ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 420

บทที่ 420 แบ่งฝ่าย จักรพรรดิหยกกลายเป็นมารสวรรค์

ได้ฟังคำพูดของไท่ซู่เทียนแล้ว หานเจวี๋ยก็อดนึกถึงภาพวิวัฒนาการจุดจบของมหาเคราะห์ก่อนหน้านี้ไม่ได้ จู่ถูที่วิ่งโร่ไปยังวังหนี่ว์วา ป่าวร้องว่าตนถูกหลอกใช้ ถูกหลอกลวง และคิดจะล้างแค้นอริยะ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภาพวิวัฒนาการครั้งนั้นเป็นดั่งเงามืดในใจหานเจวี๋ยมาตลอด ทำให้เขาไม่อาจเชื่อใจอริยะแห่งวังหนี่ว์วาผู้นั้นได้อย่างเต็มที่

อีกอย่างเขาไม่อยากเป็นอริยะมรรคาสวรรค์

มองปราดเดียวก็รู้ว่าเก้าอริยะมรรคาสวรรค์เป็นหุ่นเชิดให้กับมรรคาสวรรค์ มิฉะนั้นคงไม่มีนักพรตเต๋าผู้หลุดพ้น ดวงจิตนิจนิรันดร์ หรือดวงจิตมหามรรคเกิดขึ้นมาเป็นแน่

หานเจวี๋ยจะไม่ตัดสินจากนิยายลวงโลก หรือตำนานปรัมปราที่ตนเคยมาอ่านอีก อย่างไรเสียตั้งแต่กำเนิดมรรคาสวรรค์มาจนถึงทุกวันนี้ ก็เกิดมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตมาแล้วหลายสิบครั้ง และมีผู้แข็งแกร่งถือกำเนิดขึ้นมาจำนวนมหาศาลนับไม่ถ้วน

อย่างไรก็ไม่อาจรับปากไท่ซู่เทียนได้!

หานเจวี๋ยไตร่ตรองก่อนจะกล่าว “เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าต้องคิดทบทวนเสียก่อน”

ไท่ซู่เทียนพยักหน้า “ได้สิ หากเจ้าไตร่ตรองดีแล้ว สามารถบอกข้าผ่านสิงหงเสวียนได้ทุกเวลา”

“อืม”

ทั้งสองคนตกสู่ความเงียบ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะหนึ่ง

หานเจวี๋ยแสร้งกระแอมไอครั้งหนึ่ง “ขอเวลาส่วนตัวให้เราสองสามีภรรยาหน่อยได้หรือไม่”

สิงหงเสวียนได้ยินดังนั้น ก็จิตใจเบิกบานขึ้นมาทันที

คำว่าสามีภรรยาทำให้นางรู้สึกดีใจถึงที่สุด

ไท่ซู่เทียนหายตัวไปทันที โดยไม่พูดให้มากความ

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘แดนความฝันแห่งนี้ยังมีบุคคลที่สามสอดแนมอยู่หรือไม่’

[พลังวิเศษนี้เป็นพลังวิเศษแห่งมหามรรค มีเพียงผู้ที่เข้าฝัน หรือผู้ที่อยู่เหนือมหามรรคเท่านั้นจึงจะสามารถสอดแนมได้]

หานเจวี๋ยถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาเอ่ยถาม “ที่นางพูดมาเมื่อครู่ เจ้าคิดเห็นอย่างไรบ้าง”

สิงหงเสวียนหันซ้ายหันขวา ก่อนจะถ่ายทอดเสียงว่า ‘ไม่น่าเชื่อถือ!’

