ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 136

บทที่ 136 ระดับมหายานขั้นสอง ยอดผู้บำเพ็ญอันดับหนึ่งในใต้หล้า

หลังจากเซวียนฉิงจวินเข้ามาในถ้ำเทวา นางก็เดินไปนั่งลงที่หน้าโต๊ะ

นางมองไปที่หานเจวี๋ยพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดาะลิ้นและเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แม้แต่อีกาทองก็ถูกเจ้ากำราบจนอยู่หมัด เจ้าคงเป็นระดับมหายานแล้วสินะ!”

เมื่อหานเจวี๋ยได้ยินก็พลันรู้สึกว่าตนเองพลาดอะไรบางอย่างไป

เขารีบร้อนเปิดระบบเขตอาคม ปกคลุมเขาเพียรบำเพ็ญเซียนทั้งลูกไว้

ขณะที่เขาแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ประสิทธิภาพของระบบก็แข็งแกร่งขึ้นตามไปด้วย เขตอาคมปกคลุมเขาลูกหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก

ก็ไม่รู้ว่าเขตอาคมของระบบจะสามารถอำพรางการตรวจสอบจากเทพเซียนได้หรือไม่

“ไม่ผิด” หานเจวี๋ยตอบ

เรื่องนี้ไม่มีอะไรให้น่าปิดบัง หากเซวียนฉิงจวินกล้าคิดเป็นอื่นกับเขา จะได้เคาะตีเข้าสักหน่อย

หากสามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งและความยุ่งยากได้ ก็พยายามหลีกเลี่ยงให้มากเท่าที่จะมากได้

นับว่าเซวียนฉิงจวินดีกับเขามากยิ่งนัก เขาไม่อยากทำให้นางเกิดความเข้าใจผิดต่อเขา และเดินบนเส้นทางที่ไม่ถูกต้อง

‘สู้ เจ้าจะต้องสู้ข้าไม่ได้อย่างแน่นอน’

เสวียนฉิงจวินถอดถอนใจกล่าว “ข้าเคยคิดว่าจี้เซียนเสินจะเป็นบุตรแห่งสวรรค์อันดับหนึ่งเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเจ้า ปีนั้นข้ามองข้ามไปจริงๆ แต่นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าดวงชะตาของข้าแข็งแกร่ง ที่ได้พบเจอเจ้าในตอนที่เจ้ายังไม่แข็งแกร่ง”

“คู่บำเพ็ญเพียรน้อยของข้า ตอนนี้เจ้าคิดจะสะบัดข้าทิ้งหรือไม่”

เซวียนฉิงจวินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกริ่ม

มาถึงเขาเพียรบำเพ็ญเซียน ในใจของนางยังคงตกตะลึงเป็นอย่างมาก

สมบัติในเขาลูกนี้!

เพียงต้นฝูซังก็ทำให้นางรู้สึกว่าไม่ธรรมดาแล้ว ยังมีอีกาทองเพิ่มมาอีกสองตัว นี่ก็เป็นสมบัติที่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาควรจะมีหรือ

หานเจวี๋ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีทางแน่ อย่างไรเสียเจ้าก็เคยช่วยข้าไว้หลายครั้ง”

ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นคู่บำเพ็ญเพียร แต่เห็นได้ชัดว่าเกรงใจกันมาก

เซวียนฉิงจวินยกมือขวาลูบใบหน้าของตนเอง ใบหน้าธรรมดาเลือนหายไป แทนที่ด้วยใบหน้าที่งดงามหยาดเยิ้มเป็นอย่างยิ่ง คิ้วและดวงตาดึงดูดผู้คน เครื่องหน้าทั้งห้างดงามละเอียดอ่อน ทำให้หานเจวี๋ยมองดูจนเคลิบเคลิ้มอยู่บ้าง

เป็นที่อย่างที่คิดไว้จริงๆ!

เป็นถึงจอมมาร ไม่มีทางที่จะมีหน้าตาธรรมดาขนาดนั้น

คนธรรมดายังเปลี่ยนไปสวยได้ นับประสาอะไรกับผู้บำเพ็ญเซียน!

