ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1123

บทที่ 1123 การมาถึงของอริยะสวรรค์เกรียงไกร ความพิโรธของสรรพสิ่ง

“พี่รอง ไม่มีเวลาให้ชักช้าต่อไปแล้ว อนธการสิ้นแสงกลืนกินอริยะมหามรรคเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อย่าว่าแต่เจ้าแดนต้องห้ามอันธการเลย แม้แต่อนธการสิ้นแสงก็เพียงพอจะกลืนกินทั้งฟ้าบุพกาลได้แล้ว!”

หานหลิงถ่ายทอดเสียงบอก สายตาของนางมองไปที่ร่างอนธการสิ้นแสง

หากเทียบกับช่วงที่เพิ่งต่อสู้แล้ว อนธการสิ้นแสงแข็งแกร่งขึ้นไม่ต่ำกว่าร้อยเท่า ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเร็วเช่นนี้เกินจริงไปแล้ว แม้แต่หานหลิงที่มีความรู้กว้างขวางก็ยังรู้สึกหวั่นวิตกเช่นกัน

ในเวลานี้เอง จู่ๆ เจ้าแดนต้องห้ามอันธการก็ยกมือขึ้น หานหลิงไม่ทันตั้งตัว ถูกดูดดึงเข้าไปทันที

หานฮวงตกใจและโกรธเกรี้ยว พุ่งเข้าไปขัดขวางทันที ผลคือถูกพลังล่องหนทำลายกายเนื้อ

หานเจวี๋ยบีบคอของหานหลิง เอ่ยด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ “วางแผนลับระหว่างต่อสู้ไม่ดีเลยนะ เจ้าตายไปเสียเถอะ”

เขากำมือขวาในทันใด หานหลิงกายสิ้นร่างมลาย ในครั้งนี้หานหลิงไม่คืนชีพขึ้นมาอีกแล้ว

ฉากนี้ทำให้ฝั่งสำนักซ่อนเร้นทุกคนตาแดงก่ำขึ้นมา

หานหลิงคือบุตรีที่หานเจวี๋ยรักถนอมที่สุด อีกทั้งเป็นศิษย์น้องเล็กของพวกเขา กลับต้องมาตายไปเช่นนี้!

เหล่าศิษย์สืบทอดแต่ละคนคำรามด้วยความโกรธพุ่งเข้าโจมตีหานเจวี๋ย

“พวกเจ้าอ่อนแอเกินไป ไม่คู่ควรให้ข้าสังหาร เก็บไว้เป็นอาหารของเจ้าตัวน้อยด้านล่างดีกว่า”

หานเจวี๋ยเอ่ยเย้ยหยัน โจมตีศิษย์สำนักซ่อนเร้นให้ถอยร่นไปอีกครั้ง

เมื่ออยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยที่มีขนาดใหญ่โตยิ่งกว่าทั้งฟ้าบุพกาล ตัวตนทั้งหมดในฟ้าบุพกาลดูเล็กจ้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด

หานฮวงระเบิดพลังออกมาอย่างเต็มที่ ทุ่มชีวิตพุ่งเข้าโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า บ้าคลั่งยิ่งกว่าทุกคน เป็นเทพมารอนธการที่คลุ้มคลั่งไปโดยสมบูรณ์

การดับสูญของหานหลิงเกิดแรงกระตุ้นต่อผู้ทรงพลังรายอื่นขึ้นมาอย่างลึกล้ำ ถึงอย่างไรหานหลิงก็เคยเป็นตัวตนไร้พ่ายที่สะกดข่มสรรพสิ่งฟ้าบุพกาลไว้ได้

เหล่าผู้ทรงพลังล้วนสูญสิ้นสติไปจนสิ้น พลังที่สำแดงออกมาเหนือล้ำกว่าที่ผ่านๆ มา

“สู้ตาย!”

“สารเลว ต่อให้ต้องตาย ก็ขอตายอย่างมีเกียรติ!”

“ยืดหยัดไว้ อาจจะยังมีโอกาสพลิกสถานการณ์!”

