ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 292

บทที่ 292 เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ยกระดับหนังสือแห่งความโชคร้าย

“ข้าเล่นลูกไม้ไปจำนวนหนึ่ง อีกอย่างราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์นี้ไม่นับว่าแข็งแกร่งมากนัก ยากที่จะสังเกตเห็น แม้จะสังเกตเห็นในภายหลัง หลังจากนางผู้นี้ปรากฏพรสวรรค์ออกมา พวกเขาก็ไม่ถือสา เพียงแต่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด อดีตชาติก็เปรียบเสมือนเมฆที่ลอยกลางอากาศ” ยายเมิ่งตอบ

หานเจวี๋ยเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง “ลูกไม้อะไร”

เขารีบตรวจดูค่าความสัมพันธ์ทันที รูปประจำตัวของสิงหงเสวียนยังอยู่ เพียงแต่ตรงแถบสถานะไม่มีคำอธิบายประกอบ แต่มีคำว่า ‘อยู่ระหว่างกลับชาติมาเกิด’ เพิ่มขึ้นมา

รูปประจำตัวยังอยู่ แสดงว่าสิงหงเสวียนยังจำเขาได้

ยายเมิ่งกลอกตากล่าวว่า “เจ้าเห็นว่าคนแก่อย่างข้าไม่มีความจริงใจหรืออย่างไร ข้าสมควรที่จะผิดใจกับเจ้าเพียงเพราะสตรีนางหนึ่งหรือ เจ้ายังตัดใจให้นางไปเกิดใหม่ได้ นางสามารถกลายเป็นเบี้ยที่จะใช้ข่มขู่เจ้าได้หรือ”

หานเจวี๋ยรู้สึกถูกล่วงเกิน

‘เหตุใดถึงได้รู้สึกเหมือนถูกด่านะ’

“เรื่องเช่นนี้พอจะอนุโลมให้ได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว มิเช่นนั้นท่านพญายมจะบันดาลโทสะได้” ยายเมิ่งกล่าวอย่างจริงจัง

หานเจวี๋ยพยักหน้า ในใจยิ่งอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับพญายมมากขึ้น

เหตุใดถึงรู้สึกว่าพญายมคือการดำรงอยู่ที่แข็งแกร่งที่สุดในยมโลกนะ

ยายเมิ่งกล่าวต่อ “เผ่าของข้าเข้าฝันหลิงเอ๋อร์ใช่หรือไม่ อยากให้นางเข้าสู่โลกีย์วิสัยหรือ”

หานเจวี๋ยถามด้วยความประหลาดใจ “ไม่ใช่ความประสงค์ของท่านหรือ”

ยายเมิ่งส่ายหน้ากล่าวว่า “อย่าให้หลิงเอ๋อร์ออกจากโลกเด็ดขาด มหาเคราะห์ไร้ขอบเขตในครั้งนี้ใหญ่กว่าก่อนหน้านี้นัก เผ่าจอมเวทไม่อาจออกหน้าในมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งนี้ได้ มิเช่นนั้นรากฐานจะถูกทำลายจนหมดสิ้น”

‘ใหญ่กว่าก่อนหน้านี้?’

หานเจวี๋ยตกใจเข้าแล้ว

เหตุใดข้าเพิ่งมา ปวงสวรรค์ก็เผชิญกับมหาเคราะห์ที่ไม่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์มาก่อนเล่า

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วถาม “เป็นเพราะกลุ่มอิทธิพลเจ้าจักรวรรดิทั้งสี่ฝ่ายต่อสู้กันหรือ”

“ไม่ใช่เพียงเท่านี้ ยังมีการดำรงอยู่ที่น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าควบคุมทุกสิ่ง ตามที่ข้าเข้าใจ นอกจากปวงสวรรค์แล้วยังมีเจ้าแดนต้องห้ามอันธการที่กำลังวางแผนมหาเคราะห์อยู่ วังปีศาจ วังเทพ วังสวรรค์ และสำนักพุทธก็อยู่ในแผนร้ายของเขา แม้กลุ่มอิทธิพลเจ้าจักรวรรดิทั้งสี่ฝ่ายจะรู้เรื่องนี้ แต่ก็ไม่อาจขจัดความเกลียดชังซึ่งกันและกันได้ วิธีการนี้น่าหวาดกลัวจริงๆ” ยายเมิ่งทอดถอนใจกล่าว

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ?

