ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 43

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว เช่นนี้ก็ยิ่งจัดการยากขึ้นไปอีก

เขายากที่จะลงมือกับผู้ที่มีความประทับใจในตัวเขา

หวงจี๋เฮ่าเดินมาตรงหน้าหานเจวี๋ย กล่าวว่า “เจ้าหนู ข้าถูกชะตาเจ้า อยากคำนับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่ ภายภาคหน้าหากอยากสำเร็จระดับปราณก่อกำเนิดก็ไม่ใช่เรื่องยากอันใด”

สำหรับระดับสร้างฐานแล้ว ระดับปราณก่อกำเนิดนับว่าเป็นสวรรค์ที่แท้จริง!

หลังจากพูดประโยคนี้ออกไป เขาไม่เชื่อว่าหานเจวี๋ยจะไม่หวั่นไหว

‘ถูกชะตากันหรือ’

สีหน้าของหานเจวี๋ยแปลกประหลาด

ระหว่างชายกับชายจะถูกชะตาอะไรกัน

หรือว่า…

หานเจวี๋ยตัวสั่นระริก ขนลุกขึ้นมาทันใด ขาพลันก้าวถอยหลัง

“ท่านคือผู้ใด มาสำนักหยกพิสุทธิ์เพื่อการใด” หานเจวี๋ยกล่าวด้วยเสียงขรึม

หวงจี๋หาวกล่าวแกมขบขัน “ข้าคือหวงจี๋เฮ่าแห่งสำนักกระบี่วิหคชาด เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ มาสำนักหยกพิสุทธิ์ครั้งนี้ ย่อมมาท้าประลองกับผู้อาวุโสสังหารเทพของพวกเจ้า!”

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “เหตุใดจึงท้าประลองผู้อาวุโสสังหารเทพ กลับไม่ท้าประลองสำนักหยกพิสุทธิ์”

“เจ้าสำนักและอดีตเจ้าสำนักของพวกเจ้าพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของข้านานแล้ว สำนักหยกพิสุทธิ์เหลือเพียงผู้อาวุโสสังหารเทพที่มีคุณสมบัติพอที่จะให้ข้าลงมือ เดิมทีข้าก็คร้านจะยุ่งกับพวกเจ้า อยากท้าประลองลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณ แต่คนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณรบเร้าข้าให้มาประมือกับผู้อาวุโสสังหารเทพให้ได้ แล้วจะบอกตำแหน่งทางเขาของพวกเขาให้กับข้าในภายหลัง”

หวงจี๋เฮ่ากล่าวอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ระดับความเกลียดชังของหานเจวี๋ยที่มีต่อลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณพุ่งสูงขึ้นถึง 6 ดาว!

หานเจวี๋ยถาม “ระดับเปลี่ยนวิญญาณในลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณมีมากหรือ ความสามารถของเจ้าลัทธิเป็นเช่นไร”

“ระดับเปลี่ยนวิญญาณนั้นมีมาก อย่างไรเสียก็มีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายพันปี ส่วนเจ้าลัทธิของพวกเขาลึกลับมาก ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก”

“หากท่านไปท้าประลองลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณ มีความมั่นใจมากเพียงใด”

“เหตุใดเจ้าจึงถามมากมายเช่นนี้ ตกลงว่าจะคำนับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่”

[ความประทับใจที่หวงจี๋เฮ่ามีต่อท่านลดลง ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 1 ดาว]

สีหน้าของหวงจี๋เฮ่าฉายแววรำคาญ

หานเจวี๋ยรู้สึกเบิกบานแล้ว

แค่ถามเพียงไม่กี่ประโยค ความประทับใจก็ลดลงไปถึงครึ่งหนึ่งเลย?

ดียิ่งนัก!

เช่นนั้นข้าประมือกับเจ้าก็ไม่มีทางใจอ่อนแน่!

