ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1109

บทที่ 1109 ต่างเผ่าพันธุ์ เงาดำลึกลับ

สือตู๋เต้าเหาะเข้ามาพลางมองสำรวจเพื่อนร่วมทัพรอบข้างไปด้วย

เป็นขบวนทัพที่ทรงพลังนัก!

แต่สีหน้าของผู้ทรงพลังแต่ละคนกลับไม่สู้ดีเลย เนื่องจากศัตรูแข็งแกร่งที่พวกเขากำลังจะเผชิญหน้าด้วยมีตำนานเล่าขานอันน่าหวาดหวั่นแพร่ไปทั่วฟ้าบุพกาล เคยมียอดมหามรรคดับสูญไปภายในปากของมารร้ายตนนั้นมาแล้ว

“เลิกมองได้แล้ว ศึกนี้ต้องทุ่มพลังเข้าปะทะ อย่าได้ประมาทใจลอยเด็ดขาด”

วาจาของปรมาจารย์ลัญจกรสรวงทำให้สือตู๋เต้าหันกลับมา

นับตั้งแต่หวงจุนเทียนหายตัวไป กลุ่มมิ่งเงียบหายไปพักหนึ่ง หลี่เต้าคงก็มุ่งหน้าไปให้การสนับสนุนอนธการ ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงจำเป็นต้องผลักดันสือตู๋เต้าขึ้นเป็นเจ้าชะตาคนใหม่

ตอนนี้กลุ่มมิ่งเลือกให้การสนับสนุนฟ้าบุพกาล สุดท้ายแล้วผู้กำหนดชะตาเคราะห์ก็มาจากอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคแขนงหนึ่งของฟ้าบุพกาล เกี่ยวข้องผูกพันกับฟ้าบุพกาล พวกเขาจำเป็นต้องสนับสนุนฟ้าบุพกาล

ส่วนหลี่เต้าคง ในสายตาของพวกเขานับว่าโง่เขลาอย่างยิ่ง เพื่อสิ่งที่เรียกว่าสายใยร่วมสำนักแล้วยอมสละได้แม้แต่ชีวิต

สือตู๋เต้าเอ่ยขึ้นว่า “รัศมีพลังของอนธการสิ้นแสงตนนั้นแกร่งกล้าเหลือเกิน ปรมาจารย์มีวิธีจัดการหรือไม่”

เขามองเห็นเงาร่างของอนธการสิ้นแสงแล้ว แค่มองไกลๆ ก็ใจสั่นขึ้นมา

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเพียงรูปลักษณ์ศัตรูก็เกิดหวาดหวั่นขึ้นมาแล้ว

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงมีสีหน้าตึงเครียด ไม่ได้เอ่ยตอบ

จะจัดการอนธการสิ้นแสงอย่างไร นับเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับฟ้าบุพกาลในตอนนี้

สำนักเลิศนพวิถีพัวพันควบคุมศิษย์ชั้นแนวหน้าของสำนักซ่อนเร้นไว้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ อนธการสิ้นแสงก็ยังคงกัดกินฟ้าบุพกาลไปอย่างต่อเนื่อง

จิ่งเทียนกงทอดถอนใจเอ่ยไปว่า “หากเจ้าแดนต้องห้ามอันธการอยู่ด้วยสถานการณ์อาจจะต่างออกไป สำนักเลิศนพวิถีประกาศว่ามีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการมิใช่หรือ แล้วเหตุใดไม่เห็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการปรากฏตัวขึ้นในมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ครานี้เลยเล่า”

เวลาผ่านมาเนิ่นนานนัก อดีตผู้อาวุโสแห่งนิกายเจี๋ยคนนี้ผ่านมรสุมมามากมายเหลือเกิน เมื่อถึงคราวที่ใกล้จะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาล้วนจะนึกถึงเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

เขาเฝ้ารอวันที่อนธการจะเข้าครอบงำฟ้าบุพกาลมาตลอด

ซึ่งนี่คือความคาดหวังของสาวกทั้งหมดที่ศรัทธาในเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

“เพียงยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น” สือตู๋เต้าแค่นเสียง

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการน่ะหรือ เขาลงมือตั้งนานแล้ว แผนการที่เขาปูทางเอาไว้พวกเจ้าไหนเลยจะเข้าใจได้

สือตู๋เต้ามีข้อสันนิษฐานมาตลอดว่าหานเจวี๋ยคือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ อริยะสวรรค์เกรียงไกรและเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ หนึ่งขาวหนึ่งดำ หนึ่งธรรมะหนึ่งอธรรม ต่างก่อตั้งกลุ่มอำนาจขึ้นมาถ่วงดุลกัน ฟ้าดินหรือตะวันจันทราล้วนอยู่ในกำมือทั้งสิ้น

ตอนนี้ประมุขแห่งอนธการก็คือบุตรชายของอริยะสวรรค์เกรียงไกร ส่วนสำนักเลิศนพวิถีศรัทธาในเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ หากจะบอกว่ามหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ล้วนอยู่ในการควบคุมของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการแล้วก็ไม่นับว่าเกินไปเลย

วิธีการเช่นนี้เลิศล้ำเหลือเกิน!

