ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1110

บทที่ 1110 สถานการณ์หลุดจากการควบคุม

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นผู้ใดกันเล่า”

หานเจวี๋ยเอ่ยถามมหามรรคอัมพรโจวซ่งด้วยเสียงกลั้วหัวเราะทั้งที่หันหลังอยู่

เขายังคงจดจำบุตรแห่งสวรรค์คนนี้ได้ ในงานชุมนุมฟ้าบุพกาลครั้งแรกเขาได้แสดงความเก่งกาจไว้

ต้องทราบก่อนว่าภายในงานชุมนุมฟ้าบุพกาลครั้งแรก ถึงแม้หานฮวงจะได้ครองตำแหน่งเลิศล้ำหมื่นยุค แต่ก็มิได้เป็นฝ่ายครองความได้เปรียบเพียงผู้เดียว

มหามรรคอัมพรโจวซ่งกัดฟันเอ่ย “ในอนธการนอกจากหานฮวงแล้วยังมีตัวตนเช่นเจ้าอยู่อีก หรือว่าเจ้าคือ…”

เขาไม่ได้เอ่ยต่อไป

เนื่องจากนามนี้ส่งผลกระทบใหญ่หลวงเกินไป!

อริยะสวรรค์เกรียงไกร!

เนื่องจากวังจักรพรรดิมหาโชคให้การสนับสนุนฟ้าบุพกาล ดังนั้นเหล่าผู้ทรงพลังจึงคิดว่าหานเจวี๋ยจะไม่สอดมือเข้ามายุ่ง หากว่าคนผู้นี้คืออริยะสวรรค์เกรียงไกรจริงๆ เช่นนั้นเขาก็คงต้องสิ้นหวังแล้ว

ในงานชุมนุมฟ้าบุพกาลครั้งแรก อริยะสวรรค์เกรียงไกรได้สะกดข่มบุตรแห่งสวรรค์ทั้งหมดจนอยู่หมัด ในบรรดานั้นรวมถึงเขาด้วย!

หากเขาเอ่ยนามอริยะสวรรค์เกรียงไกรออกมา ผู้บำเพ็ญทั้งหมดที่อยู่กัน ณ ที่นี้ล้วนจะเสียกำลังใจในการต่อสู้ไปจนสิ้น

เมื่อรู้อยู่แล้วว่าสู้ศัตรูไม่ได้ ไยต้องดิ้นรนอีกเล่า

ไม่ได้!

จะตัดสินส่งเดชเช่นนี้ไม่ได้!

มหามรรคอัมพรโจวซ่งเอ่ยด้วยความโกรธ “ผู้กำหนดชะตาเคราะห์จงมาสังหารมารร้ายตนนี้เสีย!”

เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับผู้กำหนดชะตาเคราะห์ สิ่งมีชีวิตแห่งพลังโชคชะตาล้วนเป็นผู้กำหนดชะตา พึ่งพาอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคแต่ละคนจะมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างกันไป

ถึงอย่างไรก็ต้องตาย มิสู้มาลองข่มขวัญอริยะสวรรค์เกรียงไกรดูสักตั้ง!

“หยุดมือให้หมด!”

สือตู๋เต้าพลันตวาดออกมา ทำให้เหล่าผู้กำหนดชะตาเคราะห์ที่เตรียมพร้อมลงมือต่างมองไปที่เขากันหมด

เห็นเพียงสือตู๋เต้าคุกเข่าข้างหนึ่งลงกลางอวกาศ หันหน้าไปทางหานเจวี๋ย ตะโกนด้วยท่าทีนอบน้อม “สือตู๋เต้าน้อมคารวะเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ”

จิ่งเทียนกงก็คุกเข่าตามเช่นกัน สีหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงถอนหายใจ ไม่ได้ห้ามปราม

สมาชิกกลุ่มมิ่งพากันคุกเข่าลงไปครึ่งหนึ่ง คนที่เหลือต่างมองกันไปมองกันมา ลนลานกระวนกระวาย ไม่รู้ควรจะเลือกอย่างไรดี

“เจ้าแดนต้องห้ามอันธการหรือ”

มหามรรคอัมพรโจวซ่งตะลึงงัน เขาย่อมเคยได้ยินตำนานเจ้าแดนต้องห้ามอันธการมาก่อน เรื่องราวนับไม่ถ้วน แม้แต่สำนักเลิศนพวิถีที่รุ่งโรจน์ดั่งตะวันกลางฟ้าก็ยังยกย่องนับถือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

มิใช่อริยะสวรรค์เกรียงไกรหรอกหรือ

เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย!

สำนักเลิศนพวิถีสนับสนุนฟ้าบุพกาล เหตุใดเจ้าแดนต้องห้ามอันธการถึงให้การสนับสนุนอนธการเล่า

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหนูตัวนี้มีความกระหายหิวอย่างยิ่ง หากไม่อยากตายก็รีบจากไปเสีย ข้าก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งมันได้เช่นกัน”

พอสิ้นเสียงเขา อนธการสิ้นแสงคำรามออกมา ราวกับกำลังแสดงความโกรธเกรี้ยวอยู่ บอกว่าอย่าได้มองข้ามมันไป!

สือตู๋เต้ารู้ความอย่างยิ่ง พากลุ่มผู้กำหนดชะตาเคราะห์จากไปทันที

อนธการสิ้นแสงเขมือบกลืนกินผู้ทรงพลังรายอื่นต่อไป ทำให้เหล่าผู้ทรงพลังตกใจหนีกระเจิงไปในทิศทางต่างๆ

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจ ทั่วห้วงอวกาศเหลืออยู่เพียงเสียงอนธการสิ้นแสงกัดกินซากศพ

มหามรรคอัมพรโจวซ่งยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม ไม่คิดเลยว่าศึกครั้งนี้จะสิ้นสุดลงเร็วขนาดนี้

พ่ายแพ้อย่างยับเยิน

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการให้การสนับสนุนอนธการ

จบแล้ว…

ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว…

จิตใจมหามรรคอัมพรโจวซ่งห่อเหี่ยว

หลังจากกลืนเหยื่อในปากลงไปแล้ว อนธการสิ้นแสงมุ่งหน้าต่อไป

มหามรรคอัมพรโจวซ่งพบว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการไม่คิดจะสังหารตน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด”

หานเจวี๋ยไม่ตอบ

มหามรรคอัมพรโจวซ่งยังคงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แรงกดดันนั้นช่างแกร่งกล้าเหลือเกิน ทำให้วิญญาณและพลังเวทของเขาถูกสะกดไว้ในร่าง ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ถึงขั้นที่เขาสูญเสียประสาทสัมผัสรับรู้โลกภายนอกไปแล้ว ไม่สามารถกระตุ้นสมบัติวิเศษที่ซ่อนไว้ไกลออกไปหรือใช้กลยุทธ์อื่นๆ ได้เลย

อนธการสิ้นแสงมุ่งหน้าต่อไป

ข่าวการปรากฏตัวของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว

ข่าวนี้น่าตกใจเกินไปแล้วจริงๆ!

ผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคือสำนักเลิศนพวิถี

ณ สำนักเลิศนพวิถี ภายในตำหนัก

จ้าวซวงเฉวียนอับอายจนพาลโกรธ เอ่ยตะคอกว่า “เหตุใดเจ้าแดนต้องห้ามอันธการถึงให้การสนับสนุนอนธการ”