ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1102

บทที่ 1102 สรรค์สร้างทุกสิ่ง พู่กันเทพรังสรรค์!

ขั้นตอนการปรับตบะให้มั่นคงปราศจากความยากลำบาก หานเจวี๋ยจมจ่อมอยู่ในภวังค์ ไม่สนใจวันเวลาที่ผ่านพ้นไป

ผ่านไปเนิ่นนาน

[ระบบตรวจพบว่าท่านพิสูจน์เทพผู้สร้างแล้ว ท่านได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ชิ้นส่วนอนธการหนึ่งชิ้น ศิลาก่อวิญญาณหนึ่งก้อน สวรรค์ประทานโชคหนึ่งครั้ง หินวิญญาณมรรคาสวรรค์หนึ่งก้อน หินวิญญาณปฐมยุคหนึ่งก้อน ยอดสมบัติเทพผู้สร้างหนึ่งชิ้น]

[ท่านได้รับยอดสมบัติเทพผู้สร้าง…พู่กันเทพรังสรรค์]

[พู่กันเทพสังสรรค์: ยอดสมบัติเทพผู้สร้าง เป็นยอดสมบัติเหนือธรรมชาติที่มีระดับสูงกว่าสุดยอดสมบัติ กำเนิดขึ้นจากการรวมตัวของกฎเกณฑ์ ผสานนิยามและพลังสูงสุดแห่งการสรรค์สร้างทุกสรรพสิ่ง ทำให้สยบเชื่อฟังเพียงเทพผู้สร้างได้]

[เริ่มยกระดับอาณาเขตเต๋า]

แจ้งเตือนแถวแล้วแถวเล่าเด้งขึ้นมาเบื้องหน้าหานเจวี๋ย

พู่กันเทพรังสรรค์อย่างนั้นหรือ

ยอดเยี่ยมมาก เข้ากับการวางท่าของเขา!

หานเจวี๋ยเรียกหน้าต่างค่าสถานะออกมาตรวจสอบ

[ชื่อ: หานเจวี๋ย]

[อายุขัย: 457,890,823/10,299,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999, 999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999,999, 999]

[เผ่าพันธุ์: เทพมารปฐมยุค (เทพผู้สร้างไร้ขอบเขต)]

[ตบะ: ระดับเทพผู้สร้าง]

[วิชายุทธ์: มหามรรควัฏจักรอนธการ (ระดับเทพผู้สร้าง), วิชาชุบร่างวัฏจักรดารา]

[มหามรรค: มหามรรคต้นกำเนิด, มหามรรคสามพันวิถี]

[คุณสมบัติกาย: กายเลิศมรรคาปฐมยุค]

….

อายุขัยของเขาหยุดนิ่งลงในช่วงตระหนักทำความเข้าใจในดินแดนเวิ้งว้าง สมกับเป็นเทพผู้สร้าง เมื่อถึงเวลาที่จะฝ่าทะลวงอายุขัยต้นกำเนิดก็จะหยุดนิ่งลง แม้ในความเป็นจริงฟ้าบุพกาลจะผ่านไปนับยุคไม่ถ้วนแล้ว แม้แต่ยุคสมัยไร้สิ้นสุดก็มั่นคงสมบูรณ์ดีแล้ว เห็นได้ชัดว่ามหาโชคนี้เลิศล้ำอัศจรรย์อย่างเห็นได้ชัด

เมื่อหานเจวี๋ยตรวจสอบตบะของตนเสร็จก็เอ่ยถามในใจ ‘ระบบคำนวณอายุของระบบตั้งอยู่อย่างเป็นเอกเทศใช่หรือไม่’

[ถูกต้อง จะนับเพียงอายุขัยต้นกำเนิดเท่านั้น มิใช่อายุขัยสัมพันธ์]

หานเจวี๋ยไม่คิดจะถามต่ออีก เขากระตุ้นความคิดเล็กน้อย เคลื่อนย้ายกลับไปยังอารามเต๋าในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

