ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 436

บทที่ 436 พลังของสำนักซ่อนเร้น บุตรแห่งสวรรค์เผ่าพันธุ์มนุษย์…

เมื่อไล่อ่านจดหมาย ก็พบว่าส่วนใหญ่กำลังต่อสู้กัน

เผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่รู้จะสู้กับวังสวรรค์ไปอีกนานแค่ไหน

“ระยะนี้ช่างน่าเบื่อเสียจริง แม้แต่ศัตรูก็ไม่ได้สาปแช่ง เฮ้อ เจ้าแดนต้องห้ามอันธการคงต้องเกษียณตัวเองเสียแล้ว”

หานเจวี๋ยถอนหายใจ จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้น

เขาเตรียมตัวออกไปแสดงธรรม เพื่อเพิ่มพูนพลังมรรคให้แก่ศิษย์ของเขา

…

ไม่ทันรู้ตัวเวลาก็ผ่านไปกว่าสิบเจ็ดปีอย่างรวดเร็ว

[ตรวจสอบพบว่าท่านมีอายุ 7,000 ปีแล้ว ชีวิตก้าวหน้าไปอีกขั้น ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]

[หนึ่ง เข้าสู่เคราะห์ทันที ต่อสู้กับอริยะ จะได้รับโอกาสยกระดับระบบหนึ่งครั้ง ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น ชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับสืบทอดพลังวิเศษหนึ่งครั้ง]

[สอง ฝึกบำเพ็ญอย่างสงบ หลีกเลี่ยงความขัดแย้ง จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับของล้ำค่าฟ้าดินแบบสุ่มหนึ่งชิ้น]

‘เจ็ดพันปี อีกไม่นานก็จะอายุหมื่นปีแล้ว’

หานเจวี๋ยรู้สึกทอดถอนใจอย่างยิ่ง ไม่คิดเลยว่าตนเองจะแก่ถึงเพียงนี้

เขาเลือกตัวเลือกที่สองอย่างเงียบเชียบ

[ท่านเลือกฝึกบำเพ็ญอย่างสงบ ได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ได้รับของล้ำค่าฟ้าดินแบบสุ่มหนึ่งชิ้น]

[ยินดีด้วย ท่านได้รับปฐมศิลาฟ้าบุพกาล]

[ปฐมศิลาฟ้าบุพกาล: ปฐมศิลาก้อนแรกเมื่อครั้งเบิกฟ้าบุพกาล สามารถก่อกำเนิดปราณฟ้าบุพกาลได้ไม่สิ้นสุด มีพลังนำโชค โชคลาภกำเนิดสรรพสิ่ง]

ดวงตาของหานเจวี๋ยสดใสขึ้นมาในทันใด

‘ของดีเลยนะเนี่ย! เจ้าสิ่งนี้มีค่าสูงส่งยิ่งกว่าต้นฝูซังเสียอีก!’

หานเจวี๋ยหยิบปฐมศิลาฟ้าบุพกาลออกมาทันที หินก้อนนี้ดูเหมือนหยดน้ำ รูปร่างของมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ขุ่นมัว และส่องแสงเปล่งปลั่งดุจแก้วใส

หลังจากครุ่นคิดอย่างดีแล้ว หานเจวี๋ยก็นำปฐมศิลาฟ้าบุพกาลใส่เข้าไปในส่วนลึกวิญญาณ ท่ามกลางโลกดารา

เขาอยากจะทำให้โลกดาราแห่งนี้กลายเป็นโลกแห่งมรรคาสวรรค์ของจริง

นอกจากนี้ ปราณฟ้าบุพกาลที่ปฐมศิลาฟ้าบุพกาลสร้างขึ้นอาจจะช่วยวิวัฒนาการปราณเทพมารได้

หานเจวี๋ยหวังว่าจะสามารถหล่อเลี้ยงเทพมารฟ้าบุพกาลได้

หากโลกดาราของเขาพัฒนากลายเป็นแดนเซียนได้ เช่นนั้นเขาก็ต้องเป็นมรรคาสวรรค์น่ะสิ?

