ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1086

บทที่ 1086 ระดับที่ไม่รู้จัก

‘ลูกหลานก็มีวาสนาของลูกหลานเอง ขึ้นอยู่กับพวกเขาแล้ว’

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ เขาไม่ได้เข้าไปข้องแวะกับเรื่องของลูกหลานและเหล่าศิษย์มานานมากแล้ว

หลังอ่านจดหมายเสร็จ เขาทอดสายตาสอดส่องฟ้าบุพกาล

หลังจากยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลถูกสะกด ฟ้าบุพกาลก็กลับสู่ความสงบ ถึงแม้สิ่งมีชีวิตจะถูกเข่นฆ่าไปกว่าครึ่งก็ตาม แต่หานเจวี๋ยพบว่าดวงชะตาของฟ้าบุพกาลกลับเพิ่มขึ้นซ้ำยังเพิ่มขึ้นเร็วยิ่ง

ไม่เพียงเท่านี้ ฟ้าบุพกาลยังขยายใหญ่ขึ้นด้วย!

ว่ากันตามจริงแล้วก็ไม่ใช่ว่าขยายใหญ่ขึ้น แต่เหมือนถูกฉุดดึงให้ขยายออกมากกว่า ห้วงมิติของฟ้าบุพกาลพังถล่มไปชั้นแล้วชั้นเล่า พลังวิญญาณก็แบ่งแยกกระจัดกระจายเบาบางลง

มองจากสถานการณ์แล้ว เจ้านวฟ้าบุพกาลเตรียมจะฉีกแยกฟ้าบุพกาลออกแล้ว แต่ย่อมไม่ใช่การฉีกแยกธรรมดาแน่นอน เป็นการยกระดับการสรรค์สร้างอย่างหนึ่ง ทลายข้อผูกมัดที่ดินแดนเวิ้งว้างมีต่อโลกมหามรรค ทำให้โลกมหามรรคกระจายตัวไปทั่วทุกมุมของดินแดนเวิ้งว้าง หรือก็คือยุคสมัยไร้สิ้นสุดนั่นเอง

สำหรับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่าระดับอริยะมหามรรคลงไป ฟ้าบุพกาลนับว่ากว้างไกลไร้ขอบเขตแล้ว แต่ดินแดนเวิ้งว้างกว้างใหญ่กว่ามาก แม้แต่ผู้สร้างมรรคาก็ไม่รู้ว่าใหญ่ขนาดไหนกันแน่

แต่มีเรื่องหนึ่งที่ยืนยันได้ ดินแดนเวิ้งว้างในปัจจุบันนี้มีฟ้าบุพกาลเป็นแกนนำ โลกมหามรรคอื่นนอกเหนือไปจากนี้ล้วนไม่นับว่าใหญ่นัก คุกคามฟ้าบุพกาลไม่ได้

ไม่ทราบเช่นกันว่าการนำพามาซึ่งยุคสมัยไร้สิ้นสุดยังจำเป็นต้องใช้พลังของหานฮวงอยู่หรือไม่

หานเจวี๋ยตั้งตารอยิ่งนักว่าผู้สร้างมรรคาคนที่เจ็ดจะเป็นใคร

เจ้านวฟ้าบุพกาล จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ มหาเทวาพ้นนิวรณ์และอริยะสวรรค์เกรียงไกร!

สำหรับความคาดหวังในส่วนนี้ หานเจวี๋ยตัดสินใจว่าจะรอดูต่อไปไม่ใช้การทำนาย

หานเจวี๋ยสอดส่องโลกปฐมยุคต่อ

โลกปฐมยุคยังคงพัฒนาไปอย่างมั่นคง ถึงขั้นที่มีเผ่ามนุษย์ปรากฏขึ้นแล้วด้วย

เจวี๋ยอี้บรรพบุรุษของเผ่ามนุษย์เป็นศิษย์สืบทอดของหานโยว เท่ากับสืบทอดมรรควิถีของหานเจวี๋ยด้วย หลังจากพิสูจน์มรรคก็ก่อตั้งเผ่ามนุษย์ขึ้น หลายล้านปีต่อมาก็พิสูจน์เสรีได้ คุณสมบัติระดับนี้ยอดเยี่ยมมากแล้ว หากอยู่ในฟ้าบุพกาลเกรงว่าคงสำเร็จเป็นอริยะมหามรรคไปแล้ว

สำหรับนามเจวี๋ยอี้นี้ หานเจวี๋ยไม่แยแสนัก เขามองความคิดของหานโยวออกว่าอยากจะเอาใจเขา

ตั้งนามนี้ให้ อาจจะหวังให้หานเจวี๋ยช่วยดูแลเจวี๋ยอี้ในภายภาคหน้า

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้หานเจวี๋ยยังไม่มีความคิดนั้น

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น หานเจวี๋ยก็ฝึกบำเพ็ญต่อ

พริบตาเดียวก็ครบกำหนดปิดด่านไปสองรอบแล้ว

แปลว่าเวลาผ่านไปยี่สิบล้านปี

ยังคงสยบทาสจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ไม่สำเร็จ!