กลิ่นอายของเหล่าคู่บำเพ็ญยังอยู่ครบ ยกเว้นลี่เหยา

หานเจวี๋ยนั่งบนแท่นบัวดำล้างโลก สอดส่องยุคสมัยไร้สิ้นสุด

ยุคสมัยไร้สิ้นสุดมีสีสันโดยแท้ หลังจากสิ้นสุดมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ยังคงมีผู้สร้างมรรคาหน้าใหม่ปรากฏตัวขึ้น รวมถึงจ้าวซวงเฉวียนด้วย นี่เป็นเรื่องปกติยิ่ง ถึงอย่างไรเจ้านวฟ้าบุพกาลก็ลงสนามด้วยตัวเอง

แต่ทุกอย่างนี้ล้วนไม่มีความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าเทพผู้สร้าง

หานเจวี๋ยเอ่ยพึมพำ “เจ้านวฟ้าบุพกาล ข้ายังอยากจะประลองกับเจ้าอย่างจริงจังสักยกอยู่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็ย้อนกลับไปยังจุดเดิมกันเถอะ”

พอสิ้นเสียงเขา ทุกสิ่งในยุคสมัยไร้สิ้นสุดพลันหยุดนิ่งลง

ดาวหางที่วงโคจรหยุดนิ่ง แม่น้ำดวงชะตาที่ไหลเชี่ยวก็ไม่หลั่งไหลอีกต่อไป ดวงตะวันหยุดแผดแสงเจิดจ้า หยินหยางไม่วนเวียน เงาร่างที่เหาะข้ามผ่านในมิติเวลาและห้วงอวกาศล้วนหยุดลง ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบันหรือว่าอนาคตต่างเป็นไปตามความคิดของหานเจวี๋ย ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่งลงอย่างพร้อมเพรียง

จากนั้นทุกฉากเริ่มหมุนย้อนกลับไป

หานเจวี๋ยย้อนเวลาให้ทุกสิ่งกลับไปอยู่ในช่วงที่เขาออกท่องดินแดนเวิ้งว้าง มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ยังคงดำเนินต่อไป เจ้านวฟ้าบุพกาลยังคงมีชีวิตอยู่ บุตรธิดาตลอดจนเหล่าศิษย์ของเขาล้วนยังมีชีวิตอยู่

นี่คือการเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริง ไม่ใช่การสร้างห้วงเวลาขึ้นมาใหม่ ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ล้วนไม่คงอยู่อีกต่อไป ถึงขึ้นที่ไม่มีผู้ใดทราบว่าหานเจวี๋ยฝ่าทะลวงแล้ว เจ้านวฟ้าบุพกาลก็ไม่ทราบเรื่องเช่นกัน

มีเพียงตัวเขาที่รู้ดีว่าตนพิสูจน์เทพผู้สร้างแล้ว

เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “ฟ้าบุพกาล เจ้าจะสู้กับข้าอย่างไรกัน”

ผู้สร้างมรรคาสู้กับเทพผู้สร้าง จะเอาอะไรมาสู้ได้เล่า

แต่หานเจี๋ยรู้สึกว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลยังคงน่าเล่นด้วยอย่างยิ่ง

ฟ้าบุพกาลในปัจจุบันนี้ยังคงตั้งอยู่ในฟ้าบุพกาล หานฮวงยังมิได้ลงมือ เมื่อคำนวณดูอย่างละเอียดแล้วมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่เพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น

หานเจวี๋ยไม่คิดจะออกโรงจัดการทุกอย่างให้จบด้วยตัวเอง ตัวเขาในตอนนี้มีคุณสมบัติพอจะทำตัวโอหังกำเริบเสิบสานได้แล้ว

นับตั้งแต่มายังโลกนี้ หายเจวี๋ยไม่เคยตกเป็นรองศัตรูในการต่อสู้เลย ทุกครั้งที่เขาลงมือจะต้องมีความมั่นใจว่าสามารถสังหารอีกฝ่ายได้แน่นอน