ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 162

บทที่ 162 โชคชะตาจักรพรรดิเซียน ระดับเซียนอิสระวัฏจักรขั้นปลาย

“สังหารแม่ทัพสวรรค์และทหารสวรรค์ ยังต้องรอให้วังสวรรค์เชื้อเชิญอีกหรือ”

หานเจวี๋ยมองเซียนเมฆาแดงด้วยสีหน้าแปลกประหลาด สายตานั้นราวกับกำลังบอกว่าท่านเอาจริงหรือ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พลันนึกถึงตำนานหนึ่งขึ้นมาได้

ตำนานของซุนหงอคง

ซุนหงอคงมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ แต่เขาไม่มี

เรื่องนี้อันตรายเกินไป!

ไม่อาจทำได้!

เซียนเมฆาแดงกล่าวยิ้มๆ ว่า “หากเจ้าไม่กล้า แล้วยังคิดอยากมีชีวิตรอด เช่นนั้นก็มีเพียงแต่ตามข้าเข้าสู่วังสวรรค์แล้ว”

หานเจวี๋ยเอ่ยถามว่า “ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ หรือ”

“ไม่มี หากเจ้าอยากช่วยเหล่าศิษย์และศิษย์หลานของเจ้าก็มีเพียงแต่วิธีนี้”

“วังสวรรค์จะกวาดล้างโลกมนุษย์เมื่อใด”

“หากเร็วหน่อยก็หลายร้อยปี ช้าหน่อยก็พันปี”

“ข้าคิดดูก่อนแล้วกัน”

“อืม”

เซียนเมฆาแดงสะบัดแขนเสื้อ ทะเลดาราจักรวาลรอบกายพลันแตกกระจายโดยพลัน หลังจากนั้นจิตรับรู้ของหานเจวี๋ยกลับเข้าสู่กายเนื้อ

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ลูบปลายคางครุ่นคิด

‘เรื่องนี้ยังต้องถามพี่ใหญ่สักหน่อย’

หานเจวี๋ยรีบหยั่งรู้มรรคกระบี่ในทันที

หลายสิบวันต่อมา เขาเข้าสู่แม่น้ำมรรคกระบี่ด้วยความคุ้นชินเป็นอย่างมากไม่ต่างอะไรกับการกลับบ้านเกิด

เขาหาจั้งกูซิงพบ สอบถามตำนานของยอดแม่ทัพเทพ ส่วนเซียนเมฆาแดง เขาไม่ได้เอ่ยถึง

การที่เซียนเมฆาแดงสามารถบอกกับเขาได้มากมายเพียงนั้นก็ถือว่ามีเมตตามหาศาลแล้ว หากเขายังพูดถึงเซียนเมฆาแดงอีก นั่นยังนับว่าเป็นคนอยู่อีกหรือ

เช่นนี้อาจจะเป็นการล่วงเกินเซียนเมฆาแดงก็ได้!

จั้งกูซิงพึมพำกล่าวว่า “เจ้าอยากเอาอย่างยอดแม่ทัพเทพของวังสวรรค์หรือ จักรพรรดิสวรรค์ก็มีเรื่องราวฉาวโฉ่เช่นนี้จริง ใช้กำลังข่มขู่ผู้อ่อนแอกว่า แม่ทัพสวรรค์ของวังสวรรค์จำนวนไม่น้อยล้วนเคยเป็นศัตรูของวังสวรรค์ จักรพรรดิสวรรค์เห็นว่าคุณสมบัติของพวกเขาไม่เลว จึงไม่สนใจเรื่องราวในอดีต ถึงขั้นยังปูนบำเหน็จครั้งใหญ่ หากเจ้าอยากเดินเส้นทางนี้ก็ย่อมได้ หากเข้าตาจักรพรรดิสวรรค์ได้ จูเชวี่ยนั่นก็ไม่กล้าทำอะไรเจ้า”

“แม้วังสวรรค์จะกริ่งเกรงพวกจูเชวี่ย แต่ใส่ใจผู้กล้ามากกว่า จักรพรรดิสวรรค์เคยล่วงเกินสำนักพุทธเพื่อยอดแม่ทัพเทพ จนเกือบจะเปิดศึกใหญ่ในแดนเซียนขึ้น”