หานเจวี๋ยพลันหยิบกระบี่กิเลนออกมา เอ่ยขึ้นว่า “หากเจ้าสามารถรับกระบี่ของข้าได้ ข้าจะคำนับเจ้าเป็นอาจารย์!”

หวงจี๋เฮ่าเองก็เบิกบานใจ “เจ้าหนู เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของข้ามาก่อนหรือ”

“บอกมาว่าเจ้ากล้าหรือไม่กล้า!”

“ตกลง! ข้าจะรับเจ้าหนึ่งกระบี่! หากเจ้าทำอันตรายข้าได้เพียงเล็กน้อย ข้าจะหันหลังจากไป ชั่วชีวิตนี้จะไม่มารบกวนสำนักหยกพิสุทธิ์อีก!”

“เจ้าพูดแล้วนะ!”

“อืม”

หวงจี๋เฮ่าหยิ่งทระนง หลังจากมั่นใจว่าหานเจวี๋ยเป็นเพียงระดับสร้างฐานขั้นเก้า ตั้งแต่แรกจึงไม่ได้เก็บคำพูดของหานเจวี๋ยมาใส่ใจ

หานเจวี๋ยลงมืออย่างรุนแรง

พลังวิญญาณทั้งหกสายภายในร่างหลั่งไหลเข้าสู่กระบี่กิเลนราวภูเขาไฟระเบิด

ม่านตาของหวงจี๋เฮ่าพลันขยายใหญ่ขึ้น

‘พลังวิญญาณนี้!

แย่แล้ว!’

หวงจี๋เฮ่ารีบยกมือทั้งสอง รวบรวมพลังวิญญาณที่พลุ่งพล่านในร่างกาย

แสงกระบี่ส่องประกาย ปราณกระบี่สีดำสายหนึ่งฟันต้นไม้จนขาดครึ่ง ก่อนพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้แต่ทะเลหมอกที่รวมกันยังแยกออกเป็นสองส่วน ภาพฉากยิ่งใหญ่เป็นที่สุด

หลังจากนั้น ฟ้าดินสั่นสะเทือน ฝุ่นธุลีลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

หวงจี๋เฮ่ากัดฟันกรอด พยายามต้านทานพลังปราณกระบี่ฟ้าสังหารเทพปีศาจอย่างเต็มกำลัง

ปราณกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวปะทะเข้ามา ทำให้เขาก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พลังวิญญาณทั้งหมดที่แปรเปลี่ยนเป็นโล่ป้องกันปรากฏรอยร้าว ราวกับกระจกที่แตกร้าว

แย่แล้ว!

ต้านไม่ไหว!

หวงจี๋เฮ่าสบถออกมาเบาๆ พร้อมกับทะยานร่างขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ร่างทะยานขึ้นไป ปราณกระบี่ของหานเจวี๋ยพุ่งเข้าร่างของเขา ทำให้เขากระอักเลือดออกมา ร่างลอยถลาออกไปราวหนึ่งร้อยจั้ง

ปราณกระบี่ลอยกลับมา บดทำลายต้นไม้ตลอดแนว หุบเหวขนาดใหญ่บนพื้นดินถูกตัดขาด ครูดพื้นจนเป็นร่องลึกไม่เห็นก้น ดูประหนึ่งหุบเขาแคบ

หวงจี๋เฮ่าหยุดนิ่ง มองไปยังหานเจวี๋ยด้วยความหวาดผวา

นี่มันวิชากระบี่อันใดกัน

ไม่ใช่!

มันคือพลังวิเศษ!

“หวงจี๋เฮ่าผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือคงจะไม่กลับคำพูดใช่หรือไม่”

หานเจวี๋ยเงยหน้าขึ้น ถามด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

[หวงจี๋เฮ่าเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 4 ดาว]

หานเจวี๋ยกลับไม่ตื่นตระหนก สายตาจับจ้องไปที่หวงจี๋เฮ่า

ร่างของหวงจี๋เฮ่าสั่นเทาด้วยความโกรธ

เขาอยากจะฆ่าหานเจวี๋ยยิ่งนัก แต่เมื่อสักครู่เขาได้ลั่นวาจาอันยิ่งใหญ่ออกไป เขาไม่อาจกลืนน้ำลายตัวเองได้

อีกอย่าง ปราณกระบี่ของหานเจวี๋ยแข็งแกร่งจริงๆ ถึงอยากจะทุ่มสุดตัว เขาก็ไม่มีทางเอาชนะได้!

