ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1145

บทที่ 1145 โชคชะตา (1)

“ท่านปู่ เร็วเข้าเถิดขอรับ อย่าชักช้าจะช่วยไม่ทันการณ์นะขอรับ!”

หานเหลียงเดินมาอยู่ข้างกายหานเจวี๋ย เขย่าแขนของเขาพลางเอ่ยวาจา ท่าทางออดอ้อนฉอเลาะ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายแต่คล้ายเด็กผู้หญิง

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ “ในช่วงเวลาที่พวกเราปู่หลานคุยกันอยู่ เขาได้รับความช่วยเหลือแล้ว”

หานเหลียงเบิกตากว้าง เอ่ยถาม “ผู้ใดช่วยไว้หรือขอรับ”

“ก็ปู่น่ะสิ”

“หวา ท่านปู่ เมื่อครู่ท่านไม่ได้ลงมือเลยนะขอรับ! หรือว่าท่านมีร่างแยก”

“แค่ปู่คิดก็ช่วยเขาได้แล้ว”

“หวา!”

หานเหลียงอ้าปากกว้าง ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ต้องกล่าวเลยว่าท่าทางเช่นนี้กลับทำให้หานเจวี๋ยพอใจนัก

เด็กน้อยช่างรู้ความนัก

หานเจวี๋ยอุ้มหานเหลียงเข้าสู่วงแขน ลูบเขาพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้ายังมีญาติพี่น้องอีกมากมาย แต่ส่วนใหญ่ล้วนมีอายุห่างวัยจากเจ้ามากโข บางคนอาจจะไม่ได้มีสายสัมพันธ์ชิดใกล้กับเจ้ามากขนาดนั้น แต่ในสายตาของปู่ คุณสมบัติของเจ้าเลิศล้ำที่สุด ภายภาคหน้าเจ้าต้องดูแลปกป้องญาติพี่น้องในรุ่นเดียวกับเจ้า ปกป้องเชื้อสายรุ่นหลังของเจ้าให้ดี เข้าใจหรือไม่”

หานเหลียงหัวใจพองโต คำชมเชยจากท่านปู่มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด!

เขาพยักหน้าสุดแรง ตบอกน้อยๆ ของตน รับประกันเป็นมั่นเหมาะ

หานเจวี๋ยเตรียมการว่าต่อไปจะสั่งสอนกล่อมเกลาด้วยวาจา ทำให้หานเหลียงกลายเป็นเทพพิทักษ์แห่งตระกูลหาน

คุณสมบัติของเด็กน้อยอาจเทียบชั้นกับเทพมารอนธการได้ ค่อนข้างแข็งแกร่งกว่าผู้ได้รับสวรรค์ประทานโชคเพียงอย่างเดียว

มองจากปัจจุบันนี้ หานเหลียงยังคงทำให้เขาพอใจนัก

หลังจากกลายเป็นผู้ไร้พ่ายแล้ว เรื่องที่หานเจวี๋ยให้ความสนใจที่สุดในตอนนี้ก็คือการชุบเลี้ยงลูกหลานให้แข็งแกร่ง

….

ณ ตำหนักอนธการ

หานฮวงลืมตาขึ้น ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยพึมพำ “เหตุใดยังไม่เป็นผลอีก”

เงาดำเนตรแดงเดินออกมาจากเงามืด เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนี้แปลว่าอย่างไรกันเล่า แปลว่าบิดาเจ้าไม่คิดจะช่วยชี้แนะให้เจ้าอยู่แล้ว เป็นเช่นเดียวผู้สร้างมรรคารายอื่นๆ ที่ไม่ปรารถนาให้มีผู้สร้างมรรคาหน้าใหม่ปรากฏขึ้น ซึ่งนี่ก็คือเหตุผลที่หลังจากท่านพ่อพิสูจน์มรรคแล้วกลับซ่อนตัวอยู่ในอารามเต๋ามาตลอด”

หานฮวงแค่นเสียงเอ่ย “ท่านพ่อข้าไม่มีทางคิดเช่นนี้”

