ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 293

บทที่ 293 เทพตกต่ำ สาปแช่งให้บ้า

ข้าควบคุมมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตหรือ ใครกำลังใส่ร้ายข้าอยู่กัน

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว แพะรับบาปนี้หนักเกินไป เขาไม่อาจรับได้

“ใครเป็นคนพูดเรื่องเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ” หายเจวี๋ยถาม

ตี้ไท่ไป๋ตอบ “เป็นใครไม่รู้แน่ชัด แต่ว่ากันว่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ต่างๆ ล้วนถูกหนังสือวิเศษที่ลึกลับเล่มหนึ่งสาปแช่ง นานวันเข้า ทุกคนต่างก็รู้ว่าหลังฉากนั้นมีผู้ทรงพลังวางอุบายอยู่ เช่นนั้นถึงได้เรียกเขาว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ แต่เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าแดนต้องห้ามอันธการนั้นสาปแช่งแค่กลุ่มอิทธิพลใหญ่”

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบ

ตี้ไท่ไป๋มีธุระ จึงตัดการเชื่อมต่อพลังจิตอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยยังตกอยู่ในสภาพมึนงง

เหตุใดเขาถึงกลายเป็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการได้ เหตุใดถึงกลายเป็นมือมืดที่ผลักดันมหาเคราะห์ไร้ขอบเขต

ฟ้าเห็นยังต้องสงสาร เห็นชัดๆ ว่าเขาหวาดกลัวการเปิดตัวของมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตที่สุด!

สมควรตาย!

นี่ก็คือผลกรรม นี่ก็คือลิขิตฟ้าหรือ

หานเจวี๋ยมองไปทางอู้เต้าเจี้ยน อู้เต้าเจี้ยนกำลังฝึกบำเพ็ญอยู่ ไม่ได้ยินการสนทนาทางจิตระหว่างหานเจวี๋ยกับตี้ไท่ไป๋

แต่ว่าเขายังคงไม่วางใจ

เขากล่าวว่า “เจ้ามานี่หน่อย”

อู้เต้าเจี้ยนลืมตาลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าหานเจวี๋ยโดยที่ไม่ต้องคิด

หานเจวี๋ยดึงมือนางขึ้นมา ใบหน้าสวยของนางพลันแดงก่ำในพริบตา

นายท่านจูงมือข้าแล้ว!

สมองของอู้เต้าเจี้ยนว่างเปล่า รู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย

หานเจวี๋ยเอ่ยปาก “ข้าจะลบความทรงจำบางส่วนของเจ้าออกไป ได้หรือไม่”

อู้เต้าเจี้ยนได้ยินก็ตกใจทันที ถามอย่างกังวลว่า “ความทรงจำอันใดหรือ”

“แค่ความทรงจำบางส่วนเท่านั้น เจ้าจะไม่ลืมข้า และก็ไม่ลืมคนอื่นด้วย”

“เช่นนั้น…ก็ได้…”

เมื่อเผชิญหน้ากับหานเจวี๋ย อู้เต้าเจี้ยนไม่อาจปฏิเสธได้

แม้นางจะงุนงง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ

หานเจวี๋ยรีบแสดงพลังดูดวิญญาณหกสายทันที เตรียมลบหนังสือแห่งความโชคร้ายในความทรงจำของอู้เต้าเจี้ยนออกไปทั้งหมด เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกคนอื่นค้นพบ

ตอนนี้เขาคือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ สถานะอ่อนไหวยิ่งนัก จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าในมือของเขามีหนังสือแห่งความโชคร้ายอยู่

หลังจากนี้เวลาสาปแช่งคนยังต้องไล่อู้เต้าเจี้ยนออกไปด้วย

ครึ่งชั่วยามผ่านไป

หานเจวี๋ยคลายมือลง อู้เต้าเจี้ยนลืมตาขึ้น

อู้เต้าเจี้ยนเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “ท่านลบความทรงจำส่วนหนึ่งของข้าไปแล้วหรือ”

เหตุใดนางถึงไม่รู้สึกว่าความทรงจำอะไรหายไปเลยเล่า

ถึงอย่างไรหานเจวี๋ยก็สาปแช่งเพียงแค่สิบปีครั้งเท่านั้น หนังสือแห่งความโชคร้ายไม่ได้มีความสำคัญอะไรในความทรงจำของนาง

“อืม เจ้าไปฝึกบำเพ็ญก่อนเถอะ” หานเจวี๋ยพยักหน้ากล่าว

อู้เต้าเจี้ยนได้แต่ระงับความสงสัยและหมุนกายกลับไปฝึกบำเพ็ญ

หานเจวี๋ยสูดหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งที ปรับสภาพจิตใจแล้วฝึกบำเพ็ญต่อ

‘ต่อไปยามจะสาปแช่งศัตรูต้องระมัดระวังให้มากขึ้น’

หานเจวี๋ยคิดอย่างเงียบๆ

ตอนนี้ยังดีที่ศัตรูมีเพียงไม่กี่คน หากมีเพิ่มขึ้นมาอีก และหากคนเหล่านี้ปรึกษาเชื่อมโยงกัน ไม่แน่อาจจะอนุมานได้ว่าเขาคือมือสังหารหลังฉาก

ถุย!