หานเจวี๋ยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หญิงสาวคนนี้ระแวดระวังตัวจนถึงขั้นที่อยู่ในแดนความฝันก็ยังใช้วิธีถ่ายทอดเสียง

หานเจวี๋ยเองก็ถ่ายทอดเสียงเช่นกัน “เช่นนั้นแล้วเจ้ายังไม่รีบกลับมาอีกหรือ”

“กลับอย่างไรเล่า จะไปหาท่านได้ที่ใด”

“เจ้ามุ่งหน้าไปยังห้วงอากาศว่างเปล่า ข้าจะหาวิธีไปพบเจ้าเอง”

“เจ้าค่ะ”

“อย่าไปแหวกหญ้าให้งูตื่นล่ะ หาโอกาสและข้อแก้ตัวหลบเลี่ยงสายตาของไท่ซู่เทียนด้วย”

“ไม่ต้องห่วง เรื่องแบบนี้ข้าถนัดนัก”

หลังจากหารือกันแล้ว ทั้งสองก็ตีหน้าซื่อแสร้งไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน ราวกับมีใครกำลังสอดแนมพวกเขาอยู่จริงๆ

…

กลับสู่โลกความจริง หานเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น

ต่อไปไม่สามารถเข้าฝันใครง่ายๆ ได้อีก อริยะอาจจะคำนวณถึงตัวเขาได้ตลอดเวลา!

แต่โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นเพียงไท่ซู่เทียน หากเผชิญหน้ากับอริยะขึ้นมา หานเจวี๋ยคงปฏิเสธอีกฝ่ายไม่ได้

“มหาเคราะห์ครั้งนี้ท้ายที่สุดแล้วจะไม่ลุกลามจนกลายเป็นสงครามของอริยะหรือ”

หานเจวี๋ยพึมพำ หากเป็นเช่นนั้นจริง แดนเซียนคงไม่รอด

แดนเซียนแดนต่อไปคงไม่ใช่แดนชำระบาปเก้าขุมใช่หรือไม่

ยิ่งคิดหานเจวี๋ยก็ยิ่งเห็นถึงความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น

แดนชำระบาปเก้าขุมเป็นสถานที่ที่กลุ่มอิทธิพล สิ่งมีชีวิตต่างมาหลบเลี่ยงเคราะห์กันที่นี่ อริยะแค่เทแรงกรรมในแดนชำระบาปเก้าขุมทิ้ง เพียงเท่านี้ก็ได้ดินแดนแห่งใหม่แล้ว

หานเจวี๋ยรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที จึงไม่คิดถึงมันต่ออีก

ฝึกบำเพ็ญไปตามวิถีจะดีกว่า

ช่วงเวลาหนึ่งหลังจากนั้น ก็มีสหายของเขาเข้าร่วมกับเผ่าพันธุ์มนุษย์บ้าง วังสวรรค์บ้างเป็นระยะๆ

ยี่สิบปีต่อมา นอกจากคนในสำนักซ่อนเร้นแล้ว สหายของหานเจวี๋ยต่างก็แบ่งพรรคพวก แบ่งเป็นฝั่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ และฝั่งวังสวรรค์

ตอนนี้แบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันแล้วเรียบร้อย ต่อไปก็ถึงคราวของสงคราม!

หานเจวี๋ยก่นด่าในใจ

มหาเคราะห์ที่ตกลงกันไว้กินเวลาถึงหมื่นปี หรืออาจจะยาวไปถึงล้านปีกันแน่ นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่พันปี จะรวบรัดตัดตอนเข้าสู่ช่วงตัดสินแล้วหรือ คงจะไม่กระทบถึงแดนต้องห้ามอันธการใช่หรือไม่

หานเจวี๋ยจำต้องใช้ความสามารถวิวัฒนาการเพื่อซักถาม

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสองพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[ไม่]

‘เยี่ยม! เฉียบขาด ตอนนี้ไม่มีคำไหนจะอธิบายได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว!’ หานเจวี๋ยรู้สึกโล่งใจ เหมือนได้เกิดใหม่หลังหายนะพ้นผ่าน

เขาหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา เริ่มสาปแช่งจักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยน และอ่านจดหมายไปด้วยในขณะเดียวกัน

ทันใดนั้นเขาก็เห็นจดหมายฉบับหนึ่ง

[จักรพรรดิสวรรค์สหายของท่านถูกสับเปลี่ยนวิญญาณกับดวงจิตประหลาดขั้นรอง วิญญาณถูกสะกด]

‘อะไรนะ’ หานเจวี๋ยรู้สึกเดือดดาลอย่างยิ่ง

เขาจำได้ว่าดวงจิตประหลาดขั้นรองถูกคนของต้าจิ่วเทียนชิงไป คนผู้นี้เป็นครึ่งอริยะ

หรือว่าผู้ทรงพลังลึกลับที่คอยช่วยเหลือจักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนก็คือต้าจิ่วเทียน?