“คิดอยากเดินเส้นทางนี้ก็ยากยิ่งนัก อีกอย่างเวลาของเจ้าก็ไม่ได้มากถึงเพียงนั้น”

หานเจวี๋ยทอดถอนใจกล่าวว่า “ข้าจะลองพยายามอย่างสุดความสามารถ หากไม่ได้จริงๆ เช่นนั้นข้าก็มีแต่ต้องเลือกที่จะหนี”

‘สู้ไม่ไหว เขาก็จะหนีไปที่ยมโลก หากวังสวรรค์ให้เมืองยมบาลไล่ล่าสังหารเขา เขาก็จะหนีไปยังโลกอื่น

ต้องมีสักที่ให้หนีได้!’

“จึ๊ๆ หากเจ้าทำสำเร็จจริง เช่นนั้นเส้นทางข้างหน้าก็สว่างรุ่งโรจน์ แม้ช่วงนี้วังสวรรค์จะวุ่นวายไม่หยุดหย่อน แต่ดีร้ายอย่างไรก็เป็นขุมอำนาจที่รากฐานแน่นหนาที่สุดในสวรรค์ เป็นตัวแทนมรรคาสวรรค์”

จั้งกูซิงกล่าวขึ้นยิ้มๆ แต่ในใจกลับกำลังสงสัยว่าเป็นใครกันที่เล่าเรื่องนี้ให้หานเจวี๋ยฟัง

‘คนผู้นั้นช่างใจกล้าจริงๆ!’

หานเจวี๋ยทอดถอนใจกล่าวว่า “สรรพชีวิตส่วนใหญ่ในโลกมนุษย์มีความผิดใดกัน ถึงต้องเผชิญหน้ากับจุดจบที่ถูกฆ่าล้างสังหาร แม่ทัพสวรรค์และทหารสวรรค์บุกน้ำลุยไฟเพื่อวังสวรรค์ เมื่อเผชิญกับคำว่าคุณสมบัติแล้วล้วนกลายเป็นมดเป็นแมลง นี่ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งอันศักดิ์สิทธิ์ก็แฝงไว้ด้วยปัญหาอยู่มากมายเช่นกัน”

เหล่าคนที่เลื่อมใสศรัทธาในเทพเซียน มีหรือจะรู้ว่าเทพเซียนก็เป็นแค่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นเอง

“สิ่งที่เรียกว่าเทพเซียน เดิมก็เป็นแค่คำลวงหลอกอย่างหนึ่ง” จั้งกูซิงส่ายหน้ากล่าว

หานเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไรให้มากความ หลังจากรู้ว่าวิธีนี้ใช้ได้การก็จากไปทันที

กระทั่งหานเจวี๋ยออกไปจากแม่น้ำมรรคกระบี่แล้ว เงาร่างสีม่วงสายหนึ่งก็ปรากฏอยู่ข้างกายจั้งกูซิง

“นี่ก็คือมนุษย์ธรรมดาที่เจ้าถูกใจผู้นั้น?” เงาร่างสีม่วงเอ่ยถาม

จั้งกูซิงกล่าวตอบว่า “อืม เจ้าเด็กนี่เพิ่งอายุแปดร้อยปี”

เงาร่างสีม่วงกล่าวเย้ยหยันว่า “เขาก็ไม่ใช่มนุษย์ทั่วไป”

“หืม”

“บนร่างเขามีดวงชะตาจักรพรรดิเซียนอยู่ คาดว่าคงเป็นลูกหลานของจักรพรรดิเซียนสักองค์ หรือไม่ก็เคยได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิเซียน”

“จักรพรรดิเซียน? ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เช่นนั้นอนาคตของเขาก็ยิ่งคุ้มค่าแก่การรอคอย”

“เจ้ารอคอยอะไร คิดอยากให้เขามาแทนที่เจ้า?”