ตู้ม!

…

เมื่อกลับถึงถ้ำเทวาฟ้าประทาน

ทันทีที่หานเจวี๋ยนั่งลง ด้านหน้าก็ปรากฏตัวอักษรขึ้นสองแถว

[ท่านลอบจัดการหวงจี๋เฮ่าจนล่าถอย ได้รับสมบัติวิญญาณหนึ่งชิ้น]

[ยินดีด้วย ท่านได้รับสมบัติวิญญาณระดับหก–ระฆังเพลิงอัคคี]

[ระฆังเพลิงอัคคี: สมบัติวิญญาณป้องกันระดับหก สามารถต้านทานการโจมตีจากระดับสุญตาลงไป หลังจากถ่ายพลังวิญญาณเข้าไปแล้ว ตัวระฆังจะมีหนักเพิ่มตามปริมาณพลังวิญญาณที่ถูกถ่ายทอด หนักเทียบเท่าภูเขายักษ์]

‘เอ๋ ของดีนี่!

คิดไม่ถึงว่าจะต้านทานการโจมตีของระดับสุญตาลงไปได้ทั้งหมด!

ข้าชอบ!’

หานเจวี๋ยหยิบระฆังเพลิงอัคคีออกมาอย่างปรีดา พลางพินิจพิจารณา

ตัวระฆังเป็นสีดำ เผยให้เห็นพลังปราณเก่าแก่แต่ชั่วร้าย

หานเจวี๋ยเริ่มหยดเลือดแสดงความเป็นเจ้าของทันที

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เขาพลิกดูระฆังเพลิงอัคคีไปมา

หลังจากตีตราเป็นเจ้าของแล้ว ระฆังเพลิงอัคคีเป็นเสมือนกับแขนขาของเขา เมื่อมีระฆังเพลิงอัคคีครอบร่าง เขาสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

สวมใส่อาภรณ์เทพทมิฬจักจั่นทอง คลุมด้วยระฆังเพลิง มีทุกอย่างในหล้า!

หานเจวี๋ยลำพองใจถึงขีดสุด

เขาฝึกบำเพ็ญต่อทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซียนซีเสวียนมาหา

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียนซีเสวียนเป็นฝ่ายมาหาหานเจวี๋ยก่อน

หานเจวี๋ยลุกขึ้นต้อนรับ

“เยวี่ยเอ๋อร์เคยพูดถึงศิษย์พี่กวนโยวกังของข้าให้เจ้าฟังแล้วใช่หรือไม่ เขากลับมาเมื่อวาน แต่กลับพบหวงจี๋เฮ่าอยู่ใกล้ๆ สำนักหยกพิสุทธิ์ ได้รับบาดเจ็บสาหัส” เซียนซีเสวียนสาวเท้ามาด้านหน้าหานเจวี๋ย พร้อมกล่าวออกมาตรงๆ

หืม?

เจ้าคนที่ประกาศศักดาว่าจะขึ้นเป็นเจ้าสำนัก เพิ่งมาถึงก็กลับถ่วงแข้งถ่วงขาเสียแล้วหรือ

หานเจวี๋ยลอบคร่ำครวญอย่างอดไม่ได้

กล่าวกันตามตรง กวนโยวกังก็อ่อนแอเกินไปหน่อย

หวงจี๋เฮ่าถูกเขาโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้กลับยังสู้ไม่ไหว แล้วยังอยากจะผูกสัมพันธ์เป็นคู่บำเพ็ญเพียรกับอาจารย์ของเขาอีกหรือ

…………………………………………………………