ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1186

บทที่ 1186 เทพมารไร้สิ้นสุด

“เจ้าจะต้องเสียใจที่มาท้าทายข้า”

หานฮวงทอดมองมหาจักรพรรดิเฉินนี่จากมุมสูงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สุ้มเสียงเฉยเมยไร้ซึ่งระลอกอารมณ์ แฝงอำนาจเผด็จการเฉียบขาด ไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

มหาจักรพรรดิเฉินนี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าจริงๆ แต่ข้าก็อยากทราบถึงขีดจำกัดของตนเช่นกัน ถึงอย่างไรผู้สร้างอย่างพวกเจ้าก็ไม่สามารถสังหารข้าได้!”

พอสิ้นเสียง เขาพลันยกกระบี่ฟันออกไป แสงเยียบเย็นแผ่ออกมาจากกระบี่กระดูก ชั่วพริบตานั้นห้วงมิติที่หานฮวงอยู่พลันจับตัวแข็ง เกิดรอยปริร้าวนับไม่ถ้วน ราวกับห้วงมิติถูกฟันทำลาย

หานฮวงเพ่งสายตาคราหนึ่ง ห้วงมิติรอบข้างพังทลายลงทันที แสงดาบทัณฑ์เทพน่าหวาดหวั่นสายแล้วสายเล่าปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

ปฐมยุคสิ้นสูญ!

กล่าวให้ถูกต้องคืออนธการสิ้นสูญ!

มีถึงเจ็ดสาย ล้วนแผ่กลิ่นอายน่าหวาดหวั่นที่สั่นสะเทือนกาลเวลาได้ มหาจักรพรรดิเฉินนี่หน้าเปลี่ยนสี

“คิดว่าผู้สร้างมรรคาไม่อาจสังหารเจ้าได้จริงๆ น่ะหรือ เจ้าเพียงได้รับการคุ้มครองจากกฎเกณฑ์แห่งดินแดนเวิ้งว้าง แต่ขอเพียงมีผู้สร้างที่ตระหนักรู้ถึงกฎเกณฑ์นั้น เช่นนั้นก็สามารถสะบั้นสายสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับกฎเกณฑ์นั้นทิ้งได้ จะให้ฆ่าเจ้านั่นก็ง่ายดายดั่งพลิกฝ่ามือ!”

หานฮวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พอสิ้นเสียงของเขา อนธการสิ้นสูญทั้งเจ็ดสายก็พุ่งลงมาจากด้านบน

พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือชั้น!

มหาจักรพรรดิเฉินนี่เพิ่งคิดจะยกกระบี่ขึ้น แสงสีม่วงก็ฟันไขว้สลับกันลงมา กายเนื้อของเขาถูกฟันสับละเอียดไปถึงกระดูก แม้แต่วิญญาณก็ถูกหั่นเป็นชิ้นรุ่งริ่งนับไม่ถ้วน

สังหารในเสี้ยววินาที!

เมื่ออยู่ต่อหน้าหานฮวง มหาจักรพรรดิเฉินนี่ยังคงอ่อนแอเหลือเกิน เนื่องจากเขาเป็นเพียงยอดมหามรรคเท่านั้น

ความห่างชั้นระหว่างผู้สร้างมรรคาและยอดมหามรรคผิดกันลิบลับ

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

หานอวิ๋นจิ่นเห็นหานฮวงพิฆาตมหาจักรพรรดิเฉินนี่ได้ก็อดไม่ได้ที่จะไชโยโห่ร้อง

ลี่เหยาขมวดคิ้ว

สิงหงเสวียนสีหน้าราบเรียบ

อู้เต้าเจี้ยนแลบลิ้นเอ่ยไปว่า “ตายลงเท่านี้เลยหรือ ก่อนหน้านี้ผู้สร้างมรรคาเหล่านั้นก็ทำอันใดเขาไม่ได้มิใช่หรือ”

ลี่เหยาเอ่ยเสียงเบา “หานฮวงแข็งแกร่งมาก ผู้สร้างมรรคาทั่วๆ ไปเทียบชั้นไม่ติดแล้ว”

หานอวิ๋นจิ่นสะท้อนใจอย่างยิ่ง ในบรรดาพี่น้องของเขายังคงเป็นพี่รองที่ร้ายกาจที่สุด

ภายภาคหน้าอาจจะกลายเป็นอันหนึ่งในหมู่ผู้ที่อยู่รองลงมาจากเทพผู้สร้าง!

ในเวลานี้เอง เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นในสถานการณ์การต่อสู้

มหาจักรพรรดิเฉินนี่ฟื้นคืนชีพกลับมา

หลังจากกายเนื้อของเขาฟื้นฟูกลับมาก็ถูกอนธการสิ้นสูญปิดล้อมไว้ เขาเงยหน้ามองหานฮวง กัดฟันเอ่ยถาม “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

หานฮวงยกยิ้มมุมปาก เอ่ยด้วยความหยิ่งทะนง “สังหารเจ้าตอนนี้น่าเสียดายเกินไป เป็นโอกาสแสดงให้เหล่ายอดมหามรรคในปัจจุบันได้เห็นพอดี ยอดมหามรรคก็ริอาจมาต่อต้านผู้สร้างมรรคาได้อย่างนั้นหรือ หากข้าจะสังหารเจ้า เพียงคิดก็ทำได้แล้ว”

