ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1139

บทที่ 1139 หานเหลียง

“ความรู้สึกนี้…เทพมารอนธการ…ไม่ถูก ไม่ใช่เทพมารอนธการแต่กลับทำให้เกิดเสียงเพรียกหาผ่านสายเลือดของข้าได้ จะต้องเป็นเชื้อสายตระกูลหานแน่นอน…”

หานฮวงทอดสายตามองทะลุผ่านอนธการออกไป มองไปที่มรรคาสวรรค์

ในเวลานี้ ภายในอาณาเขตเต๋าของหานอวิ๋นจิ่น หานอวิ๋นจิ่นเร่งเดินเข้าสู่เรือนนอนหลังหนึ่งโดยเร็ว เขาปรากฏตัวขึ้นข้างเตียงไม้ มองสตรีที่อยู่บนเตียง

ฝ่ายสตรีมีสีหน้าทุกข์ทรมาน มีเหงื่อโทรมไม่หยุด สองมือนางกุมอยู่ตรงหน้าท้อง มีแสงสีแดงแผ่ออกมาจากครรภ์ ส่องให้เห็นเส้นเลือดและเส้นชีพจรใต้ผิวหนังได้อย่างชัดเจน มองเห็นทารกที่อยู่ในครรภ์กำลังดีดดิ้นอย่างรุนแรง

“ท่านพี่…”

พอเทวีหยวนเซิ่งเห็นหานอวิ๋นจิ่นก็เอ่ยเรียกด้วยสีหน้าทรมาน

หานอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น คลอดไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

แววตาของเทวีหยวนเซิ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางเอ่ยเสียงสั่น “เขากำลังดูดซับพลังเวทของข้า ฝืนจะคลอดออกมา ข้าควบคุมพลังเวทไม่ได้แล้ว…”

นางให้กำเนิดบุตรแก่หานอวิ๋นจิ่นสิบกว่าคนแล้ว แต่ไม่เคยเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน

หานอวิ๋นจิ่นยื่นมือแตะหน้าท้องของเทวีหยวนเซิ่ง คิดจะใช้พลังเวทของตนเคลื่อนย้ายบุตรออกมา แต่เมื่อพลังเวทของเขาสัมผัสครรภ์พลันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกร้อนลวกอย่างชัดเจน ทำให้เขาตกใจดึงพลังเวทกลับมาตามสัญชาตญาณ

เป็นไปได้อย่างไรกัน!

เขาเป็นอริยะมหามรรคเชียวนะ!

เพียงทารกที่ยังไม่ถือกำเนิดคนหนึ่งทำร้ายเขาได้แล้วอย่างนั้นหรือ

หานอวิ๋นจิ่นไม่อยากจะเชื่อ ทดลองดูอีกครั้ง แต่ความรู้สึกร้อนลวกนั้นแรงกล้าเกินไปแล้วจริงๆ ถึงขั้นที่แผ่ไปถึงดวงวิญญาณเลย

ตอนนี้ หานอวิ๋นจิ่นก็ตระหนกขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ในเวลานี้เอง เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างกายหานอวิ๋นจิ่น เป็นหานเจวี๋ยนั่นเอง

ม่านตาหานเจวี๋ยหดตัววูบ เคลื่อนย้ายทารกออกมา เทวีหยวนเซิ่งหวีดร้อง ทรุดฮวบลงบนเตียง หานเจวี๋ยยื่นมือซ้ายไปรับตัวทารกไว้ โบกมือขวาคราหนึ่ง ใช้พลังเทพผู้สร้างฟื้นฟูอาการบาดเจ็บให้เทวีหยวนเซิ่ง

พอเห็นหานเจวี๋ย หานอวิ๋นจิ่นก็โล่งใจ เขาไม่สนใจเรื่องมารยาทแล้ว รีบเข้าไปตรวจดูอาการของเทวีหยวนเซิ่ง

หานเจวี๋ยก้มหน้ามองทารกในมือ ตัวเล็กกว่าทารกชาวมนุษย์ทั่วไป ตัวโตเท่าฝ่ามือเท่านั้น เปล่งแสงสีแดงออกมาทั่วร่าง บนใบหน้ามีรอยยิ้มแปลกพิสดาร

