ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 187

บทที่ 187 ที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!

เทพเซียนถอนทัพ โลกมนุษย์สงบสุข!

ชั่วขณะเดียว โลกมนุษย์เปี่ยมด้วยเสียงหัวเราะยินดี สำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์ยิ่งครื้นเครงไม่หยุด คึกคักผิดธรรมดา

หานเจวี๋ยกับบรรดาศิษย์ลูกศิษย์หลานพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกลับสู่ถ้ำเทวาฟ้าประทาน

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เขาได้ผลประโยชน์ไม่น้อย

[ความประทับใจที่ยอดแม่ทัพเทพมีต่อท่านเพิ่มขึ้น ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 3 ดาว]

[ความเกลียดชังที่เหวินชวีซิงมีต่อท่านลดลง ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[ตี้ไท่ไป๋เกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 2 ดาว]

[เทพอสนีเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 2 ดาว]

[ซูจินซิงเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

[จอมพลเสินเผิงเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

…

เบื้องหน้าของหานเจวี๋ยปรากฏข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาเป็นทิวแถว ส่วนใหญ่ล้วนเป็นความประทับใจ

เหล่าเทพเซียนไม่ได้เขลา ฝีมือของหานเจวี๋ยเพียงพอที่จะกลายเป็นยอดแม่ทัพเทพคนต่อไปได้ ย่อมต้องอยากดึงเข้าพวกเป็นธรรมดา

แน่นอนว่าก็มีเทพเซียนจำนวนหนึ่งลอบรู้สึกริษยา เพียงแต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าหานเจวี๋ยจะได้รับรู้ถึงความประทับใจและความเกลียดชังของพวกเขา

หานเจวี๋ยตั้งมั่นสภาวะจิต

ศึกในวันนี้ ทำให้เขาตระหนักได้ถึงข้อบกพร่องของตนเอง

ก่อนหน้านี้ที่เขาข้ามขอบเขตพลังล้วนมีแต่ปลิดชีพในฉับพลัน ตอนนี้ยังต้องต่อสู้อีกช่วงระยะหนึ่ง

ถึงแม้หลงซั่นเองก็ไม่ธรรมดานัก เป็นบุตรแห่งสวรรค์จากวังสวรรค์ แต่ก็ยังทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกไม่ปลอดภัย

‘ไม่ได้! เขาต้องเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของตนเอง’

ยิ่งขอบเขตพลังสูงขึ้นเพียงใด ระยะห่างของขอบเขตพลังเดียวกันต้องยิ่งน้อยลงเท่านั้น หานเจวี๋ยไม่อยากสู้ไม่ได้แม้แต่กับศัตรูขอบเขตพลังเดียวกันในภายภาคหน้า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานเจวี๋ยก็รวบรวมสมาธิ

ยังต้องพยายามอีก!

…

เวลาเคลื่อนคล้อย

หลังจากแม่ทัพและทหารสวรรค์ล่าถอย เวลาผ่านไปแล้วสิบปี

โลกมนุษย์กลับสู่ความสงบสุข ผู้บำเพ็ญสายมารแทบจะไร้ร่องรอย ก่อนหน้านี้เผ่ามารเป็นต้นเหตุให้วังสวรรค์ชำระล้างโลกมนุษย์ ทำให้สายหลักและเผ่าปีศาจต่างเคียดแค้นเผ่ามาร เผ่ามารเองก็หวาดกลัวเทพเซียน ผู้บำเพ็ญสายมารพากันกลับใจอย่างต่อเนื่อง

สำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์รู้ว่าผู้ที่ต่อต้านเทพเซียนนั้นคือหานเจวี๋ย ทำให้เรื่องนี้แพร่กระจายออกไปทั่วหล้า รูปปั้นและภาพวาดที่เกี่ยวข้องกับหานเจวี๋ยเองก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งใต้หล้าเช่นกัน

แน่นอนว่าภาพวาดไม่ค่อยตรงนัก รูปปั้นและตัวจริงของหานเจวี๋ยก็ห่างชั้นกันเกินไปเช่นกัน

ช่วงสิบปีนี้ เทพเซียนไม่ลงมายังโลกมนุษย์อีกเลย

หานเจวี๋ยเองก็สงบจิตใจบำเพ็ญตบะเป็นเวลาสิบปีแล้ว

วันนี้เอง

จี้เซียนเสินเดินทางมาเยี่ยมเยียน

ทั้งสองนัดพบกันที่ป่าผืนเล็ก

“เจ้าจะขึ้นสวรรค์?” หานเจวี๋ยกล่าวอย่างประหลาดใจ

จี้เซียนเสินพยักหน้ากล่าว “เคราะห์แห่งเทพเซียนผ่านไปแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่ที่โลกมนุษย์ต่อไป อีกอย่างข้าไม่เหมือนกับเจ้า ข้าไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องอยู่ในโลกมนุษย์ และข้าก็ไม่ได้อยากกราบเจ้าเป็นอาจารย์”

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบ

จี้เซียนเสินเอ่ยถาม “เจ้าจะขึ้นสวรรค์เมื่อใด”

หานเจวี๋ยเอ่ยตอบ “ค่อยดูอีกที”

‘เมื่อเข้าสู่วังสวรรค์ เช่นนั้นก็ต้องเป็นทหาร วุ่นวายจะตาย’

จี้เซียนเสินแค่นเสียงกล่าว “เช่นนั้นข้าไปอยู่ที่วังสวรรค์ก่อน ภายภาคหน้าจะได้คุ้มครองเจ้า”

กล่าวจบ เขาก็นึกเสียใจขึ้นมา

หานเจวี๋ยในตอนนี้ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งถึงขั้นใดแล้ว ต่อให้เขาสำเร็จมรรคผลขึ้นสู่สวรรค์ ก็ไม่แน่ว่าจะเหนือกว่าหานเจวี๋ยได้

‘ไม่ได้! ข้าจะคิดเช่นนี้ไม่ได้!

ไม่ช้าก็เร็วข้าต้องเหนือกว่าเขา!

ข้าเกิดมาเพื่อเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด!’

สายตาของจี้เซียนเสินแน่วแน่

หานเจวี๋ยกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นขอให้หนทางเบื้องหน้าของเจ้าราบรื่น”

จี้เซียนเสินอารมณ์ดีขึ้น เอ่ยถามว่า “ฟางเหลียงจะสำเร็จมรรคผลขึ้นสู่สวรรค์เมื่อใด”

“ค่อยดูอีกทีแล้วกัน”