ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 251

บทที่ 251 อาณาจักรฟ้าบุพกาล เต้าจื้อจุน!

นักพรตเต๋าชราผู้หนึ่งกำลังเข้าฌานอยู่ในห้องโถงมืดๆ เขาได้ยินเสียงระฆังโบราณดังขึ้น จึงลืมตาขึ้นอย่างอดไม่ได้

“เอ๋ คุณสมบัติกายฟ้าบุพกาลถือกำเนิดอีกแล้วหรือ”

นักพรตเต๋าชรามีสีหน้าประหลาดใจ

“คนผู้นี้มีคุณสมบัติกายฟ้าบุพกาลได้อย่างไรกัน แหล่งที่มาของจิตวิญญาณก็ไม่ได้มาจากฟ้าบุพกาล”

นักพรตเต๋าชราพึมพำกับตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกประหลาดใจ

เขาส่ายหน้าหลุดหัวเราะ ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

เสียงระฆังยังคงดังก้องอยู่ในห้องโถง ยาวนานและดังเบาสลับกัน ราวกับว่าห้วงเวลาผันผ่านไปอย่างเงียบงันในเสียงระฆังไร้ร่องรอย

…..

หานเจวี๋ยฝันถึงเรื่องหนึ่ง

เขาฝันว่าเมื่อตื่นขึ้นมา ยังคงอยู่ในบ้านบนโลกเมื่อชาติก่อน เขารู้สึกเวียนหัวและสับสนเป็นอย่างมาก

จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น เป็นหมอที่โทรมาแจ้งว่าผลวินิจฉัยผิดพลาด

ทว่า ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด หานเจวี๋ยกลับไม่รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย

กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

หรือว่าการฝึกฝนสองพันปีที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นความฝันฉากหนึ่ง

เมื่อคิดให้รอบคอบแล้ว ก็เหมือนกับฝันฉากหนึ่งจริงๆ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการบำเพ็ญเพียร เรื่องราวที่ประสบพบเจอกลับไม่มากมายนัก

หานเจวี๋ยกลับมามีชีวิตตามปกติทั่วไป เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า น่าเบื่อและเฉื่อยชา

จนกระทั่งคืนหนึ่ง เขามองดูดวงดาราเต็มท้องนภาที่กะพริบพร่างพราว

ระหว่างความมืดมิด เขาเห็นดวงดารากำลังร้องเรียกตน

เมื่อเขาตื่นจากความฝันฉากนี้ หานเจวี๋ยจำได้เพียงว่าความฝันสิ้นสุดลงเมื่อเขาเห็นดวงดาวทุกดวงในท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างไสว

หานเจวี๋ยเงยหน้าขึ้นมอง สภาพแวดล้อมรอบกายดูโกลาหล เต็มไปด้วยหมอกหนา ไม่มีสิ่งใด ราวกับว่าก่อนที่โลกจะเปิดออกอย่างนั้น

หานเจวี๋ยพบว่าปราณฟ้าบุพกาลภายในร่างกายของเขาพุ่งสูงขึ้น คลุมดวงดาราหลายร้อยล้านดวงไว้ภายใน กดทับพลังเวทไว้

มหามรรคเวียนว่ายตายเกิดติดอยู่ในระหว่างดวงดารา เชื่อมโยงพวกเขาให้เป็นแผนภาพ

แผนที่เวียนว่ายตายเกิด!

หานเจวี๋ยยกมือขวาขึ้น แผนที่เวียนว่ายตายเกิดก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

พลังวิเศษที่ควบแน่นไปด้วยมหามรรคเวียนว่ายตายเกิด!

เรียกได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษเลยทีเดียว!

หานเจวี๋ยเก็บมือ บีบแผนที่เวียนว่ายตายเกิดจนแตกซ่าน รอหลังจากกลับไปแล้วค่อยใช้แบบจำลองการทดสอบทดสอบดู

เขาเริ่มพิจารณาไปรอบๆ

ที่นี่คือที่ไหนกัน

เหตุใดถึงไม่มีสิ่งใดเลย

ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า

“ยินดีด้วย ท่านปลุกคุณสมบัติกายฟ้าบุพกาลขึ้น ที่นี่คืออาณาจักรฟ้าบุพกาล มีเพียงจิตรับรู้ของสิ่งมีชีวิตฟ้าบุพกาลเท่านั้นที่จะมาถึงที่นี่ได้”

เงาร่างนั้นเดินเข้ามา หานเจวี๋ยไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

หานเจวี๋ยเอ่ยถามว่า “คนที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้มีเยอะหรือไม่”

ที่นี่ก็เหมือนกับแม่น้ำมรรคกระบี่อยู่บ้าง แต่ธรณีประตูของแม่น้ำมรรคกระบี่นั้นต่ำเกินไป

“ไม่มาก ตอนนี้มีเพียงท่านกับข้า”

“เขตห้วงห้ามฮุ่นตุ้นไม่ใช่ว่ามีสรรพสิ่งด้วยหรอกหรือ”

“พวกเขาเป็นเพียงผู้พ่ายแพ้ที่ถูกขับออกไป ไม่ได้ถือกำเนิดจากฮุ้นตุ้น”

“ไม่ทราบนามของท่านคือ?”

