ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1153

บทที่ 1153 ความห่างเหิน

“เจ้ายุ่งอะไรกับข้าด้วย”

หานเหลียงแค่นเสียงใส่ ในใจเปี่ยมความหวาดระแวง อีกฝ่ายพุ่งเป้ามาหาเขา มีโอกาสสูงที่จะลงมือ

เจ้าแห่งกาลเวลาเอ่ยเสียงเรียบ “ข้ามาเพื่อชี้ทางเจ้า ไม่อาจปล่อยให้เจ้าถ่วงรั้งพรสวรรค์ของตนได้”

“โอหัง ข้าก็อยากเห็นนักว่าเจ้าจะชี้ทางข้าอย่างไร!”

เจตนาสังหารแผ่ออกมาจากดวงตาของหานเหลียง

ทันใดนั้นเจ้าแห่งกาลเวลาหายวับไป เสียงก้องสะท้อนอยู่ในอากาศ “หานเหลียง ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะเข้าใจเอง ข้ามิใช่ศัตรูของเจ้า ภายภาคหน้าข้าและเจ้าจะตกลงทำงานร่วมกัน รอจนเจ้ามองทะลุถึงความสามารถที่ตนมีเจ้าก็จะเข้าใจเอง

“พบกันครั้งหน้า หวังว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น เมื่อถึงเวลานั้น ข้าไม่มีทางโน้มน้าวด้วยวาจาดีๆ เช่นครานี้อีก”

หานเหลียงขมวดคิ้วแน่น อาณาเขตพลังเวทที่กางครอบนภาสลายลง หลงเฮ่าปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขาทันที

หลงเฮ่าถาม “เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น จู่ๆ เหตุใดถึงสำแดงพลังเวทเล่า”

หานเหลียงก็ไม่ปิดบัง บอกเล่าเหตุการณ์ที่ตนเผชิญกับเจ้าแห่งกาลเวลาออกมา

หลงเฮ่าขมวดคิ้ว

เพียงได้ยินนามนี้ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายมิใช่คนดีมีเมตตา

พลังของหานเหลียงน่าพรั่นพรึงนัก แต่ไม่สามารถทำอันตรายอีกฝ่ายได้

ยุคสมัยไร้สิ้นสุดปรากฏผู้แข็งแกร่งระดับนี้ขึ้นแล้วหรือ

หลงเฮ่าเอ่ยเสียงเครียด “ไปหาอาจารย์กันเถอะ”

“ท่านปู่หรือ”

ดวงตาหานเหลียงเปล่งประกาย ใช่แล้ว บนโลกนี้ไม่มีผู้ใดหรือเรื่องราวใดที่ท่านปู่จะไม่ทราบ

….

ณ อาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

เขาเรียกหานเหลียงที่รออยู่ด้านนอกเข้ามา ถึงแม้ในอารามเต๋าจะมีร่างแยกอยู่ แต่ตามปกติแล้วร่างแยกไม่ยุ่งกับเรื่องในส่วนนี้ เพียงรับผิดชอบเรื่องอนุญาตผ่านเข้าออก คอยเฝ้าดูแลอาณาเขตเต๋าเท่านั้น

หานเหลียงรอมาหลายแสนปีแล้ว หลังจากเข้าสู่อารามเต๋า เขาทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด พออยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยเขารู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง

ในช่วงเวลาที่เฝ้ารอคอยอยู่ทำให้เขาตระหนักได้ว่าสายสัมพันธ์ระหว่างเขาและหานเจวี๋ยไม่ใช่แค่ปู่หลานเท่านั้น ยังมีช่องว่างที่ยากจะข้ามผ่านไปได้อยู่ระหว่างคนทั้งสองด้วย

หลังออกจากที่นี่ไปเขาถึงได้ทราบว่าท่านปู่เก่งกาจเหลือเกิน

หานเจวี๋ยถามด้วยรอยยิ้ม “มีเรื่องใดกัน”

หานเหลียงสูดหายใจลึกๆ พยายามสงบจิตใจ เงยหน้าเอ่ยถาม “ท่านปู่ ท่านรู้จักเจ้าแห่งกาลเวลาหรือไม่ขอรับ”

“รู้จักสิ”

“เขาคือผู้ใดกันแน่ขอรับ”

“เขาคืออาจารย์ลุงคนหนึ่งของเจ้า แต่ถูกสะบั้นตัดขาดบ่วงกรรมไปแล้ว ไม่มีผู้ใดจดจำเขาได้อีก เสมือนเขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อน”

หานเจวี๋ยเอ่ยตอบ น้ำเสียงเขาสบายๆ ยิ่ง ราวกับกำลังเล่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

หานเหลียงเบิกตากว้าง ไม่คิดเลยว่าเจ้าแห่งกาลเวลาที่แสนลึกลับจะมาจากสำนักเดียวกัน สำนักซ่อนเร้นน่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ตั้งแต่เล็กจนโต ศิษย์สำนักซ่อนเร้นที่เขาเคยพบพานล้วนใจดีมีเมตตายิ่ง ทำให้เขามองข้ามรากฐานอันน่าพรั่นพรึงของสำนักซ่อนเร้นไป

หานเหลียงถาม “ท่านปู่ ข้าควรทำอย่างไรดีขอรับ”

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “เจ้าคิดไว้ว่าอย่างไรเล่า”

“ข้าย่อมไม่พึ่งพาเขา ถึงแม้เขาจะเป็นอาจารย์ลุง แต่เขาคิดจะมาสั่งสอนข้าคิดว่าคงมีแผนร้ายอยู่”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องพึ่งเขา”

“แต่ข้าสู้เขาไม่ได้…”

“เช่นนั้นก็คิดหาทางสู้เขาให้ได้…”

“ข้า…”

หานเหลียงถูกตอกกลับจนอึกอักพูดไม่ออก

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “เจ้ามาหาข้าเพราะอยากสอบถามความเป็นมาของเขาหรือว่าต้องการให้ข้าช่วยจัดการเขาแทนเจ้ากันเล่า”

หานเหลียงเงียบไป