ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 3

หานเจวี๋ยไม่ได้ลังเลมากนัก

เขารู้สึกได้ว่าตนเองได้รับวิชาวัฏจักรหกวิถีมาแล้ว คิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับร่างวิญญาณหกสายแน่ คุณสมบัติรากวิญญาณชั้นยอดทั้งหกสายจะต้องพัฒนาร่วมกัน ไม่อาจเน้นแค่บางส่วนได้

ในขณะเดียวกัน เขาก็มีคุณสมบัติมรรคกระบี่ชั้นยอด แน่นอนว่าต้องเลือกสายกระบี่!

หานเจวี๋ยคิดได้ดังนั้น ก็รีบกดเลือกสายกระบี่ทันที

เพียงชั่วพริบตา แหล่งความร้อนที่แปลกประหลาดสายหนึ่งเอ่อล้นอยู่ข้างในกายเขา

เขาตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง ราวกับมีความฝันที่ยาวนานมาก แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในฝันบ้าง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หานเจวี๋ยเหงื่อโซมกาย

ภาพฉายด้านหน้าเขาเปลี่ยนเป็นหน้าต่างค่าสถานะแล้ว

[ชื่อ: หานเจวี๋ย]

[อายุขัย: 16/65]

[เผ่าพันธุ์: มนุษย์]

[ตบะ: ไม่ปรากฏ]

[วิชายุทธ์: วิชาวัฏจักรหกวิถี (สืบทอดได้) ]

[วิชาเวท: ไม่ปรากฏ]

[พลังวิเศษ: ไม่ปรากฏ]

[อาวุธเวท: ไม่ปรากฏ]

[คุณสมบัติรากวิญญาณ: ร่างวิญญาณหกสาย ประกอบด้วยรากวิญญาณวายุ รากวิญญาณอัคคี รากวิญญาณวารี รากวิญญาณพสุธา รากวิญญาณพฤกษา และรากวิญญาณอัสนีระดับสูงสุด เสริมดวงชะตาขึ้นอีกระดับ]

[ดวงชะตาแต่กำเนิดมีดังนี้]

[ไม่เป็นสองรองใคร: รูปโฉมหล่อเหลา เจ้าเสน่ห์ระดับสูงสุด]

[ชะตาเซียนกระบี่: คุณสมบัติมรรคกระบี่ระดับสูงสุด ความเข้าใจมรรคกระบี่ระดับสูงสุด]

[ความไวของท่าร่าง: คุณสมบัติท่าร่างระดับสูงสุด]

[ทายาทจักรพรรดิเซียน: ได้รับวิชายุทธ์บำเพ็ญเซียนชั้นเลิศและหินวิญญาณระดับสูงหนึ่งพันก้อน]

[ตรวจสอบค่าความสัมพันธ์]

…

หานเจวี๋ยไม่รีบร้อนสืบทอดวิชาวัฏจักรหกวิถี แต่กดเข้าไปดูค่าความสัมพันธ์ด้านล่างสุด

ภาพฉายเปลี่ยนไป กลายเป็นภาพประจำตัว อีกทั้งเป็นภาพถ่ายของคนจริงๆ

ภาพของผู้เฒ่าเถี่ยเหมือนกับตัวจริงทุกประการ

[ผู้เฒ่าเถี่ย: ระดับหลอมปราณขั้นเจ็ด เกลียดชังท่านมาก หากท่านมีรากวิญญาณบำเพ็ญเซียน เขาจะต้องเล่นงานท่านแน่ ระดับความเกลียดชังคือ 1 ดาว]

‘บ้าเอ๊ย ข้าอุตส่าห์ลำบากตรากตรำทำงานให้ ท่านยังเกลียดชังข้าอีกหรือนี่’

หานเจวี๋ยก่นด่าอย่างรุนแรงอยู่ในใจ

จากนั้นเขาก็สงบสติอารมณ์ลง

นี่มันสูตรโกงขนานแท้! สามารถดูได้ว่าคนอื่นมีภาพจำอย่างไรกับตนเอง

แต่ว่าทำไมถึงไม่มีผู้อื่นอีก

หรือไม่ได้นับมนุษย์ธรรมดาเข้าไปด้วย

จางเกอก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อเขาหรือ

หานเจวี๋ยคิดไม่ออก ก็ไม่คิดให้มากความ เขาผลักประตูเปิดออก พบว่าเวลาจวนจะเที่ยงแล้ว แอบอู้งานไม่ได้อีก ไม่เช่นนั้นจะถูกจับได้

เขารีบวิ่งไปยังสวนสมุนไพร

“หานเจวี๋ย เจ้าแอบไปงีบหลับมาใช่หรือไม่”

ข้ารับใช้วัยกลางคนผู้หนึ่งดุเขายิ้มๆ หานเจวี๋ยเกาศีรษะอย่างกระดากอาย พาให้ข้ารับใช้คนอื่นหัวเราะไปตามๆ กัน

พวกเขาไม่ได้ถือสาและต่อว่าอะไร หานเจวี๋ยละทิ้งหน้าที่น้อยครั้งมาก นานๆ ทำสักครั้งไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

จู่ๆ ผู้บำเพ็ญหญิงที่นั่งอยู่ตรงทางเข้าสวนสมุนไพรก็ลืมตามองมาทางหานเจวี๋ย

นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

‘เด็กหนุ่มคนนี้…รูปงามยิ่งนัก!’

ประโยคหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าหานเจวี๋ย

[สิงหงเสวียนเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

นี่มันอะไรกัน

สิงหงเสวียนคือผู้ใด

หานเจวี๋ยงุนงง หันไปมองตามจิตใต้สำนึก

หรือว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญหญิงคนนั้น

เป็นดังที่คาดไว้ สตรีผู้นั้นกำลังจ้องมองมาทางเขา

เมื่อสายตาสบประสานกัน สิงหงเสวียนยิ้มบางๆ ให้เขา

หานเจวี๋ยรีบหันหน้ากลับมา

‘ซวยแล้ว เสน่ห์ดึงดูดระดับสูงสุดทำให้ถูกหมายตาจนได้

ข้าเป็นมนุษย์ธรรมดา ส่วนนางเป็นผู้บำเพ็ญเซียน จะรักกันไม่ได้

หรือว่านางจะจับข้าไปทำเป็นเตาหลอม[1]

ไม่ได้!

ต้องหาทางหลบเลี่ยง!’

…

ยามราตรี

หลังจากที่ข้ารับใช้อีกห้าคนในเรือนหลับสนิทกันแล้ว หานเจวี๋ยเอนกายอยู่บนเตียงนอน เริ่มสืบทอดวิชาวัฏจักรหกวิถี

ความทรงจำมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของเขา

เวลาผ่านไปนาน

เขาลืมตาขึ้นมา

‘นี่น่ะหรือวิชายุทธ์บำเพ็ญเซียน ช่างซับซ้อนยิ่งนัก…’

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ เขาสืบทอดวิชายุทธ์ถึงขั้นแรกเท่านั้น สามารถฝึกฝนได้ถึงระดับหลอมปราณขั้นเก้า