ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 174

บทที่ 174 ระดับเซียนสวรรค์วัฏจักร จักรพรรดิเทพกระบี่

“อ้อ? ในเมื่อเจ้าเคยได้ยินชื่อข้า ก็หมายความว่าเจ้ากับข้ามาจากโลกเดียวกัน กราบข้าเป็นอาจารย์เถอะ คุณสมบัติของเจ้าไม่เลวเลย ข้าทำให้เจ้าเป็นอันดับสองในหล้าได้!”

จี้เซียนเสินกล่าวอย่างทระนงตน เมื่อครู่เขาเห็นว่าฟางเหลียงมีคุณสมบัติไม่เลว ถึงได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

ฟางเหลียงเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านคืออันดับหนึ่งในหล้า? ท่านเข้าใจเช่นนี้จริงหรือ”

จี้เซียนเสินขมวดคิ้ว ในใจลนลานเล็กน้อย

เรื่องที่เขาแพ้ให้กับหานเจวี๋ยไม่ได้แพร่งพรายออกไป คนผู้นี้รู้ได้อย่างไร

“ข้ามาจากสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์ ท่านไปหาอาจารย์ปู่ของข้าอยู่หลายครั้ง ท่านลืมแล้วหรือ” ฟางเหลียงยิ้มถาม

สีหน้าของจี้เซียนเสินชะงักไป ความรู้สึกอั่กอ่วนและอับอายจนโกรธครอบงำจิตใจของเขา

“เจ้าเป็นศิษย์หลานของกวน…เฉาเชาหรือ” จี้เซียนเสินถามด้วยความตะลึง

“ไม่ผิด! ก่อนหน้านั้นที่ท่านไปหาอาจารย์ปู่ของข้า ข้ามองเห็นท่านจากบนเขาเพียรบำเพ็ญเซียน”

“เจ้า…”

ในชั่วขณะนี้ จี้เซียนเสินเกิดความรู้สึกชั่ววูบว่าอยากฆ่าคนปิดปากขึ้นมา

ทว่าฟางเหลียงเป็นถึงศิษย์ของหานเจวี๋ย เขาไม่อาจลงมือได้

มองไปทั่วโลกหล้า ก็มีแค่เฉาเชาที่เป็นสหายของเขา สหายที่จริงใจต่อกัน

ทั้งสองคนยังนัดหมายกันว่าจะต่อต้านวังสวรรค์ด้วยกันอีก!

มีมิตรภาพต่อกันเช่นนี้ ฟางเหลียงก็นับว่าเป็นชนรุ่นหลังของเขาด้วย

“ฮ่าๆ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ศิษย์หลานของสหายเฉาไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย ในเมื่อข้ากับอาจารย์ของเจ้าเป็นสหายกัน ไม่สู้พวกเรามาตะลุยแดนปีศาจด้วยกันเถอะ หากเจ้าตายอยู่ที่นี่ สหายเฉาก็จะเสียใจด้วยเหมือนกัน” จี้เซียนเสินพูดพร้อมหัวเราะลั่น ขณะเดียวกันก็ลงมาอยู่ข้างๆ ฟางเหลียง และใช้พลังวิญญาณของตนเองรักษาอาการบาดเจ็บให้

ฟางเหลียงกล่าวว่า “ความจริงข้าก็เคยเป็นศิษย์ของจวนเซียนสวรรค์ มีนามว่าฟางเหลียง ท่านเคยได้ยินหรือไม่”

จี้เซียนเสินตอบ “ไม่เคย ในจวนเซียนสวรรค์ข้าไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา และก็ไม่สนใจศิษย์คนอื่นด้วย”

‘เสแสร้งเก่งเสียเหลือเกิน!’

ฟางเหลียงแอบแขวะในใจ

แต่ว่าเขายังอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับจี้เซียนเสินมาก อันดับหนึ่งในหล้าแต่เพียงที่รู้กันภายนอก!

……

ห้าปีต่อมา

หานเจวี๋ยทะลวงถึงระดับเซียนสวรรค์ระยะต้นแล้ว!

พลังเวทเพิ่มขึ้นอย่างพรวดพราด!

วิญญาณเกิดการแปรสภาพ!

สรุปได้คำเดียวว่า สดชื่น!

ทั่วทั้งเขาเพียรบำเพ็ญเซียนกำลังสั่นสะเทือน

อู้เต้าเจี้ยนถูกไล่ออกมาจากถ้ำเทวาฟ้าประทานเมื่อหนึ่งปีก่อน นางกำลังถกปัญหาเรื่องนี้กับคนอื่นๆ

“นายท่านทะลวงระดับอีกแล้วหรือ” ราชามังกรสามหัวถามด้วยความตกใจ

หยางเทียนตงทอดถอนใจเป็นอย่างมาก “อาจารย์ไม่เพียงแค่มุมานะฝึกบำเพ็ญ คุณสมบัติของท่านก็ทิ้งห่างจากพวกเราจนมองไม่เห็นฝุ่น”

ฉู่ซื่อเหรินได้ฟังแล้วชิงชังเหลือแสน

‘ไม่นึกว่าจะทะลวงระดับอีกแล้ว!’

ไม่ได้! เขาจะต้องขอชี้แนะให้กับอาจารย์ปู่!

เขาลุกขึ้นเดินไปทางถ้ำเทวาฟ้าประทานทันที

ผลคือเพิ่งเข้าใกล้ประตูถ้ำเทวา เขาก็ถูกพลังอันน่าสะพรึงกลัวสะเทือนจนกระอักเลือดกระเด็นออกไป

หยางเทียนตงรีบไปรับตัวเขาไว้

ไก่คุกรัตติกาลพูดหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม “หยางเทียนตง เจ้าต้องดูแลศิษย์ของเจ้าให้ดี หากนายท่านรู้ความคิดของเขาเข้าได้ตายอนาถแน่”

ทุกคนรู้ว่าทั้งชีวิตของหานเจวี๋ยสนใจแค่สิ่งเดียว นั่นก็คือการฝึกบำเพ็ญ

ไปเกลี้ยมกล่อมไม่ให้หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญ นั่นเป็นการรนหาที่ตายอย่างแน่นอน

หยางเทียนตงยิ้มขมขื่น เมื่อมองไปทางฉู่ซื่อเหรินที่หมดสติไปแล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ห้าปีแล้ว!

ห้าปีเต็มๆ!

เจ้านี่ไม่ได้ฝึกบำเพ็ญจริงๆ!

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

ทำไมโลกมนุษย์ถึงมีคนแบบนี้ได้ พรสวรรค์เลิศล้ำแต่กลับไม่อยากฝึกบำเพ็ญ?

ช่างขัดมรรคาสวรรค์โดยแท้!

หากไม่ใช่ว่าคุณสมบัติอย่างฉู่ซื่อเหรินพบเจอได้ยาก หยางเทียนตงยังอยากจะตบเขาให้ตายในทีเดียว

“รอให้ถึงขีดจำกัดสูงสุด เขาก็จะรู้เองว่าต้องฝึกบำเพ็ญ” อู้เต้าเจี้ยนปิดปากยิ้มกล่าว

พอได้เห็นท่าทีของฉู่ซื่อเหริน จิตใจของนางก็สงบลงแล้ว