ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1085

บทที่ 1085 เจวี๋ยอี้

เมื่อเผชิญหน้ากับการขอเข้าฝันของเจ้านวฟ้าบุพกาล หานเจวี๋ยค่อนข้างลังเล

เขารู้ดีว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลมาทวงตัวคน

‘ตอนนี้ข้าสามารถสยบเจ้านวฟ้าบุพกาลได้เหมือนที่สยบจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์หรือไม่’

หานเจวี๋ยถามในใจ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ไม่ได้]

‘ข้าสามารถเอาชนะเจ้านวฟ้าบุพกาลได้หรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ได้]

หานเจวี๋ยไม่รู้สึกดีใจเลย เขาคิดเช่นนี้แต่แรกแล้ว แต่กันไว้ดีกว่าแก้ดังนั้นจึงหาข้อยืนยันอีกเล็กน้อย

[เจ้านวฟ้าบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

มาอีกแล้ว!

หานเจวี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงเลือกยอมรับ

ในแดนความฝัน ยังคงเป็นฉากดินแดนเวิ้งว้าง

หานเจวี๋ยมองเห็นเจ้านวฟ้าบุพกาลแล้ว ยังคงลึกลับมากเช่นเดิม ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากการสาปแช่งและจิตมารเลย

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยถาม “จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์เล่า ปล่อยตัวเขาซะ”

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ข้าประลองกับเขา ถูกชะตาแต่แรกพบจึงเชิญมาเป็นแขกที่อาณาเขตเต๋า”

หากเจ้าแน่จริงก็บุกเข้ามาในอาณาเขตเต๋าของข้าสิ!

เขาเชื่อว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลก็เคยคิดจะบุกเข้ามาในอาณาเขตเต๋ามาก่อน เพียงแต่บุกเข้ามาไม่ได้

“เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยเขาออกมาก่อน ข้ามีธุระกับเขา” เจ้านวฟ้าบุพกาลบีบบังคับ

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ไม่ได้ ผ่านไปอีกสักระยะค่อยว่ากัน”

วูม!

แดนความฝันตกอยู่ในความเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เลย

หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่ากระแสพลังของเจ้านวฟ้าบุพกาลเริ่มปั่นป่วนแล้ว ดูเหมือนการปรากฏตัวขึ้นของจิตมารจะทำให้เขาไม่สุขุมเยือกเย็นเช่นในกาลก่อน

หานเจวี๋ยก็ไม่ร้อนใจเช่นกัน เลือกจะกดดันเจ้านวฟ้าบุพกาลกลับ

ในแง่ของแรงกดดัน เจ้านวฟ้าบุพกาลน่าจะทรงพลังที่สุด เพราะเขาเริ่มจะคุมพลังของตนไม่อยู่แล้ว

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ได้ รอเขาออกมาแล้วค่อยให้เขามาพบข้า”

แดนความฝันพังทลายลง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น สีหน้าลุ่มลึกขึ้นมา

ดูเหมือนเจ้านวฟ้าบุพกาลจะยังไม่สูญเสียสติสัมปชัญญะไป

คาดว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลคงกำลังรอคอยให้ยุคสมัยไร้สิ้นสุดมาถึงอยู่ บังคับพิสูจน์เทพผู้สร้างแล้วค่อยลงมือ

หานเจวี๋ยก็จัดการเขาได้ยากเช่นกัน เขาไม่สามารถสังหารเจ้านวฟ้าบุพกาลได้ ถึงขั้นที่ไม่สามารถสะกดข่มเจ้านวฟ้าบุพกาลได้ หากทั้งสองเปิดฉากต่อสู้กันจะยืดเยื้อไม่มีสิ้นสุด จะต้องคอยระแวงกันและกันอยู่ตลอด สงบใจฝึกบำเพ็ญไม่ได้ทั้งคู่

สถานการณ์ตอนนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่ายแล้ว

จากนั้นก็ต้องรอดูว่าใครจะทะลวงระดับได้ก่อน

หานเจวี๋ยค่อยๆ หลับตาลง ฝึกบำเพ็ญต่อไป

ส่วนจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ถูกผนึกเอาไว้ในปฐมยุคไร้สิ้นสูญ รอถูกสยบทาส

….

ดาวเคราะห์สีแดงขนาดใหญ่มโหฬารดวงหนึ่งลอยอยู่ในอวกาศอย่างโดดเดี่ยว หมอกแดงลึกลับปกคลุมอยู่รอบข้าง

ภายในดาวเคราะห์

ผืนดินรกร้าง ทว่ามีทะเลสาบน้อยใหญ่มากมายกระจายเป็นหย่อมๆ ผิวทะเลสาบเป็นชั้นน้ำแข็ง ดูแตกต่างจากผืนดินที่ดูราวกับถูกเผาจนไหม้เกรียมอย่างลิบลับ

เด็กชายเผ่ามนุษย์ที่เปลือยเปล่าคนหนึ่งคลานสี่ขาอยู่บนพื้น ท่าทางคล้ายลิงยิ่งนัก บนร่างมีเพียงผ้าเตี่ยวที่ทำขึ้นจากหนังสัตว์ผูกเอวอยู่ ผมเขาสยายรุงรัง ใบหน้าเปื้อนมอมแมม แววตาขุ่นมัวราวกับปกคลุมด้วยฝุ่น

ภายใต้นภากว้าง เด็กชายเผ่ามนุษย์ดูเล็กกระจ้อยร่อยนัก เสมือนมดตัวหนึ่งที่มุ่งหน้าไปอย่างไร้จุดหมาย เดียวดายอ้างว้าง

ไม่รู้ว่าต้องมุ่งหน้าไปอีกนานแค่ไหน เด็กชายเผ่ามนุษย์เหนื่อยแล้ว เขาหยุดลงที่ริมทะเลสาบขนาดเล็กแห่งนั้น เริ่มใช้ลิ้นเลียผิวทะเลสาบที่จับตัวแข็ง ไม่นานนักลิ้นเขาก็แนบติดอยู่กับผิวน้ำแข็ง เขาชักลิ้นกลับตามสัญชาตญาณ ดึงจนเลือดออก เขากลิ้งถอยหลังไปด้วยความเจ็บปวด

เลือดหยดลงบนผิวน้ำแข็ง ละลายเกิดเป็นโพรงขนาดใหญ่ จากนั้นผิวทะเลสาบก็เริ่มหลอมละลาย

ไอน้ำระเหยตัวขึ้นมา เด็กชายเผ่ามนุษย์ไม่ได้สนใจเหตุการณ์นี้เลย เขากำลังกุมปากไว้ เจ็บจนกลิ้งเกลือกไปกับพื้น