หลังจากทารกน้อยถือกำเนิดก็ไม่ได้ร้องงอแง กลับยื่นสองมือออกมา ชูเข้าหาหานเจวี๋ย หัวเราะคิกๆ ชวนให้คนขนลุก

สีหน้าหานเจวี๋ยเรียบเฉย แจ้งเตือนแถวหนึ่งยังปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

[เทพมารที่ไม่รู้จัก : สิ่งมีชีวิตใหม่แห่งยุคสมัยไร้สิ้นสุด ได้รับการวิวัฒนาการขึ้นจากกฎเกณฑ์พื้นฐานของดินแดนเวิ้งว้าง ผสานสัญชาตญาณในการทำลายทุกสิ่งไว้ เพื่อสลายอุปสรรคขัดขวางสำหรับดินแดนเวิ้งว้าง คุณสมบัติของเขาเทียบชั้นได้กับเทพมารอนธการ]

ในที่สุดก็มีสายเลือดรูปแบบใหม่ถือกำเนิดขึ้น…

ทุกยุคสมัยล้วนจะมีเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันออกไป มีความเป็นไปได้ที่คุณสมบัติในยุคสมัยไร้สิ้นสุดจะเหนือกว่าที่ผ่านมา

รอจนหานอวิ๋นจิ่นเดินกลับมา หานเจวี๋ยก็ยื่นบุตรชายของเขาคืนให้แก่เขา

สำหรับคุณสมบัติของเด็กคนนี้ หานเจวี๋ยไม่คิดจะผนึกไว้

หากมีคุณสมบัติที่เพียงทัดเทียมกับเทพมารอนธการก็ยังไม่เพียงพอจะทำลายล้างยุคสมัยไร้สิ้นสุดได้

“เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เจ้าต้องอบรมสั่งสอนให้ดี”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างมีนัยลุ่มลึก หลังจากเด็กคนนี้ถือกำเนิดขึ้น พลังในร่างกลับมิได้แข็งแกร่งถึงเพียงนั้น ประเด็นหลักคือก่อนหน้านี้ที่อยู่ในครรภ์มารดายังคงได้รับการคุ้มครองจากกฎเกณฑ์พื้นฐานอยู่

หานอวิ๋นจิ่นมองบุตรชายที่อยู่ในมือ ความรู้สึกซับซ้อน เหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงทำให้เขาหวั่นใจอยู่

เขาอดเอ่ยถามไม่ได้ “ท่านพ่อ จะไม่มีปัญหาตามมาจริงๆ หรือขอรับ”

“มี ดังนั้นจึงต้องการให้เจ้าอบรมสั่งสอน”

พอเอ่ยจบ หานเจวี๋ยก็เลือนหายไป

ถือกำเนิดพร้อมสัญชาตญาณในการทำลายล้างทุกสิ่ง ดูเหมือนจะน่ากลัว แต่ก็ไม่แน่เช่นกัน ไม่ว่าเรื่องราวใดล้วนมองกันได้สองด้านทั้งสิ้น

ดีร้ายอย่างไรก็เป็นหลานชายของตน หานเจวี๋ยย่อมไม่อาจสังหารตัดตอนได้

เทวีหยวนเซิ่งที่ได้รับการรักษาจากพลังแห่งเทพผู้สร้างแล้ว เดินเข้ามาหยุดข้างกายหานอวิ๋นจิ่น รับตัวบุตรชายไป ไม่ได้หวาดกลัวเช่นก่อนหน้านี้แล้ว มีเพียงสีหน้ารักใคร่ถนอม นางเอ่ยเสียงเบา “เมื่อครู่บิดาของท่านกล่าวไว้หมดแล้ว จำเป็นต้องอบรมสั่งสอนให้ดี ไม่ว่าจะเป็นเด็กคนใดก็ล้วนเดินไปผิดทางได้ทั้งนั้น พวกเราไม่ควรเป็นกังวลกับเขาจนเกินไป เลี้ยงเขาเหมือนเด็กทั่วไปเถิด”

หานอวิ๋นจิ่นเงียบงัน

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เขานึกถึงหานฮวงในช่วงมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด หรือว่าบุตรชายของเขาก็จะหัวรุนแรงเช่นนั้นเหมือนกัน