ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1140

บทที่ 1140 พลังแห่งกาลเวลา คลื่นใต้น้ำ

เมื่อทะลุผ่านวังวนดำเข้าไป หานอวี้ตกอยู่ในห้วงเวลาอันวุ่นวาย ในฐานะอริยะมหามรรคหานอวี้ไม่ได้ถูกภาพมายาของห้วงเวลาทำให้สับสน ยังคงไล่ตามเงาร่างของหานเหลียงไปอย่างรวดเร็ว

หานเหลียงถูกคนในชุดคลุมสีเทาสวมหน้ากากอุ้มไว้ ไม่สามารถขัดขืนได้

เห็นได้ชัดว่าหน้ากากของคนชุดเทาเป็นยอดสมบัติฟ้าบุพกาล หานอวี้ไม่สามารถสอดส่องโฉมหน้าจริงได้ ถึงขั้นที่รับรู้ไม่ได้แม้แต่กลิ่นอายของเขา

หากมิใช่เพราะเห็นอยู่กับตา เกรงว่าคงนึกว่าหานเหลียงเดินทางข้ามผ่านกระแสเวลาอันปั่นป่วนตามลำพัง

หานอวี้เร่งความเร็วเข้าไปใกล้ พอหานเหลียงเห็นชนรุ่นหลังผู้นี้ ดวงตาพลันเบิกกว้าง เผยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

คนชุดเทาโบกแขนเสื้อ พายุโลหิตไร้สิ้นสุดโถมเข้าใส่หานอวี้ หานอวี้ก็ไม่ได้ลนลานเลย ซัดฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกรสลายพายุโลหิตไป แม้แต่กระแสเวลาอันวุ่นวายก็ถูกตัดสะบั้นด้วย

หานอวี้ยื่นมือออกไป ส่งพลังเวทเข้าห่อหุ้มตัวหานเหลียงไว้ คิดจะชิงตัวเขากลับมา แต่กลับมีพลังแกร่งกล้าประการหนึ่งสลายพลังเวทของเขาทิ้งไป ถึงขั้นที่สะเทือนไปถึงวิญญาณของเขาด้วย

หานอวี้ขมวดคิ้ว กระวนกระวายใจ ด้วยการประมือนี้ทำให้เขาทราบดียิ่งขึ้นว่าตนมิใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายเลย

เขาไม่ได้ล่าถอยกลับ อย่างไรก็ต้องช่วยหานเหลียงมาให้ได้

หานเหลียงถือกำเนิดมาก็มีพลังสะกดข่มสายเลือดคนอื่นๆ ในตระกูลได้ คุณสมบัติระดับนั้นนับเป็นโชคของตระกูลหานแล้ว จะเสียไปไม่ได้

หานอวี้ลงมืออีกครั้ง

คนชุดเทาพลันหยุดนิ่ง สกัดพลังวิเศษของหานอวี้พลางเอ่ยขึ้นว่า “อริยะหานอวี้ เจ้าไม่ควรขัดขวางข้า”

หานอวี้ไม่รู้สึกคุ้นเสียงเขาเลย เอ่ยถามเสียงเข้ม “เจ้าอยากเป็นศัตรูกับตระกูลหานอย่างนั้นหรือ”

คนชุดเทากล่าวว่า “ตรงกันข้ามเลย ข้ากำลังช่วยตระกูลหานอยู่ จะปล่อยเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้”

หานอวี้ขมวดคิ้ว

คนชุดเทายกมือขวาขึ้นมา วาดเป็นทรงครึ่งวงกลมตรงด้านหน้า ทันใดนั้นเอง จันทราครึ่งเสี้ยวดวงหนึ่งพลันก่อตัวขึ้น สายตาของหานอวี้มองไปที่จันทร์ครึ่งเสี้ยวตามสัญชาตญาณ จากนั้นสติก็หลุดลอยไป

