ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 487

บทที่ 487 ครึ่งอริยะระยะปลาย ปราณม่วงอนธการ

การยกระดับหนังสือแห่งความโชคร้ายครั้งนี้ใช้เวลาสามสิบปี ซึ่งเวลาสามสิบปีในช่วงเวลาเช่นนี้ไม่ถือว่ามากมายอะไร

[หนังสือแห่งความโชคร้ายยกระดับจากยอดสมบัติต้าหลัวเป็นยอดสมบัติมรรคาสวรรค์]

ไม่มีระดับครึ่งอริยะ!

ขึ้นไปสู่ระดับมรรคาสวรรค์ทันที!

หานเจวี๋ยอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง

เขาไม่ได้สาปแช่งอริยะมิ่งจีทันที แต่ฝึกบำเพ็ญต่อไป

เขาเข้าใกล้การทะลวงระดับมากแล้ว ก่อนอื่นฝึกบำเพ็ญให้ถึงระดับครึ่งอริยะระยะปลายให้ได้แล้วค่อยว่ากัน!

ผ่านมากว่าหกพันปีนับตั้งแต่การทะลวงระดับครั้งล่าสุด

หานเจวี๋ยมองย้อนกลับไปและรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านรวดเร็วยิ่งนัก ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

ยุคแรกๆ ของมรรคาสวรรค์ที่ไร้ซึ่งความชิงชัง และการต่อสู้ เส้นแบ่งของเวลาเลือนราง ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการฝึกบำเพ็ญ

แม้ว่าจะมีสำนักดวงชะตาอันยิ่งใหญ่ต่างๆ เที่ยวสัญจรไปมาในแดนเซียน แต่แดนเซียนก็ยังกว้างใหญ่มากพอให้หาพื้นที่เพื่อฝึกบำเพ็ญได้อย่างไม่ยากเย็น

อีกด้านหนึ่ง

ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม

ภายในพระราชวัง อริยะมิ่งจีรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมากะทันหัน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาถึงได้รู้สึกเหมือนหายนะกำลังจะมาถึงตัว ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลยหลังจากที่เขาได้พิสูจน์มรรคแล้ว

เขานึกถึงเจ้าแดนต้องห้ามอันธการก่อนเป็นอันดับแรก

ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา เจ้าแดนต้องห้ามอันธการไม่ได้สาปแช่งเขา

หรือว่าเขากำลังเตรียมการทำอะไรบางอย่าง?

ยิ่งคิดอริยะมิ่งจียิ่งร้อนรนใจ

เขายังคิดอีกว่าอริยะผู้อื่นที่ใกล้ชิดกับเขาในช่วงนี้ ดูเหมือนจะปลีกตัวออกห่าง

“ไม่ได้การ ข้าต้องหาพันธมิตรสักคน ฉิวซีไหลพึ่งพาไม่ได้”

อริยะมิ่งจีดวงตาลุกโชน ลุกขึ้นและจากไปทันที

…

สามร้อยปีต่อมา

ในที่สุดโอกาสทะลวงระดับของหานเจวี๋ยก็มาถึง

เขาปิดด่านฝึกฝนทันที และเริ่มการทะลวงระดับ ใช้เวลาห้าสิบปี การทะลวงระดับก็ประสบความสำเร็จ

หานเจวี๋ยรู้สึกสดชื่นทั้งร่างกายและจิตใจ จากนั้นก็เปิดหน้าต่างค่าสถานะขึ้นมาดู

[ชื่อ: หานเจวี๋ย]

[อายุขัย: 20380/6, 790, 009, 999, 999, 999, 999, 999]

[เผ่าพันธุ์: เทพมารอนธการ (มหาจักรพรรดิไร้ขอบเขต)]

[ตบะ: ระดับเตรียมเซียนทองต้าหลัวเบิกฟ้า ระยะปลาย]

[วิชายุทธ์: มหามรรควัฏจักรอนธการ (ระดับมหามรรค) วิชาชุบร่างวัฏจักรดารา]

[มหามรรค: มหามรรคเวียนว่ายตายเกิด มหามรรคแห่งกรรม มหามรรคต้นกำเนิด]

…

ชื่นใจจริงๆ!

อายุขัยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าอีกแล้ว!

หนทางสู่การเป็นอริยะของหานเจวี๋ยใกล้เข้ามาแล้ว!

เขาทำให้ตบะเสถียรต่อ รอให้ตบะเสถียรดีเสียก่อน เขาจะปลิดชีพอริยะมิ่งจีให้ได้!

สี่สิบเก้าปีต่อมา

ตบะของหานเจวี๋ยมั่นคงในที่สุด

ขณะที่เขากำลังจะหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา ทันใดนั้นเอง กลิ่นอายอันทรงพลังก็พุ่งเข้ามา

เขาส่งจิตรับรู้ออกไปตรวจสอบ พบเพียงปราณกระบี่ที่ลอยคว้างมาจากสุดปลายขอบฟ้า พุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของจู่ถู แบ่งฝ่ามือของเขาออกเป็นสองส่วน โลหิตไหลเจิ่งนองไปทั่วบริเวณ

ฝ่ามือสองซีกนั้นสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ขณะกำลังจะเชื่อมต่อกัน ปราณกระบี่ก็เชือดเฉือนสลับกันไปมา จนฝ่ามือของจู่ถูขาดสะบั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

หานเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้น

ช่างเป็นปราณกระบี่ที่แข็งแกร่งนัก!

อีกฝ่ายอย่างน้อยต้องเป็นครึ่งอริยะ!

อีกทั้งปราณกระบี่ดังกล่าวยังดูแล้วคุ้นตามาก

หานเจวี๋ยเพ่งมองอย่างพินิจ และเห็นนักดาบชุดขาวขี่ปราณกระบี่บินโฉบมา

หืม?

นี่มันหลี่เต้าคงไม่ใช่หรือ

หลี่เต้าคงลอยมาหยุดอยู่เบื้องหน้าฝ่ามือของจู่ถู เขามองลงไปยังเศษเนื้อที่กระจัดกระจายไปทั่วภูเขาและที่ราบ พลางขมวดคิ้วน้อยๆ

‘แก่นแท้ของไอชั่วร้ายนี้คือไอมาร หรือว่าบรรพชนมารกำลังใช้เล่ห์กลใดอยู่’ หลี่เต้าคงครุ่นคิดอย่างเงียบงัน

เขาไล่สายตาไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่เขตเซียนร้อยคีรี

หลังจากร่อนลงพื้นแล้ว สายตาของหลี่เต้าคงก็ตกไปอยู่บนร่างของหานเจวี๋ย

“เจ้าไปถึงระดับครึ่งอริยะได้แล้ว!”

หลี่เต้าคงพูดด้วยแววตาที่ลุกโชน ในใจรู้สึกตกตะลึง

พรสวรรค์ช่างน่าสะพรึงกลัวโดยแท้!

ตอนที่ได้พบหานเจวี๋ยเป็นครั้งแรก หลี่เต้าคงรู้สึกเพียงว่าเขาเป็นบุตรแห่งสวรรค์คนหนึ่ง แต่เมื่อหนึ่งหมื่นปีผ่านไป บุตรแห่งสวรรค์ผู้นี้ก็ได้ทำลายขีดจำกัดของตนเองแล้ว

หลี่เต้าคงตระหนักถึงคุณสมบัติของตนเป็นอย่างดี ความเร็วในการทะลวงระดับของเขาเองนับว่ารวดเร็วที่สุดในมหาเคราะห์ครั้งก่อน แต่เมื่อเทียบกับหานเจวี๋ย…

เขานึกถึงคำพูดที่หลี่มู่อีบอกกับตน และดูราวกับจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

หานเจวี๋ยกล่าวยิ้มๆ “เจ้าต้องปิดด่านฝึกฝนตลอดเวลา จะได้พิสูจน์มรรคเป็นอริยะโดยเร็ว ”

