ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 307

บทที่ 307 สังสารวัฏ แดนชำระบาปเก้าขุม

ฮือฮา…

กลุ่มเทพเซียนในพระราชวังเทียมเมฆาส่งเสียงฮือฮา ทุกคนล้วนตกตะลึง

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการจ้องเล่นงานวังสวรรค์แล้วหรือ

ฉับพลันนั้นมีเซียนเมธีผู้หนึ่งกระโดดออกมา ทอดถอนใจแล้วกล่าวว่า “ข้าว่าแม่ทัพเทพสวรรค์ทำเช่นนั้นโอ้อวดเกินไป คราวนี้ดีนัก ไปยั่วโมโหเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเข้า ต่อไปพวกเราต้องถูกเจ้าแดนต้องห้ามอันธการสาปแช่งอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่!”

ทันทีที่เอ่ยเช่นนี้ออกมา ก็มีเซียนเมธีคนอื่นๆ พูดประณามแม่ทัพเทพสวรรค์

ฝ่ายแม่ทัพสวรรค์ก็เข้าร่วมสงครามปากครั้งนี้ด้วย

“พอได้แล้ว!”

จักรพรรดิสวรรค์พลันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม สยบเหล่าเทพทันที

“เจ้าแดนต้องห้ามอันธการคนเดียวก็ทำให้พวกเจ้าตกใจกลัวจนเป็นเช่นนี้ได้แล้ว? ในความคิดของเรา เจ้าแดนต้องห้ามอันธการต้องไม่แข็งแกร่งเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเลย พลังคำสาปแช่งของเขายังไม่สามารถคุกคามเราได้!”

จักรพรรดิสวรรค์แค่นเสียงเย็นชาพลางทอดมองเหล่าเทพเซียน เขาโกรธจัดมานานแล้ว

ปกครองประชาราษฎร์พวกเขานับว่ามีฝีมือ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับภัยคุกคาม พวกเขาจะขัดแย้งกันเองได้ง่ายอยู่เสมอ

จะเหมือนวังเทพกับวังปีศาจเสียที่ไหน มีแต่พวกกระหายสงครามทั้งนั้น

“เรื่องแม่ทัพเทพสวรรค์ตัดสินแล้ว ต่อไปคุนหลุนจะจัดงานชุมนุมคุณสมบัติเซียนขึ้น สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่มีอายุต่ำกว่าหนึ่งล้านปีเข้าร่วมได้ พวกเจ้าสามารถส่งศิษย์และลูกหลานไปร่วมงาน เพื่อสร้างเกียรติให้แก่วังสวรรค์”

จักรพรรดิสวรรค์สั่งการ หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไป พระราชวังเทียมเมฆาเกิดเสียงดังเซ็งแซ่อีกครั้ง

ฉากนี้ทำให้จักรพรรดิสวรรค์ทอดถอนใจอยู่ในใจ

หนึ่งชั่วยามต่อมา

เหล่าเทพเซียนแยกย้ายกันไป ในท้องพระโรงเหลือเพียงตี้ไท่ไป๋เท่านั้น

จักรพรรดิสวรรค์ถามขึ้น “สถานการณ์ของหานเจวี๋ยเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนหน้านี้เขาติดต่อหาเจ้าหรือ”

ตี้ไท่ไป๋ยิ้มกล่าวว่า “น่าจะไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ เขาดูเป็นห่วงวังสวรรค์มาก”

“หึ เราไม่ได้ดูแลเขาเสียเปล่าจริงๆ เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าพักนี้ไปซ่อนอยู่ที่ไหน เราคำนวณไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ใด”

“ฝ่าบาทอย่ากังวลไป ยมโลกเดิมก็อยู่นอกเหนือทั้งห้าธาตุ ส่วนใหญ่เป็นสถานที่ที่เทพผีคาดเดาไม่ได้ เขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ ดูจากนิสัยของเขา คงไม่ยอมให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายแน่”

“นั่นก็จริง”

เมื่อพูดถึงหานเจวี๋ย จักรพรรดิสวรรค์อดแย้มยิ้มไม่ได้

จวบจนถึงทุกวันนี้ กลุ่มอิทธิพลอื่นก็ยังไม่รู้ว่าวังสวรรค์ยังซุกซ่อนสุดยอดบุตรแห่งสวรรค์เช่นนี้ไว้คนหนึ่ง

รอให้หานเจวี๋ยเติบโตขึ้นแล้วจะมีลักษณะเช่นไรกัน?

