ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 326

บทที่ 326 หวงจุนเทียนปวดใจ เต้าจื้อจุนเข้าร่วมวังสวรรค์

“ได้จริงๆ ขอรับ นี่ก็เป็นเรื่องที่สองที่ข้ามาหาท่าน ข้าอยากออกจากเกาะสำนักซ่อนเร้น ไปเพิ่มพลังแห่งความโชคร้ายของตน ข้าถือกำเนิดขึ้นจากการรวมตัวของโชคร้าย ไม่อาจสลัดโชคร้ายทิ้งได้ ได้แต่ยอมรับมัน”

ซูฉีเอ่ยอย่างจริงจัง เขาเงยหน้าขึ้นมองหานเจวี๋ย ด้วยหวังว่าอาจารย์จะอนุญาต

เขาเอ่ยต่อว่า “หากข้าเผชิญกับอันตราย จะไม่มีทางให้พัวพันมาถึงสำนักซ่อนเร้นอย่างแน่นอน และไม่มีทางเดือดร้อนมาถึงอาจารย์ อาจารย์ดีต่อข้ามากพอแล้ว เพียงแต่ข้าสัมผัสได้ว่าการปิดด่านบำเพ็ญไม่เหมาะสมกับข้า”

หานเจวี๋ยเงียบงัน

ซูฉีกระวนกระวายใจ กลัวว่าหานเจวี๋ยจะโกรธ

หานเจวี๋ยเอ่ยปากขึ้นว่า “เจ้าจะไปที่ใด”

ซูฉีคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบว่า “น่าจะออกจากแดนเซียน ข้าสัมผัสได้ว่ามีพื้นที่บางแห่งด้านนอกแดนเซียนที่กำลังเรียกหาข้า ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่วังเทพ ข้าเคยได้ศึกษามาก่อน นอกเหนือจากแดนเซียนที่เป็นศูนย์กลางของปวงสวรรค์หมื่นโลกาแล้ว ยังมีดินแดนอื่นๆ อีก อย่างเช่นแดนต้องห้ามอันธการและแดนเทพหวนปัจฉิม จะต้องมีสถานที่ที่ข้าสามารถฝึกบำเพ็ญโชคร้ายได้แน่”

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “ทนรอไม่ไหวแล้วหรือ รอให้มหาเคราะห์สิ้นสุดลงแล้วค่อยไป”

ซูฉีตอบ “ตอนนี้ยังทนไหว แต่หลังจากมหาเคราะห์เปิดฉากขึ้น จิตใจของข้าก็ร้อนรุ่มกระวนกระวาย ข้ากังวลว่าหากรอให้มหาเคราะห์ดำเนินไปถึงช่วงวิกฤตรุนแรง มรรคจิตของข้าอาจจะพังทลาย เกรงว่าจะเกิดสิ่งที่ข้าไม่อาจคาดคะเนได้…”

จะเสียการควบคุมอย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

ซูฉีเอ่ยต่อว่า “อาจารย์อย่าได้กังวลกับข้าเลย ข้าจะต้องสืบสานคติของท่านไว้อย่างแน่นอน ไม่หาเรื่องก่อปัญหาอย่างเด็ดขาด”

เอ่ยมาขนาดนี้แล้ว หานเจวี๋ยก็ไม่อาจขัดขวางต่อไปได้

สุดท้าย เขาอนุญาตให้ซูฉีจากไป อีกทั้งยังให้ศิษย์ทั้งหมดมารวมตัวกัน

ซูฉีบอกเล่าอดีตชาติของตน เมื่อบรรดาศิษย์ฟังแล้วจิตใจหนักอึ้ง

คิดไม่ถึงเลยว่าซูฉีที่มักจะปิดด่านอยู่เป็นประจำก็จะมีภูมิหลังอดีตชาติที่หนักหนาเช่นนี้

หลังจากรวมตัวพูดคุยกันอยู่หลายวัน หานเจวี๋ยถึงได้ส่งซูฉีไปยังแดนยมโลก

หานเจวี๋ยมองเงาหลังของซูฉีที่เคลื่อนออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็สะเทือนอารมณ์อย่างยิ่ง

ส่งศิษย์จากไปอีกคนแล้ว

หากต้องการให้ศิษย์ทุกคนเป็นเช่นเดียวกับตน ปิดด่านเพียรบำเพ็ญไปตลอด ยังคงยากยิ่งนักกระมัง

หลงเฮ่าจากไปเพื่อวังสวรรค์

ซูฉีจากไปเพื่อตัวเอง

หานเจวี๋ยทำได้เพียงแต่อวยพรให้กับพวกเขา

หลังจากทอดถอนใจอยู่ครู่หนึ่ง หานเจวี๋ยกระโจนกลับสู่ยมโลก กลับไปยังเกาะสำนักซ่อนเร้นอย่างรวดเร็ว

