ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 430

บทที่ 430 โลกพันอนันต์ หลี่มู่อีเข้าฝัน

เมื่อเห็นหลี่ว์ปู้และหม่าเชาถูกย้ายมาที่นี่ ทุกคนก็พากันแตกตื่นขึ้นมาทันที

ยากนักที่จะได้เห็นหานเจวี๋ยจัดวางกำลังเช่นนี้ หรือว่าโลกาสวรรค์ที่ต้นฝูซังเชื่อมต่อด้วยนั้นจะไม่ธรรมดา?

ทุกคนต่างก็เตรียมตัวพร้อมรบ

ลี่เหยาถามขึ้น “เจ้าสำนัก จะมีอันตรายหรือ จะให้โค่นต้นไม้ลงหรือไม่เจ้าคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ต้นฝูซังก็สั่นเป็นไหวไม่หยุด

“ไม่เอา! ไม่เอา!” มันกรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง รู้สึกว่าลี่เหยาช่างน่ากลัวเหลือเกิน เอะอะก็จะโค่นมันอยู่ท่าเดียว

หานเจวี๋ยครุ่นคิด

ไก่คุกรัตติกาลจ้องมองลี่เหยา ก่อนจะตวาดขึ้นมา “โค่นมันงั้นรึ แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ใดเล่า”

อีกาทองเจ้าใหญ่ เจ้ารองพลันพยักหน้าหงึกหงัก

รังของพวกมันยังอยู่บนต้นฝูซัง จึงไม่สามารถโค่นต้นไม้ลงได้

ศิษย์ค่อยๆ ทยอยมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘อีกนานเท่าไรต้นฝูซังจึงจะเชื่อมต่อกับโลกาสวรรค์อื่น’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสิบล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[3,890 วัน]

‘ถ้าแม่นยำถึงขั้นระบุวันได้แบบนี้ก็คงไม่เป็นอะไรแล้วกระมัง’

หานเจวี๋ยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ปล่อยให้หลี่ว์ปู้และหม่าเชาคอยเฝ้าอยู่ตรงต้นฝูซัง ส่วนตนเองก็กลับไปยังถ้ำเทวา

อู้เต้าเจี้ยนเดินตามหลังเขามาทันที

หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในถ้ำเทวาแล้ว หานเจวี๋ยก็ถามขึ้น “มีอันใด”

อู้เต้าเจี้ยนที่เดินตามหลังเขามา หัวเราะแห้งๆ พลางกล่าว “นายท่าน ท่านน่าจะต้องพูดถึงข้าหน่อยหรือไม่ ข้ารู้สึกว่าอีกเพียงก้าวเดียวข้าก็จะไปถึงระดับจักรพรรดิแล้ว!”

หลังจากได้มรรคกระบี่เทียมฟ้า ตบะของอู้เต้าเจี้ยนก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด คุณสมบัติของนางเดิมทีก็แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว จึงทำให้เข้าใกล้ระดับจักรพรรดิมากยิ่งขึ้นไปโดยปริยาย

หานเจวี๋ยนั่งอยู่บนบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักร พินิจมองอู้เต้าเจี้ยน แล้วกล่าว “มรรคกระบี่เทียมฟ้าของเจ้าแข็งแกร่งมากก็จริง แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งพอ หากในงานประลองประจำศตวรรษเจ้ากลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ที่มีระดับต่ำกว่าระดับจักรพรรดิ ข้าจะช่วยเจ้าพิสูจน์จักรพรรดิเอง”

เมื่อฟังจบสีหน้าของอู้เต้าเจี้ยนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางไม่ได้เอ่ยปฏิเสธแต่กลับให้สัญญา “ได้เจ้าค่ะ! ข้าทำได้แน่นอน!”