อะไรที่เรียกว่ามือสังหารหลังฉาก

หานเจวี๋ยไม่อยากคิดให้มากอีก จึงเปิดอ่านจดหมาย

[สิงหงเสวียนคู่บำเพ็ญเพียรของท่านกลับชาติไปเกิดสำเร็จ ได้รับดวงชะตาแต่กำเนิด–สายเลือดศักดิ์สิทธิ์เหยี่ยวทอง]

[จี้เซียนเสินสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลัง จิตใจได้รับบาดเจ็บ มรรคจิตถูกยั่วยุ]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากศิษย์นิกายเจี๋ย] x16

[หลี่เต้าคงสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลัง]

[โจวฝานสหายของท่านได้สืบทอดมหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต]

[โม่ฟู่โฉวสหายของท่านได้สืบทอดมหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต]

[จี้เซียนเสินสหายของท่านได้สืบทอดปรมาจารย์มาร พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน ดูดซับแรงกรรมยมโลก]

[เจียงอี้สหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากหลี่เสวียนเอ้าศัตรูคู่อาฆาตของท่าน ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

……

คือบรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์นั่นเอง!

พระกษิติครรภ์เล่าเรื่องจี้เซียนเสินด้วยสีหน้าเศร้าสลด

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์ขมวดคิ้ว

พระกษิติครรภ์ถามด้วยความเจ็บปวด “บรรพชนพุทธ ท่านบอกว่าเขาเป็นผู้ฝ่าเคราะห์ไม่ใช่หรอกหรือ”

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์แค่นเสียงเย็นกล่าวว่า “เจ้ากำลังโทษข้าอยู่หรือ ไม่ใช่เจ้าหรอกหรืออย่างไรที่ไม่มีความสามารถในการอนุมานชะตากรรมของเขา หากข้าอยู่ที่นี่จะต้องคำนวณได้ทะลุปรุโปร่งแน่”

พระกษิติครรภ์ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น

ครั้งนี้ก็ดีนัก จี้เซียนเสินถูกบีบจนเป็นบ้า พอเขาคลั่งขึ้นมา การสังหารล้างบางที่เขาสร้างขึ้นจะต้องมีแรงกรรมส่วนหนึ่งตกอยู่บนตัวเขา

หากจี้เซียนเสินเป็นคนธรรมดายังพอว่า แต่เขาเป็นเทพที่มรรคาสวรรค์ยอมรับ เท่ากับว่าพระกษิติครรภ์ลอบกัดมรรคาสวรรค์ ย่อมถูกมรรคาสวรรค์พุ่งเป้า

ทำลายกฎ จะต้องถูกกฎลงโทษ!

“บางทีนี่ก็คือมูลเหตุที่ก่อให้เกิดผู้ฝ่าเคราะห์ ไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียใจที่กระทำผิด เรื่องนี้รีบรายงานกับท่านพญายม ข้าเองก็จะบอกเรื่องนี้ให้กับกลุ่มอิทธิพลอื่น”

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะหายไป

พระกษิติครรภ์หายใจเข้าลึกๆ เพียงครั้ง ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นมา

แววตาของเขาเลื่อนลอย

“ข้าผิดไปแล้วจริงๆ หรือ”

……

สิบปีต่อมา

ตบะของหานเจวี๋ยเพิ่มพูนขึ้นไม่น้อย แต่ว่ายังห่างจากการทะลวงระดับจักรพรรดิเซียนสี่วัฏอีกไกล ระดับจักรพรรดิไม่ได้ฝึกบำเพ็ญอย่างง่ายดายเช่นนั้น

ยอดแม่ทัพเทพมีพรสวรรค์ระดับใด กี่ล้านปีแล้ว ยังเป็นจักรพรรดิเซียนอยู่เลย

หานเจวี๋ยให้อู้เต้าเจี้ยนออกไป เขากลับนำหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาสาปแช่งเพียงลำพัง

นี่เป็นการสาปแช่งครั้งแรกหลังจากหนังสือแห่งความโชคร้ายถูกยกระดับ

สมบัติวิญญาณระดับเทพ จะสามารถสาปแช่งจักรพรรดิเซียนให้ตายได้หรือไม่

เป้าหมายแรกของหานเจวี๋ยย่อมเป็นจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุต

‘ฮึ อย่างน้อยก็ต้องสาปแช่งเจ้าให้เป็นบ้า!’

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ เขารีบส่งพลังเวทลงไปในหนังสือแห่งความโชคร้าย หนังสือแห่งความโชคร้ายเปล่งแสงสีดำแปลกประหลาดตามมา สาดสะท้อนอยู่บนใบหน้าของหานเจวี๋ย ใบหน้าหล่อเหลาจนกระทั่งเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบของเขาดูมืดมนและชั่วร้ายขึ้นมา

……………………………………….