ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 145

บทที่ 145 ระดับมหายานขั้นเจ็ด เพดานโลกมนุษย์

“ศิษย์น้อง ไม่เจอกันนาน ไม่สู้พวกเราร่วมมือกันสู้กับไก่คุกรัตติกาลกันหน่อยดีหรือไม่”

มู่หรงฉี่กล่าวด้วยรอยยิ้มและขยิบตาให้ เขาเองก็ทนดูไก่คุกรัตติกาลเสแสร้งไม่ไหว

ได้ยินเช่นนี้ฟางเหลียงก็กล่าวด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจว่า “เอาสิ!”

ไม่เจอกันหลายปี ไก่คุกรัตติกาลก็ยังคงต่ำทรามถึงเพียงนี้!

ไก่คุกรัตติกาลหาววอดไปหนึ่งที ทำราวกับไม่ได้ยิน

ทุกคนพากันนั่งลงและเริ่มพูดคุยกัน

ฟางเหลียงเล่าถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาในหลายปีนี้ ต่อสู้กับภูตมารปีศาจ ยามนี้เขากลายเป็นบุตรแห่งสวรรค์ของจวนเซียนสวรรค์แล้ว มีชื่อเสียงในจวนเซียนสวรรค์เป็นอย่างมาก

ราชามังกรสามหัวแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ความจริงแล้วกำลังแอบฟัง

‘เหตุใดพรสวรรค์ของเจ้าเด็กนี่ถึงได้น่ากลัวเช่นนี้’

ราชามังกรสามหัวแอบรู้สึกตกใจ

‘ผู้ที่อยู่ใต้การนำของผู้อาวุโสสังหารเทพล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์หรือ’

ดูเหมือนนอกจากหยางเทียนตงแล้ว พรสวรรค์ของคนอื่นๆ ล้วนยอดเยี่ยมทั้งนั้น

ขณะเดียวกัน

อักขระแถวหนึ่งพลันปรากฏขึ้นตรงหน้าของหานเจวี๋ย

[ราชามังกรสามหัวเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 2 ดาว]

หานเจวี๋ยรู้สึกว่าราชามังกรสามหัวมีปัญหาแล้ว

สมองมีปัญหา!

จู่ๆ ก็เกิดความประทับใจขึ้นมาแบบแปลกๆ

หานเจวี๋ยไม่ได้สนใจ เขาเองก็กำลังแอบฟังประสบการณ์ของฟางเหลียงอยู่เช่นกัน

หากกล่าวว่าซูฉีคือตัวเอกในนิยายเซียนยุทธ์ที่ต้องระหกระเหิน เช่นนั้นฟางเหลียงก็เป็นตัวเอกในนิยายแนวแฟนตาซีที่กล้าได้กล้าเสียมาก

หลายปีมานี้ จำนวนครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บน้อยจนสามารถนับนิ้วได้ ส่วนมากจะตะลุยไปทั่วทุกหนทุกแห่ง โอกาสวาสนาเข้ามาหาถึงที่อย่างต่อเนื่อง

ทุกคนได้ฟังแล้วก็ล้วนทอดถอนใจ

ฟางเหลียงเก่งกาจจริงๆ!

แม้แต่มู่หรงฉี่เองก็รู้สึกนับถืออยู่บ้าง

หลายชั่วยามผ่านไป ฟางเหลียงลุกขึ้น เดินเข้าไปเยี่ยมเยียนหานเจวี๋ย

หลังจากเข้าไปภายในถ้ำเทวาแล้ว ฟางเหลียงคุกเข่าลงตรงหน้าหานเจวี๋ย เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งมีน้ำตาอุ่นๆ คลออยู่ตรงเบ้าตา

หานเจวี๋ยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “การออกไปหาประสบการณ์ในครั้งนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง”

ฟางเหลียงกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุดศิษย์หลานก็เข้าใจความหวังดีของอาจารย์ปู่ ฝึกประสบการณ์ทำให้ข้าเกิดการเปลี่ยนแปลงจริงๆ ข้าเป็นบุตรแห่งสวรรค์ในจวนเซียนสวรรค์ โอกาสวาสนาที่คิดว่าจะได้รับก็ได้มาหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้โอกาสอีก ดังนั้นข้าจึงกลับมา”