“วังเทพ เต้าจื้อจุน ท่านเล่า”

“วังสวรรค์ ซือหม่าอี้”

“อืม ภายภาคหน้าหากมีโอกาสถกมรรค ท่านควรทำพลังมรรคให้เสถียรเสียก่อน”

เต้าจื้อจุนทิ้งคำพูดไว้เท่านี้ ก่อนที่จะจากไป

หานเจวี๋ยกลับเริ่มพยายามจะจากไปบ้าง

ยามที่เขามีความคิดนี้ จิตรับรู้ของเขาก็ร่วงลงในทันที กลับเข้าสู่กายเนื้ออีกครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หานเจวี๋ยก็เห็นทุกอย่างภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หานเจวี๋ยหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง

นี่ถึงจะเป็นความจริง!

เขาสามารถสัมผัสได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องจริง และความฝันที่จะกลับไปใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ก็ดูไร้ค่า ในความฝัน เขาสับสนราวกับศพเดินได้

สีหน้าของหานเจวี๋ยเปลี่ยนไป

ทันใดนั้นเขาก็พลันพบว่าวิญญาณของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง ปราณฟ้าบุพกาลเข้าไปพัวพันกับจิตวิญญาณของเขา และวิญญาณของเขาก็เปล่งประกายแสงแปลกประหลาดออกมาบางๆ

เขาสัมผัสมันได้อย่างละเอียด

ระดับจักรพรรดิ!

ในที่สุดเขาก็ได้คว้ากลิ่นอายพลังของระดับจักรจักรพรรดิได้แล้ว!

วิชาจักรพรรดิเซียนวัฏจักรหกวิถี!

วิถีแห่งวัฏจักร ไม่ต้องการโชคชะตา อยู่เหนือโชคชะตาด้วยตนเอง เป็นจักรพรรดิเซียนที่สมบูรณ์แบบในตัวเอง

หานเจวี๋ยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เช่นนี้ก็ดี เขาไม่จำเป็นต้องไปเกิดใหม่

หานเจวี๋ยรีบพิสูจน์จักรพรรดิทันที

สำหรับการทะลวงนี้ เขาจำต้องปิดด่านฝึกฝน ปล่อยให้อู้เต้าเจี้ยนอยู่ข้างนอก

…..

วังเทพ ภายในตำหนักอันโอ่อ่า มีรูปปั้นสองแถวที่มีรูปเสมือนเทพเจ้าแตกต่างกัน บ้างก็ดุร้าย บ้างก็เคร่งขรึมและบ้างก็น่าสมเพช

ชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ในตำหนัก เขาสวมชุดคลุมสีเขียวคราม ที่เอวมีกระบี่เล่มหนึ่งแขวนอยู่ที่เอว หอกยาวสามเล่มห้อยอยู่ด้านหลัง เพียงแค่ยืนนิ่งๆ ก็เปล่งประกายด้วยมีรัศมีไร้พ่าย

เขา ก็คือเต้าจื้อจุน!

ผู้ที่นั่งอยู่บนแท่นสูงเบื้องหน้าเขาเป็นชายชราผมขาว กำลังหลับตาลง ราวกับว่าเขานั่งลงแล้วไม่มีลมหายใจแม้แต่น้อย

“วังสวรรค์ถือกำเนิดคุณสมบัติกายฟ้าบุพกาลคนหนึ่ง?” ชายชราเอ่ยถามอย่างเรียบเรื่อย

เต้าจื้อจุนเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ “ไม่ผิด นามว่าซือหม่าอี้”

ดวงตาของชายชราลืมขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบาว่า “เช่นนี้ วังสวรรค์จึงมีคุณสมบัติที่จะยืนอยู่ในระดับเดียวกันกับวังเทพจริงๆ”

เต้าจื้อจุนหลุดหัวเราะ ยิ้มราวกับไม่ยิ้ม ให้ความรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม

“ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ชายชราเอ่ยถาม

เต้าจื้อจุนสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยว่า “เผ่าสวรรค์และเผ่ามารยากที่จะจัดการ ทั้งยังมีสำนักพุทธมาช่วยเหลือ ไม่นานมานี้ข้าได้พบกับบรรพชนจิ่วฉางและเกือบได้รับบาดเจ็บสาหัส”

ชายชราขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “บรรพชนพุทธเข้าแทรกแซง สำนักพุทธไร้ยางอายเช่นเคย เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”

เต้าจื้อจุนพยักหน้าลง

เขาหันหลังเดินจากไป แต่เมื่อเดินไปถึงประตูตำหนัก จู่ๆ เขาก็หันหน้ากลับมาเอ่ยว่า “อย่าพุ่งเป้าไปที่ซือหม่าอี้ เมื่อเขาเติบโตขึ้นข้าอยากจะต่อสู้กับเขา”

วาจาทิ้งไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะหายตัวจากไป

ชายชราส่ายหน้าหลุดหัวเราะ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่ ดวงตาของเขาฉายความเย็นชา

“ซือหม่าอี้…ระวังตัวดีนี่ กลับบอกชื่อปลอมเสียได้ เจ้านี่ดูไม่เหมือนบุตรแห่งสวรรค์เลยแม้แต่น้อย”

ชายชราพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงของเขาไม่สามารถเข้าใจได้

เขาลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ร่างกายของเขาสั่นไหว ราวกับว่าเขาไม่ได้ลุกขึ้นมาเป็นเวลานาน

“ได้เวลาไปเยี่ยมเยียนสหายเก่าแล้ว”

……………………………………………………………..