การจากไปของซูฉีก็ได้สร้างแรงกระตุ้นให้กับเหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นเช่นเดียวกัน

เมื่อเทียบกับซูฉี พวกเขาโชคดีกว่ามากนัก ไม่ต้องถูกบีบคั้นให้แยกห่างจากสำนัก

หานเจวี๋ยเองก็คิดเช่นนี้

หากว่าเขาแข็งแกร่งพอ เขาก็สามารถสะกดโชคร้ายของซูฉีได้ ทำให้ไม่ได้รับผลกระทบ

….

แดนเซียน ณ เกาะปูทองคำ

หวงจุนเทียนเหาะอยู่บนฟ้ามุ่งหน้าสู่เกาะปูทองคำ เมื่อเห็นเกาะปูทองคำอยู่ไกลๆ เขาก็พรั่งพรูลมหายใจออกมา

ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!

แดนเซียนกว้างใหญ่เกินไป หากไร้ผู้ทรงพลังช่วยเหลือ ต่อให้เป็นเซียนแท้ไท่อี่อย่างเขาก็ต้องเหาะอยู่นานยิ่งนักเช่นกัน

ใช่แล้ว หวงจุนเทียนบรรลุระดับเซียนแท้ไท่อี่แล้ว

หลังจากงานชุมนุมคุณสมบัติเซียน เขามอบตัวเข้าเป็นศิษย์ของนิกายเจี๋ย ใช้วาทศิลป์และความจริงใจของตนจนได้เป็นผู้สืบทอดของผู้อาวุโสนิกายเจี๋ย กล่าวได้ว่าตบะพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด

นอกจากการฝึกบำเพ็ญด้วยตัวเองแล้ว เขายังได้รับสิ่งอื่นๆ ด้วย

เพียงไม่นาน หวงจุนเทียนก็เข้าสู่เกาะ กระเรียนขาวรีบบินมาหยุดลงตรงหน้าเขาในทันที เอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล “การแสดงความสามารถของเจ้าในงานชุมนุมคุณสมบัติเซียนเป็นอย่างไรบ้าง”

หวงจุนเทียนร่อนลงตรงหน้าอารามเต๋า เอ่ยอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “พอได้กระมัง ไม่นับว่าโดดเด่น แต่ก็ไม่ฉุดรั้งนิกายเจี๋ย”

กระเรียนขาวโล่งอก เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “เด็กดี ข้ามองเจ้าไม่ผิดเลย”

จู่ๆ หวงจุนเทียนพลันหยุดเดิน หันกายไปมองกระเรียนขาว เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “นับตั้งแต่วันนี้ไป ไม่อนุญาตให้ศิษย์ของเกาะปูทองคำออกไปข้างนอก ทั้งหมดต้องฝึกบำเพ็ญอยู่ในเกาะ รวมถึงเจ้าด้วย”

กระเรียนขาวตะลึงงัน เอ่ยเสียงขรึมว่า “เจ้ากำลังสั่งข้าอยู่หรือ ที่เจ้ามีวันนี้ได้ มิใช่เพราะข้าเกื้อกูลเจ้าหรืออย่างไร เหตุใดเล่า ไปงานชุมนุมคุณสมบัติเซียนมาหนหนึ่งก็…”

มันยังพูดไม่ทันจบ ก็ทรุดลงในทันที

เห็นเพียงหวงจุนเทียนล้วงป้ายคำสั่งชิ้นหนึ่งออกมา ป้ายคำสั่งนี้เป็นสีดำสนิท แกะสลักเป็นลวดลายกิเลน ท่วงท่าของกิเลนนั้นคล้ายจะสื่อถึงอักษตัวหนึ่ง

กระเรียนขาวเอ่ยด้วยความตะลึง “เจ้ามีป้ายคำสั่งผู้อาวุโสได้อย่างไร”

หวงจุนเทียนกล่าวอย่างไม่แยแสนัก “ข้ากราบผู้อาวุโสฉีหลินเป็นอาจารย์แล้ว หลังจากนี้ควรทำเช่นใด เจ้าคงรู้ดีกระมัง”

กระเรียนขาวเงียบงัน

หวงจุนเทียนเก็บป้ายคำสั่ง หันหลังเดินเข้าไปในอารามเต๋า

กระเรียนขาวคิดไม่ออกเลย เหตุใดเจ้าเด็กนี่ถึงได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสฉีหลิน

เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณสมบัติของเขาธรรมดาสามัญนัก!