ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 166

บทที่ 166 พระราชวังเทียมเมฆา วารีทางช้างเผือกสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

[เซียนเทียนเฟิงเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 2 ดาว]

[ยอดแม่ทัพเทพเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[จอมเทพอู่เต๋อเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[ตี้ไท่ไป๋เกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[ขุนนางเซียนเฟิงอวี่เกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[เทพสวรรค์ชื่อเหลยเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

……

เครื่องหมายคำถามตัวใหญ่ผุดขึ้นมาในหัวของหานเจวี๋ย

‘ใหญ่กว่าฟ้า ใหญ่กว่าพสุธาอีก! อะไรกันเนี่ย!’

หานเจวี๋ยเกือบตกใจตาย ร่างกายแข็งทื่อ

การแจ้งเตือนหลายสิบรายการเด้งขึ้นมาในทีเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้

ตำแหน่งใหญ่เกินไปแล้ว!

หานเจวี๋ยจินตนาการถึงฉากที่เทพเซียนเต็มสวรรค์จับจ้องพวกเขาเรียบร้อย จะน่ากลัวเกินไปแล้วกระมัง!

แดนเซียนสามารถสอดส่องโลกมนุษย์ได้หรือ

แต่ครุ่นคิดดูอีกทีก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติ อย่างไรเสียก็เป็นเทพเซียน

‘ตอนนี้ข้าควรทำอย่างไรดี ยอมรับว่าหวาดกลัวหรือ หรือว่าจะฝืนยืนหยัดต่อไป’

จี้เซียนเสินกำหมัดทั้งสองข้างแน่น กล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ได้! ข้าจะช่วยสหายเต๋ากวนก่อกวนให้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเลย!”

ครั้นเอ่ยคำพูดนี้ออกมา ก็มีคำแจ้งเตือนปรากฏขึ้นตรงหน้าหานเจวี๋ยจำนวนมาก

หานเจวี๋ยพยักหน้าบอก “กลับไปตั้งใจฝึกฝนเถิด!”

“ได้!”

จี้เซียนเสินหันกายจากไป แผ่นหลังดูองอาจห้าวหาญกว่าตอนมาเสียอีก

สถานการณ์ของเขาเปลี่ยนไปแล้ว

ไม่ช่วงชิงอันดับหนึ่งในหล้าอีก!

เขาจะต่อกรกับสวรรค์!

หานเจวี๋ยกลับไปเขาเพียรบำเพ็ญเซียนอีกครั้ง ในที่สุดความรู้สึกที่ถูกสอดส่องก็หายไป

เขากระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าวังสวรรค์จะส่งทหารมาทันทีหรือไม่

ครั้นกลับถึงถ้ำเทวาฟ้าประทาน หานเจวี๋ยก็แอบถามในใจ ‘ระบบ เขตอาคมสามารถปิดกั้นการสอดส่องของเทพเซียนได้หรือไม่’

อักขระตัวหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

[ได้]

จิตใจที่วุ่นวายของหานเจวี๋ยสงบลงเล็กน้อยทันที

……

บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า พระราชวังสูงตระหง่านหลังหนึ่งตั้งอยู่บนยอดเมฆ มีป้ายชื่อแขวนอยู่บนประตูใหญ่

พระราชวังเทียมเมฆา!

ภายในตำหนักโอ่อ่ากว้างขวาง บนเสาสีขาวเงินแต่ละต้นมีหงส์มังกรพันรัด เทพเซียนผู้ทรงอานุภาพยืนอยู่สองแถว ทั้งหมดหันหน้าไปยังร่างสูงใหญ่เหนือท้องพระโรง

จักรพรรดิสวรรค์!

จักรพรรดิสวรรค์นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ร่างสูงเกือบร้อยจั้ง ด้านหลังมีแสงสีทองอร่าม ดวงดาวระยิบระยับ ดูศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่

บรรดาเทพเซียนในตำหนักตัวเล็กกว่าจักรพรรดิสวรรค์มาก จักรพรรดิสวรรค์ที่หน้าตาน่าเกรงขามสวมมงกุฎห้อยไข่มุก กำลังกวาดสายตาคมกริบมองลงมาด้านล่าง

“คำกล่าวของมนุษย์คนเมื่อครู่ พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร” จักรพรรดิสวรรค์กล่าว น้ำเสียงทุ้มหนามาพร้อมด้วยเสียงฟ้าร้อง

ชายชราชุดคลุมเต๋าที่มีผมขาวใบหน้าแดงผู้หนึ่งก้าวออกมา ประสานมือคารวะก่อนเอ่ยว่า “มนุษย์กำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ ส่งผลต่อความน่าเกรงขามของสวรรค์ วังสวรรค์สามารถส่งแม่ทัพสวรรค์ไปสังหารได้!”

เพิ่งสิ้นเสียง แม่ทัพสวรรค์ที่มีรูปร่างราวกับเจดีย์เหล็กและมีมังกรพันอยู่ตรงเอวก็ก้าวออกมา “ฝ่าบาท ตอนนี้วังสวรรค์อยู่ในระหว่างที่ต้องใช้คน หากคนผู้นี้มีพรสวรรค์จริงก็สามารถรับไว้ได้ แม้ว่าวังสวรรค์จะมีกฎสวรรค์เคร่งครัด แต่ก็ต้องแสดงความใจกว้างเช่นกัน ถึงจะดึงดูดบรรดาบุตรแห่งสวรรค์ให้มาเข้าร่วมได้!”

เทพเซียนท่านอื่นๆ ก็พากันก้าวออกมาแสดงความเห็น

“เทพปีศาจตนนั้นยังไม่ยอมถูกประหารชีวิต ตอนนี้มนุษย์ธรรมดายังกล้ากระโดดขึ้นมาแว้งกัดวังสวรรค์ พวกเราเทพเซียนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“หน้าตาสำคัญ หรือว่าอนาคตของวังสวรรค์สำคัญ”

“ทั้งสำนักพุทธ วังเทพ วังปีศาจ สำนักเต๋าเป็นต้น ต่างก็คิดหาวิธีดึงโลกมนุษย์มาเป็นพวก แม้แต่เผ่ามารเองก็คิดเช่นนี้ หากพวกเราวังสวรรค์ยังยืนกรานจะชำระล้างโลกมนุษย์ ไม่เท่ากับว่าขัดแย้งกับกลุ่มอำนาจใหญ่หรอกหรือ”

“วังสวรรค์เป็นสถานที่ของเทพเซียน จะใช้มุมมองของการช่วงชิงอำนาจมามองปัญหาได้ที่ไหน”

“เฮอะๆ เซียนฝ่ายบุ๋นอย่างพวกเจ้าทำไมไม่ไปสังหารเทพปีศาจเล่า”

เซียนฝ่ายบุ๋นกับแม่ทัพสวรรค์แบ่งออกเป็นสองฝ่าย

แม่ทัพสวรรค์ส่วนมากชื่นชมหานเจวี๋ย เซียนฝ่ายบุ๋นกลับไม่อาจทนดูเขาได้

ในพระราชวังเทียมเมฆาเสียงดังเอะอะราวกับตลาดสด จนจักรพรรดิสวรรค์ขมวดคิ้ว

ผ่านไปเป็นเวลานาน

บรรดาเทพเซียนถึงจะหยุดส่งเสียง