ร่างของเขาค่อยๆ เลือนหายไป อนธการสิ้นสูญที่ปิดล้อมอยู่รอบกายมหาจักรพรรดิเฉินนี่ก็เลือนหายไปเช่นกัน

มหาจักรรพรรดิเฉินนี่ไม่ได้รู้สึกโล่งใจเลย แต่กลับมีสีหน้าน่าเกลียดอย่างยิ่ง

เขารับรู้ได้ถึงสายตามากมายที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เวลานี้ คาดว่าคงมีศัตรูมากมายที่กำลังหัวเราะเยาะเขา

‘เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร… เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลก็ยังไม่อาจสังหารข้าได้ เขาทำได้อย่างไร เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลอาวุโสกว่าเขา เหตุใดถึงห่างชั้นจากเขานักเล่า’

มหาจักรพรรดิเฉินนี่กำสองมือแน่น ในใจคับข้องสุดขีด

เขายังไม่ทันสำแดงพลังวิเศษทั้งหมดออกมาก็พ่ายแพ้เสียแล้ว

เขาพยายามสงบอารมณ์ไว้ หันหลังจากไป

ฉากการต่อสู้ที่เดิมทีคิดว่าจะสะท้านสะเทือนอดีตและปัจจุบันกลับจบลงรวดเร็วปานนี้ หานฮวงที่จืดจางหายไปจากสายตาของสรรพสิ่งแสดงความน่าหวาดหวั่นของตนให้เป็นที่ประจักษ์อีกครั้ง

“จริงสิ มหาจักรพรรดิเฉินนี่คนนั้น ท่านคิดเห็นเช่นไร เขาเพิ่งบรรลุยอดมหามรรคก็เลิศล้ำปานนี้แล้ว วันหน้าขอเพียงสำเร็จเป็นผู้สร้างมรรคาต้องก่อหายนะขึ้นแน่นอน” สิงหงเสวียนเอ่ยถาม

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคิดเช่นใดเล่า”

เรือนผมสีขาวของมหาจักรพรรดิเฉินนี่ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา แต่คนผู้นี้มิใช่ชายผมขาวที่เขาวิวัฒนาการถึงก่อนหน้านี้ กลิ่นอายและหน้าตาของทั้งสองคนต่างกันอย่างสิ้นเชิง

แต่มหาจักรพรรดิเฉินนี่ก็ตอบสนองต่อกฎเกณฑ์พื้นฐานได้ตั้งแต่เกิด นี่แปลว่ามีเผ่าพันธุ์ใหม่ที่น่าหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดินแดนเวิ้งว้างแล้ว เช่นเดียวกับตอนที่บุกเบิกอนธการขึ้นในยุคก่อนจึงปรากฏเทพมารอนธการขึ้น เมื่อบุกเบิกฟ้าบุพกาลก็ปรากฏเทพมารฟ้าบุพกาลขึ้น ยุคสมัยไร้สิ้นสุดก็ปรากฏเทพมารไร้สิ้นสุดที่เกี่ยวข้องกับยุคสมัยนี้ขึ้นเช่นกัน

หานเจวี๋ยคิดว่าชายผมขาวต้องเป็นหนึ่งในเทพมารไร้สิ้นสุดอย่างแน่นอน

สิงหงเสวียนเอ่ยอย่างใช้ความคิด “อันที่จริงเขาน่าสงสารอย่างยิ่ง เนื่องจากมีคุณสมบัติไม่ธรรมดา เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาก็ถูกอริยะเสรีจับไปเป็นสัตว์เลี้ยง ไม่มีอิสระ ภายหลังไม่ง่ายเลยกว่าจะหนีออกมาได้ แต่ก็ต้องถูกสะกดข่มจากอริยะมหามรรคอีก คุณสมบัติของเขาแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนถูกคนมากมายริษยา สิ่งที่พานพบในเส้นทางนี้หล่อหลอมให้กลายเป็นตัวเขาในวันนี้”

หานเจวี๋ยถาม “ดังนั้นจะฆ่าหรือไม่ฆ่าเล่า”

สิงหงเสวียนถาม “ให้เขาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้หรือไม่”

เริ่มต้นกลับชาติมาเกิดใหม่!

หานเจวี๋ยยื่นมือไปหยิกแก้มนาง เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับเจ้า ตามความต้องการของเจ้า”

อีกด้านหนึ่ง

มหาจักรพรรดิเฉินนี่ที่ข้ามผ่านอยู่ท่ามกลางห้วงอวกาศขาวโพลนพลันหยุดนิ่ง เขามองสองมือตนด้วยความตระหนกผวา เห็นเพียงว่าสองมือของเขาสลายเป็นเถ้าธุลีด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า พลังเวทและสัญญาณชีพของเขาเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น”

“มิใช่ว่าเขายอมปล่อยข้าไปหรอกหรือ หรือเพียงแสร้งเล่นละครเท่านั้น”

มหาจักรพรรดิเฉินนี่รู้สึกหวาดกลัว รีบโคจรพลังเวทต้องการปกป้องวิญญาณไว้ แต่ไม่เป็นผลเลย เขาถึงขั้นที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป

ความหวาดกลัวที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเข้าครอบงำมหาจักรพรรดิเฉินนี่

ที่แท้เป็นพลังใดกันแน่ที่พันธนาการเขาไว้

………………………………………………………………