ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 356

บทที่ 356 สำนักซ่อนเร้น หลี่ว์ปู้

หานเจวี๋ยไล่สายตาไปตามจดหมายเรื่อยๆ เห็นโอกาสวาสนาหลากหลายแบบที่ชวนให้ตกใจ มหาเคราะห์ไร้ขอบเขตมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยตามคาด

หานเจวี๋ยเปิดดูค่าความสัมพันธ์ ตบะของสหายส่วนใหญ่ต่างเพิ่มพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง รวมถึงเทพเซียนส่วนใหญ่ในวังสวรรค์ เขาอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ วังสวรรค์เคยผ่านมหาเคราะห์มาแล้วหลายครั้งมิใช่หรือ เช่นนั้นพลังก็น่าจะแข็งแกร่งมากถึงจะถูกต้อง หรือว่าเทพเซียนส่วนใหญ่ต่างก็ล้มตายในมหาเคราะห์กันหมดแล้ว

หานเจวี๋ยตรวจดูเหล่าสหายเทพเซียนในค่าความสัมพันธ์ ดวงตาฉายแววเวทนา คนเหล่านี้ล้วนตกเป็นเบี้ยของสงครามทั้งสิ้น!

หนึ่งเดือนต่อมา

หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญต่อไป แรงกรรมซัดกระหน่ำจากภายนอกเข้ามาสู่เกาะสำนักซ่อนเร้น เกิดเป็นกระแสน้ำวนขนาดยักษ์

สิ่งที่ควรค่าแก่การกล่าวถึงคือ นับวันพื้นที่ภายในของเกาะสำนักซ่อนเร้นก็ยิ่งกว้างใหญ่ขึ้น รอบเกาะมีมหาสมุทรที่เกิดจากการซึมซับน้ำปรโลกจากยมโลกเอาไว้ในอดีตรายล้อม และอาจขยายตามอาณาเขตเต๋าที่ยกระดับขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน จนขอบเขตกว้างใหญ่ไพศาลกว่าโลกเขย่าพิภพหลายเท่า

เหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นต่างทดสอบพลังวิเศษเหนือแม่น้ำปรโลกเป็นครั้งคราว

ต้นฝูซังเติบโตจนลำต้นสูงกว่าหลายพันจั้ง สมกับเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

อาณาเขตเต๋าในตอนนี้กลายเป็นดินแดนอีกแห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้ พื้นที่รกร้างบนเกาะเริ่มมีดอกไม้ใบหญ้า รวมถึงพืชพรรณต่างๆ งอกงามขึ้นมา

บางทีเมื่อหานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้น อาณาเขตเต๋าแห่งนี้ก็อาจจะกลายเป็นพื้นที่กว้างใหญ่เช่นเดียวกับสรวงสวรรค์สามสิบสามชั้นก็เป็นได้ หานเจวี๋ยตั้งตารอสิ่งนี้อย่างยิ่ง

วันเวลาผันผ่านไปเรื่อยๆ

เพียงพริบตาเดียว ก็ผ่านไปอีกสิบปี

ตบะของหานเจวี๋ยยกระดับขึ้นอีกครั้ง ทว่าระดับเทพนั้นกว้างใหญ่ไพศาล หากคิดจะทะลวงระดับเทพให้ได้ก็ต้องใช้เวลาสั่งสมตบะยาวนาน

เป้าหมายของหานเจวี๋ยไม่สูงนัก ขอแค่ทะลวงระดับปฐมเทพขั้นสองให้ได้ภายในพันสองร้อยปีก็พอแล้ว! เช่นนี้ก็มีหวังที่จะบรรลุระดับต้าหลัวได้ภายในหมื่นปี ถึงตอนนั้นมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตก็อาจจะยังไม่สิ้นสุดก็เป็นได้

“สหายเต๋า โปรดออกมาพูดคุยกันสักหน่อยได้หรือไม่” จู่ๆ ก็มีเสียงที่แสนเย็นชาดังก้องไปทั่วเกาะสำนักซ่อนเร้น ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้นในทันใด จากนั้นเขาก็ค้นหาศัตรูที่อยู่โดยรอบทันที ทว่ากลับไม่พบศัตรูเลย

‘เดี๋ยวก่อน! หรือว่าจะเป็น…’ หานเจวี๋ยคล้ายจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบผุดตัวลุกขึ้นทันที

