ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1122

บทที่ 1122 ความหวังสุดท้าย

พวกหานฮวง สื่อหยวนหงเหมิง หวงจุนเทียน จ้าวซวงเฉวียน เทพมหาทัณฑ์ บรรพชนเทพปฐมกาล ดวงจิตนพชาติ จักรพรรดิ หานเย่ อู๋เซียงเทียนเซี่ย

เหล่าผู้ทรงพลังที่อยู่ในชั้นแนวหน้าของฟ้าบุพกาลล้วนตกอยู่ในความเงียบ ไม่ได้ออกคำสั่งโจมตี ยิ่งไม่มีขวัญกำลังใจต่อสู้แล้ว

ความสิ้นหวังและหวาดกลัวแผ่ขยายไปทั่วฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยรู้สึกผิดหวังอยู่ในใจ จงใจเอ่ยเยาะเย้ย “พวกเจ้าต้องการยอมแพ้กันจริงๆ อย่างนั้นหรือ เดิมทีข้าคิดว่าฟ้าบุพกาลจะสู้จนถึงที่สุดเสียอีก ต่อให้ต้องตายก็จะขอสู้จนตัวตาย พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนตายเจ้านวฟ้าบุพกาลผู้บุกเบิกฟ้าบุพกาลเอ่ยไว้เช่นไร

“เขาอ้อนวอนให้ข้าละเว้นฟ้าบุพกาล ละเว้นสรรพสิ่ง พวกเจ้าจินตนาการสภาพของตัวตนหนึ่งที่อยู่ในจุดสูงสุดของการบำเพ็ญ ควบคุมกาลเวลา ควบคุมชะตากรรมได้ ตัวตนเหนือชั้นที่ควบคุมสรรค์สร้างได้กลับมาขอร้องอ้อนวนข้าเหมือนมนุษย์ธรรมดาออกหรือไม่”

พอได้ยินวาจาของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ เพลิงโทสะพลันพลุ่งพล่านขึ้นในทรวงของเหล่าผู้ทรงพลัง

หานฮวงเงยหน้ามองออกไป แววตาเปี่ยมเจตนาสังหาร

แม้แต่สื่อหยวนหงเหมิงและหวงจุนเทียนก็เช่นกัน ใกล้จะระเบิดโทสะแล้ว

ไม่ว่าพวกเขาจะสู้อย่างไรล้วนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้ ผู้ทรงพลังทั้งหมดในที่แห่งนี้ล้วนถือกำเนิดจากฟ้าบุพกาล ติดค้างหนี้บุญคุณฟ้าบุพกาล

แม้แต่ตัวตนเหนือชั้นอย่างผู้สร้างมรรคายังสู้จนถึงที่สุด ถึงขั้นตายในการต่อสู้ด้วย แล้วพวกเขายังจะกลัวอะไรอีก

แม้แต่สรรพสิ่งที่ชมการต่อสู้ผ่านความฝันล้วนถูกกระตุ้นโทสะแล้ว อยากจะสับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเป็นหมื่นๆ ชิ้นใจแทบขาด

อนธการสิ้นแสงคำรามขึ้นมาพอดี ราวกับแซ่ซ้องชัยชนะของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการอยู่

ครืน…

หานฮวงกลายร่างเป็นเทพมารอนธการแล้วพุ่งเข้าโจมตีหานเจวี๋ย ต้องการฟาดฟันคมดาบทัณฑ์เทพในมือใส่หานเจวี๋ย แต่ถูกเขาบดขยี้ทิ้งอย่างง่ายดาย

เมื่อหานฮวงแสดงออกเช่นนี้หานเจวี๋ยถึงได้พอใจ

กล้าตอบโต้กลับแม้แต่ในสถานการณ์น่าสิ้นหวังเช่นนี้สิถึงจะสมเป็นบุตรชายของเขา

หากหานฮวงยอมแพ้ทั้งอย่างนั้น เช่นนั้นหานเจวี๋ยจะเปลี่ยนตัวคนอื่นมารับมหาโชคของมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ครั้งนี้แทน

“ศิษย์สำนักซ่อนเร้นจงฟัง บุกเข้าไป!”

