ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 44

หานเจวี๋ยทอดถอนใจกล่าว เมื่อเซียนซีเสวียนยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดแล้ว นอกจากนี้เขาจะกล่าวอย่างไรได้อีก

เซียนซีเสวียนจ้องไปที่หานเจวี๋ย ถามขึ้นว่า “ศิษย์พี่กวนกล่าวว่าเขาบังเอิญพบกับหวงจี๋เฮ่าที่ออกมาจากสำนักหยกพิสุทธิ์ ผืนป่ารอบๆ สำนักหยกพิสุทธิ์ถูกทำลายราบคาบ คาดว่าจะเป็นพลังปราณกระบี่บางชนิด หวงจี๋เฮ่าต้องการท้าประลองสำนักหยกพิสุทธิ์ของเรา แต่ถูกเจ้าโจมตีจนล่าถอยไปใช่หรือไม่”

หานเจวี๋ยพยักหน้าตอบ “ไม่ผิด”

เซียนซีเสวียนเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “คิดไม่ถึงว่าหวงจี๋เฮ่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ยังพ่ายแพ้ภายใต้เงื้อมมือของคนรุ่นหลังเช่นเจ้า”

หานเจวี๋ยเชิญเซียนซีเสวียนให้นั่งลงสนทนากัน

เซียนซีเสวียนนั่งลงบนม้านั่งด้านข้าง เอ่ยต่อว่า “ที่ข้ามาหาเจ้าครั้งนี้ เพราะปรารถนาจะให้เจ้าช่วยปราบศิษย์พี่กวนให้ข้าหน่อย”

ปราบกวนโยวกัง?

หานเจวี๋ยมึนงง

“เจ้าสำนักอาจเก่งไม่เท่าศิษย์พี่กวน แต่สำหรับสำนักหยกพิสุทธิ์เขาก็ทุ่มสุดกำลัง เพื่อสำนักหยกพิสุทธิ์แล้ว เขายอมแม้กระทั่งเสียเวลาบำเพ็ญเพียร ยามนี้จะให้ขับไล่เขาออกจากตำแหน่งเจ้าสำนัก เขาคงรู้สึกเจ็บปวดเป็นแน่แท้ อีกทั้งศิษย์พี่ใหญ่ของข้าผู้นี้ทำไปเพื่อแก้แค้นเท่านั้น ไม่ได้คำนึงถึงสำนักอย่างแท้จริง รอให้อาการบาดเจ็บของเขาหายดี ข้าจะให้เขาท้าประลองกับเจ้า หากว่าสามารถเอาชนะเจ้าได้ก็จะให้ขึ้นเป็นเจ้าสำนัก ว่าอย่างไร” เซียนซีเสวียนเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงและแววตาไร้การเปลี่ยนแปลงใดๆ

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างลังเล “จะว่าได้ก็ได้ แต่จะให้ดีการต่อสู้ครั้งนี้ควรดำเนินการอย่างเงียบๆ หากว่าแพร่งพรายไปทั่วสำนักหยกพิสุทธิ์ แน่นอนว่าย่อมแพร่กระจายไปทั่วแดนบำเพ็ญพรตด้วย ข้าไม่ต้องการเป็นที่จับตามอง มิเช่นนั้นจะนำไปสู่ปัญหาไม่รู้จบ คราวก่อนที่ช่วยสำนักหยกพิสุทธิ์จัดการกับลัทธิมารฟ้ามืดชื่อเสียงก็ดังกระฉ่อนแล้ว ที่หวงจี๋เฮ่ามาก็เพราะเหตุนี้”

“นั่นย่อมแน่นอน ข้าก็ต้องรักษาหน้าให้ศิษย์พี่กวนด้วยเช่นกัน”

หานเจวี๋ยพยักหน้า

เซียนซีเสวียนหันไปทางไก่คุกรัตติกาลที่อยู่ตรงมุมห้อง เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดเจ้าถึงเลี้ยงไก่ ไก่ตัวนี้ดูไม่ธรรมดานัก”

ไก่คุกรัตติกาลเงยหน้าขึ้น แค่นเสียงกล่าว “ข้าเป็นหงส์ นายท่านบอกว่าไม่ช้าก็เร็วข้าจะกลายเป็นหงส์”

เซียนซีเสวียนหัวเราะออกมาน้อยๆ

แม้แต่ไก่ก็อยากกลายเป็นหงส์หรือ

“ข้าได้มันมาจากชาวนาของสำนักหยกพิสุทธิ์ ปกติการฝึกบำพ็ญค่อนข้างน่าเบื่อ มีมันเป็นเพื่อนก็ไม่เลวนัก” หานเจวี๋ยอธิบายยิ้มๆ

เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับที่มาของไก่คุกรัตติกาล

หากว่าเขาพูดไป ใครเล่าจะเชื่อ

ไก่กับหงส์นั้นแตกต่างกันมาก เสมือนงูกับมังกร

เซียนซีเสวียนหันกลับมามองหานเจวี๋ยอีกครั้ง กล่าวว่า “งานประชุมใหญ่แดนเซียนที่ร้อยปีจะมีหนึ่งครั้งใกล้เริ่มขึ้นแล้ว ข้ามีป้ายเชิญเข้าร่วมงานประชุมใหญ่แดนเซียน สามารถมอบให้กับเจ้าได้ งานประชุมใหญ่แดนเซียนเป็นงานใหญ่ที่หาได้ยาก ที่งานนั้นเจ้าจะได้ของวิเศษ โอสถ โอสถสวรรค์ หรือแม้แต่เคล็ดวิชาทุกอย่างที่เจ้าปรารถนา ขอเพียงเจ้ามีคุณสมบัติที่ทัดเทียม”

งานประชุมใหญ่แดนเซียน?

ฟังดูเจ๋งเป้งไปเลย คงจะครึกครื้นมากสินะ

หากว่าอยู่ในนิยายล่ะก็ คงเป็นงานใหญ่ที่ตัวเอกต้องแกล้งโง่ สร้างความเกลียดชังเพิ่มขึ้นง่ายๆ โดยไม่ตั้งใจ!

ไปไม่ได้!

หานเจวี๋ยปฏิเสธอ้อมๆ “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของท่านอาจารย์ ข้าเพียงอยากตั้งใจฝึกฝน ด้วยคุณสมบัติของข้าแล้ว ยังไม่อยากออกไปเสี่ยงในตอนนี้”

เซียนซีเสวียนพยักหน้า

นางลุกขึ้นจากไป

หานเจวี๋ยลุกขึ้นตามไปส่ง

หลังจากเซียนซีเสวียนออกไปแล้ว หานเจวี๋ยก็กลับไปที่ตั่งไม้และเริ่มฝึกบำเพ็ญอีกครั้ง

‘งานประชุมใหญ่แดนเซียน…จิ๊ๆ รอข้าสำเร็จระดับมหายานก่อนเถอะ เมื่อนั้นข้าจะไปดูเสียหน่อย!’

หานเจวี๋ยขับเคลื่อนลมปราณพลางคิดในใจ

…

ณ สำนักกระบี่วิหคชาด

ในฐานะสำนักใหญ่สายหลักของราชวงศ์ต้าเยี่ยนแห่งแดนบำเพ็ญพรต ศิษย์สำนักกระบี่วิหคชาดมีเรือนหมื่น ส่วนใหญ่บำเพ็ญสายมรรคกระบี่ ผู้บำเพ็ญสายมรรคกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งราชวงศ์ต้าเยี่ยนล้วนมาจากสำนักกระบี่วิหคชาดทั้งสิ้น

ภายในตำหนักหลัก

หวงจี๋เฮ่านั่งอยู่บนเบาะ สีหน้าย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง

ที่นั่งลำดับแรกคือเจ้าสำนักกระบี่วิหคชาด นามว่าถังหาน

ถังหานที่ดูราวอายุสามสิบสี่สิบปี หน้าตานับว่าหล่อเหลาสง่างาม ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วคมคาย มีกระบี่ขนาบซ้ายและขวาข้างละหนึ่งเล่ม รัศมีองอาจแรงกล้ากระจายไปทั่วร่าง

“แม้แต่หนึ่งกระบี่ของเขาเจ้าก็รับไม่ไหวงั้นหรือ” ถังหานขมวดคิ้วเอ่ยถาม

หวงจี๋เฮ่ากัดฟันตอบ “ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่เป็นเช่นนั้นจริง พลังวิญญาณของเขามีอานุภาพร้ายกาจยิ่งนัก เป็นครั้งแรกที่ข้าได้สัมผัสกับพลังวิญญาณประเภทนี้ มันไม่ใช่รากวิญญาณพลังธาตุที่พบเห็นได้ทั่วไป และก็ไม่ใช่รากวิญญาณที่หายาก แต่ข้าไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี”

เมื่อนึกถึงภาพฉากที่เผชิญหน้ากับกระบี่ฟ้าสังหารเทพปีศาจก่อนหน้านี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหวาดผวาขึ้นมา

“นอกจากนี้…”