ตี้ไท่ไป๋เอ่ยอย่างวิตก “ฝ่าบาท ตอนนี้พวกเราห่างเหินจากหานเจวี๋ยมากขึ้นเรื่อยๆ วันหน้าเมื่อเขาเติบโตขึ้น ยังจะเชื่อฟังคำสั่งของวังสวรรค์อยู่หรือไม่ ข้ารู้มาว่าเขาก่อตั้งสำนักซ่อนเร้นขึ้น จะเกิดความมักใหญ่ใฝ่สูงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิสวรรค์กล่าวยิ้มๆ ว่า “วางใจเถอะ ถ้าเขามักใหญ่ใฝ่สูงก็คงไม่ตั้งชื่อสำนักว่าซ่อนเร้นหรอก เจ้าเด็กคนนี้กลัวความวุ่นวาย เราเคยถามมู่หรงฉี่และฟางเหลียงแล้ว เขาเคร่งครัดกับลูกศิษย์น้อยมาก มีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว นั่นก็คืออย่าออกไปสร้างปัญหา ความทะเยอะทะยานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเด็กคนนี้คือการมีชีวิตอยู่ตลอดไป รอให้เขาโตขึ้นอย่างแท้จริงแล้วคงไม่ลืมความเมตตากรุณาที่วังสวรรค์มีต่อเขา วังสวรรค์ยิ่งแข็งแกร่ง เขายิ่งฝึกบำเพ็ญได้สะดวกสบายขึ้น ทักษะการสังหารศัตรูของเจ้าเด็กนี่แข็งแกร่งมากทีเดียว”

ตี้ไท่ไป๋อดพยักหน้าไม่ได้

“ก่อนหน้านี้จักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตตายในยมโลก จะเกี่ยวข้องกับหานเจวี๋ยหรือไม่” ตี้ไท่ไป๋ถาม

จักรพรรดิสวรรค์กล่าวตอบ “เราขอให้หลี่เต้าคงช่วยลงมือหลังจากรู้เรื่องนี้ บางทีหลี่เต้าคงอาจสังหารจักรพรรดิเทพอีกาทองมหาวิมุตก็ได้ แต่ว่าเรื่องนี้อย่าเพิ่งแพร่งพรายออกไป เลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็น”

หลี่เต้าคง!

ตี้ไท่ไป๋แอบตกใจ รีบรับปากแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

……

หลังจากสาปแช่งจักรพรรดิสวรรค์ไปหนึ่งวัน หานเจวี๋ยก็วางหนังสือแห่งความโชคร้ายลง

เขาก็กลัวว่าจะสาปแช่งจักรพรรดิสวรรค์จนเกิดเรื่องเหมือนกัน

เขาเรียกมู่หรงฉี่เข้ามาหา ล้างสมองไปหนหนึ่ง หวังว่ามู่หรงฉี่จะไม่ไปท้าสู้กับแม่ทัพเทพสวรรค์

มู่หรงฉี่ไม่ใช่ตัวเองในชาติก่อนอีกแล้ว เขาสัญญาด้วยรอยยิ้มว่า “วางใจเถิด อาจารย์ปู่ อยู่ที่เกาะสำนักซ่อนเร้นก็ดียิ่งแล้ว สามารถใช้แบบจำลองการทดสอบต่อสู้ได้ ส่วนชื่อเสียงจอมปลอมของเทพสงคราม มหาเคราะห์ครั้งหน้าข้าค่อยต่อสู้เพื่อแย่งชิงมา!”

น้ำเสียงของเขาเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

ตอนนี้เขาอาจยังไม่เก่งกาจพอที่จะช่วงชิงดวงชะตายิ่งใหญ่ แต่ตราบใดที่เขารอดชีวิตจนถึงมหาเคราะห์ครั้งต่อไป เขาต้องเป็นผู้ทรงพลังเปี่ยมอำนาจในฟ้าดิน พลิกมือเรียกเมฆคว่ำมือเรียกฝนได้แน่