ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 269

บทที่ 269 ไพ่ของจักรพรรดิสวรรค์ ตกปลาในแม่น้ำปรโลก

ห้าปีต่อมา

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น และเริ่มตรวจสอบผู้แข็งแกร่งที่อยู่บริเวณรอบโลกเขย่าพิภพ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกศัตรูโจมตี

ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นอักขระแถวหนึ่ง

[จอมปีศาจคุกรัตติกาล: จักรพรรดิเซียนห้าวัฏ จอมปีศาจแห่งวังปีศาจ]

หืม? จักรพรรดิเซียนห้าวัฏ!

หานเจวี๋ยตกใจจนเบิกตาโพลง ร่างสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว

แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ

เขานำป้ายคำสั่งมรรคาสวรรค์ออกมาใน ทันที และเตรียมที่จะร้องเรียก

ช้าก่อน! ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะอยู่ที่…

หานเจวี๋ยตรวจสอบพบว่าจอมปีศาจคุกรัตติกาลอยู่ที่สำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์…

เจ้าหมอนี่คือ…

หานเจวี๋ยไม่กล้าที่จะบุ่มบ่าม กลัวว่าจะรบกวนอีกฝ่าย

จอมปีศาจคุกรัตติกาล คุกรัตติกาล…

หรือว่าเจ้าหมอนี่จะเกี่ยวข้องกับไก่คุกรัตติกาล?

หานเจวี๋ยไม่คิดอะไรมากอีก เขาจำลองการทดสอบเป็นอันดับแรก

ดูว่าจะสู้ได้หรือไม่

ผ่านไปเป็นเวลานาน

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

ไม่อาจสังหารจอมปีศาจคุกรัตติกาลได้!

จักรพรรดิเซียนห้าวัฏแข็งแกร่งมากจริงๆ!

หานเจวี๋ยทำได้เพียงฝืนต่อสู้กับจอมปีศาจคุกรัตติกาล นี่ยังเป็นสภาพที่ทุ่มด้วยพลังทั้งหมดอีกด้วย เพราะกลัวจะถูกจอมปีศาจคุกรัตติกาลลอบโจมตี เขาถึงจำเป็นต้องหยุดจำลองการทดสอบ

หากสู้ต่อไป ผีที่ไหนจะรู้ว่าต้องต่อสู้อีกนานแค่ไหน

ด้วยพลังเวทของพวกเขา ต่อสู้หลายสิบปียังไม่ใช่ปัญหาเลย

หานเจวี๋ยเริ่มกลัดกลุ้มขึ้นมาแล้ว

ไม่อาจสังหารอีกฝ่ายภายในเสี้ยววินาทีได้ ควรทำอย่างไรดี

หนีหรือ

หนีไปที่ใด

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น

หานเจวี๋ยนำป้ายคำสั่งมรรคาสวรรค์ออกมาอีกครั้งเพื่อติดต่อกับตี้ไท่ไป๋

ผลปรากฏว่ากลับติดต่อไม่ได้!

เขาจำต้องไล่อู้เต้าเจี้ยนออกไป จากนั้นจึงเรียกชื่อจักรพรรดิสวรรค์

ผ่านไปเนิ่นนาน

เสียงของจักรพรรดิสวรรค์ดังขึ้นว่า “มีเรื่องใด”

หานเจวี๋ยเอ่ยเรื่องจอมปีศาจคุกรัตติกาลออกไป

“คาดไม่ถึงว่าจอมปีศาจคุกรัตติกาลจะมาแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป เจ้าก็เก็บไก่ตัวหนึ่งมาเลี้ยงไม่ใช่หรือ” จักรพรรดิสวรรค์ตอบ

หานเจวี๋ยนิ่งอึ้ง

จักรพรรดิสวรรค์รู้ได้อย่างไร หรือว่า…

จักรพรรดิสวรรค์กล่าว “ไม่ผิด เราใช้ไก่ที่อยู่ใต้อาณัติของเจ้าในการตรึงจอมปีศาจคุกรัตติกาล เจ้าสามารถให้พวกเขาติดต่อกันได้”

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าท่าทางของหานเจวี๋ยก็แปลกประหลาด

เขาถามด้วยความอยากรู้ “พระองค์วางหมากไว้มากน้อยเพียงใดกันแน่”

“ไม่นับว่าเป็นการวางหมาก เพียงเห็นแก่หน้าเผ่าหงส์คุกรัตติกาลเท่านั้น เราคาดเดาได้ว่าไพ่ใบนี้ได้ใช้ ส่วนจะใช้อย่างไรนั้นก็แล้วแต่วาสนา”

วาจาของจักรพรรดิสวรรค์ทำให้หานเจวี๋ยนิ่งเงียบไป

ผ่านไปสักพัก หานเจวี๋ยอดที่จะถามขึ้นไม่ได้ว่า “ข้างกายข้ายังมี…”

จักรพรรดิสวรรค์ตรัส “ย่อมมีแน่นอน”

ใจหานเจวี๋ยพลันกระตุก

“ก็คือเฮ่าเอ๋อร์ อันที่จริงแล้วเจ้าไม่ต้องคิดมาก คนเหล่านี้เจ้าล้วนเป็นผู้รับมาเอง ก็ไม่ใช่เราที่เข้าไปยุ่ง ดูเหมือนเจ้าจะมองเห็นชาติกำเนิดของพวกเขา วิธีการของเจ้าเราเองก็สนใจยิ่งนัก” จักรพรรดิสวรรค์ตรัสหยอกล้อ

หานเจวี๋ยกระอักกระอ่วน ทว่าก็ยิ้มแบบไม่เสียมารยาท

“เอาล่ะ เอาเช่นนี้เถิด เรายังต้องจัดการกับจักรพรรดิปีศาจอีก!”

จักรพรรดิสวรรค์ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้นและไม่ตรัสอะไรมากอีก

หานเจวี๋ยรีบร้อนคารวะ

จากนั้นหานเจวี๋ยเดินออกไปนอกถ้ำเทวาฟ้าประทาน กำชับให้ไก่คุกรัตติกาลไปเดินเล่นในสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์

พูดให้สวยก็คือให้มันฝึกความกล้า

ไก่คุกรัตติกาลมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม รู้สึกได้ว่าหานเจวี๋ยกำลังดูถูกมัน จึงทิ้งคำพูดใหญ่โตไว้มากมาย

หลังไปจากเขาเพียรบำเพ็ญเซียนแล้ว หานเจวี๋ยก็พบว่าร่างของเจ้าไก่สั่นสะท้านตลอดเวลา

นี่คือการกลัวสังคมจริงๆ

หานเจวี๋ยไม่คิดให้มากความ และไม่ได้ติดตามไก่คุกรัตติกาลอีก เพื่อหลีกเลี่ยงการแหวกหญ้าให้งูตื่น

……

มาถึงสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์ ศิษย์จำนวนมากมองมาทางไก่คุกรัตติกาล ไก่ดำตัวใหญ่ขนาดนี้มองดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา

ไก่คุกรัตติกาลเดินไปตามทางในสำนักอย่างหยิ่งยโส ทว่าในใจกลับตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

‘นายท่านจะต้องกำลังดูข้าอยู่แน่ ข้าไม่อาจปล่อยขี้เท่อได้!

เจ้าไข่สุนัขยังทำได้ แล้วเหตุใดข้าจะทำไม่ได้’

ไก่คุกรัตติกาลให้กำลังใจตัวเองอยู่ในใจไม่หยุด

ตอนนั้นเอง เขาพลันชนเข้ากับศิษย์คนหนึ่ง