รนหาที่ตายแท้ๆ!

‘หยุดไม่ได้! บัดซบ! จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนกำลังจะตายแล้ว!’

สีหน้าของต้าจิ่วเทียนบิดเบี้ยวจนน่าเกลียดอย่างยิ่ง

จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนเงยหน้าขึ้นฉับพลัน แล้วส่งเสียงคำรามลั่นอย่างโกรธแค้น

“อ๊ากกก”

เสียงร้องโหยหวนนี้ดังไปทั่วหมื่นแดนใต้หล้า สรรพชีวิตทั้งหลายต่างรับรู้ถึงความอาฆาตในน้ำเสียงของเขา

กายเนื้อของจักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนระเบิดเป็นจุณ ดวงวิญญาณสลายกลายเป็นเพียงหมอกสีดำ

ต้าจิ่วเทียนสีหน้าเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขากรีดร้องออกมา “ไอมาร! เป็นไปได้อย่างไร!”

ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็ลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะ

คนผู้นี้หันไปพึ่งบรรพชนมารจริงๆ! รนหาที่ตายแท้ๆ!

จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนที่กลายสภาพเป็นหมอกสีดำพุ่งตัวไปยังต้าจิ่วเทียน และคำรามลั่น”ในเมื่อข้าตายไปแล้ว ก็จะลากเจ้าไปตายด้วยเช่นกัน! ต้าจิ่วเทียน! เจ้าต้องไม่ตายดี!”

ต้าจิ่วเทียนแอบก่นด่าว่าคนผู้นี้เสียสติไปแล้ว พลางยกมือขึ้นร่ายวิชาเพื่อต่อต้าน

…

[จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนศัตรูคู่อาฆาตของท่านกายเนื้อดับสูญ ดวงวิญญาณถูกบรรพชนมารกลืนกิน เนื่องจากคำสาปแช่งของท่าน]

เมื่อเห็นจดหมายฉบับนี้ หานเจวี๋ยก็ถอนหายใจโล่งอก

‘ครั้งนี้เล่นเอาใจสั่นเลย’

เขาผลาญอายุขัยไปถึงสามแสนปีโดยไม่คิด ทำเอามือที่ถือหนังสือแห่งความโชคร้ายพลอยสั่นระริกไปด้วย

‘ถลุงไปเยอะเลย! จักรพรรดิสวรรค์ ข้าทำเต็มที่แล้วจริงๆ พะย่ะค่ะ’

ดวงตาของหานเจวี๋ยฉายแววคมกริบ

‘มันยังไม่จบ! ต่อไปถึงตาของต้าจิ่วเทียน!’

แต่ก่อนอื่น หานเจวี๋ยต้องพักผ่อนสักหน่อย

ไม่กี่วันต่อมา

หานเจวี๋ยหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาอีกครั้ง และสาปแช่งต้าจิ่วเทียนทันที

อีกด้านหนึ่ง

ต้าจิ่วเทียนที่เพิ่งต่อสู้ขับไล่จักรพรรดิหยกโจวเหยี่ยนออกไปจากวังได้สำเร็จ กำลังนั่งรักษาตนอยู่ แต่จู่ๆ กลับรู้สึกได้ถึงแรงสาปแช่งที่รุนแรง

สีหน้าของเขาอึมครึมราวกับฟ้าครึ้มฝน

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการเฮงซวยนั่นหมายหัวเขาอยู่จริงๆ ด้วย!

………………………………………………..