ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1121

บทที่ 1121 ฟ้าบุพกาลสิ้นหวัง เจ้าแดนต้องห้ามไร้พ่าย

เมื่อเผชิญกับคำถามของหานเจวี๋ย เจ้านวฟ้าบุพกาลเงียบไป เป็นเช่นนี้จริงๆ ข้อกำหนดพื้นฐานขั้นต้นในการละเว้นผู้สร้างมรรคารายอื่นของเขาคือต้องเป็นตัวตนที่ไม่สามารถคุกคามตนได้

เขาทราบชัดเจนดีว่าทั้งหมดนี้ไม่มีการแบ่งแยกถูกผิด สุดท้ายก็เป็นเขาที่ช้าไปก้าวหนึ่ง ก้ามข้ามผู้สร้างมรรคาไปไม่ได้

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อ้อนวอนอันใดอีก อยากจะปลิดชีพข้าก็เอาเลย อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ระหว่างเจ้ากับข้าเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ข้าเคยไร้พ่ายมาก่อน เคยมีตัวตนไร้พ่ายก่อนหน้าข้าเช่นกัน ตอนนี้ตำแหน่งไร้พ่ายตกเป็นของเจ้าแล้ว แต่เจ้าจะครอบครองไปได้นานเพียงใดเล่า”

พอสิ้นเสียง เจ้านวฟ้าบุพกาลเริ่มควบรวมกฎเกณฑ์สูงสุดในทันใด พลังอันน่าหวาดหวั่นรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยก็ไม่ขัดขวางเช่นกัน

ตูม!

เจ้านวฟ้าบุพกาลระเบิดกฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติด้วยตัวเอง แรงระเบิดรุนแรงสั่นสะเทือนอาณาเขตมืดมิดแห่งนี้ สี่ผู้สร้างมรรคาที่ถูกพันธนาการไว้ร่างแหลกสลายไป

รอจนทุกอย่างกลับเป็นสีขาวโพลนแล้ว หานเจวี๋ยปรากฏกายขึ้น การระเบิดตัวเองของเจ้านวฟ้าบุพกาลไม่กระทบต่อเขาเลย

เขากำมือขวาเข้าหากัน คล้ายจะมีบางสิ่งพุ่งเข้าสู่ฝ่ามือ

เขามองผู้สร้างมรรคาทั้งหมดที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

ดินแดนเวิ้งว้างกลับสู่ความเงียบสงัด

สี่ผู้สร้างมรรคาเงียบงัน ในใจเปี่ยมความสิ้นหวังไร้สิ้นสุด

แม้แต่เจ้านวฟ้าบุพกาลก็ดับสูญไปอย่างนั้นหรือ

แล้วพวกเขาจะต่อกรกับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการได้อย่างไร

ทันใดนั้น…

หานเจวี๋ยพลันยกมือขึ้น พลังกฎเกณฑ์พื้นฐานของดินแดนเวิ้งว้างลากตัวสี่ผู้สร้างที่ถูกพันธนาการไว้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดถูกหานเจวี๋ยดูดเข้าสู่ฝ่ามือ

หานเจวี๋ยกำมือเล็กน้อยจากนั้นก็คลายออก จี้หยกสี่ชิ้นปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ ลายสลักในจี้หยกก็คือผู้สร้างมรรคาทั้งสี่

ยามนี้ การร่วมมือต่อสู้ของห้าผู้สร้างมรรคาสิ้นสุดลงแล้ว เจ้านวฟ้าบุพกาลระเบิดตัวเอง สี่ผู้สร้างที่เหลือถูกผนึก

จี้หยกสี่ชิ้นห้อยอยู่ตรงอกของหานเจวี๋ย แผ่ประกายแสงที่แตกต่างกันไป

หานเจวี๋ยหันหลัง มุ่งหน้าไปยังฟ้าบุพกาล

….