เนื่องด้วยเหตุนี้ สือตู๋เต้าจึงไม่กดดันมากนัก

ในมุมมองของเขา ไม่ว่าจะสนับสนุนฝ่ายไหนเขาก็ไม่มีทางตาย

นายท่านต้องคุ้มครองข้าแน่!

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงอดส่ายหัวไม่ได้ สำหรับชนรุ่นหลังสองคนนี้เขาหมดกำลังจะชี้นำแล้ว ไม่ทราบเช่นกันว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเล่นของอันใดใส่ พวกเขาถึงได้จงรักภักดีถวายหัวกันเช่นนี้

ไม่นานนัก เหล่าผู้ทรงพลังจากฟ้าบุพกาลล้วนเข้าใกล้อนธการสิ้นแสง เว้นระยะห่างออกไปพันล้านลี้ ในระยะห่างนี้ยังคงอันตรายมาก กลิ่นอายน่าหวาดหวั่นที่แผ่ออกมาจากร่างอนธการสิ้นแสงเพียงพอจะทำให้พวกเขาสะท้านใจ

รู้ดีว่ามีโอกาสตายสูง แต่พวกเขาจำเป็นต้องสู้!

“มีคนอยู่บนหัวมัน!”

อริยะเสรีรายหนึ่งหวีดร้องขึ้นมา น้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

สายตาของผู้บำเพ็ญทั้งหมดล้วนมองไปที่ศีรษะของอนธการสิ้นแสง มองเห็นเพียงว่ามีเงาดำๆ ที่ยากจะมองเห็นใบหน้าจริงนั่งขัดสมาธิอยู่บนหัวของอนธการสิ้นแสง ร่างกายดูคล้ายกับมีเปลวเพลิงสีดำลุกไหม้อยู่ แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

“นั่นคือ…”

สือตู๋เต้าและจิ่งเทียนกงเบิกตากว้าง ร่างสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

ครืน…

อนธการสิ้นแสงพลันอ้าปากกว้าง อริยะเสรีและอริยมหามรรคไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดไหว ถูกดูดเข้าสู่ปากของมัน ทันทีที่เหยื่อเหล่านี้ผ่านเข้าสู่ปากก็กลับคืนร่างเดิม ล้วนมีร่างกายใหญ่โตมโหฬารนัก แต่พออยู่ต่อหน้ามันยังคงดูเล็กจ้อยอย่างยิ่ง

เสียงขบเคี้ยวที่คุ้นหูแว่วดังขึ้นอีกครั้ง ก้องสะท้อนไปทั่วห้วงอวกาศ

เหล่ายอดมหามรรคตกใจก่อนเริ่มเข้าให้ความช่วยเหลือผู้บำเพ็ญที่ขยับเขยื้อนไม่ได้เหล่านั้นในทันที

กลายเป็นการต่อสู้ฝ่ายเดียวเสียแล้ว!

พลังเวทของพวกเขาไม่สามารถทำอันตรายอนธการสิ้นแสงได้เลย

ในเวลานี้เอง

มหามรรคอัมพรโจวซ่งพลันปรากฏตัวขึ้นเบื้องหลังหานเจวี๋ย มือขวาขยับร่ายพลังซัดออกไป ตราประทับสีทองพุ่งออกมาจากฝ่ามือก่อนขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับมีดวงตะวันเจิดจ้ากำลังพุ่งเข้าหาหานเจวี๋ย

ตูม!

ตราประทับสีทองแตกสลาย มหามรรคอัมพรโจวซ่งถูกลำแสงท่วมทับ ผู้ทรงพลังจำนวนมากที่อยู่ห่างออกไปถูกพลังกระแทกจนสูญเสียประสาทสัมผัสไป

รอจนแสงเจิดจ้าสลายตัวลง ทุกคนเพ่งมองออกไป

ฟิ้ว…

มองเห็นเพียงว่ามหามรรคอัมพรโจวซ่งคุกเข่าอยู่ด้านหลังหานเจวี๋ย ร่างกายเปรอะโลหิต ผมแผ่สยาย ตัวสั่นระริก

มหามรรคอัมพรโจวซ่งมองแผ่นหลังหานเจวี๋ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ เจตนาสังหารอันน่าหวาดหวั่นเข้าสะกดตรึงเขาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้

“เจ้า… เจ้าคือผู้ใดกันแน่”

มหามรรคอัมพรโจวซ่งเอ่ยถามซ้ำ เขาเคยประมือกับหานฮวงมาก่อน ถึงแม้จะสู้ไม่ได้แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้ เขามองเห็นไม่ชัดเจนด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร

………………………………………………………………