หานอวี้ลืมตาขึ้นมา พบว่าตนอยู่ในห้วงอวกาศสีเลือดแห่งหนึ่ง ไกลออกไปมองเห็นโลกที่พังทลายไปแล้วอยู่มากมาย รอบด้านเต็มไปด้วยซากศพ

ที่นี่คือดินแดนเวิ้งว้าง เหตุผลที่กลายเป็นสีเลือดก็เพราะมีแรงกรรมสังหารมากเกินไป

หานอวี้มองเห็นเงาร่างหนึ่ง เป็นหานเหลียง

หานเหลียงคนนี้ดูอายุราวสิบสองสิบสามปี สวมเสื้อคลุมสีดำลายอักขระโลหิต อักขระโลหิตที่เลื้อยพัวพันแผ่ละอองโลหิตออกมาอย่างต่อเนื่อง เสื้อคลุมสีดำตัวนี้ดูหลวมโพรกอย่างเห็นได้ชัด เรือนผมยาวของเขาแผ่สยาย บนใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มชั่วร้ายประดับอยู่

หานอวี้มองเห็นหานเหลียงคนนี้แล้วก็ไม่ตื่นตกใจ เขารับรู้ได้ว่าที่นี่คือโลกมายา สิ่งที่พบเห็นยลยินไม่มีความสำคัญเลย สิ่งที่เขาต้องทำคือหลุดพ้นจากโลกมายานี้โดยเร็ว

ตอนที่หานเหลียงพุ่งเข้ามาด้านหน้าเขา เขาก็ยังคงไม่สนใจ

ตูม!

หานเหลียงซัดฝ่ามือทะลวงอกของหานอวี้ ความเจ็บปวดรุนแรงสมจริงทำให้ใบหน้าของหานอวี้เปลี่ยนสี

เขาแสดงสีหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อ

หานเหลียงกำลังดูดพลังเวทของเขาอยู่!

นี่มิใช่โลกมายาเลื่อนลอย!

เป็นไปได้อย่างไร!

….

ณ อาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม นอกอารามเต๋า หานอวี้และหานอวิ๋นจิ่นกำลังรอขอเข้าพบอยู่

หานเจวี๋ยปล่อยให้พวกเขาเข้ามา

หลังจากหานอวิ๋นจิ่นคารวะเสร็จก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ท่านพ่อ หานเหลียงบุตรชายของลูกถูกลักพาตัวไปแล้ว!”

หานอวี้บอกเล่าเรื่องราวตอนที่ตนไล่ตามคนชุดเทาไป เขาปิดบังเรื่องอนาคตของหานเหลียงที่ตนได้พบเห็นมา

หานเจวี๋ยไม่ได้แปลกใจอันใด เอ่ยเสียงเรียบ “ข้าทราบเรื่องนี้แล้ว”

พอเห็นหานเจวี๋ยมีท่าทีสงบนิ่งเช่นนี้ หานอวิ๋นจิ่นอดไม่ได้ที่จะซักถามต่อ “ท่านพ่อ เรื่องนี้จะทำอย่างไรดีขอรับ”

หานอวิ๋นจิ่นมีบุตรธิดานับไม่ถ้วน ตัวเขาย่อมมิได้ชมชอบหานเหลียงเป็นพิเศษ แรกเริ่มเขายังคงระแวดระวังยิ่งนัก เหตุผลที่ตอนนี้เขาเป็นกังวลเพราะกลัวหานเหลียงจะกลายเป็นภัยในภายภาคหน้ามากกว่า

พอสิ้นเสียงเขา หัวน้อยๆ หัวหนึ่งก็ยื่นออกมาจากด้านหลังหานเจวี๋ย หากมิใช่หานเหลียงแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้

อารามเต๋าแห่งนี้สามารถปิดกั้นประสาทสัมผัสของคนอื่นได้ ดังนั้นหลังจากหานอวิ๋นจิ่นและหานอวี้เข้ามาแล้วจึงไม่รับรู้ถึงตัวตนของหานเหลียง อีกทั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยพวกเขาก็ไม่กล้าสอดสายตาวุ่นวาย

“เหลียงเอ๋อร์!”