ณ ฟ้าบุพกาล ศึกใหญ่ดำเนินมายาวนาน อาณาเขตกว่าครึ่งพังทลายไม่เหลือซาก สรรพสิ่งสิ้นชีพไปนับไม่ถ้วน แรงกรรมปกคลุมตามห้วงอวกาศต่างๆ กลิ่นอายความตายเข้มข้น

ในส่วนลึกของฟ้าบุพกาล ศึกใหญ่ยังคงดำเนินต่อไป

สวินเซิ่งจุนลอยสูงอยู่ด้านบน ยังคงสะกดอนธการสิ้นแสงไว้ได้ แต่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดแล้ว

เหล่าผู้ทรงพลังที่เดิมทีตื่นเต้นดีใจกระวนกระวายขึ้นมาอีกครั้ง

สวินเซิ่งจุนแข็งแกร่งมากจริงๆ สะกดข่มอนธการสิ้นแสงมาตลอด แต่ก็ทำได้เพียงสะกดข่มเท่านั้น อนธการสิ้นแสงยังคงทรงพลังถึกทนนัก ไอพิฆาตลอยคลุ้งไม่สลายไป ระหว่างที่ต่อสู้อยู่ อนธการสิ้นแสงแลบลิ้นออกมาเป็นครั้งคราว ตวัดกลืนกินฟ้าดินและอริยะมหามรรคที่ชมการต่อสู้อยู่เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตน

สามเทพมารอนธการและเก้ามหาฟ้าบุพกาลเริ่มหารือแผนรับมือ

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ร่างแยกของเจ้านวฟ้าบุพกาลก็สลายไป ทำให้ทุกคนตกตะลึง

จากนั้น เจ้าฟ้าบุพกาลคนอื่นๆ ก็พากันสลายไป ในไม่ช้าก็เหลืออยู่เพียงจ้าวซวงเฉวียน และอวี้ยวน

หวงจุนเทียนขมวดคิ้วเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

สีหน้าจ้าวซวงเฉวียนย่ำแย่ ไม่เอ่ยตอบ เขาเป็นเพียงเจ้าอัษฎาฟ้าบุพกาลกลับชาติมาเกิด เจตจำนงหลักไม่ได้ผูกติดกับเจ้านวฟ้าบุพกาล จึงไม่ทราบสถานการณ์ฝั่งเจ้านวฟ้าบุพกาลอย่างชัดเจน อวี้ยวนเองก็ไม่ต่างกัน ทั้งสองล้วนรับรู้ได้ว่าพลังในกายกำลังถูกดึงดูดออกไป ความรู้สึกนี้ทำให้พวกเขาตื่นตระหนก

ไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้น ห้วงมิติฟ้าบุพกาลเริ่มพังทลายลง มิติบิดเบี้ยว ราวกับถูกพายุซัดโถม ทั้งหมดจมดิ่งลง เป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

มหามรรคสามพันวิถีเสียการควบคุม สะบัดไหวอยู่เหนือฟ้าบุพกาลราวกับฝูงมังกรสามพันตัว เจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดก็หม่นแสงลง ไม่ส่องสกาวศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป

การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของเหล่าผู้ทรงพลัง อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่สรรพสิ่งก็ตื่นตระหนกแล้ว การพังทลายของฟ้าบุพกาลนำมาซึ่งวันสิ้นโลกของจักรวาลนับไม่ถ้วน

“เกิดอะไรขึ้น”

“หรือเป็นเพราะพลังของสวินเซิ่งจุนกับอนธการสิ้นแสงแกร่งกล้าเกินไป”

“ไม่ถูกสิ พวกเจ้าลืมที่เจ้าแดนต้องห้ามอันธการกล่าวไว้ก่อนหน้านี้หรือ ฟ้าบุพกาลก็ถือกำเนิดจากผู้สร้างมรรคาเช่นกัน หรือว่าผู้สร้างมรรคารายนั้น…”

“เป็นไปไม่ได้…แม้กระทั่งตัวตนที่สร้างฟ้าบุพกาลก็สิ้นชีพเพราะเจ้าแดนต้องห้ามอันธการอย่างนั้นหรือ”

“อย่าคิดเหลวไหลไป บางทียุคสมัยไร้สิ้นสุดอาจจะกำลังมาเยือนแล้ว!”

เหล่าผู้ทรงพลังพากันวิพากษ์วิจารณ์ ความรู้สึกสับสนและกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเปี่ยมล้นอยู่ในใจพวกเขา

สวินเซิ่งจุนก็สังเกตปรากฏการณ์นี้เช่นกัน เขาขมวดคิ้วแน่น เอ่ยพึมพำ “เกิดอะไรขึ้น ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลงไปอย่างนั้นหรือ แต่เหตุใดข้าจึงสัมผัสถึงไม่ได้เลยเล่า…