ลี่เหยาชูกระบี่วิเศษของตนขึ้น เอ่ยเสียงเบา ศิษย์สำนักซ่อนเร้นทั้งหมดเข้าโจมตีหานเจวี๋ยทันที

ถึงแม้สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นจะหวาดกลัว แต่พอถึงเวลาที่ต้องสู้ก็ยังคงบุกเข้าไปเช่นกัน

ศิษย์สืบทอดของสำนักซ่อนเร้นหลายสิบคนเข้าโจมตีพร้อมกัน บรรดาเทพมารฟ้าบุพกาลต่างสำแดงพลังวิเศษมหามรรค ยิ่งใหญ่อลังการ ภายใต้สถานการณ์สิ้นหวัง เหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นต่างระเบิดพลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าครั้งใดที่ผ่านมา

หานเจวี๋ยโบกมือ ทำลายล้างพวกเขาจนสิ้น แต่ไม่ได้ทำลายวิญญาณ ศิษย์เหล่านี้ฟื้นฟูกายเนื้อกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

“วังจักรพรรดิมหาโชค สู้ตาย!”

หานหลิงเหาะเข้าหาอนธการสิ้นแสง สั่งการให้ทั้งวังจักรพรรดิมหาโชคเข้าโจมตีด้วยน้ำเสียงสุขุมทรงอำนาจ

กลุ่มอิทธิพลที่เหลือเองก็ทำเช่นนี้

พอเห็นเช่นนี้ หานเจวี๋ยก็พอใจขึ้นมา

อย่างน้อยสำนักซ่อนเร้นที่ตนอบรมสั่งสอนมาก็มิใช่คนขี้ขลาด

ความกล้าหาญที่แท้จริงคือกล้าเผชิญหน้ากับความตาย เผชิญหน้ากับจุดจบที่ถูกลิขิตไว้แล้ว

หากมองในมุมของฟ้าบุพกาล เมื่อเจ้านวฟ้าบุพกาลดับสูญลงก็หมดสิ้นความหวังแล้ว

บางทีเหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นอาจจะยังมีความหวังในตัวหานเจวี๋ยอยู่ แต่เหล่าผู้ทรงพลังฟ้าบุพกาลกลับไร้ความหวังแล้วจริงๆ

ทันใดนั้นหานเจวี๋ยตระหนักได้ฟ้าบุพกาลก็ใช่ว่าจะไร้ความหมายเสียทีเดียว

บางทีอาจจะเปลี่ยนแปลงรูปการณ์โดยรวมที่เป็นมาตลอดได้

ฟ้าบุพกาลกำเนิด อนธการสลาย ไร้สิ้นสุดกำเนิด ฟ้าบุพกาลสลาย วนเวียนไปเช่นนี้จะถึงจุดสิ้นสุดยามใด

ร่างหานเจวี๋ยพลันขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่โตยิ่งกว่าฟ้าบุพกาลทั้งผืน เขาชูมือขวาขึ้น อริยะมหามรรคนับหมื่นสลายเป็นหมอกควัน โลกนับไม่ถ้วนแหลกสลายป่นปี้

แต่เหล่าอริยะมหามรรคฟื้นคืนชีพอย่างรวดเร็ว พวกเขาก็สังเกตเห็นในข้อนี้แล้ว เหตุใดเจ้าแดนต้องห้ามอันธการถึงไม่สังหารพวกเขา

อนธการสิ้นแสงอ้าปาก แลบลิ้นยาวออกมา เหล่าอริยะมหามรรคถึงได้สติกลับมา

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการตั้งใจปล่อยให้พวกเขากลายเป็นเหยื่อของอนธการสิ้นแสงจริงๆ

“เช่นนี้สิถึงจะถูก ข้าชอบเห็นวิญญาณใกล้ตายต่อสู้ดิ้นรนจนตัวตายที่สุด!”

หานเจวี๋ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จงใจพูดเกินจริงกระตุ้นบรรยากาศน่าสิ้นหวัง สร้างแรงกดดันให้เหล่าผู้ทรงพลังฟ้าบุพกาลยิ่งขึ้น

พูดจบหานเจวี๋ยก็โน้มตัวก้มมองฟ้าบุพกาล นัยน์ตาแดงฉานคู่หนึ่งรวมถึงปากที่เต็มไปเขี้ยวยาวโง้งปรากฏขึ้นบนใบหน้ามืดมัว กลายเป็นสิ่งที่น่าพรั่นพรึงที่สุดในใจของสรรพสิ่ง

“พยายามดิ้นเข้าเถิด หวาดกลัวกันให้เต็มที่!”

เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการก้องสะท้อนอยู่ในฟ้าบุพกาล ราวกับสายฟ้าฟาด