ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 441

บทที่ 441 ภัยคุกคามของพลังวิเศษทลายมรรคา

เกาะสำนักซ่อนเร้นพุ่งออกไปจากสมรภูมิของเหล่าอริยะ หานเจวี๋ยคัดลอกตบะฝูซีเทียนและเทพสูงสุดหนานจี๋ได้สำเร็จลุล่วง เตรียมตัวไว้สำหรับไปท้าทายอริยะในภายหน้า

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงแข็งแกร่งเกินไป หานเจวี๋ยไม่เคยประมือกับเขา จึงต้องการอริยะคนอื่นมาช่วยเป็นตัวกลางในการเปลี่ยนผ่าน

ไม่นานเกาะสำนักซ่อนเร้นก็หยุดสั่นไหว และเคลื่อนออกมาจากสมรภูมิของอริยะได้สำเร็จ

ทีแรกหานเจวี๋ยกลัวว่าอริยะจะบุกเข้ามาหาเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

‘ทำไมฝูซีเทียนถึงต่อสู้กับเทพสูงสุดหนานจี๋’

หานเจวี๋ยถามในใจ เขาก็กลัวว่าอริยะทั้งสองจะจัดฉากแสดงละคร

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[เพื่อช่วงชิงดวงชะตาอันยิ่งใหญ่ ทั้งสองต่างมีจิตสังหารอันแน่วแน่]

หานเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้น หมายความว่าอริยะทั้งสองไม่ได้แสดงละคร พวกเขาต่อสู้กันอยู่จริงๆ

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว ขอแค่ไม่พุ่งเป้ามาที่เขาก็ดีแล้ว

เกาะสำนักซ่อนเร้นเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหลายเดือนผ่านไป หานเจวี๋ยจึงหยุดมือ

เท่านี้น่าจะห่างจากอริยะทั้งสองมาไกลพอสมควรแล้ว

‘ข้าอยากรู้ว่าเกาะสำนักซ่อนเร้นถูกสิ่งมีชีวิตนอกเกาะค้นพบหรือไม่’ หานเจวี๋ยถามคำถามในใจ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[เบื้องต้นยังไม่มี]

หานเจวี๋ยโล่งใจอย่างถึงที่สุด รอยยิ้มที่หายไปนานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ดวงจิตประหลาดโน้มตัวลงมา และเริ่มถูไถตัวเขา

หานเจวี๋ยสั่งให้ดวงจิตประหลาดนวดให้กับตนเอง

หลังจากผ่านมานาน ดวงจิตประหลาดก็เคยชินกับเรื่องนี้ มันถึงขั้นคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ต้องทำ

หานเจวี๋ยหลับตาลงและพึมพำกับตัวเอง “เจ้านี่นะ เมื่อจะรู้จักโตขึ้นเสียที”

ดวงจิตประหลาดไม่ตอบรับ สติปัญญาของมันไม่ได้ไม่พัฒนาขึ้นมาเนิ่นนานแล้ว มันพอจะเข้าใจคำพูดของหานเจวี๋ยอยู่บ้าง แต่มันไม่สามารถโต้ตอบได้

เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เกรงว่าถ้าโตเต็มที่ มีสติปัญญาเป็นของตนเองแล้วจะคิดกำจัดหานเจวี๋ยทิ้ง

จากนั้น หานเจวี๋ยก็ตรวจสอบบริเวณโดยรอบเป็นครั้งคราว ด้วยกลัวว่าอริยะจะตามมาอีก

เวลาผ่านไปอีกห้าสิบปี

อริยะไม่ปรากฏตัวบริเวณรอบอาณาเขตเต๋าอีก

หานเจวี๋ยผ่านการทะลวงระดับครั้งล่าสุดมาห้าร้อยปีแล้ว

แต่เขาก็ยังห่างไกลจากระดับเซียนทองต้าหลัวระยะปลายอยู่พอสมควร

สมแล้วที่เป็นต้าหลัว ดูเหมือนว่าเป้าหมายที่จะทำให้สำเร็จภายในสองพันปีน่าจะเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ

ไม่นานมานี้ งานประลองประจำศตวรรษของสำนักซ่อนเร้นเพิ่งจะสิ้นสุดลง เนื่องจากจ้าวเซวียนหยวนเป็นระดับเทพเพียงคนเดียว ดังนั้นหานเจวี๋ยจึงจัดให้เขาสู้กับหลี่ว์ปู้และหม่าเชา

ผลลัพธ์น่ะหรือ…

จ้าวเซวียนหยวนถึงกับเซื่องซึมไปเลย

เขาเอาชนะองครักษ์ทั้งสองไม่ได้ เพราะสองคนนี้ต่างก็เป็นลูกน้องของหานเจวี๋ย

ดังนั้นจ้าวเซวียนหยวนจึงฝึกบำเพ็ญและทำแบบจำลองการทดสอบอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาไม่ได้บอกว่าเผชิญกับอะไรมา แต่คนอื่นๆ ก็ถูกเขากระตุ้นไปด้วย แม้แต่บุตรแห่งสวรรค์ระดับเทพยังขยันขันแข็งขนาดนี้ แล้วพวกเขาจะปล่อยให้ตนเองหย่อนยานได้อย่างไร

ในช่วงเวลาหนึ่ง บรรยากาศการแข่งขันในเกาะสำนักซ่อนเร้นก็พลันร้อนแรงขึ้นมา

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หานเจวี๋ยกำลังอ่านจดหมายอยู่

อัตราการปรากฏตัวของอริยะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ฉิวซีไหลสหายคนสนิทของเขาก็ยังถูกอริยะโจมตี

วุ่นวายไปหมด ปวงสวรรค์หมื่นโลกาเละเทะไปหมดแล้ว

ในตอนนี้เอง เขาก็รู้สึกถึงเสียงเรียกขานมาจากอาณาเขตฟ้าบุพกาลอย่างกะทันหัน

เดาว่าน่าจะเป็นเต้าจื้อจุนอีกแล้ว

หานเจวี๋ยว่างอยู่พอดี จึงมุ่งหน้าไปยังอาณาเขตฟ้าบุพกาล

เมื่อเข้าสู่อาณาเขตฟ้าบุพกาล หานเจวี๋ยก็เห็นเต้าจื้อจุนและโจวฝาน

เต้าจื้อจุนโพล่งขึ้นมาทันที “สหาย ช่วยพวกเราด้วย!”

หานเจวี๋ยถาม “ตำแหน่งและศัตรูเล่า”

“เขาเก้าสวรรค์ อริยะสำนักพุทธ ฉิวซีไหล”

“เช่นนั้นท่านรอความตายไปแล้วกัน”

“ช้าก่อน สหาย!”

“เช่นนั้นท่านก็ว่ามา จะให้ข้าช่วยตามหาใครให้”

“ตามหาฝูซีเทียน!”

“จะไปตามหาได้อย่างไร”

หานเจวี๋ยหมดคำพูด รู้สึกว่าเต้าจื้อจุนสมองฟั่นเฟือนไปแล้ว