หานเจวี๋ยจำเป็นต้องรอต่อไป ผ่านมานานขนาดนี้ฟ้าบุพกาลฟื้นฟูกำลังกลับมาอีกครั้ง พอสิ่งมีชีวิตเพิ่มขึ้น สงครามก็เพิ่มมากขึ้นตาม มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ปรากฏขึ้นจากคำบอกเล่าของสรรพสิ่งอีกครั้ง

หลังจากสำนักเลิศนพวิถีประกาศตัวศรัทธาเจ้าแดนต้องห้ามอันธการก็ซื้อใจสาวกเจ้าแดนต้องห้ามอันธการได้ไม่น้อยเลย แต่ก็มีปัญหายุ่งยากตามมามากมายเช่นกัน อย่างน้อยก็ตัดเส้นทางรวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งไปแล้ว ยังคงมีสรรพสิ่งที่ต่อต้านเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเป็นอย่างมากอยู่ แค่ได้ยินชื่อเสียงและวีรกรรมของเขาก็รู้สึกว่าต้องมิใช่คนดีแน่นอน

ทว่าจ้าวซวงเฉวียนเริ่มออกโรงแล้ว ปฏิญาณว่าจะรวบรวมกำลังเพื่อต่อต้านพลังของอริยะสวรรค์เกรียงไกร ส่วนเรื่องรวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งไม่ได้สำคัญกับเขามากขนาดนั้นแล้ว

หานเจวี๋ยก็เริ่มเมินเฉยต่อฟ้าบุพกาลแล้ว ตอนนี้เขาคิดแต่จะทะลวงขั้นรวมถึงสยบทาสจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์เท่านั้น

การฝึกบำเพ็ญยี่สิบล้านปีทำให้หานเจวี๋ยเข้าใกล้การทะลวงขั้นขึ้นไปเรื่อยๆ

เขาก็อยากเห็นนักว่าเขาจะทะลวงขั้นสำเร็จก่อนหรือว่าจะสยบทาสผู้สร้างมรรคาสำเร็จก่อน

คิดแล้วหานเจวี๋ยก็หลับตาลง

อีกด้านหนึ่ง เก้าเทวดาราและซั่นเอ้อร์ต่างสร้างอารามเต๋าของตนขึ้นด้านข้างแล้ว ถึงอย่างไรก็ถูกไล่ออกมานานขนาดนี้ พวกเขาไม่มีทางอยู่อย่างไร้ที่พำนักไปได้ตลอด

การที่หานเจวี๋ยปิดด่านเช่นนี้ทำให้เหล่าศิษย์คาดเดาไปต่างๆ นานา แม้แต่เหล่าคู่บำเพ็ญก็คาดเดาอยู่เช่นกัน

ทุกครั้งเมื่อผ่านไประยะหนึ่งบรรดาสตรีของหานเจวี๋ยจะมารวมตัวกันที่อารามเต๋าของสิงหงเสวียน นอกจากสนทนาธรรมแล้วก็มีการคุยเล่นพูดถึงเรื่องราวบางส่วนในฟ้าบุพกาล

ชิงหลวนเอ๋อร์ถอนหายใจเอ่ยไปว่า “ท่านพี่ไม่ออกมานานมากแล้ว คงไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกระมัง”

ลี่เหยาเอ่ยว่า “น่าจะกำลังมุ่งฝ่าทะลวง”

อู้เต้าเจี้ยนหัวเราะฮี่ๆ “เมื่อก่อนเขามาหาพวกเราน้อยมาก เคยชินกันไปเสียแล้ว”

ก่อนที่อาณาเขตเต๋าจะเชื่อมต่อกัน นางและลี่เหยามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าถูกหานเจวี๋ยลืมเลือนทอดทิ้ง

เซียนซีเสวียนเอ่ยด้วยความสะท้อนใจ “หากเขาทะลวงระดับนี้ เช่นนั้นจะอยู่ระดับใดกันเล่า”