ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1175

บทที่ 1175 แนวโน้มในอนาคต

หานเหลียงกลับมายังโลกมหามรรคของตน เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตนกล่าวอำลาบรรดาท่านย่ามาอย่างไร ตัวเขาเสมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วก็มิปาน

เมื่อกลับมายังวังของตน เขานั่งขัดสมาธิลงในสระวิญญาณ มองดูสองมือของตน

เขารู้สึกสับสน

เขาคิดมาตลอดว่าตนแข็งแกร่งมาก ต่อให้สู้ผู้สร้างมรรคาไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางเลวร้ายไปมากนัก นับตั้งแต่เขาพิสูจน์ยอดมหามรรคสำเร็จ ยังไม่เคยประสบความพ่ายแพ้มาก่อนเลย แต่การต่อสู้กับท่านปู่ในวันนี้…

ห่างชั้นกันมหาศาลเหลือเกิน มหาศาลจนเขาแทบจะปิดกั้นตัวเองไปแล้ว

ในเวลานี้เอง เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขา

“จิตใจของเจ้าว้าวุ่น เป็นเพราะเหตุใดกัน”

เป็นเสียงของมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ

หานเหลียงเอ่ยด้วยความสับสน “มหาเทวา ในมุมมองของเหล่าผู้สร้างมรรคาอย่างพวกท่าน ยอดมหามรรคไม่ต่างจากสรรพสิ่งสามัญเลยใช่หรือไม่”

“แน่นอนอยู่แล้ว ผู้สร้างมรรคาสามารถทำลายล้างสรรพสิ่งและสรรค์สร้างสรรพสิ่งขึ้นได้ตามต้องการ ดูเหมือนจะเป็นเพียงระดับขั้นอย่างหนึ่ง แต่ความจริงแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว หากจะให้แบ่งแยกจริงๆ เกรงว่าคงห่างกันหลายสิบระดับขั้น”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเอ่ยด้วยรอยยิ้ม สุ้มเสียงเจือความภาคภูมิใจไว้รางๆ

ถึงแม้ว่าในมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่เขาจะประสบความพ่ายแพ้ แต่เขายังคงเป็นผู้สร้างมรรคา ไม่มีผู้ใดสามารถสังหารเขาได้ เขาคือตัวตนที่เป็นอมตะไม่มีวันตาย

หานเหลียงถาม “ในหมู่ผู้สร้างมรรคามีแบ่งแย่งระดับพลังแข็งแกร่งอ่อนแอด้วยหรือไม่”

“ย่อมมีแน่นอน เจ้าอยากถามถึงสิ่งใดกันแน่”

“ข้าไปหาท่านปู่มา ประลองกับเขามายกหนึ่ง”

“เจ้า…”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญตกใจ เจ้ากล้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ!

รู้ชัดเจนดีว่าท่านปู่เจ้าแข็งแกร่งมาก ยังกล้าไปประลองอีกหรือ

แต่ก็เพราะมีความผูกพันทางสายเลือดกระมัง หากเปลี่ยนเป็นเขา ถ้ามีสิ่งชีวิตอ่อนแอหาญกล้ามาท้าทายเขา จะต้องตายสถานเดียวเท่านั้น

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเอ่ยอย่างจนใจว่า “อย่าได้ผยองทะนงตนเกินไปเลย เทียบกับผู้สร้างมรรคาคนอื่นๆ รวมถึงตัวข้าแล้ว ท่านปู่ของเจ้านั้นแข็งแกร่งกว่าตัวตนทั้งปวง”

แข็งแกร่งกว่ามากด้วย!

เขาไม่ใช่ผู้สร้างมรรคาแล้วด้วยซ้ำ!

หลังจากหานเหลียงได้ฟังก็อารมณ์ดีขึ้นมา

เขาพลันกระตือรือร้นสดใส เกิดจิตใจฮึกเหิมต่อผู้สร้างมรรคาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เช่นนั้นก็ต้องสำเร็จเป็นผู้สร้างมรรคาให้ได้ก่อนสินะ มหาเทวา รีบอธิบายต่อข้าทีเถิดว่าโลกมหามรรคของข้ายังขาดตกบกพร่องสิ่งใดไปบ้าง ต้องทำอย่างไรถึงจะก่อกฎเกณฑ์สูงสุดขึ้นมาได้!” หานเหลียงเอ่ยเร่งเร้า

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญรู้สึกพอใจขึ้นมา ที่ผ่านมาหานเหลียงเกียจคร้านเฉื่อยชา ทำให้เขาค่อนข้างปวดหัวนัก

เห็นทีว่าเทพผู้สร้างคงสังเกตเห็นจุดนี้เช่นกัน ดังนั้นถึงได้ให้บทเรียนแก่เขาเช่นนี้ ทำให้เขาตระหนักว่าตนยังคงอ่อนด้อยอยู่

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเริ่มเทศานาธรรม

ทั่วทั้งยุคสมัยไร้สิ้นสุดมีเพียงหานเหลียงคนเดียวที่ได้รับการปฏิบัติด้วยเช่นนี้ บุกเบิกโลกมหามรรคขึ้นโดยมีผู้สร้างมรรคาคอยช่วยดูแลบ่มเพาะให้ด้วยตัวเอง

แม้แต่มหาเทวาพ้นนิวรณ์ก็ไม่มีทางจะร่วมฝึกบำเพ็ญไปกับอู๋เซียงเทียนเซี่ยเลย

แดนลับเชื่อมวิถีของอู๋เซียงเทียนเซี่ยพัฒนาไปได้ดียิ่ง แต่ก็ยังอยู่ห่างไกลจากผู้สร้างมรรคาไกลลิบลับ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีผู้ทรงพลังคนใดคิดว่าอู๋เซียงเทียนเซี่ยจะสำเร็จเป็นผู้สร้างมรรคาสามลำดับแรกในยุคสมัยไร้สิ้นสุดได้

….