“รอให้เขาประคับประคองผ่านด่านเคราะห์นี้ไปก่อนค่อยว่ากัน”

“ไม่พูดเรื่องเขาแล้ว วังเทพให้ข้ามาเชิญเจ้า เจ้ายินดีกลับไปหรือไม่ ร่างเดิมของเจ้ายังเก็บรักษาอยู่ที่วังเทพ แต่ไหนแต่ไรวังเทพก็ไม่เคยทอดทิ้งเจ้าจริงๆ”

“วังเทพล้ำลึก ข้าไม่อยากกลับไปอีก อยู่ที่นี่ก็ดีมากแล้ว ไร้ห่วงไร้กังวล หยั่งรู้มรรคกระบี่ ก็ไม่ต้องพิจารณาสิ่งอื่นใด หากชีวิตตลอดกาลล้วนเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็พึงพอใจ”

…

ทั้งชีวิตนี้คนที่มีอิทธิพลต่อเขามากที่สุดอาจจะไม่ใช่หานเจวี๋ย แต่หลี่ชิงจื่อรู้สึกว่าคนที่ตนควรขอบคุณมากที่สุดก็คือเขา

มองดูหลี่ชิงจื่อบินทะยานขึ้นไปบนฟ้า หานเจวี๋ยที่ยืนอยู่ริมหน้าผาก็ทอดมองอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้านิ่งสงบ

ไก่คุกรัตติกาลไม่ได้พูดล้อเล่นอย่างหาได้ยากนัก หากแต่มาหยุดข้างกายหานเจวี๋ย เอ่ยถามว่า “นายท่าน จากนี้ต่อไป พวกเราก็ไม่ต้องใช้ทางหนีแล้วใช่หรือไม่”

แม้หานเจวี๋ยจะเอาแต่พูดถึงทางหนีมาโดยตลอด ทว่าตั้งแต่ไก่คุกรัตติกาลจำความได้มันก็อาศัยอยู่ที่นี่มาโดยตลอด

“นั่นก็ไม่แน่” หานเจวี๋ยกล่าวตอบ

การจากไปของหลี่ชิงจื่อกลับไม่ได้ทำให้เกิดระลอกคลื่นโหมซัดในสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์

ผ่านไปหลายปีเพียงนี้ มีคนมากมายลืมเลือนเขาไปแล้ว

“หากชาติหน้าได้พบกัน ข้าจะมอบโอกาสวาสนาให้แก่เจ้า”

หานเจวี๋ยกล่าวกลั้วหัวเราะเสียงเบา กล่าวเสร็จ เขาก็ก้มหน้าหันกายกลับไป

มนุษย์มีเกิดแก่เจ็บตายพลัดพราก เป็นเรื่องธรรมดายิ่งนัก

อีกอย่างหลี่ชิงจื่อก็ไม่ได้ตายเพราะความเกลียดชัง

สี่ปีต่อมา

หานเจวี๋ยมองเห็นจดหมายฉบับหนึ่ง

[หลี่ชิงจื่อสหายของท่านอายุขัยถึงขีดจำกัด ตัวตายวิญญาณสลาย จมสู่ห้วงวัฏจักร]

หานเจวี๋ยทำเพียงทอดถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนฝึกบำเพ็ญต่อไป

ผ่านการสูญเสียหลี่ชิงจื่อไป สภาพจิตใจของหานเจวี๋ยก็ยกระดับขึ้น

ยี่สิบสามปีต่อมา

หานเจวี๋ยก็ทะลวงถึงระดับเซียนอิสระวัฏจักรระยะปลายแล้ว

เขาหยุดการฝึกบำเพ็ญ หยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาเริ่มสาปแช่งหยางซ่าน จูเชวี่ยและนักพรตเต๋าตันชิง

วันนี้

ท้องนภาแปรเปลี่ยนฉับพลัน รอยแยกสีดำที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาสายหนึ่งปรากฏขึ้นเหนือทะเลเมฆ เหล่าผู้บำเพ็ญของสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์ที่เป็นพยานเห็นภาพเหตุการณ์ในครั้งนี้ ล้วนพากันตกใจลนลาน

นี่มัน…

ฟ้าถล่ม?

……………………………………………………………………………………