เขาสะบัดมือ เบาะรองนั่งก็ปรากฏขึ้นบนพื้นหนึ่งอัน เขาบอกหลี่เต้าคงให้นั่งลง

หลังจากนั่งลงแล้ว หลี่เต้าคงก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พิสูจน์มรรคง่ายดายขนาดนั้นเสียที่ไหน แต่ในระหว่างมหาเคราะห์ครั้งก่อนข้าก็ได้พิสูจน์ดวงชะตาอันยิ่งใหญ่มากพอแล้ว ขาดแต่ปราณม่วงอนธการเพียงอย่างเดียว”

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ตอนนี้นิกายเหรินมีอริยะมรรคาสวรรค์อยู่หรือไม่”

หลี่เต้าคงตอบ “มี ทว่าอาจารย์ของข้าได้สร้างมรรคาสวรรค์ขนาดเล็กขึ้นมาเอง ไม่ขึ้นตรงกับแดนเซียน”

“เช่นนั้นก็แสดงว่านิกายเหรินเองมีปราณม่วงอนธการอยู่แล้วไม่ใช่หรอกหรือ”

ตอนนี้หานเจวี๋ยรู้จักอริยะมรรคาสวรรค์ทั้งหมดแปดคน

หนี่ว์วา ฝูซีเทียน เทพสูงสุดหนานจี๋ ฉิวซีไหล เจ้านิกายเทียนเจวี๋ย อริยะมิ่งจี อริยะจินอัน มหาจักรพรรดิเซียว หากนับรวมหนี่ว์วาที่ล่วงลับไปแล้ว ก็ยังขาดอริยะมรรคาสวรรค์อีกคนอยู่ดี คนผู้นั้นไม่ได้ปรากฏตัวมานาน เขาจึงคาดเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะซ่อนตัวอยู่ในนิกายเหริน

หลี่เต้าคงเอ่ย “ถูกต้อง หากไม่มีอะไรผิดพลาด ข้าก็จะได้เป็นอริยะมรรคาสวรรค์คนต่อไป อยากรับข้าเป็นอาจารย์หรือยัง”

หานเจวี๋ยถาม “เป็นตำแหน่งอริยะของหนี่ว์วา หรือเป็นของนิกายเหริน ”

“ก็ต้องเป็นตำแหน่งของเจ้าแม่หนี่ว์วาอยู่แล้ว”

“อ้อ?”

หานเจวี๋ยรู้สึกสบายใจขึ้นมา ที่แท้คนคนนี้ก็ถูกอริยะหลอกมาเช่นเดียวกัน

หานเจวี๋ยพูดด้วยความประหลาดใจ “อริยะหลี่มู่อีบอกว่าจะมอบปราณม่วงอนธการให้กับข้า เหตุใดถึงได้สัญญากับเจ้าเช่นนั้นล่ะ”

หลี่เต้าคงขมวดคิ้วแน่น

หานเจวี๋ยพูดต่อ “ไม่ใช่เพียงหลี่มู่อีคนเดียว อริยะฉิวซีไหลเองก็พูดว่าจะยกปราณม่วงอนธการของเจ้าแม่หนี่ว์วาให้กับข้าเช่นกัน แต่ให้ข้าไปชิงดวงชะตาอันยิ่งใหญ่และสร้างชื่อเสียงขึ้นมาเสียก่อน ตกลงแล้วเจ้าแม่หนี่ว์วามีปราณม่วงอนธการเท่าไรกันแน่”

หลี่เต้าคงแค่นเสียงกล่าว “ดูท่าทางเจ้ากับข้าจะตกเป็นเบี้ยของอริยะเสียแล้ว น่ากลัวว่าจะไม่ได้มีเพียงเจ้ากับข้าสองคน อันที่จริงที่ข้ามาหาเจ้า ข้ามาด้วยเหตุผลอื่น”

“ข้าอยากจะสร้างนิกายเหรินขึ้นมาใหม่”

………………………………………………..