ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 220

บทที่ 220 ธาตุแท้ของหานเจวี๋ย บุตรแห่งสวรรค์อีกาทอง

“ข้าซ่อนตัวฝึกบำเพ็ญอยู่ที่นี่ต่อไปได้หรือไม่ เว้นแต่เพียงวังสวรรค์จะเกิดปัญหา ข้าไม่อยากวุ่นวายเกินไป” หานเจวี๋ยกล่าวอย่างจนใจ

เขาไม่อยากไปวังสวรรค์จริงๆ

ในที่ที่มีผู้คนย่อมมียุทธภพ และในยุทธภพก็มีความซับซ้อนมากความ หานเจวี๋ยไม่อยากสิ้นเปลืองพลังงานในการจัดการมัน

แม้ว่าเขาจะเลือกปลีกตัวอยู่อย่างสันโดษ แต่ก็มีปัญหาอยู่ดี

ใช่ว่าอยู่ห่างไกลจากปัญหาแล้วจะไม่มีปัญหา

ตี้ไท่ไป๋กล่าวอย่างฉงน “เหตุใดเจ้าถึงได้กลัวเพียงนี้ เจ้าไม่อยากประสบความสำเร็จ ไม่อยากมีชื่อเสียงไปชั่วนิรันดร์ ไม่อยากกลายเป็นเทพเซียนที่ที่หมื่นโลกาเคารพยำเกรงหรือ

มีวังสวรรค์และฝ่าบาทคอยสนับสนุนเจ้า ภายในวังสวรรค์ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเจ้า เช่นเดียวกับยอดแม่ทัพเทพ”

ไม่พูดถึงยอดแม่ทัพเทพยังพอทำเนา แต่เมื่อพูดถึงยอดแม่ทัพเทพขึ้นมาแล้ว หานเจวี๋ยก็ตื่นตระหนกขึ้นมา

ยอดแม่ทัพเทพก็คือชะตาชีวิตตรากตรำลำเค็ญ

แม้จะผ่าเผยสง่างาม แต่ร่างกายก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

หานเจวี๋ยไม่อยากเป็นยอดแม่ทัพเทพ

เขาส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงโชคลาภ แค่เพียงอยากมีชีวิตอยู่ วังสวรรค์มีเมตตาต่อข้า ข้าย่อมต้องชดใช้คืนเป็นธรรมดา หวังเพียงว่าจะได้ชดใช้คืนในยามวิกฤต ข้ายอมเป็นผู้พิทักษ์วังสวรรค์ หาใช่แม่ทัพเทพที่จะขยายอาณาเขตไปทั่ว”

ตี้ไท่ไป๋เผยรอยยิ้มจนใจออกมา

‘เจ้าหนูนี่…

ช่างขี้ขลาดจริงๆ!’

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับบุตรแห่งสวรรค์เช่นนี้

ทอดสายตามองดูหมื่นโลกาทั่วหล้า บุตรแห่งสวรรค์คนไหนมีนิสัยเช่นนี้บ้าง

ตี้ไท่ไป๋ส่ายหน้า กล่าวว่า “หลังจากวังสวรรค์และวังปีศาจสงบศึก วังสวรรค์จะเลือกบุตรแห่งสวรรค์มาสิบคนเพื่อมุ่งหน้าไปศึกษาที่สำนักเต๋า มีนักบรรยายธรรมสูงสุด ฝ่าบาทได้กันให้ที่เจ้าแล้ว เจ้าอยากไปหรือไม่”

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว พูดว่า “ช่างเถิด ให้คนอื่นไปเถอะ ข้ามีคุณสมบัติยอดเยี่ยม มอบให้โอกาสผู้อื่น ก็ยังสามารถช่วยวังสวรรค์ในการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้เช่นกัน”

“นี่เก็เป็นโอกาสที่หาได้ยากในรอบพันปีเชียวนะ และมีวิชาพิสูจน์มรรคของจักรพรรดิเซียนด้วย”

“สำหรับข้า มีได้ แต่ไม่จำเป็น”

“เอาเถิด!”

ตี้ไท่ไป๋ขมวดคิ้วกล่าว เขารู้สึกว่าหานเจวี๋ยหยิ่งทระนงเกินไป แต่พอคิดดูอีกทีแล้ว คุณลักษณะของหานเจวี่ยก็มีคุณสมบัติที่จะหยิ่งทระนงได้จริงๆ

ตี้ไท่ไป๋กล่าวต่อไปว่า “องค์รัชทายาทกลับมาแล้ว กำลังจะมุ่งหน้าไปเยี่ยมเผ่ามังกรแท้ เจ้าอยากไปหรือไม่ เผ่ามังกรแท้มีอาวุธเทพมากมาย เจ้าสามารถเลือกอาวุธเทพที่ถนัดมือมาได้หนึ่งอย่าง”

“ขอบคุณในความปรารถนาดี ข้ายังไม่ต้องการในตอนนี้”

“…”

ตี้ไท่ไป๋ถือว่าจำนนแล้ว

‘เจ้าหนูนี่ก็แค่ไม่อยากจากโลกมนุษย์ใบนี้ไป!’

ทั้งสองคุยกันครู่หนึ่ง ก่อนที่ตี้ไท่ไป๋จะจากไป

หานเจวี๋ยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

‘อย่าหวังจะก่อกวนมรรคจิตข้า!’

หานเจวี๋ยคิดอย่างเงียบ ๆ

หลังจากตี้ไท่ไป๋ออกไป อู้เต้าเจี้ยนกลับมาภายในถ้ำเทวา เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ว่า “เหตุใดผู้เฒ่าคนนั้นถึงดูโกรธเคืองอยู่บ้างเจ้าคะ”

“ใครจะไปรู้”

หานเจวี๋ยเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่สนใจ

อู้เต้าเจี้ยนกล่าว “นายท่าน พอจะสอนมรรคกระบี่เทียมฟ้าขั้นที่สองให้ข้าจนแตกฉานได้หรือไม่ ข้าสู้ไม่ชนะอีกาทอง โมโหยิ่งนัก!”

หานเจวี๋ยกลอกตามองนางคราหนึ่ง เอ่ยว่า “ขอบเขตพลังของเจ้าต่ำแล้ว”

“แต่ว่า…”

“รอให้เจ้าบรรลุระดับมหายานก่อน ข้าจะสอนเจ้าตัวต่อตัวเลย”

“จริงหรือ”

“อืม”

อู้เต้าเจี้ยนเผยรอยยิ้มออกมาในทันที สุขใจเป็นล้นพ้น

หานเจวี๋ยไม่สนใจนางอีก ตั้งสมาธิฝึกบำเพ็ญ

เขาต้องทะลวงจักรพรรดิเซียนในเร็ววัน

เช่นนี้ถึงจะมีพลังคุ้มครองตนเอง

…

วังสวรรค์ ลานภายในศาลาหินแห่งหนึ่ง

จักรพรรดิสวรรค์กำลังดื่มชา เอ่ยถามอย่างไม่ยี่หระว่า “เขาพูดเช่นนั้นจริงๆ หรือ”

ตี้ไท่ไป๋โค้งกายอยู่ด้านข้าง กล่าวอย่างจนปัญญาว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ เขาเพียงอยากฝึกบำเพ็ญอย่างสงบๆ อยู่ในโลกมนุษย์”

ได้ยินเช่นนี้ จักรพรรดิสวรรค์ก็ส่ายหัวหลุดหัวเราะออกมา กล่าวว่า “เขาเป็นเซียนทองแล้ว”

“หา? เป็นไปได้อย่างไร!”

“วาจาของเรายังจะเป็นเท็จได้หรือ”