ห้าร้อยล้านปีผ่านอย่างรวดเร็ว

เมื่อหานเจวี๋ยอายุครบสามพันล้านปีก็ได้รับรางวัลทางเลือกจากระบบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีโอกาสยกระดับความสามารถของระบบเพิ่มเข้ามาอีก เขาเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรเช่นกัน

สำหรับตัวเขาในปัจจุบันนี้ ความสามารถของระบบเป็นเพียงของเล่นเท่านั้น มีเพียงความสามารถวิวัฒนาการที่เป็นประโยชน์สำหรับปัจจุบันนี้

จากการประเมินของหานเจวี๋ย ดินแดนเวิ้งว้างรองรับผู้สร้างมรรคาได้มากที่สุดสี่สิบเก้าราย

นี่เป็นขีดจำกัดแล้ว!

ดินแดนเวิ้งว้างในขณะนี้ไม่อาจยกระดับไปอีกได้แล้ว แม้จะกว้างไกลไร้ขอบเขต แต่ความสามารถในการรองรับของกฎเกณฑ์พื้นฐานก็ยังมีขีดจำกัดอยู่

ความเป็นอมตะมิวางวายที่เหล่าผู้สร้างมรรคากล่าวถึงมาจากข้อผูกมัดของกฎเกณฑ์พื้นฐาน

หากไม่มีเทพผู้สร้างอย่างหานเจวี๋ยถือกำเนิดขึ้น อาจจะมีผู้สร้างมรรคาได้มากกว่านี้

“ดูเหมือนจะมีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถทำลายสภาวะหยุดชะงักของดินแดนเวิ้งว้างได้”

หานเจวี๋ยยิ้มออกมา สายตาทอดมองไปยังโลกปฐมยุค

ความเร็วในการขยายตัวของโลกปฐมยุคน่าเหลือเชื่ออย่างยิ่ง มีขนาดใหญ่โตเทียบเท่าอนธการนับล้านแห่งแล้ว ทิ้งห่างไปมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องทราบก่อนว่าเมื่อเทียบกับฟ้าบุพกาลแล้วอนธการในยุคนี้ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากันนัก

แต่มีข้อหนึ่งที่มั่นใจได้ ในอนาคตจะต้องเกิดศึกระหว่างหานเจวี๋ยและสรรพสิ่งขึ้นแน่นอน

โลกปฐมยุคจำเป็นต้องกลืนกินโลกมหามรรคแห่งอื่นๆ หากยอมจำนนแต่โดยดีก็ดีไป แต่หากว่าไม่ยอม ก็ทำได้เพียงมาท้าทายอำนาจของหานเจวี๋ยเท่านั้น

หานเจวี๋ยตั้งตารอคอยอย่างยิ่งว่าเมื่อถึงเวลานั้นสรรพสิ่งจะทำอย่างไร

[เจ้านวฟ้าบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

แจ้งเตือนแถวหนึ่งเด้งขึ้นมาตรงหน้า หานเจวี๋ยเลือกยอมรับเงียบๆ

แดนความฝันคืออาณาเขตเต๋าของเจ้านวฟ้าบุพกาล อยู่ใต้มหาพฤกษาไร้ขอบเขตต้นหนึ่ง

เมื่อได้พบหานเจวี๋ย เจ้านวฟ้าบุพกาลทำความเคารพก่อน จากนั้นก็เอ่ยว่า “เทพผู้สร้าง ระยะนี้ในช่วงที่ข้าฝึกบำเพ็ญได้ฝันถึงชายผมขาวคนนั้นอีกแล้ว ครั้งนี้ได้เบาะแสเพิ่มขึ้นมาบางส่วนขอรับ”

หานเจวี๋ยเลิกคิ้ว เอ่ยถามไป “เบาะแสอะไร”

เจ้านวฟ้าบุพกาลตอบว่า “เขาอ้างว่าตนก็คือเทพผู้สร้างแห่งดินแดนเวิ้งว้าง ท่านเพียงเข้ามายึดเอาตำแหน่งของเขาไป หากมองจากคำพูดนี้แล้ว เขาน่าจะยังไม่ถือกำเนิดขึ้นหรืออาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจตจำนงดั้งเดิมของดินแดนเวิ้งว้าง ฟ้าบุพกาลสามารถให้กำเนิดเจตจำนงได้ ดินแดนเวิ้งว้างก็น่าจะทำได้เช่นกันขอรับ”

………………………………………………………………