หานเจวี๋ยโบกมือ เป็นการสื่อให้นางออกไป

อู้เต้าเจี้ยนลุกขึ้น นางจ้องมองหานเจวี๋ยครู่หนึ่ง อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป

และในที่สุดนางก็จากไป

หานเจวี๋ยสัมผัสใบหน้าของตน และบ่นพึมพำ “เกือบลืมไปแล้วว่าใบหน้าของข้าเป็นหนึ่งไม่มีสอง เจ้าต้นหญ้านี่โตแล้วสินะ ถึงได้คิดอะไรเพ้อเจ้อกับข้า”

ดูเหมือนว่ามหามรรคทรงเสน่ห์ของข้าเองก็เพิ่มพูนขึ้นด้วยเช่นกัน

หานเจวี๋ยหัวเราะ ก่อนจะฝึกบำเพ็ญต่อ

…

สิบปีต่อมา หานเจวี๋ยนั่งไม่ติดที่อีกต่อไป

เมื่อรู้สึกว่าต้นฝูซังอาจจะเชื่อมต่อกับโลกาสวรรค์อื่นได้ตลอดเวลา หานเจวี๋ยก็ไม่สามารถฝึกบำเพ็ญได้อย่างสบายใจอีก

อย่างไรก็ยังไม่ถึงเวลา เช่นนั้นก็สาปแช่งต้าจิ่วเทียนไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน

ผ่านมาหลายปีถึงเพียงแล้ว คนผู้นี้คงจะไม่ได้อยู่ข้างกายอริยะอีกต่อไปแล้วกระมัง

อริยะไม่น่ารำคาญบ้างหรือไร

หานเจวี๋ยสาปแช่งอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ห้าวันให้หลังอายุขัยของเขาก็เริ่มลดลง เพราะเขาไม่ได้เพิ่มพลังเวทเข้าไป พลังคำสาปแช่งจึงอยู่ในระดับธรรมดา ดังนั้นอัตราการลดลงของอายุขัยจึงช้าลงตามไปด้วย

ในที่สุด

ต้นฝูซังก็เติบโตเต็มวัย หานเจวี๋ยรีบวางหนังสือแห่งความโชคร้ายลงทันที แล้วหายตัวมาปรากฏตัวเบื้องหน้าต้นฝูซัง

ศิษย์สำนักซ่อนเร้นทั้งหมดหันไปมองเป็นตาเดียว ทุกคนต่างตื่นตระหนกกันยกใหญ่

หานเจวี๋ยย้ายตัวหลี่ว์ปู้และหม่าเชามาที่นี่ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเตรียมพร้อมสู้รบอย่างเต็มที่

สายตาของหานจวี๋ยจับจ้องไปที่กิ่งหนึ่งของต้นฝูซังซึ่งอยู่ตรงกลางลำต้น และกำลังเชื่อมกับคลื่นวนสีเงินพร่างพราว

“อยู่นั่น!”

หานเจวี๋ยจัดสรรให้องครักษ์สองคนมาอยู่เบื้องหน้าของคลื่นวนสีเงิน

เขาส่งจิตรับรู้เข้าไปข้างใน ผ่านอุโมงค์มิติทอดยาว จิตรับรู้ของเขาทะลวงผ่านเมฆหมอกขมุกขมัว ก่อนจะเห็นโลกาสวรรค์ที่แสนกว้างใหญ่ไพศาล

โลกาสวรรค์นี้ตั้งอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุด

หานเจวี๋ยรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันยิ่งใหญ่มากมาย ก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากจนต้องรีบดึงจิตรับรู้ของตนกลับมาอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “เจ้าปิดกั้นโลกใบนี้ได้หรือไม่”

ต้นฝูซังตอบกลับ “ไม่ได้”

ลี่เหยาเอ่ยอย่างเหลืออด “โค่นมันสักทีเถิด!”

คนอื่นๆ ต่างทำท่าทางคล้อยตาม แน่นอนว่าพวกเขาส่วนใหญ่ล้อเล่นเท่านั้น

ต้นฝูซังสั่นไหวไปทั้งต้นด้วยความตกใจ จนใบไม้ร่วงลงมาเป็นจำนวนมาก

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘อาณาเขตเต๋าสามารถปิดกั้นทางเข้านี้ได้หรือไม่’

อาณาเขตเต๋าปิดกั้นการสอดแนมระดับมรรคาสวรรค์ได้ หากว่าสามารถปิดกั้นทางเข้านี้ได้ สิ่งมีชีวิตที่อยู่อีกด้านจะหาทางเข้าเจอได้อย่างไร