“ศิษย์หลานอยากฝึกฝนตรงหน้าอาจารย์ปู่ มุมานะบำเพ็ญมหามรรค”

หลังจากบรรลุระดับสุญตาแล้ว ฟางเหลียงก็ไม่ต้องการโอกาสวาสนาจริงๆ ของอย่างพวกวิชายุทธ์ พลังวิเศษ วิชาเวท ของวิเศษของเขาในตอนนี้ ที่ควรมีก็มีครบสมบูรณ์ ต้องการเพียงแค่สะสมตบะอย่างต่อเนื่อง

อาจารย์ปู่และศิษย์หลานสองคนพูดคุยกันอยู่นาน

หลังจากฟางเหลียงออกไปแล้ว เขาก็มาหาที่นั่งเข้าฌานหน้าต้นฝูซัง

อู้เต้าเจี้ยนกลับเข้ามาในถ้ำเทวา นางมองหานเจวี๋ยแล้วถามขึ้นว่า “นายท่าน ท่านว่าข้าต้องไปหาประสบการณ์สักครั้งหรือไม่”

ประสบการณ์ของฟางเหลียงทำให้ทุกคนจิตใจฟุ้งซ่าน

พวกเขาเองก็อยากได้รับโอกาสวาสนาในแบบต่างๆ บ้าง

หานเจวี๋ยถามขึ้น “เจ้าต้องการหาประสบการณ์ไปเพื่อเหตุใด”

“หาประสบการณ์จะได้รับโอกาสวาสนาอย่างไร”

“โอกาสวาสนามีประโยชน์อันใด”

“สามารถแข็งแกร่งได้”

“แข็งแกร่งเพื่อสิ่งใดกัน”

“เพื่อปกป้องนายท่านอย่างไรเล่า”

“ข้าต้องการให้เจ้าปกป้องหรือ”

อู้เต้าเจี้ยนคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเหตุผลจะเป็นเช่นนี้

นางเอียงคอแล้วเอ่ยถาม “ถ้าเช่นนั้นสำหรับนายท่านแล้ว การดำรงอยู่ของข้ามีความหมายใด”

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างจริงจัง “อยู่เป็นเพื่อน ความสุขทางตาและทางใจ เจ้าเพียงฝึกฝนอย่างสงบ สามารถตามทันย่างก้าวของทุกคนได้ก็พอ”

อู้เต้าเจี้ยนได้ยินก็จิตใจเบิกบานอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มดูงดงามยิ่งกว่าเดิม

ในสายตาของหานเจวี๋ย อู้เต้าเจี้ยนเพียงแค่ฝึกฝนอย่างสบายใจ ช้าเร็วก็กลายเป็นเซียนอยู่ดี ไม่จำเป็นต้องไประเหเร่ร่อนในโลกกว้าง

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่าประสบการณ์ของทุกคนจะมีผลลัพธ์อย่างเช่นฟางเหลียง

ฟางเหลียงมีแค่คนเดียว!

สุดท้าย ผู้คนทั้งหมดต่างก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องออกไปหาประสบการณ์ด้านนอกกับหานเจวี๋ยอีก

โดยเฉพาะหยางเทียนตงและสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้น

พวกเขากลัวแล้วจริงๆ

ไม่กล้าออกไปอีกแล้ว

บนเขาเพียรบำเพ็ญเซียนเองก็ไม่นับว่าแห้งแล้งเกินไปนัก ช่วงที่ไม่มีเรื่องอะไรพวกเขายังสามารถพูดคุยถกมรรคกันได้ หรือแม้กระทั่งยังประลองเวทกันได้

หานเจวี๋ยยังอนุญาตให้พวกเขาไปเดินเล่นเตร็ดเตร่ภายในเมืองของสำนักฝ่ายในได้ นี่ก็นับว่าดีมากแล้ว

ในขณะเดียวกันนั้น บรรดาศิษย์และศิษย์หลาน รวมถึงสัตว์เลี้ยงเทพต่างก็เป็นกังวลอยู่บ้าง