ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 389

บทที่ 389 ศึกคนชนเทพ ต้นโพธิ์สรรพสิ่ง

หลังจากศิษย์ใหญ่แห่งนิกายเหรินพูดจบ เทพเซียนที่เหลือต่างพากันออกเสียง บ้างก็สนับสนุนให้ปราบปรามเผ่ามนุษย์ บ้างก็เสนอให้ส่งเทพเซียนไปเกลี้ยกล่อมเผ่ามนุษย์

ทุกคนพูดกันไปต่างๆ นานา ทำให้พระราชวังเทียมเมฆาเกิดเสียงดังเซ็งแซ่ขึ้นมาอีกครั้ง

จักรพรรดิสวรรค์รับฟังเงียบๆ ตัวเขาเองก็กำลังใคร่ครวญถึงปัญหาข้อนี้อยู่

หากว่าจัดการเผ่ามนุษย์ ปัญหาจะลุกลามลากโยงมากมายเกินไป

เทพเซียนส่วนใหญ่ของวังสวรรค์ในปัจจุบันล้วนมาจากเผ่ามนุษย์ หากพุ่งเป้าไปที่เผ่ามนุษย์ จะต้องเกิดความหมางใจในกองทัพอย่างแน่นอน

หากปล่อยให้เผ่ามนุษย์แข็งแกร่งขึ้น เทพเซียนเหล่านี้อาจจะทรยศวังสวรรค์ หวนคืนสู่เผ่ามนุษย์

สองทางนี้ต่างเลือกได้ยากนัก

ผ่านไปเนิ่นนาน

จักรพรรดิสวรรค์ถึงยกมือขึ้น เทพเซียนทั้งหมดในพระราชวังเทียมเมฆาต่างเงียบลง

เขาเปิดปากเอ่ยช้าๆ “ส่งคำเตือนไปยังเผ่ามนุษย์ หากดื้อรั้นดึงดันต่อไป เช่นนั้นวังสวรรค์จะแสดงให้โลกมนุษย์ได้เห็นถึงอำนาจของเทพเซียน!”

เมื่อประโยคนี้ถูกกล่าวออกมา สีหน้าของเหล่าเทพเซียนต่างเกิดความเปลี่ยนแปลง มีความคิดแตกต่างกันไป

….

เจ็ดปีต่อมา

ขณะที่หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญอยู่ ฉับพลันก็มีข้อความเด้งขึ้นมาสี่แถว

[ตรวจพบว่าวังสวรรค์เปิดศึกกับมนุษย์ทั้งเผ่าพันธุ์ ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]

[หนึ่ง สนับสนุนเผ่ามนุษย์ ช่วยเผ่ามนุษย์ช่วงชิงโชคชะตาอันยิ่งใหญ่ จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับสืบทอดพลังวิเศษหนึ่งครั้ง]

[สอง สนับสนุนวังสวรรค์ ช่วยเทพเซียนช่วงชิงโชคชะตาอันยิ่งใหญ่ จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น]

[สาม เก็บตัวบำเพ็ญ ไม่เข้าสู่เคราะห์กรรมเด็ดขาด จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น ได้รับของล้ำค่าฟ้าดินแบบสุ่มหนึ่งชิ้น]

วังสวรรค์เปิดศึกกับเผ่ามนุษย์?

หานเจวี๋ยอดนึกย้อนกลับไปเมื่อสี่พันกว่าปีก่อนไม่ได้ ยามที่วังสวรรค์ปิดล้อมโลกมนุษย์ เขาก็เคยเข้าร่วมเผ่ามนุษย์ต่อสู้กับเทพเซียน

ถึงแม้จักรพรรดิสวรรค์จะมีบุญคุณต่อหานเจวี๋ย แต่หานเจวี๋ยไม่มีทางลืมเลือนทัศนคติของเหล่าเทพเซียนผู้สูงส่ง หากมิใช่เพราะเขาแสดงพรสวรรค์ให้เห็น โลกเขย่าพิภพคงสูญสิ้นไปนานแล้ว จักรพรรดิสวรรค์ก็คงไม่ดีต่อเขาเช่นนี้ด้วย