“เช่นนั้นก็แปลว่าแนวทางแห่งผู้สร้างมรรคาไม่สามารถเลียนอย่างกันได้ ทุกคนล้วนมีแนวทางของตัวเอง หรือไม่ขีดจำกัดของเจ้าอาจจะเป็นยอดมหามรรคก็ได้ อย่าได้คิดว่าเทพมารอนธการจะเป็นหนึ่งไม่มีสองในใต้หล้านี้ อย่าลืมเสียเล่า ฟ้าบุพกาลเข้ามาแทนที่อนธการได้ ตามหลักก็คือนธการอ่อนด้อยกว่าฟ้าบุพกาล เจ้าใช้เพียงสรรพสิ่งฟ้าบุพกาลเป็นบรรทัดฐาน แต่บรรทัดฐานที่แท้จริงคือเจ้านวฟ้าบุพกาลผู้สร้างฟ้าบุพกาล อดีตผู้สร้างมรรคาที่แข็งแกร่งที่สุดต่างหาก!”

วาจาของเงาดำเนตรแดงทำให้หานฮวงเงียบไป จมจ่อมกับภวังค์แห่งความคลางแคลงในตัวเอง

เขานึกถึงพลังที่เขาเคยพึ่งพาในอดีต นั่นคือพลังเวทของท่านพ่อ

สายเลือดเทพมารอนธการของตนก็เป็นท่านพ่อที่สละให้ตนมา

จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าความจริงแล้วเขามิใช่เทพมารอนธการเลย แต่เพราะท่านแม่ให้กำเนิดเขาไม่ได้ ท่านพ่อจึงสละสายเลือดของตนให้เขาได้ถือกำเนิด

หรือเดิมทีข้าก็ไม่อาจพิสูจน์ผู้สร้างมรรคาได้อยู่แล้ว เนื่องจากข้ามิใช่เทพมารอนธการตัวจริง หรือว่าเดิมทีแล้วเทพมารอนธการก็ไม่สามารถบรรลุสู่ผู้สร้างมรรคาได้ ท่านพ่อจึงทำลายขีดจำกัดทางสายเลือดเพื่อบรรลุระดับที่สูงกว่า…

หานฮวงพลันกระจ่างขึ้นมา จิตใจกลับกลายเป็นปลอดโปร่ง

เงาดำเนตรแดงมองท่าทีของเขา ดวงตาหยีโค้งดุจจันทร์เสี้ยว เลือนหายไปในความมืด

หลังจากหานฮวงปลดเปลื้องบ่วงผูกมัดอย่างฐานะเทพมารอนธการลงได้ ตัวเขาผ่อนคลายลงไม่น้อยเลย เขาลุกขึ้นมาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เลอะเลือนไปเสียแล้ว ไม่เคยประสบความเป็นไปของสรรพสิ่งแล้วจะสร้างโลกมหามรรคของตนได้อย่างไร บางทีข้าอาจจะคิดลึกจนเกินไปจึงไม่สามารถสร้างโลกมหามรรคของตนขึ้นมาได้”

เขาย่างเท้าก้าวไปด้านหน้า เดินไปทางประตูใหญ่

“อนธการ อนธการเป็นเช่นใดเล่า…”

เสียงของหานฮวงแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เงาร่างก็ค่อยๆ ห่างไกลออกไป

….

ฟ้าใสเหนือท้องสมุทรคราม หมื่นลี้ปลอดโปร่งไร้เมฆา

บนชะง่อนผามากมายที่ตัดสลับอยู่ในทะเลไร้ขอบเขต คลื่นสมุทรนับไม่ถ้วนซัดสาดกระทบหน้าผา เกิดละอองน้ำสาดกระเซ็นไปนับไม่ถ้วน

ฉู่เสี่ยวชีและเฉินเจวี๋ยนั่งอยู่ริมหน้าผา ฉู่เสี่ยวชียืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย มองเฉินเจวี๋ยที่นั่งอยู่ด้านข้าง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่นึกเลย ไม่นึกเลยจริงๆ!”