ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 295

บทที่ 295 เฉาเชาที่ลึกล้ำจนไม่อาจคาดเดาได้!

มองเห็นจี้เซียนเสินเจ็บปวดอย่างถึงขีดสุด จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตก็เผยสีหน้ามีความสุขออกมา

“น่าเสียดาย หากเจ้าเป็นเจ้าสุนัขตัวนั้น ข้าจะยิ่งมีความสุขมากกว่านี้!”

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตกล่าวยั่วเย้าด้วยรอยยิ้ม

เงาร่างวิญญาณกล่าวอย่างเดือดดาล “เผ่าเทพอีกาทอง พวกเจ้าจะต้องชดใช้!”

มือซ้ายของจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตกวาดเพียงครั้งเดียว ก็ขับไล่เงาร่างวิญญาณนั้นออกไปในทันที

เขาเตรียมที่จะดึงวิญญาณของจี้เซียนเสินออกมา เพื่อเรียกความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับหานเจวี๋ย

เขาก็ไม่เชื่อว่าจะหาหานเจวี๋ยไม่พบ!

เมื่อนึกถึงว่าตนเองถูกเจ้าสุนัขนั่นสาปแช่งจนพลังลดไปหนึ่งระดับใหญ่ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา

ขณะนั้นเอง กลิ่นอายที่คุ้นเคยสายหนึ่งเข้ามาใกล้

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตหันหน้าไปมอง เห็นเพียงเสี้ยววิญญาณของหานเจวี๋ยที่บินลอยเข้ามา

เขาเผยรอยยิ้มดีใจออกมาในทันที จากนั้นรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

ในที่สุดก็พบแล้ว!

หานเจวี๋ยเอ่ยปากขึ้นมาก่อนว่า “เจ้าอีกาเหม็น ปล่อยเขาเสีย พุ่งเป้ามาที่ข้า”

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตบีบเค้นศีรษะของจี้เซียนเสินจนระเบิดออก เลือดเนื้อกระเด็นกระจัดกระจายไปทั่ว ในมือยังจับวิญญาณของจี้เซียนเสินไว้อยู่

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “หากเจ้าฆ่าเขา ร่างจริงของข้าจะไม่มาอีก เจ้าก็จงหาต่อไปเถิด!”

ได้ยินเช่นนี้ จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาปล่อยวิญญาณของจี้เซียนเสินออก

หานเจวี๋ยกวักมือดูดวิญญาณของจี้เซินเสินเข้ามาในมือ

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตมองจ้องหานเจวี๋ย และถามขึ้นว่า “ในที่สุดเจ้าก็อดที่จะปรากฏตัวไม่ได้แล้วหรือ”

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างสงบ “ไม่ใช่ว่าเจ้าตามหาข้ามาโดยตลอดหรืออย่างไร”

วิญญาณของจี้เซียนเสินอ่อนแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขามองไปทางหานเจวี๋ยอย่างยากลำบาก และกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง “รีบไป…เจ้าไม่ใช่…”

หานเจวี๋ยกล่าวเบาๆ “ไม่ต้องพูด พักผ่อนก่อน ให้ข้าจัดการเขาเอง”

จี้เซียนเสินนิ่งอึ้งไป มองเห็นหานเจวี๋ยที่สงบเช่นนี้ ความตื่นตระหนกในใจก็สงบลงอย่าน่าประหลาด

‘จริงสิ เจ้าหมอนี่ขี้ขลาดตาขาวถึงเพียงนี้ หากไม่มีความมั่นใจไหนเลยจะกล้าปรากฏกาย เพียงแต่…’

จี้เซียนเสินมองไปทางจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตอย่างอดไม่ได้ เห็นเพียงใบหน้าเจ้าหมอนั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มดูแคลน ไม่เก็บพวกเขามาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

ความโกรธคุกรุ่นขึ้นในใจของจี้เซียนเสินทันที ความโกรธแค้นปกคลุมหัวใจ ที่เขาโกรธที่สุดไม่ใช่จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุต แต่กลับเป็นตัวเอง

เขาอ่อนเกินไป!

เขาอ่อนแอเกินไป!

คาดไม่ถึงว่าเขาจะหวาดกลัวฝ่ายตรงข้าม!

“เหตุใดเด็กเช่นเจ้าถึงไม่หลบอยู่ในที่มืดแล้วสาปแช่งข้าต่อเล่า” จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หานเจวี๋ยลอบตกใจ เจ้าหมอนี่รู้ได้อย่างไรกัน

ไม่ถูกสิ!

บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์และจักรพรรดิปีศาจยังไม่รู้ว่าเป็นเขา แล้วจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตรู้ได้อย่างไร

หานเจวี๋ยเอ่ยถามด้วยความตกตะลึง “เจ้าก็ถูกสาปแช่งหรือ”

เขาเผยรอยยิ้มออกมาและกล่าวยั่วเย้า “เช่นนั้นข้าก็สบายใจ ที่แท้ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่ถูกสาปแช่ง”

ได้ยินเช่นนี้ จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตก็ขมวดคิ้วถาม “ไม่ใช่เจ้า เจ้าก็ถูกสาปแช่งหรือ”

หานเจวี๋ยยักไหล่กล่าว “เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าแดนต้องห้ามอันธการหรือ เจ้าแดนต้องห้ามอันธการลอบสาปแช่งกลุ่มอิทธิพลต่างๆ ในปวงสวรรค์หมื่นโลกาอยู่ในที่มืด เจ้ากับข้าล้วนเป็นจักรพรรดิเซียน อาจถูกจับจ้องแล้วก็ได้กระมัง”

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตขมวดคิ้วมุ่นยิ่งกว่าเดิม

“ก็จริง เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า จะอาศัยเหตุผลอันใดมาสาปแช่งข้าจนพลังลดไปหนึ่งระดับใหญ่ๆ ได้” จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตคิดอย่างเงียบๆ

เขาเป็นเพียงจักรพรรดิเซียน แม้แต่หนังสือแห่งความโชคร้ายยังคำนวณไม่พบ ย่อมคำนวณไม่ถึงหานเจวี๋ย เขาก็เพียงแค่คาดเดาเท่านั้น

ยามนี้ดูแล้ว เหมือนว่าไม่ใช่หานเจวี๋ยที่สาปแช่งเขา

‘เจ้าแดนต้องห้ามอันธการที่น่าขยะแขยงนั่น ข้าจดจำเจ้าไว้แล้ว!’

จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตคิดเงียบๆ สายตาของเขายังคงจ้องนิ่งไปทางหานเจวี๋ย

ตอนนี้อย่าเพิ่งไปสนใจเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเลย ภารกิจเร่งด่วนในตอนนี้คือสังหารเจ้าสุนัขนี่เสีย!

ไม่นาน เงาร่างหนึ่งก็พุ่งมาจากขอบฟ้า

นั่นก็คือร่างจริงของหานเจวี๋ย

ในมือของหานเจวี๋ยถือกระบี่พิพากษาอนธการเหินมาตรงหน้าเสี้ยววิญญาณ เขาดูดซับวิญญาณเข้าไป จากนั้นเดินผ่านอากาศก้าวเข้ามาหาจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตอย่างช้าๆ