ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1187

บทที่ 1187 สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

มหาจักรพรรดิเฉินนี่ตกอยู่ในความหวาดกลัว ร่างสิ้นจิตมลาย เหลือเพียงเสี้ยวเจตจำนงที่เข้าสู่สังสารวัฏแห่งโลกปฐมยุค ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นในจุดนี้เลย มีเพียงหานเจวี๋ยที่ทราบ

เวลาผ่านไปนับสมัยไม่ถ้วน เหล่าผู้ทรงพลังถึงเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติ นั่นก็คือมหาจักรพรรดิเฉินนี่ผู้โอหังหายตัวไปหลังจากพ่ายแพ้ต่อหานฮวง!

หานเจวี๋ยไม่ได้ปิดด่านในทันที แต่ไปเยี่ยมเหล่าคู่บำเพ็ญของตนก่อน จากนั้นก็เดินเล่นอยู่ในอาณาเขตเต๋า

อาณาเขตเต๋าทั้งสามแห่งเชื่อมต่อกัน กลายเป็นโลกกว้างไพศาลแห่งหนึ่ง ผ่านการสั่งสมตามกาลเวลามาสองหมื่นล้านปี ภายในอาณาเขตเต๋ามีศิษย์ที่มานะบำเพ็ญอยู่มากมาย กระจายตัวอยู่ทั่วทุกแห่ง ทว่าอยู่กันอย่างสงบนัก

หานเจวี๋ยเดินเล่นอยู่ภายในอาณาเขตเต๋าราวกับออกท่องเขาลำเนาไพร ไม่ได้อวดอ้างวางท่าเป็นพิเศษ

ศิษย์บางส่วนที่เดินสวนผ่านเขาไปล้วนมองเขาไม่ออก ถึงอย่างไรศิษย์ที่สามารถอยู่ในสำนักซ่อนเร้นได้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นระดับผู้ทรงพลังแล้วทั้งสิ้นจะไม่เคยพบกันหรือมองตื้นลึกหนาบางไม่ออกก็เป็นเรื่องปกติยิ่ง

ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าเทพผู้สร้างที่อยู่ในจุดสูงสุดจะมาเดินลอยชายอยู่ในอาณาเขตเต๋าอย่างเปิดเผย

หานเจวี๋ยอารมณ์ดี เดินไปพลางสำรวจดูตบะของศิษย์ในสำนักซ่อนเร้นไปพลาง

ศิษย์ภายในอาณาเขตเต๋าส่วนใหญ่ล้วนเป็นอริยะเบิกฟ้า แทบจะไม่เห็นผู้ที่อยู่ในระดับต่ำกว่าอริยะลงไปเลย แต่มีอริยะมหามรรคน้อยยิ่ง ถึงอย่างไรอริยะมหามรรคก็เป็นขีดจำกัดที่สรรพสิ่งส่วนมากจะบรรลุถึงได้

เดินวนไปรอบหนึ่ง หานเจวี๋ยถึงได้เดินเอ้อระเหยกลับมายังอารามเต๋าของตน

การตื่นครั้งนี้ของเขามีเพียงคนส่วนน้อยที่ทราบเรื่อง สำหรับยุคสมัยไร้สิ้นสุดเทพผู้สร้างยังคงเป็นตำนานเล่าขานอันเลื่อนลอย

เมื่อหานเจวี๋ยหลับตาลง กระแสกาลเวลาก็เริ่มหมุนไปอย่างรวดเร็ว ดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ ไม่ย้อนหวน

….

ณ ดินแดนเวิ้งว้าง ภายในห้วงอวกาศขาวโพลนปรากฏอัสนีสีม่วงและสีแดงขึ้นมานับไม่ถ้วน แลบแปลบปลาบสลับกันในห้วงอวกาศ ก่อนค่อยๆ ก่อตัวเป็นคุกอัสนีไร้ขอบเขต

ในจุดที่มีสายฟ้ารวมตัวกันหนาแน่นที่สุด สายฟ้านับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นเป็นไข่สายฟ้าใหญ่มโหฬารใบหนึ่ง เส้นแสงนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาจากทิศทางต่างๆ ทำให้ไข่สายฟ้าใบนี้ส่องสว่างพร่างพราว เจิดจ้าแยงตา

