ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1103

บทที่ 1103 ข้าไร้พ่ายแล้ว

เทพมารปฐมยุคหรือ

เก้าเทวาดาราก้มหน้าลง เหลือบตามองกันและกัน ต่างมองเห็นความตกตะลึงที่ฉายอยู่ในแววตาของสหายร่วมกลุ่ม

ที่แท้ก็มีเทพมารปฐมยุคอยู่จริงๆ!

ในขณะที่เทพมารปฐมยุคใกล้จะตกใจตายแล้ว หานเจวี๋ยก็เปลี่ยนหัวข้อไป เอ่ยขึ้นว่า “เห็นแก่ที่เจ้ามีรากเหง้ามาจากข้า นับจากนี้ไปเจ้าจงเปลี่ยนชื่อเป็นหานจงหยวนเสีย เข้าร่วมกลุ่มเก้าเทวาดาราทำงานรับใช้ข้า ตกลงหรือไม่”

แรงกดดันที่ทำให้เทพมารปฐมยุคกดดันถึงขีดสุดสลายหายไปในทันใด

เทพมารปฐมยุคดั่งยกภูเขาออกจากอก รีบเอ่ยว่า “ข้ายินดี! ข้ายินดีขอรับ!”

ด้วยเหตุนี้ เทพมารปฐมยุคจึงเปลี่ยนชื่อเป็นหานจงหยวน เก้าเทวดาราก็กลายเป็นสิบเทวดารา

หานเจวี๋ยมอบยอดสมบัติฟ้าบุพกาลเก้าชิ้นให้แก่เก้าเทวดาราเป็นรางวัล สมบัติเหล่านี้เดิมทีเป็นสมบัติวิเศษธรรมดา แต่เขาใช้พลังแห่งเทพผู้สร้างปรับเปลี่ยน ยกระดับให้เป็นยอดสมบัติฟ้าบุพกาล

เก้าเทวดาราตื่นเต้นดีใจ รีบคำนับขอบคุณ จากนั้นก็พาหานจงหยวนถอยออกไป

ส่วนหานจงหยวน หานเจวี๋ยไม่จำเป็นต้องให้รางวัล ยอมให้เขาเข้าร่วมกลุ่มเทวดาราก็นับเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่แล้ว

หานเจวี๋ยตรวจดูจดหมายต่อไป

ไม่นานนักซั่นเอ้อร์ก็เข้ามาคารวะ

เขามองหานเจวี๋ย ท่าทางค่อนข้างประดักประเดิด

หานเจวี๋ยมองความคิดเขาออกจึงหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา

นี่คือหนังสือแห่งความโชคร้ายฉบับคัดลอก อยู่ในระดับยอดสมบัติฟ้าบุพกาลเท่านั้น แต่ก็เทียบชั้นได้กับหนังสือแห่งความโชคร้ายฉบับจริงสมัยที่ยังเป็นระดับยอดสมบัติฟ้าบุพกาลอยู่

เมื่อซั่นเอ้อร์เห็นหนังสือเล่มนี้ก็อดตกใจไม่ได้

หรือว่า…

เขาไม่กล้าถามออกไป

หานเจวี๋ยก็ไม่ได้อธิบาย ตอนนี้เขาไม่สนใจสถานะเจ้าแดนต้องห้ามอันธการแล้ว ไม่มีความหมายเลย แต่ซั่นเอ้อร์ก็ไม่กล้าถามออกไปอยู่ดี

ซั่นเอ้อร์ได้รับยอดสมบัติแล้วก็จากไปอย่างมีความสุข

หลังตรวจดูจดหมายเสร็จ หานเจวี๋ยมาที่อารามเต๋าของสิงหงเสวียน

ภายในอารามเต๋ามีเพียงพวกเขาสองคน

พอเห็นหานเจวี๋ย สิงหงเสวียนย่อมดีใจ เข้ามาต้อนรับทันที

“ข้าไร้พ่ายแล้ว”

หานเจวี๋ยเปิดปากมาคำแรกก็ทำให้สิงหงเสวียนผงะไป

จากที่สนทนากันไปครั้งก่อนแม้จะผ่านไปนานมากแล้ว แต่สำหรับผู้ที่มีตบะระดับสูงแล้วไม่นับว่าผ่านไปนานนัก

ไร้พ่ายได้เร็วขนาดนี้เชียวหรือ

แม้กระทั่งสิงหงเสวียนที่เปี่ยมความเชื่อมั่นในตัวหานเจวี๋ยก็ยังตกใจเช่นกัน

หานเจวี๋ยถ่ายทอดช่วงเวลาที่ถูกเขาลบทิ้งไปเข้าสู่สมองของสิงหงเสวียน

นางได้เห็นมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ที่ไม่มีหานเจวี๋ยออกโรง ได้เห็นเจ้านวฟ้าบุพกาล มหาเทวาพ้นนิวรณ์ ได้เห็นเจ้านวฟ้าบุพกาลตายเพราะถูกหานเจวี๋ยถลึงตาใส่ ได้เห็นความคับข้องหมองใจและความดึงดันของหานหลิง

รอจนนางระลึกความทรงจำทั้งหมดได้แล้ว ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังไม่อาจดึงสติกลับมา ราวกับนางได้ผ่านหนึ่งช่วงชีวิตคน แต่พอมองย้อนกลับไปดูเหมือนจะเป็นความฝันฉากหนึ่งเท่านั้น

อนาคตที่ไม่มีท่านพี่ช่างน่ากลัวโดยแท้

สิงหงเสวียนพลันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ยกมือตบอกเอ่ยอย่างนึกหวาดกลัว “โชคดีที่ข้าไม่ได้เชื่อคำพูดเหล่าพี่หญิงน้องหญิงออกไปด้วยกัน มิเช่นนั้นข้าก็คงตายไปด้วย มารดาเถอะ ตัวตนเหนือชั้นแสนลึกลับผู้นั้นเป็นใครกัน”

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ “เจ้านวฟ้าบุพกาล ตัวตนระดับผู้สร้างมรรคา จำไว้ อย่าเอ่ยถึงนามเขามิเช่นนั้นเขาจะตรวจจับได้”

สิงหงเสวียนเอ่ยถาม “ท่านไร้พ่ายแล้วมิใช่หรือ ไยต้องกริ่งเกรงเขาอีก”

“ข้าต้องการต่อสู้ตัดสินกับเขา ก่อนจะถึงเวลานั้นอย่าได้ไปรบกวนเขา”

“มีโอกาสชนะมากน้อยเพียงใด”

“อย่างที่เจ้าเห็นไป ข้าอยากให้เขาตายก็ทำได้ทันที”

สิงหงเสวียนเห็นหานเจวี๋ยเปี่ยมด้วยความมั่นใจ นางรู้สึกได้ว่าหานเจวี๋ยเปลี่ยนไปแล้ว มีความหยิ่งผยองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ไม่สิ

บางทีนี่ต่างหากคือตัวตนของเขา

ที่ผ่านมาเพียงแค่ยังมีพลังไม่พอเขาจึงเก็บงำตัวตนไว้

สิงหงเสวียนหวนนึกถึงท่าทางยามที่เขาประจันหน้ากับศัตรูผู้แข็งแกร่ง ซ้อนทับเข้ากับตัวเขาในตอนนี้

นางหวนนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกับหานเจวี๋ยในสมัยวัยเยาว์