ฟังดูแล้วคล้ายนักแสดงตัวร้ายมาก

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ที่ท่านเรียกให้ข้ารอท่าน ก็เพื่อจะบอกว่าอย่าปล่อยให้ถูหลิงเอ๋อร์ออกไปอย่างนั้นหรือ”

ยายเมิ่งพยักหน้า

หานเจวี๋ยหมดคำพูด

เรื่องแค่นี้เมื่อครู่บอกตรงๆ ก็ได้ ต้องให้ข้ารอเจ้าด้วย!

“จริงสิ สำหรับเรื่องผู้ฝ่าเคราะห์นั้นเจ้ารู้หรือไม่” หานเจวี๋ยเปลี่ยนหัวข้อสนทนาถาม

จักรพรรดิสวรรค์บอกว่าผู้ฝ่าเคราะห์อยู่ในยมโลก เขาย่อมไม่อาจไม่สนใจได้

อย่าได้หาเรื่องเข้าบ้านเข้าสักวัน!

ยายเมิ่งหรี่ตากล่าวว่า “คนผู้นั้นถูกกำราบแล้ว รายละเอียดนั้นเจ้าไม่ต้องถามมาก มิเช่นนั้นแปดเปื้อนผลกรรมแล้วจะไม่ดี”

ถูกกำราบแล้วหรือ ง่ายดายเพียงนี้เชียว?

หานเจวี๋ยรู้สึกว่ามีเลศนัย กลุ่มอิทธิพลอย่างยมโลกจะมั่นใจตนเองไปหน่อยหรือไม่

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพักก็แยกย้าย

……

แดนเซียน ปัจฉิมสวรรค์

ภายในวัดเสียงอัสนี พระพุทธองค์ พระโพธิสัตว์จำนวนนับไม่ถ้วนชุมนุมอยู่ในวิหารวัดขนาดใหญ่และโอ่อ่า

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์เปล่งแสงพุทธะสว่างรุ่งโรจน์ คล้ายกับมีพระเป็นร้อยๆ ล้านรูปกำลังสวดมนต์ เสียงพุทธะดังก้องในวิหารไม่ขาดสาย

“เกี่ยวกับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ตรวจสอบพบเบาะแสหรือไม่” บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์กล่าวขึ้นอย่างช้าๆ

พุทธะชรารูปหนึ่งเอ่ยปากว่า “อมิตาพุทธ เจ้าแดนต้องห้ามอันธการปรากฏตัวกะทันหันเกินไป เบาะแสเดียวที่มีก็คือ เขาใช้หนังสือลึกลับเล่มหนึ่งสาปแช่งกลุ่มอิทธิพลต่างๆ ในแดนเซียน มีความเป็นไปได้มากที่เขาจะเกี่ยวข้องกับเผ่ามาร”

เผ่ามาร!

พุทธาเทพพากันกระซิบกระซาบด้วยความตกใจ

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์กล่าวด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “มีหลักฐานหรือไม่”

พุทธะชราส่ายศีรษะ

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์กล่าวต่อว่า “เผ่ามารก็ตกต่ำไม่เป็นชิ้นเป็นอัน สำนักพุทธก็ควบคุมจิตมาร ดังนั้นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการไม่อาจมาจากเผ่ามารได้ ข้ากลับคิดว่าเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิปีศาจ จักรพรรดิปีศาจบ้าคลั่งเช่นนี้ รบเดี่ยวกับสามกลุ่มอิทธิพลใหญ่ นอกจากเผ่าบรรพกาลเหล่านั้นแล้ว เกรงว่ายังมีกำลังที่ใหญ่ยิ่งกว่า”

คำพูดของเขาทำให้พุทธาเทพและพระโพธิสัตว์อดที่จะพยักหน้าไม่ได้

ตั้งแต่ตำนานของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการถูกเล่าลือในแดนเซียน วังปีศาจก็ไม่ได้หยุดการโจมตี แต่กลับเริ่มกลืนกินอาณาจักรต่างๆ ในแดนเซียนอย่างกำเริบเสิบสาน

“มหาเคราะห์ไร้ขอบเขตเพิ่งจะเปิดตัวขึ้น จะต้องระมัดระวังให้ดี มีความเป็นไปได้มากว่าวังปีศาจอาจจะไม่ใช่ภัยพิบัติที่ถูกลิขิตไว้อย่างแท้จริง”