วันเวลาผันผ่านไป

ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเพียงใด ไข่สายฟ้าขยายใหญ่ขึ้นจนใหญ่โตยิ่งกว่าโลกมหามรรคมากนัก

เงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เป็นเจ้านวฟ้าบุพกาล

ยามที่สายฟ้ากำลังจะสัมผัสโดนร่างเขา ก็พลันอ้อมผ่านไป ทำให้เขาไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย

“กลิ่นอายนี้…”

เจ้านวฟ้าบุพกาลพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงสั่นสะท้านเล็กน้อย

ในเวลานี้เอง เงาร่างมากมายทยอยปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขา ได้แก่มหาเทวาพ้นนิวรณ์ มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล หานฮวง หวงจุนเทียน สื่อหยวนหงเหมิง บรรพชนเต๋า ลี่เหยา หานหลิง ผานกู่ บรรพชนเทพปฐมกาล เทวีตราวินัย ตู๋กูอู๋ เทพมารชีวิต

ล้วนเป็นผู้สร้างมรรคาทั้งสิ้น!

“นั่นคือสิ่งใด” เทวีตราวินัยขมวดคิ้วเอ่ยถาม

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลเอ่ยด้วยความสะท้อนใจ “สิ่งนี้ทำให้ข้านึกถึงสมัยที่ผานกู่ถือกำเนิดขึ้นมาในกาลก่อน”

สายตาของเหล่าผู้สร้างมรรคาล้วนมองไปที่ผานกู่ ผานกู่เรือนร่างกำยำ กายเนื้ออันสมบูรณ์แบบนั้นราวกับเป็นตัวแทนแห่งพลัง เขาปล่อยผมยาวสยายดูสุขุมกว่าในอดีต

ผานกู่ไม่ได้เอ่ยตอบ

เจ้านวฟ้าบุพกาลก็เอ่ยขึ้นว่า “ไม่เลว เหมือนผานกู่จริงๆ อีกทั้งเหมือนตัวข้าด้วยเช่นกัน นี่แปลว่ายุคอนาคตที่แท้จริงกำลังจะมาถึงแล้ว สิ่งที่อยู่ด้านในจะเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ทุกอย่าง ถึงขั้นที่เปลี่ยนแปลงพื้นฐานดินแดนเวิ้งว้างไปด้วย แต่ก็นับว่าเป็นหายนะใหญ่สำหรับทุกตัวตนในยุคสมัยไร้สิ้นสุดรวมถึงพวกเราด้วยเช่นกัน

“นี่คือชะตาลิขิตของดินแดนเวิ้งว้าง อาจจะเป็นกระบวนการหนึ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อระยะเวลาผ่านนานไประยะหนึ่ง”

วาจาของเขาทำให้เหล่าผู้สร้างมรรคาไม่สบายใจขึ้นมา

จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์เอ่ยเสียงขรึม “เช่นนั้นพวกเราคงไม่อาจนั่งรอความตายได้ ทำลายเขาเสียเถอะ!”

เหล่าผู้สร้างมรรคาหลายคนล้วนเห็นด้วย แต่ก็มีผู้สร้างมรรคาบางส่วนที่ต้องการรอสังเกตการณ์

เทพมารชีวิตเอ่ยว่า “อยากทำลายเขาไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เจตจำนงของข้าไม่อาจทำความเข้าใจเขาได้ ถึงขั้นที่ได้รับผลสะท้อนกลับด้วย”

สื่อหยวนหงเหมิงพลันซัดฝ่ามือออกไปในทันใด สายฟ้านับไม่ถ้วนถูกสะเทือนกระจายตัวออกไป ปราณม่วงอนธการกลายเป็นลำแสงน่าพรั่นพรึงพุ่งเข้ากระทบไข่สายฟ้า ทว่าเกิดเรื่องที่ทำให้เหล่าผู้สร้างมรรคาปรากฏสีหน้าตกตะลึง ไข่สายฟ้าดูดซับพลังเวทของสื่อหยวนหงเหมิงเข้าไปทันที

ผู้สร้างมรรคาคนอื่นๆ พากันลงมือ แต่พวกเขาพบว่าไม่ว่าจะลงมืออย่างไรก็ไม่สามารถทำลายไข่สายฟ้าใบนี้ได้เลย ถึงขั้นที่ถูกดูดซับพลังเวทไปด้วย