นี่ต่างหากที่เป็นความจริง

หานเจวี๋ยครุ่นคิดพลางตัดสินใจเลือกข้อที่สามอย่างเงียบงัน

ไม่สนใจมนุษย์ทั้งเผ่าพันธุ์ สนใจเพียงเผ่ามนุษย์แห่งโลกเขย่าพิภพ เขายังไม่สามารถกางปีกปกป้องเผ่ามนุษย์ทั่วปวงสวรรค์หมื่นโลกาได้

เขาจดจำบุญคุณของจักรพรรดิสวรรค์ แต่ไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อวังสวรรค์มากมายนัก

แน่นอน สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาไม่อยากเสี่ยงอันตราย

[ยินดีด้วย ท่านได้รับชิ้นส่วนมรรคาสวรรค์หนึ่งชิ้น ได้รับของล้ำค่าฟ้าดินแบบสุ่มหนึ่งชิ้น]

[ยินดีด้วยท่านได้รับต้นโพธิ์สรรพสิ่ง]

[ต้นโพธิ์สรรพสิ่ง: ต้นไม้เทพยุคบรรพกาล หากฝึกบำเพ็ญใต้ต้นไม้ สามารถยกระดับทักษะความเข้าใจได้ ในขณะเดียวกันยังเป็นบ่อเกิดของปราณฟ้าประทานด้วย]

ต้นไม้นี้ไม่เลวเลย!

หานเจวี๋ยนำต้นโพธิ์สรรพสิ่งออกมา ตอนนี้ยังเป็นเพียงต้นกล้าเท่านั้น

เขาลุกขึ้นถือต้นโพธิ์สรรพสิ่งก้าวออกจากถ้ำ ชาวสำนักซ่อนเร้นเห็นเขาออกมา ต่างลุกขึ้นอย่างอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้

หานเจวี๋ยไม่สนใจพวกเขา มุ่งหน้าไปยังกลางเนินเขา คนอื่นๆ ก็ตามขึ้นไปด้วย คนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อมาถึงกลางเนินเขา หานเจวี๋ยปลูกต้นโพธิ์สรรพสิ่งลงไป

ฉู่ซื่อเหรินเพ่งพินิจแวบหนึ่ง อุทานออกมา “นี่คือต้นโพธิ์สรรพสิ่งกระมัง ซ้ำยังระดับสูงนักยิ่ง ต่อให้เป็นสำนักพุทธเองก็ยังไม่มีต้นโพธิ์สรรพสิ่งระดับสูงเช่นนี้เลย!”

คนอื่นๆ ต่างอดไม่ได้ที่จะจ้องมองต้นโพธิ์ด้วยความสนใจใคร่รู้

หานเจวี๋ยเปิดปากเอ่ย “ต้นไม้นี้ผลิตปราณฟ้าประทานที่เหมาะสมสำหรับการฝึกบำเพ็ญของระดับเทพ และเพิ่มทักษะความเข้าใจของพวกเจ้าได้ พวกเจ้าทุกคนต้องดูแลมันให้ดี นี่คือยอดสมบัติสำหรับการบำเพ็ญของพวกเจ้า ขอเพียงมันเติบใหญ่แข็งแรง จะมีส่วนช่วยเหลือพวกเจ้ามหาศาลยิ่ง แต่ก่อนที่มันจะเติบใหญ่อย่างเต็มที่ ไม่อนุญาตให้ผู้ใดมาฝึกบำเพ็ญใกล้ๆ มัน แย่งชิงพลังวิญญาณของมัน เข้าใจหรือไม่”

ทุกคนต่างพยักหน้ารับ สายตาที่มองต้นโพธิ์สรรพสิ่งร้อนแรงขึ้นมา

ต้นไม้เทพเช่นนี้ พวกเขาคนใดบ้างเล่าจะไม่รู้สึกหวั่นไหว

หานเจวี๋ยไม่พูดมากอีก หันหลังจากไป ทุกคนเข้ามารุมล้อมต้นโพธิ์สรรพสิ่งพลางชี้ไม้ชี้มือ

พวกเขาล้วนรู้สึกแปลกใจยิ่งนักที่หานเจวี๋ยนำยอดสมบัติเช่นนี้มาได้

โดยทั่วไปหานเจวี๋ยปิดด่านอยู่ตลอด แล้วไปได้ยอดสมบัติเช่นนี้มาจากไหน

วังสวรรค์มอบให้หรือ

เป็นไปไม่ได้!