ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1085
สรุปบท บทที่ 1085 เจวี๋ยอี้: ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ
สรุปตอน บทที่ 1085 เจวี๋ยอี้ – จากเรื่อง ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ โดย Internet
ตอน บทที่ 1085 เจวี๋ยอี้ ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 1085 เจวี๋ยอี้
เมื่อเผชิญหน้ากับการขอเข้าฝันของเจ้านวฟ้าบุพกาล หานเจวี๋ยค่อนข้างลังเล
เขารู้ดีว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลมาทวงตัวคน
‘ตอนนี้ข้าสามารถสยบเจ้านวฟ้าบุพกาลได้เหมือนที่สยบจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์หรือไม่’
หานเจวี๋ยถามในใจ
[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]
ดำเนินการต่อ!
[ไม่ได้]
‘ข้าสามารถเอาชนะเจ้านวฟ้าบุพกาลได้หรือไม่’
[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]
ดำเนินการต่อ!
[ได้]
หานเจวี๋ยไม่รู้สึกดีใจเลย เขาคิดเช่นนี้แต่แรกแล้ว แต่กันไว้ดีกว่าแก้ดังนั้นจึงหาข้อยืนยันอีกเล็กน้อย
[เจ้านวฟ้าบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]
มาอีกแล้ว!
หานเจวี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงเลือกยอมรับ
ในแดนความฝัน ยังคงเป็นฉากดินแดนเวิ้งว้าง
หานเจวี๋ยมองเห็นเจ้านวฟ้าบุพกาลแล้ว ยังคงลึกลับมากเช่นเดิม ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากการสาปแช่งและจิตมารเลย
เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยถาม “จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์เล่า ปล่อยตัวเขาซะ”
หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ข้าประลองกับเขา ถูกชะตาแต่แรกพบจึงเชิญมาเป็นแขกที่อาณาเขตเต๋า”
หากเจ้าแน่จริงก็บุกเข้ามาในอาณาเขตเต๋าของข้าสิ!
เขาเชื่อว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลก็เคยคิดจะบุกเข้ามาในอาณาเขตเต๋ามาก่อน เพียงแต่บุกเข้ามาไม่ได้
“เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยเขาออกมาก่อน ข้ามีธุระกับเขา” เจ้านวฟ้าบุพกาลบีบบังคับ
หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ไม่ได้ ผ่านไปอีกสักระยะค่อยว่ากัน”
วูม!
แดนความฝันตกอยู่ในความเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เลย
หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่ากระแสพลังของเจ้านวฟ้าบุพกาลเริ่มปั่นป่วนแล้ว ดูเหมือนการปรากฏตัวขึ้นของจิตมารจะทำให้เขาไม่สุขุมเยือกเย็นเช่นในกาลก่อน
หานเจวี๋ยก็ไม่ร้อนใจเช่นกัน เลือกจะกดดันเจ้านวฟ้าบุพกาลกลับ
ในแง่ของแรงกดดัน เจ้านวฟ้าบุพกาลน่าจะทรงพลังที่สุด เพราะเขาเริ่มจะคุมพลังของตนไม่อยู่แล้ว
เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ได้ รอเขาออกมาแล้วค่อยให้เขามาพบข้า”
แดนความฝันพังทลายลง
หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น สีหน้าลุ่มลึกขึ้นมา
ดูเหมือนเจ้านวฟ้าบุพกาลจะยังไม่สูญเสียสติสัมปชัญญะไป
คาดว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลคงกำลังรอคอยให้ยุคสมัยไร้สิ้นสุดมาถึงอยู่ บังคับพิสูจน์เทพผู้สร้างแล้วค่อยลงมือ
หานเจวี๋ยก็จัดการเขาได้ยากเช่นกัน เขาไม่สามารถสังหารเจ้านวฟ้าบุพกาลได้ ถึงขั้นที่ไม่สามารถสะกดข่มเจ้านวฟ้าบุพกาลได้ หากทั้งสองเปิดฉากต่อสู้กันจะยืดเยื้อไม่มีสิ้นสุด จะต้องคอยระแวงกันและกันอยู่ตลอด สงบใจฝึกบำเพ็ญไม่ได้ทั้งคู่
สถานการณ์ตอนนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่ายแล้ว
จากนั้นก็ต้องรอดูว่าใครจะทะลวงระดับได้ก่อน
หานเจวี๋ยค่อยๆ หลับตาลง ฝึกบำเพ็ญต่อไป
ส่วนจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ถูกผนึกเอาไว้ในปฐมยุคไร้สิ้นสูญ รอถูกสยบทาส
….
