูกยึดครองหมดแล้ว!”

“ให้ตายสิ! เหตุใดท่านเจ้าสำนักถึงไม่พาพวกเราหนีนะ ตอนนี้พวกเราล้วนเป็นตะพาบในอ่างน้ำไม่อาจหนีรอดแล้ว!”

“หนี? เจ้าจะหนีไปที่ใด เขตและราชวงศ์รอบๆ ต้าเยี่ยนล้วนถูกปีศาจรุกรานจนหมด จะหนีอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ไม่สู้รวมตัวกัน อย่างน้อยก็ยังมีพลังต้านทาน!”

……

เรื่องของพญาอสรพิษหยกได้ถูกเล่าขานขึ้นตั้งแต่หลายปีก่อน เหล่าลูกศิษย์ต่างหวาดกลัวอย่างถึงขีดสุด แต่โชคดีที่คนเยอะพลังมาก ไม่ถึงกับทำให้ฐานที่มั่นสั่นคลอน

“เจ้าลูกทรพี! ข้ายังคิดว่าเจ้าจะหนีไปที่ไหน คิดไม่ถึงว่าจะหนีมาสำนักที่เล็กจ้อยเช่นนี้ วันนี้ข้าจะกินคนในสำนักเล็กๆ นี้ให้หมด! ดูสิว่าเจ้าจะหนีไปไหนได้!”

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังสะท้านไปทั่วผืนฟ้าพื้นปฐพี หยางเทียนตงตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

……………………………………….