“ยังจะพึ่งใครได้อีก”

“อริยะสวรรค์เกรียงไกรอย่างไรเล่า นั่นคือผู้แข็งแกร่งไร้พ่ายอย่างแท้จริง”

ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใดที่เอ่ยถึงอริยะสวรรค์เกรียงไกรขึ้นมา ปลุกขวัญกำลังให้ฮึกเหิมขึ้นมา ผู้ทรงพลังรุ่นอาวุโสทั้งหมดล้วนทราบถึงความแข็งแกร่งของอริยะสวรรค์เกรียงไกรดี ยังมิเคยพ่ายแพ้มาก่อน

ถึงแม้ผู้สร้างมรรคาเหล่านั้นที่เจ้าแดนต้องห้ามอันธการเอ่ยถึงจะเลิศล้ำนัก แต่ในมุมมองของเหล่าผู้ทรงพลังแล้ว ชื่อเสียงยังห่างชั้นจากอริยะสวรรค์เกรียงไกรมาก พวกเขาล้วนเพิ่งเคยได้ยินนามของผู้สร้างมรรคาเป็นครั้งแรก

ฝ่ายสำนักซ่อนเร้นเองก็เป็นเช่นนี้ ขวัญกำลังใจเพิ่มพูนขึ้นมหาศาล ถึงขั้นที่มีคนเตรียมจะสำแดงวิชาอัญเชิญเทพแล้ว แต่ถูกขัดขวางไว้

“อย่า อาจารย์กำลังมา จะต้องมาแน่ อย่าได้เรียกตัวก่อนเวลาจนทำให้แผนของอาจารย์รวนไป เจ้าคิดจริงๆ น่ะหรือว่าอาจารย์ไม่ทราบสถานการณ์ของที่นี่เลย”

จี้เซียนเสินเอ่ยเสียงขรึม เหล่าศิษย์คนอื่นๆ รู้สึกว่าคำพูดของเขามีเหตุผลจึงไม่คิดจะสำแดงวิชาอัญเชิญเทพอีก

“อริยะสวรรค์เกรียงไกรเช่นนั้นหรือ น่าขัน!

“คิดจริงๆ น่ะหรือว่าอริยะสวรรค์เกรียงไกรจะช่วยพวกเจ้าได้ เขาก็แค่หนอนโสมมที่ซ่อนตัวบำเพ็ญเพียรอยู่ในมุมมืดเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะให้พวกเจ้าได้เห็นว่าอริยะสวรรค์เกรียงไกรจะกล้าออกมาหรือไม่”

เสียงหัวเราะของหานเจวี๋ยเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เส้นแสงสีดำนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากร่างใหญ่มโหฬารของเขา พุ่งสะเปะสะปะไปในฟ้าบุพกาล

แสงสีดำเหล่านี้เปี่ยมด้วยพลังทำลายล้าง มหามรรคสามพันวิถีถูกโจมตี ส่วนใหญ่พุ่งเป้าไปยังเหล่าผู้ทรงพลังที่อยู่ใกล้กับอนธการสิ้นแสง

วินาทีนั้น เหล่าผู้ทรงพลังทั้งหมดไม่อาจขยับเขยื้อนได้ รวมถึงหานฮวงที่คลุ้มคลั่งอยู่

แย่แล้ว!

พวกเขาตระหนักได้ว่าตนถูกเจ้าแดนต้องห้ามอันธการตรึงไว้แล้ว มองดูแสงสีดำที่พุ่งเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหารอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เจตนาสังหารนี้เป็นความน่ากลัวซึ่งอยู่เหนือเกินขอบเขตที่พวกเขาจะรับไหว

หานฮวงจ้องหานเจวี๋ยเขม็ง เขาไม่กลัวตาย เพียงแต่ก่อนตายยังไม่ได้ล้างแค้นให้แก่หานหลิง ทำให้เขาเปี่ยมด้วยความรู้สึกไม่ยินยอม

เขายังแข็งแกร่งไม่พอ!

หากว่าเขาใช้เวลาพยายามเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากขึ้น บางทีอาจจะไม่เป็นเช่นนี้…