ดาวเคราะห์สีแดงขนาดใหญ่มโหฬารดวงหนึ่งลอยอยู่ในอวกาศอย่างโดดเดี่ยว หมอกแดงลึกลับปกคลุมอยู่รอบข้าง
ภายในดาวเคราะห์
ผืนดินรกร้าง ทว่ามีทะเลสาบน้อยใหญ่มากมายกระจายเป็นหย่อมๆ ผิวทะเลสาบเป็นชั้นน้ำแข็ง ดูแตกต่างจากผืนดินที่ดูราวกับถูกเผาจนไหม้เกรียมอย่างลิบลับ
เด็กชายเผ่ามนุษย์ที่เปลือยเปล่าคนหนึ่งคลานสี่ขาอยู่บนพื้น ท่าทางคล้ายลิงยิ่งนัก บนร่างมีเพียงผ้าเตี่ยวที่ทำขึ้นจากหนังสัตว์ผูกเอวอยู่ ผมเขาสยายรุงรัง ใบหน้าเปื้อนมอมแมม แววตาขุ่นมัวราวกับปกคลุมด้วยฝุ่น
ภายใต้นภากว้าง เด็กชายเผ่ามนุษย์ดูเล็กกระจ้อยร่อยนัก เสมือนมดตัวหนึ่งที่มุ่งหน้าไปอย่างไร้จุดหมาย เดียวดายอ้างว้าง
ไม่รู้ว่าต้องมุ่งหน้าไปอีกนานแค่ไหน เด็กชายเผ่ามนุษย์เหนื่อยแล้ว เขาหยุดลงที่ริมทะเลสาบขนาดเล็กแห่งนั้น เริ่มใช้ลิ้นเลียผิวทะเลสาบที่จับตัวแข็ง ไม่นานนักลิ้นเขาก็แนบติดอยู่กับผิวน้ำแข็ง เขาชักลิ้นกลับตามสัญชาตญาณ ดึงจนเลือดออก เขากลิ้งถอยหลังไปด้วยความเจ็บปวด
เลือดหยดลงบนผิวน้ำแข็ง ละลายเกิดเป็นโพรงขนาดใหญ่ จากนั้นผิวทะเลสาบก็เริ่มหลอมละลาย
ไอน้ำระเหยตัวขึ้นมา เด็กชายเผ่ามนุษย์ไม่ได้สนใจเหตุการณ์นี้เลย เขากำลังกุมปากไว้ เจ็บจนกลิ้งเกลือกไปกับพื้น
“นับจากนี้ไป เจ้ามีนามว่าเจวี๋ยอี้”
“ดีเลยๆ ข้าได้มีชื่อแล้ว”
“ต่อไปให้เรียกข้าว่าอาจารย์”
“อาจารย์!”
“ศิษย์คนดี”
“อาจารย์ ท่านจะพาข้าไปที่ใด ข้าต้องทำอย่างไรถึงจะเหาะได้”
“ต่อไปก็จะรู้เอง”
….
สิบล้านปีต่อมา
หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น มองปฐมยุคไร้สิ้นสูญที่อยู่ด้านหน้า
จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ยังไม่ถูกสยบทาส สมกับเป็นตัวตนระดับผู้สร้างมรรคาระยะกลาง
แต่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาก็รอไหวอยู่แล้ว
หานเจวี๋ยเริ่มตรวจดูจดหมาย
หลายล้านปีที่ผ่านมา หลี่เต้าคง จ้าวซวงเฉวียนและจี้เซียนเสินใช้ชีวิตโลดโผนเป็นพิเศษ
กับสองคนแรกหานเจวี๋ยพอจะเข้าใจได้ แต่จี้เซียนเสินกลับทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกแปลกใจอย่างมาก
ไม่ทันรู้ตัวจี้เซียนเสินก็บรรลุยอดมหามรรคแล้ว เขาเดินทางข้ามกาลเวลาและแม่น้ำดวงชะตาอยู่ตลอด ดูดซับพลังห้วงกาลเวลา ยังไม่เคยหวนกลับสู่ฟ้าบุพกาลเลย
จี้เซียนเสินดำดิ่งอยู่กับการย้อนอดีตข้ามอนาคต เขาเคยไปท้าสู้กับเหล่าจื่อในอดีต ผลคือถูกเหล่าจื่อตัดข้ามกาลเวลา เกือบจะถูกสังหารแล้ว
ส่วนที่ว่าเหตุใดถึงไม่ได้สังหาร คาดว่าคงเป็นเพราะเห็นแก่หน้าหานเจวี๋ย นับจากนั้นจี้เซียนเสินจึงไม่กล้าไปยุ่งเรื่องในอดีตอีกเลย อย่างมากก็แค่ไปดูดซับพลังเท่านั้น
ส่วนในอนาคต จี้เซียนเสินยิ่งไม่กล้าก่อเรื่องวุ่นวาย
ด้วยประสบการณ์ของจี้เซียนเสิน หานเจวี๋ยยังคงมีความคาดหวังนัก
เขาก็อยากเห็นว่าในหมู่ศิษย์ของตนจะมีตัวตนที่พึ่งพาเพียงกำลังของตนจนผงาดขึ้นมาอยู่หรือไม่
ถึงแม้พลังวิญญาณในอาณาเขตเต๋าจะมีเหลือเฟือ แต่หลังจากบรรลุระดับยอดมหามรรค การบำเพ็ญจะขึ้นอยู่กับโชควาสนาของตน มิใช่เพียรบำเพ็ญแล้วจะบรรลุได้
หานเจวี๋ยจับสัมผัสพลังเวทของจี้เซียนเสินดูเล็กน้อย ใกล้จะไล่ตามเต้าจื้อจุนทันแล้ว
………………………………………………………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ
รอดสักทีนะหวงจุนเทียน...
สงสารหวงจุนเทียน.......
จะได้เห็นพิสูจน์เทพผู้สร้างไหมหนอ...
จะไม่กลับมาจริง ๆ เหรอ...