“นายท่าน เสียงเมื่อครู่พูดคุยกับท่านหรือ” อู้เต้าเจี้ยนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นางไม่ตื่นตระหนกกับอะไรง่ายๆ อีกต่อไป ฟังจากคำพูดของอีกฝ่าย ฝั่งนั้นน่าจะเกรงกลัวหานเจวี๋ยอย่างมาก จึงได้พูดจาเกรงอกเกรงใจถึงขั้นนี้

หานเจวี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “ให้พวกเขาฝึกบำเพ็ญกันอย่างสงบเถอะ” พูดจบ เขาก็หลับตาลงและกระจายจิตนึกคิดให้มุ่งตรงไปยังต้นตอของเสียงนั้น

ไม่นานเขาก็ได้พบกับไท่กู่หยวนเฟิ่ง ที่แท้ก็คือคนผู้นี้นี่เองที่ติดต่อหานเจวี๋ย

เดาว่าเป็นเพราะกระแสแรงกรรมที่รายล้อมเกาะสำนักซ่อนเร้น ไท่กู่หยวนเฟิ่งจึงได้หาอาณาเขตเต๋าเจอ เหตุผลที่อีกฝ่ายตามหาเขาคงไม่มีอะไรมากไปกว่าการขอความช่วยเหลือ

ท่ามกลางความมืดมิด ไท่กู่หยวนเฟิ่งราวกับจุดกำเนิดของสิ่งชั่วร้าย ความลึกลับสุดจะหยั่งถึง ชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้า

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ใต้เท้ามีเรื่องอันใดหรือ”

เสียงของไท่กู่หยวนเฟิ่งตอบกลับมา “ข้าสังเกตเห็นว่าการดูดซับแรงกรรมของสหายเต๋าช่างน่าทึ่งยิ่งนัก”

“ท่านจึงอยากขอให้ข้าช่วยสินะ”

“ถูกต้อง”

“แล้วข้าจะได้อะไร หากปล่อยท่านไป ท่านจะสร้างปัญหาให้แก่ข้าหรือไม่”

“ข้ากับเจ้าไม่มีความแค้นอันใดต่อกัน เหตุใดข้าต้องทำร้ายเจ้าด้วย หากเจ้าช่วยเหลือข้า ข้าก็ติดหนี้เจ้าชั่วชีวิต หากวันใดเจ้าเผชิญภยันตราย ข้าจะช่วยเหลือเจ้าอย่างสุดกำลัง”

“ก็ได้ แต่ข้ากำลังอยู่ในระหว่างการฝึกบำเพ็ญพลังวิเศษ ไม่อาจช่วยเหลือท่านได้ในทันที ท่านจงรอก่อน”

“ข้าต้องรอนานเท่าไร”

“หนึ่งแสนปี”

“ได้!” น้ำเสียงของไท่กู่หยวนเฟิ่งแฝงซ่อนความยินดี

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบไป ‘ดูเหมือนว่าเจ้านี่คงจะปิดด่านมานานแล้ว แค่แสนปีคงไม่สะเทือนหรอก’

หานเจวี๋ยกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อืม เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ สหายเต๋าโปรดรอคอยอย่างสงบเถิด”

[ไท่กู่หยวนเฟิ่งเกิดความประทับใจในตัวท่าน ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 3 ดาว]

“ขอบคุณสหายเต๋า!”

หลังจากได้ยินเสียงกล่าวขอบคุณของไท่กู่หยวนเฟิ่ง หานเจวี๋ยก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร และเรียกจิตนึกคิดกลับคืน

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

อู้เต้าเจี้ยนออกไปจากถ้ำเทวาแล้ว หานเจวี๋ยหลับตาและจมจ่อมในห้วงความคิด

แม้ไท่กู่หยวนเฟิ่งจะค้นหาอาณาเขตเต๋าพบ แต่ก็ไม่สามารถมาเยือนที่นี่ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ปล่อยเขาไปก่อนเถิด

หานเจวี๋ยปิดกั้นถ้ำเทวา ป้องกันไม่ให้อู้เต้าเจี้ยนกลับมา จากนั้นเขาหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาและเริ่มสาปแช่ง พร้อมกับอ่านจดหมายไปพลางๆ