“ว่ากันว่า เจ้าแดนต้องห้ามอันธการมีร่างแปลงนับหมื่นนับพัน เดินทางไปมาระหว่างสวรรค์และโลก”

[สอง เก็บตัวฝึกฝนเงียบๆ อยู่ห่างจากแดนเซียน ไม่เข้าร่วมมหาเคราะห์ จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น หินวิญญาณมรรคาสวรรค์หนึ่งก้อน]

หานเจวี๋ยมองดูแล้ว ใบหน้าก็เต็มไปด้วยคำถาม

‘เรื่องบ้าอะไรกัน! เจ้าแห่งแดนต้องห้ามอันธการก็คือข้า?’

ปฏิกิริยาแรกของหานเจวี๋ยก็คือตนเองถูกใส่ร้าย

ปฏิกิริยาต่อมาก็คือตนเองถูกเปิดโปงเข้าแล้ว

ทว่าพอครุ่นคิดดูอีกที ก็ไม่มีการแจ้งเตือนระดับความเกลียดชังจำนวนมาก ที่เกิดความเกลียดชังเขาในช่วงนี้ก็มีเพียงบรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์เท่านั้น

‘เหตุใดข้าถึงกลายเป็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการได้’

หานเจวี๋ยคิดไม่ออก หรือมีผู้ทรงพลังคำนวณได้ว่าเขาเป็นผู้ที่ทะลุมิติมา

เขาเลือกตัวเลือกที่สองในทันที

ตอนนี้ชิ้นส่วนมหามรรคยังไม่มีประโยชน์ ต้องสะสมเอาไว้ก่อน ตอนนี้สะสมได้สองชิ้น

หินวิญญาณมรรคาสวรรค์สามารถยกระดับของวิเศษได้ นับว่าเป็นของดี ไม่ได้ปรากฏมานานแล้ว

สิ่งแรกที่หานเจวี๋ยเลือกก็คือหนังสือแห่งความโชคร้าย

หนังสือแห่งความโชคร้ายเป็นยอดสมบัติมรรคจักรพรรดิ ตอนนี้ไม่นับว่าทรงพลังแล้ว ต้องยกระดับ

ส่วนของวิเศษอื่นๆ นั้นไม่รีบร้อน ถึงอย่างไรเขาก็ต่อสู้กับคนอื่นน้อยอยู่แล้ว

หานเจวี๋ยรีบนำหนังสือแห่งความโชคร้ายกับหินวิญญาณมรรคาสวรรค์ออกมา และเริ่มผสานทั้งสองอย่างเข้าด้วยกันเพื่อยกระดับ

หลายวันต่อมา

[หนังสือแห่งความโชคร้ายยกระดับจากยอดสมบัติมรรคจักรพรรดิเป็นสมบัติวิญญาณระดับเทพ]

หานเจวี๋ยมองเห็นการแจ้งเตือนนี้ ก็อดยิ้มอย่างพอใจไม่ได้

เขาวางหนังสือแห่งความโชคร้ายลง นำป้ายคำสั่งมรรคาสวรรค์ออกมาเพื่อติดต่อกับตี้ไท่ไป๋

เพียงไม่นานพลังจิตก็เชื่อมต่อกัน

“ผู้อาวุโส สถานะของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการนั้น วังสวรรค์รู้จักหรือไม่” หานเจวี๋ยเอ่ยถาม

ตี้ไท่ไป๋ถามกลับด้วยความประหลาดใจ “เจ้าก็เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเจ้าแดนต้องห้ามอันธการด้วยหรือ นั่นคือการดำรงอยู่ที่ลึกลับไม่อาจทราบได้ อาศัยของวิเศษสาปแช่งที่ลึกลับยากจะคาดเดาวางแผนประทุษร้ายปวงสวรรค์ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้สถานะที่แท้จริงของเขา เพราะอย่างนั้นจึงถูกขนานถามว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ เทพเซียนของวังสวรรค์เองก็กำลังตรวจสอบเขาอยู่ ว่ากันว่าเขาอาจเป็นการดำรงอยู่ที่ควบคุมมหาเคราะห์ไร้ขอบเขต”

……………………………………….