“ข้าจะขึ้นสวรรค์แล้ว เจ้ายินดีที่จะขึ้นไปพร้อมกับข้าหรือไม่” เซวียนฉิงจวินจ้องมองหานเจวี๋ยตรงๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

หานเจวี๋ยส่ายหน้ากล่าว “ตอนนี้ข้ายังไม่อยากขึ้นไป”

“เพราะเหตุใด เจ้าไม่อยากไปพร้อมกับข้าหรือ”

“ข้าคำนวณพบว่ามีศัตรูอยู่บนสวรรค์ มีคนชั่วรอให้ข้าขึ้นไปอยู่ ข้ายังต้องแข็งแกร่ง หากข้าขึ้นไปพร้อมกับเจ้า รังแต่จะทำให้เจ้าลำบาก”

เมื่อเซวียนฉิงจวินได้ยิน คิ้วก็ขมวดอย่างอดไม่ได้

นางมองหานเจวี๋ยอย่างล้ำลึกเพียงครั้ง

จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าชายตรงหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน ราวกับเป็นปริศนาที่ลึกลับที่สุดในโลก

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก่อนที่จะขึ้นไป สามารถฝึกฝนร่วมกับข้าครึ่งปีได้หรือไม่”

เซวียนฉิงจวินรุกมาด้านข้างของหานเจวี๋ย ถามพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หานเจวี๋ยอยากจะปฏิเสธในทันที แต่พอคิดดูแล้ว ‘คนเขาก็จ่ายเงินแล้วนี่ ก่อนหน้านั้นมอบทรัพยากรให้มากขนาดนั้น อีกอย่าง ใบหน้ารูปไข่นี้ก็ไม่เลว’

หานเจวี๋ยตอบรับไปหนึ่งคำ

……

เพียงแวบเดียวเวลาครึ่งปีก็ผ่านไป

เซวียนฉิงจวินจากไปแล้ว

ตอนที่หานเจวี๋ยส่งนางออกจากถ้ำเทวา พวกอู้เต้าเจี้ยนก็พากันมองมา

เซวียนฉิงจวินกล่าวเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้ม “วันหน้าเจอกันที่แดนเซียน”

หานเจวี๋ยพยักหน้า

เซวียนฉิงจวินกลายเป็นไอมารสลายหายไปจากตรงนั้น

หานเจวี๋ยรู้สึกทอดถอนใจ

เป็นการฝึกฝนร่วมกันจริงๆ เดิมทีหานเจวี๋ยยังคิดว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองอาจจะเกิดเรื่องราวที่ไม่สามารถบรรยายได้เสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแค่การถกมรรค แลกเปลี่ยนประสบการณ์ธรรมดา

‘แค่นี้หรือ ทำข้าตื่นเต้นมาตั้งหลายร้อยปี!’

หานเจวี๋ยคิดเย้ยหยันตนเอง เหตุใดถึงรู้สึกเสียใจเล่า

‘จะต้องเป็นเรื่องบ้าที่มรรคาสวรรค์สร้างขึ้นมาแน่ มรรคจิตของข้าไม่อาจถูกสตรีพัวพันได้!’

“นายท่าน นางเป็นใครกัน” อู้เต้าเจี้ยนเดินเข้ามาถาม

ไก่คุกรัตติกาลที่อยู่บนต้นฝูซังกล่าวด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ว่า “ยังจะต้องถามอีก ปีศาจสาวที่อยากกินนายท่านอย่างไรเล่า!”

อีกาทองตัวหนึ่งเบียดเข้ามา ทำเอาไก่คุกรัตติกาลตกใจจนต้องกระโดดหนี

หานเจวี๋ยตอบ “สหายผู้หนึ่ง ก่อนหน้านั้นพวกเราถกมรรคกันไปหนึ่งยก นับว่าไม่เลว เจ้าเข้าไปในถ้ำเทวาได้แล้ว”

กล่าวจบหานเจวี๋ยก็หมุนตัวกลับเข้าไปในถ้ำเทวา