ถ้ามีผู้ใดกลายเป็นอริยะ เขาก็ต้องอยู่เหนือมรรคาสวรรค์ไม่ใช่หรือ?

แผนนี้ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ แต่หานเจวี๋ยกลับรู้สึกว่าคุ้มค่าที่จะลอง

เดิมทีกายดาราอนธการเป็นคุณสมบัติกายที่แข็งแกร่งเหนือกว่าฟ้าบุพกาล แม้แต่เทพมารฟ้าบุพกาลก็ไม่อาจเทียบเคียงเขาได้

ยิ่งมีปฐมศิลาฟ้าบุพกาล ทุกอย่างก็ย่อมเป็นไปได้!

หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญต่อ ในขณะเดียวกันก็สำรวจปฐมศิลาฟ้าบุพกาลไปด้วย

ปฐมศิลาฟ้าบุพกาลแผ่ปราณฟ้าบุพกาลออกมาไม่หยุด แต่ส่วนใหญ่จะถูกปราณเทพมารสามตนดูดซับเอาไว้ ไม่นานหานเจวี๋ยก็พบว่าปฐมศิลาฟ้าบุพกาลหยุดผลิตปราณฟ้าบุพกาลออกมา เหตุผลเนื่องมาจากความต้องการในการดูดซับของปราณเทพมารนั้นมากเกินไป ปฐมศิลาฟ้าบุพกาลไม่อาจรับไหว

หานเจวี๋ยไม่มีทางเลือก จึงต้องย้ายปฐมศิลาฟ้าบุพกาลออกไป

ผ่านไปไม่นาน ปฐมศิลาฟ้าบุพกาลก็เริ่มผลิตปราณฟ้าบุพกาลออกมาอีกครั้ง

‘ดูท่าทางแล้วคงต้องรอต่อไปอีกสักระยะ’

หานเจวี๋ยครุ่นคิดอย่างเงียบๆ

เดิมทีกายดาราอนธการของเขาก็สามารถก่อกำเนิดปราณฟ้าบุพกาลได้ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือกำเนิดปราณอนธการที่ระดับสูงกว่าได้ เพียงแต่ค่อนข้างเชื่องช้ากว่านั่นเอง

หานเจวี๋ยรู้สึกว่าเหตุผลหลักเป็นเพราะตบะของเขาไม่สูงพอ

เมื่อใดที่เขากลายเป็นอริยะ ความเร็วในการก่อกำเนิดปราณอนธการจะรวดเร็วอย่างน่าสะพรึงกลัวแน่นอน

‘สรุปก็คืออนาคตของข้าจะไร้ซึ่งขีดจำกัด’

หานเจวี๋ยครุ่นคิดอย่างลำพองใจ ด้วยทรัพยากรที่เขามีอยู่ในตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องออกไปขวนขวายหาโอกาสวาสนาใดๆ

เขาฝึกบำเพ็ญอย่างสงบต่อไปเช่นนี้ ก็สามารถเติบโตขึ้นเป็นบุคคลที่แม้แต่อริยะก็ไม่อาจจินตนาการถึงได้!

“อดทนไว้ เจ้าจะแข็งแกร่งที่สุดไม่ช้าก็เร็ว!”

หานเจวี๋ยปลุกใจตัวเองอย่างเงียบๆ

ไม่นานเขาก็เข้าสู่สภาวะบำเพ็ญอีกครั้ง

หานเจวี๋ยให้ความสนใจกับวันเวลาที่ผันผ่านไปตลอด ทว่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นกลับลืมเลือนไปเสียแล้ว

พวกเขาถึงขั้นลืมมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตที่ดำเนินอยู่ในโลกภายนอกไปเสียสิ้น

นอกจากการบำเพ็ญแล้ว หัวข้อหลักในยามปกติของพวกเขาคือการแข่งขัน

หลังจากอู้เต้าเจี้ยนหยั่งรู้ ฉู่ซื่อเหรินก็เลื่อนขั้นกลายเป็นระดับจักรพรรดิ